Heimilistíminn - 13.05.1976, Side 15

Þegar hann var búinn a& loka á eftir sér
hur&inni, greip hana yfirgnæfandi ein-
manakennd. Ég vil vera hér, hugsa&i hún.
Ég vil ekki bara fara heim og setjast viö
sjónvarpiö meö brauösneiö og rauövln,
mig langar að vera hérna i ylnum og....
Hann var kominn aftur. Hún leit niöur
eins og hún óttaðist að hann læsi hugsanir
hennar og fleygði henni sem snarast út.
Hann stillti sér upp fyrir framan hana.
— Hvað verðuröu gömul?
— Þritug.
— Nú, svo það er stórafmæli! Hann stóö
og horfði niður á hana andartak. Svo
spurði hann:
— Ertu einbúi?
Hún kinkaði kolli. — En það gerir ekk-
ert til. Alls ekkert. Það er lika mér að
kenna.
Hann settist gegnt henni og opnaöi
flöskuna.
— Nú sæki ég tvö glös.
Þegar hann kom aftur, var það ekki að-
eins með glösin, heldur einnig brauö og
ost. Hann hellti i og rétti henni glasið.
— Skál. Ef þú lætur mig fá heimilis-
fangið, skal ég senda þér gjöf á morgun.
Hann laut áfram og snerti enni hennar létt
með vörunum. Þá byrjaöi hún skyndilega
að gráta og ætlaði ekki að geta hætt aftur,
meðan hún sagði honum allt saman, allt
um Matthias, um móöur sina og hvernig
hún hafði sett allt lif sitt á annan endann.
Hann hlustaði af athygli, án þess að gripa
fram I eða lita á úrið. Hún drakk vinið og
orðin flæddu út úr henni.
— Ég held, að þið hafið alls ekki átt
saman, sagði hann.
Hún greip brauðsneiö og fann þá
skyndilega, að hún var glorhungruð.
— Mamma þin er sennilega ein af þess-
um áköfu bjargvættum, en kæröu þig koll-
ótta um það. I rauninni vill hún þér bara
það bezta.
— Ég er ekki að ásaka Matthias, sagði
hún, eins og hún hefði ekki heyrt orð hans.
— Alls ekki! Hann gerði þetta ekki vilj-
andi.... þetta með bækurnar hefur hann
sennilega ekki hugsað um, né það að við
keyptum flest i ibúðina i sameiningu...
— Elskarðu hann ennþá?
Spurningin þrengdi sér djúpt inn I
hjarta hennar og olli sársauka. Andlit
hennar varð nakið og alveg óverndaö.
Þegar hún svaraði ekki, stóð hann upp og
dró hana upp úr stólnum, hún lét hallast
að brjósti hans, stif og treg. Hún fann
mjúkar hendur hans renna gegn um hár
sitt og niður hálsinn. Hún ætlaði aö ýta sér
frá honum, en hann tók bara fastar um
hana og faðmur hans varð eins og örugg
höfn.
Hann tók sjálfur upp annað glasið og
rétti henni hitt. — Til hamingju, sagöi
hann.
— Þakka þér fyrir.
Hann horfði á hana. — Ef þig langar til,
máttu gjarnan vera lengur. Ég á egg og
flesk og meira rauðvin...
Freistingin var mikil. Hún lokaði aug-
unum til að hugsa og hann tók það sem
játandi svar. Skömmu siðar heyrði hún
hann glamra i eldhúsinu og fann fleskilm-
inn. Það var að verða dimmt, hann kom
inn, dró fyrir gluggana og kveikti á tveim-
ur litlum lömpum.
— Verðurðu hérna I nótt?
Hann sagði það eins og hann gerði sér
ekki miklar vonir um jákvætt svar. í skoti
við kolaofninn haföi hún komið auga á
mynd af ungri konu með svart hár og
svört augu. Hún hristi höfuðið.
— Kannski seinna.
— Þá ek ég þér heim.
— Nei, þú ert búinn að bragða vin, þú
mátt ekki aka. Ég tek leigubil.
Hann brosti. — Ég átti auðvitað við að
ég æki þér i leigubil. Ég kem með. Ég þarf
aö vita, hvar þú átt heima og hvaö þú heit-
ir. Hvað heitirðu annars?
Hún skellihló. — Sonja.
— Róbert. Þau tókust I hendur, eins og
þau væru að heilsast hátiðlega I fyrsta
sinn.
— Sonja... á itölsku þýðir þaö draumur.
Svo gekk hann fram I ganginn og
hringdi á bilinn, lokaði ofnhurðinni og blés
á kertið á borðinu. Hann hélt hönd hennar
I sinni, meöan þau gengu niöur tröppurn-
ar. Hún fann til I hnénu. Þau settust inn I
bilinn og hún sagði bilstjóranum heimilis-
fangið. Hann sleppti ekki hönd hennar. A
milli þeirra stóð poki meö rauðvinsflösku.
Þau litu ekki hvort á annað.
Billinn nam staðar.
— Hvert er eftirnafn þitt?
Hún var allt i einu komin i einkar gott
skap, greip blað og penna upp úr veskinu
og skrifaði nafn og heimilisfang, sima-
númer, fæðingardag og ár, skónúmer og
sigarettutegund. Hann hló, þegar hann las
það.
— Stórfint! Nú er engin hætta á aö ég
týni þér.
Þetta gerði hana alvarlega aftur. Hún
kyngdi stórum kekki I hálsinum og sagði
lágt: — Þú mátt gjarnan koma meö upp,
ef þú vilt. Við eigum nóg vin.
Hann hugsaði sig andartak um. Ef til
vill er þaö hún, hugsaði hún. Stúlkan i
skotinu hjá ofninum.
— Þú hefur kannski ætlaö eitthvað ann-
að? spurði hún I lyftunni.
Hann hristi höfuðiö. — Þú býrð anzi hátt
uppi, sagöi hann aðeins.
Hún opnaði dyrnar og kveikti i forstof-
unni. Hjarta hennar sló hraðar, þegar hún
sá bréf liggja á gólfinu, en svo þekkti hún
rithönd móður sinnar.
— Þú mátt gista, ef þig langar til, sagði
hún fljótmælt. — Það er aukarúm i stof-
unni til hátiðlegra tækifæra....
Án þess að segja orö, fór hann úr frakk-
anum....
Ekkert er jafn indælt og að kynnast
hinni einu sönnu konu. Það er jafn in-
dætt i hvert skipti.
★
Karlmenn eiga viö fleiri vandamál aö
striða en konur, meöal þeirra konur.
★
Maöur finnur mest til góðverka sinna
á þvi hversu erfitt er aö byrja á þeim.
★
Börnsegja þaö, sem feöur þeirra hafa
sagt.
★
Þaö er aöeins eitt verulega faliegt
barn i heiminum og þaö er barn hverr-
ar móöur.
★
Hinum unga finnst fertugur gamall,
hinum gamla fimmtugur ungur.
★
Börn eru auölegö hinna fátæku.
★
Sá, sem hefur engan slæman vana er
aö likindum litill persónuleiki.
★
Hjá skrifstofubákninu ganga hlutirnir
ineö skjaldbökuhraöa og þaö meira aö
segja eins og hjá gigtveikri skjald-
böku.
75