Heimilistíminn - 02.12.1976, Side 19

Blár himinn, blátt haf og meira
en 300 sólskinsdagar á ári. Af þessu
státa Ibizubúar, þegar þeir laöa til sin
erlenda ferðamenn. bessi ferða-
mannaparadis, sem Islendingar eru
nú einnig farnir að leggja leið sina til,
hefur þó sinar skuggahliðar.
A milli veitingastaðanna og verzlan-
anna i Bodega flækjast um meira en
2000 flökkuhundar — og þeim er Ibiza
enginn sælustaður, miklu fremur hið
gagnstæöa.
Um nætur sofa þeir i skuggasundum
á auðri jörðinni eða leita sér ætis á
ruslahaugum. Oft heyra þeir fótatak
manna nálgast, sem koma til að kvelja
þá eða grýta — en það er ekki það
versta. Hið opinbera hefur hunda-
veiðimenn á sinum snærum, sem veiða
þá i snörur, af þeim er náþefur.
Hundarnir eru með rófuna á mili
fótanna, brún augun eru óttaslegin — á
Ibizu er hundalif. Einu vinir hundanna
eru ferðamennirnir. Þeir gefa þeim
matarleifar, og brjóstgóðar yngis-
meyjar kaupa stundum hálft pund af
kjöthakki i næstu kjötbúð handa
horaöa eftirlætinu sinu.
A haustin, þegar ferðamanna-
straumurinn er að mestu liðinn hjá,
eiga hundarnir erfiða daga. Þá eru
þeir aftur einir og yfirgefnir. Flestir
drepast úr hungri eða verða eitri aö
bráð. Eða þeir gerast villihundar og
ráðastá sauðfé, og þá ofsækja bændur
þá.
Þýzk kona, Elsa Glúck, sem rekur
kvenfataverzlun i Santa Eulaia hefur
ásamt nokkrum Englendingum,
Frökkum, Hollendingum og Spán-
verjum komið upp griðastað fyrir
hunda i höfuðborg eyjarinnar. Þar eru
25hundar, bastarðar og hreinræktaðir
Ibizuhundar, en þeir eru afkomendur
veiðihunda frá Fönikiu. Stúlka annast
hundana, og ensk hjón fara milli stóru
hótelanna á kvöldin og safna matar-
leifum.
— Fyrstu „munaðarleysingjarnir”
okkar, sagði Elsa Gluck, „eru þegar
farnir með þotuflugi til Þýzkalands og
hafa eignazt þar ný heimili. Þeir eru
bólusettir gegn hundaæði og hafa að
sjálfsögðu heilbrigðisvottorö með i
farangrinum.”
<-----------------------
Hryggðin skin úr augunum. Ibiza er kvaiastaöur.
19