Heimilistíminn - 08.09.1977, Blaðsíða 24

þegar pabbi og mamma fóru með þá bræðurna
frá Bárðarbæ og niður i sveit. Og þegar Maria
og Jósef fengu ekkert herbergi i gisihúsinu, var
það býsna svipað þvi og þegar fólkið ofan úr
dalnum fór i kaupstaðarferð og varð oftast að
sofa i hlöðu, af þvi að það var hvergi hægt að fá
herbergi á neinu gistihúsi.
Pabbi og mamma höfðu oftar en einu sinni
sett hann sjálfan, hann Tóta litla, upp i jötu,
þegar þannig stóð á, og þar leið honum alveg
prýðilega undir höfði Brúns.
Já, þessa sögu skildi hann og kunni hana
meira að segja næstum þvi utan að.
En það var öllu lakara, þegar prestur fór að
þylja ræðuna, sem var löng og mjög torskilin.
Tóti sat alveg kyrr og reyndi að horfa á flökt-
andi skin kertaljósanna, myndirnar yfir altar-
inu og blessaða dagsbirtuna, sem kom hægt og
hægt inn um kirkjugluggana litlu. Svo leit hann
öðru hverju til pabba og mömmu, sem sátu
hreyfingarlaus og hlustuðu, og til prestins, sem
talaði hratt og með ýmiss konar látbragði. Já,
hann gerði allt, sem hann gat til að halda sér
vel vakandi.
En þau höfðu farið svo snemma á fætur i
morgun til að komast i tæka tið til kirkjunnar.
Og nú urðu augnalok hans svo ákaflega þung,
að það reyndist harla erfitt að halda þeim uppi.
Og það var vist likt ástatt hjá hinum börnun-
um. Að minnsta kosti lá Bárður endilangur i
fangi mömmu, og Þyri litla svaf vært i faðmi
Boggu.
Bogga leit til hans og gerði sér fulla grein
fyrir, hvernig honum leið. Hún laumaðist niður
i vasa sinn og náði þar i kleinu, sem hún rétti
honum, án þess að mikið bæri á, og hann dund-
aði siðan við að borða i litlum bitum.
Til allrar blessunar bjargaði þetta honum al-
veg i þessum vandræðum. Það hefði verið
reglulega skammarlegt fyrir hann, svo stóran
strák, ef hann hefði sofnað i kirkjunni. Hann
sá, að Gunnhildur var alltaf glaðvakandi. En
hún bjó nú lika rétt hjá kirkjunni og hafði
áreiðanlega sofið tveimur klukkutimum lengur
en hann. Og var þetta þá nokkur þrekraun fyrir
hana?
En þó vaknaði Tóti raunar ekki til fulls, fyrr
en presturinn fór að tala á ný, þannig að hann
skildi, hvað hann sagði.
,,Við höfum vissuleg margt að þakka þennan
morgun,” sagði presturinn. ,,Nú fer blessuð
birtan smámsaman að aukast á ný, og okkur
ber að þakka, að enginn hefur látið lif sitt í
24
myrkri og sviptibyljum skammdegisins. Þó
munaði minnstu, eins og ykkur er kunnugt að
Jóhannes á Þúfu hyrfi frá okkur, þegar hann
var að sækja lækni handa Ingiborgu gömlu, og
stórhriðin mikla skall yfir. En hamingjunni sé
lof, að hann komst heill úr þeirri raun. Og okk-
ur ber að þakka, að snjóflóðin hafa ekki að
þessu sinni tekið með sér fólk og fénað. Við
skulum vona, að við njótum lika slíkrar náðar,
það sem eftir er vetrar.”
Allt var kyrrt og hljótt.
Flestir, sem sátu i kirkjunni, höfðu orðið fyr-
ir erfiðri reynslu af einhverju tagi, og Tóta
varð hugsað til þess, hve litlu munaði að illa
færi fyrir ömmu og honum.
,, Já, þökk fyrir það að við fundum ömmu svo
fljótt og þökk fyrir það að Bogga fann mig i
tæka tið, áður en illa færi,” sagði hann fljótt i
hljóði.
Þvi næst söng söfnuðurinn siðasta sálminn,
og morgunguðsþjónustunni var lokið.
Klukkurnar hringdu á ný, og svo gengu allir
út og fögnuðu blessaðri sólinni, sem var rétt i
þessu að gæjast upp fyrir fjallið. Kirkjan var
reist á þeim stað i sveitinni, þar sem sólar naut
fyrst og lengst. Dráttarhestarnir drupu syfju-
lega höfði og mauluðu fóður úr pokum, sem
bundnir höfðu verið um höfuð þeirra. En þegar
fólkið kom úr kirkjunni, vöknuðu þeir til fulls,
hneggjuðu og hristu sig, svo að bjöllurnar
hljómuðu hátt... Kirkjugestirnir genu nú um
stundarkorn og óskuðu hver öðrum gleðilegra
jóla. Og Tóti gekk til Þyri litlu, sem hallaði sér
fast upp að Boggu og hafði næstum þvi falið sig
i pilsinu hennar.
,,Ég óska þér gleðilegra jóla,” sagði hann,
eins og hinir, og tók i hönd hennar. Hann vissi
raunar ekki, hvernig á þvi stóð, að hann skyldi
hafa hugrekki til að gera þetta, en hann langaði
bara mikið til þess, af þvi að hún hafði verið
svo hræðsluleg og einmana, þegar hann sá
hana á prestsetrinu i haust.
Þyri litla leit til hans og hneigði sig, og Tóti
fór hreint og beint hjá sér, þvi að hún var fyrsta
stúlkan, sem hafði hneigt sig fyrir honum.
En Bogga tók utan um hann, horfði blíðlega i
augu hans og sagði brosandi:
,,Við óskum þér líka gleðilegra jóla, Tóti
minn.”
Siðan bjóst fólkið til ferðar og innan skamms
lögðu þau af stað upp í Stóradal.
Jón litli og foreldrar hans óku á undan, en
þau komu rétt á eftir. Sleðarnir voru svo nærri