Heimilistíminn - 08.09.1977, Blaðsíða 16

Eúnar
Kristjánsson:
brot
......... <
Nú er heiðin sem forðum var óbyggð og ein
orðin albyggð og hvergi sjást lengur þar nein
ónumin landssvæði — allt er nú þar
orðið öfugt við það sem var.
Nú fúnar i gröfinni frumherjans hönd
sem að foræðum breytti i gróandi lönd,
þá var afl þeirrar handar af stálvilja stutt
unz stórgrýtta landið var rutt.
Nú er jörðin þar önnur en áður fyrr var,
þó er andinn sem þungann af verkunum bar
ennþá helgaður þrotlausum þrældómi manns
sem þar hafði brotið til lands.
Nú sitja þar bændur sem byltu þar jörð
og bæi sér reistu við lifskjörin hörð
og unnu sem skepnur hvern einasta dag
til að efla sinn lélega hag.
Nú er kynslóðin unga að vinna sér veg,
nú er viðreisnin hvergi i sporinu treg,
allt skal þróað sem veitt getur hagnað i hönd,
önnur hugsun er fallin i bönd.
Nú er gleymd öllum sagan sem gerðist þar fyrr
þegar geisluðu stjörnur og máninn stóð kyrr
eins og heljarstór lampi við himinsins þak
sem heimtaði: Starfa og Vak.
Þá var erfiðið stundum af elju og styrk,
þó ógn væri framtiðin vonlaus og myrk
að hugfallast var ekki hugsun neins manns
sem helgaðist náttúru lands.
Þegar menn þurftu að vinna og vaka um nótt
þegar vinnan var af sliku harðfylgi sótt,
að hvildinni gat enginn gengið á vald,
það var glæpur og undanhald.
Nú er allt þetta gleymt sem að gerðist þar fyrr,
en hin gróandi jörð er þar stöðug og kyrr,
þvi að forðum var hvött sérhver frumbýlingshönd
til að fást við hin óruddu lönd.
Nú er heiðin sem forðum var óbyggð og ein
orðin albyggð og horfin hver einasta grein
af skógi sem þéttur og viðlendur var,
— slik er viðreisnin orðin þar.
Þess má geta að Rúnar Kristjánsson orti þetta ljóð eftir að
hafa lesið bókina Gróður jarðar eftir Knut Hamsun.
—
16