Heimilistíminn - 08.09.1977, Blaðsíða 32

Jennifer Ames
framhaldssagán]
Neyddtil 14
að gleyma
Herron leit á Judson. — Daman virtist í uppnámi
yfir einhverju, sagði hann. — Eg geri ráð fyrir að
það sé trúlofun ykkar ungfrú Stone.
— Vitleysa, sagði Judson hvasst, næstum reiði-
lega. — Við höfum verið vinir og hún
ætlaði....ja....eins og hún sagði, að óska mér til
hamingju.
— Hmm, sagði Herron og klóraði sér í höfðinu. —
Það er ágætt að þú skulir vera trúlofaður ungfrú
Stone og allt það, en mér finnst það einkennilegt.
— Áttu við af því hún er einkaritari Woolfs?
— Það er ein ástæðan, viðurkenndi Herron. — En
það er dálítið annað líka. Eiginlega var það þess
vegna, sem ég kom. AAanstu ef tir slysinu, þegar þau
voru að koma af dansleiknum hjá Desmondhjón-
unum?
— Auðvitað man ég eftir því.
— Jæja, ég er búinn að tala við stúlkuna, sem var
með mér. Skrýtið, en henni fannst það sama og
mér. Hún er eiginlega alveg viss um að Woolf hafi
ekið bílnum. Hún segist vera fús til að sverja það
fyrir rétti, ef nauðsyn krefji.
Áhugi Judsons var vakinn. — Áttu við að þú haldir
að Woolf hafi ekið bílnum, þegar slysið varð?
— Ég gæti næstum svarið það sagði Herron. —
Ég þori að veðja að ungf rú Stone tók sökina á sig af
ótta við að þetta hefði slæm áhrif á úrslit kosning-
anna. Þú ættir að geta fengið sannleikann upp úr
henni, fyrst þú ert trúlofaður henni.
— Heyrðu mig, sagði Judson. — Ég hef sagt þér
áður að láta þetta mál eiga sig. Satt að segja f innst
mér vona fykt af þvf. En ungfrú Stone segist hafa
ekið bílnum, þá gerði hún það. Skilurðu það?
Herron leif á hann með fyrirlitningarsvip. — Þú
ert asni, Judson, en þú ræður.
— Það er betra fyrir þig að muna það, sagði
Judson stuttlega.— Þetta slys var nógu erfitt fyrir
AAary samt. Ég vona bara að maðurinn nái sér.
— Það lítur út fyrir það að svo stöddu, viður-
kenndi Herron treglega.
32
— Þegiðu! sagði hann. — Þú veist ekki, hvað þú
ert að segja. Ég ber meiri virðingu fyrir AAary en
nokkurri annarri stúlku sem ég þekki. Það er eini
grundvöllurinn fyrir hjónabandi...virðing. Hann
næstum hrópaði þetta. — Ég gæti ekki kvænst þér,
því ég virði þig ekki. Ég hef þegar sagt þér, hvert
álit mitter á þér, aðþú sért eigingjörn, þyrst í ævin-
týri og husunar....
— Haltu þér saman! Hún hvæsti milli samanbit-
inna tannanna. — Viltu að ég slái þig? ÉG geri það
ekki, því ef ég gerði það, myndirðu kyssa mig og ég
vil ekki að þú kyssir mig. Aldrei framar. Þú hef ur
sagt hlut, sem ég get ekki fyrirgef ið. Þú ert fullur
af hatri og ímyndunum og heldur ýmislegt um
sjálfan þig vegna þess eins að þér hefur tekizt að
vinna þig upp úr göturæsinu. Það er rétt hjá þér, ég
kæri mig ekki um þig. Þú varst bara ný reynsla
fyrir mig. Hvernig sem farið hefði, hefðum við
farið að fyrirlíta hvort annað, að minnsta kosti ég
þig. Ég hef séð í gegnum þig þá, eins og ég geri
núna. Ég er farin. En minnstu munaði að hún gréti.
— Pearl. Hann lagði höndina á handlegg hennar.
Þetta var eitt af þeim andartökum, sem al.lt gæti
gerzt, en einmitt þá var barið að dyrum og áður en
Judson fékk tima til að segja viðkomandi að koma
inn, voru dyrnar opnaðar. Herron stóð á þröskuld-
inum.
Hann brosti vandræðalega. — Ég bið afsökunar
ef ég trufla.
— Hvað gætirðu truflað? Rödd Pearl var óeðli-
lega hvell. — Eg kom til að óska Freeman til
hamigju með trúlofunina. Þú veizt auðvitað að
hann er trúlofaður ungfrú Stone?
— Trúlofaður ungfrú Stone? Svipur Herrons gaf
greinilega til kynna að hann hafði ekki vitað það.
— Já, sagði Pearl. — Ungfrú Stone er einkaritari
Woolfs og er trúlofuð Freeman, en ég er trúlofuð
Woolf og fer þó á f undi hjá Freeman. útskýrðu það
fyrir einhverjum ef þú getur. Þar með var hún
farin.