Heimilistíminn - 08.09.1977, Blaðsíða 34

að...jæja...sumar stúlkur halda að það skipti öllu
máli bara að giftast.
Hún roðnaði. Það vottaði fyrir reiðinni í rödd
hennar: — Hvernig vogarðu þér að gef a í skyn að ég
giftist Judson bara til að giftast?
— Þarftu að misskilja allt sem ég segi? þrumaði
hann. — Auðvitað held ég það ekki. Það er óhugs-
andi! Þú ert ung og falleg og greind. Þú veist
ekki...hvað ég met þig mikils, Mary.
— Þakka þér fyrir David. Reiðin var horfin úr
rödd hennar og hún var hljómlaus. — Ef þú ætlar að
borða hádegismat á Catchart Park, held ég að þú
ættir að fara núna.
— Tuttugu mínútum síðar, þegar honum var vísað
inn í dagstofuna á Catchart Park, sagði Pearl:
— Ó, David, hvaðþaðer notalegtaðþúskulir vera
kominn aftur! Hún rétti honum báðar hendurnar og
lét hann kyssa sig á munninn. Hún virtist vera
himinlifadi yf ir að sjá hann og talaði og hló mikið.
Hún sagði að hann yrði að borða hjá þeim, af því
pabbi ætlaði að gera áætlanir.
Hún var mjög aðlaðandi, sagði hann við sjálfan
sig. Þau gengu um garðinn eftir matinn og hann ók
með henni til lítils þorps i grenndinni, þar sem þau
drukkute. Þetta hefði áttað vera yndislegt síðdegi.
Hann vissi ekki hvers vegna hann var ekki að hugsa
um Pearl, heldur þá staðreynd, að Mary var trúlof-
uð Judson Freeman.
Þau sátu í fallega tesalnum, þar sem Pearl var að
hella í bollana, þegar hann sagði loks:
— Þegar ég kom aftur í morgun, heyrði ég ótrú-
lega f rétt. Mary sagðist vera trúlof uð Judson Free-
man.
Pearl setti tekönnuna svo snöggt niður, að hún
velti rjómakönnunni.
— Já, ég...ég hef heyrt það, sagði hún.
— Það er skrýtið, f innst þér ekki? spurði hann og
hrukkaði ennið hugsandi. — Ég á við ég vissi ekki að
þau þekktust svo vel.
Hún yppti öxlum. — Þau búa á sama hótelinu.
— Ég veit það, sagði hann. — En ég hefði ekki
haldið að hann væri hennar manngerð. Þú skilur...
ég þekki Mary mjög vel... eða hélt að ég gerði það.
— Getur maður þekkt aðra manneskju? Ég á við
raunverulega þekkt? Rödd hennar varð skyndilega
beisk.
Hann leit hissa á hana. Andlit hennar virtist hafa
gjörbreytzt á nokkrum sekúndum. Bláu augun voru
hörð og varirnar herptar saman.
— Hvað er að, Pearl?
Hún reyndi að herða upp hugann. — Ekkert. Ég
var bara að hugsa um allt þaðskrýtna sem fólk ger-
ir. Auðvitað kemur okkur það ekki við, hverri Jud-
son kýs að kvænast eða Mary að giftast.
— Auðvitað ekki, viðurkenndi hann. — Ég vona
bara, að hún verði hamingjusöm. Mér þykir vænt
um hana, hún er afar góð stúlka.
— Já, það er hún, viðurkenndi Pearl. Hún velti
fyrir sér, hvort hún ætti að segja honum, að þær
væru systur, en fannst réttara að spyrja Maryf yrst.
Þessa stundina langaði hana ekki til að sjá Mary.
Það var skelfilegt að hafa fundið tvíburasystur
sína, þótt vænt um hana skamma stund, en hata
34
hana siðan svo, að það nálgaðist líkamlegan sárs-
auka.
Þegar allt kom til alls var ágætt að þau höfðu öll
svo mikið að gera næstu daga. Mary og Judson hitt-
ust öðru hverju og f hvert skipti fullvissaði hann
hana um að trúlofun þeirra væri það bezta sem
hefði getað gerzt. Henni fannst hann ekki þurfa að
sannfæra hana svo mikið,heldur einkum sjálfan
sig. Hann var tekinn í andliti og virtist vera að
leggja af.
David ætti að vera hamingjusamur. I próf-
kosningum kom í Ijós að hann hafði talsverðan
meirihluta kjósenda með sér og farið var að ræða
um brúðkaupsdaginn. En Mary tók eftir að hann
var eirðarlaus og viðutan. Þegar hann las henni
f yrir, f ann hún oft að hann horf ði á hana.
— Mary...hann stansaði í miðju bréfi... hefurðu
nokkurn tíma tekið eftir því, að þú óskar þér ein-
hvers heitara en alls annars í þessum heimi og svo
þegar þú færð það, er eins og það sé ekki svo merki-
legt lengur?
— Það held ég ekki.
Hann hélt áfram með bréfið.
Annað sem hún hafði áhyggjur af, var hvernig
Jimmy Malden hafði brugðist við fréttunum um
trúlof unina.
— Ég heyri að þú sért trúlof uð sagði hann morgun
einn, þegar þau voru að fara yfir póstinn. — Ég
vona að þú þekkir sjálfa þig vel. Það er ekki mitt
mál að segja þér, hvað mér finnst þetta kjánalegt
af þér.
Hún stokkroðnaði. — Mér þykir leitt að þér f innst
að ég hagi mér eins og kjáni.
— Nú gerirðu það ekki? Ég veit að það að trúlof-
ast ödrum á að vera ágætis ráð við f orsmáðri ást, en
það er það bara ekki og þetta á eftir að verða þér
dýrkeypt reyns.'a.
Hún var nógu reiö til að segja: — Mér þykir leitt
að þú kannt ekki að mefa trúlofun okkar Judsons.
— Kann að meta! Magurí andlitið umhverfðist í
grettu. — Bjóstu við því, Mary?
Allt í einu vorkenndi hún honum. — Ég er hrædd
um að ég hafi ekki hugsað um það, Jimmy sagði
hún lágt.
— Ég get ekki ímyndað mérþað. — Þú hefur þó
ekki hugsað þér að segja mér, að þú sért ástfangin
af Freeman?
— Okkur Judson geðjast mjög vel hvoru að öðru.
— En ekki nóg til þess að þú viljir styðja hans
málefni, sagði hann ögrandi. — Hvers vegna seg-
irðu ekki upp starf inu og leggur þig alla fram til að
hann sigri? Það mundirðu gera ef þú værir
hiðminnsta ástfangin af honum.
— Það væri ekki réttlátt gagnvart David. Hver
ætti að taka við mínu starfi?
Hann leit bara fyrirlitningaraugum á hana. —
Helztu að þessi trúlofun yrði fil þess að David færi
að sjá þig í öðru Ijósi? spurði hann loks.
Aftur roðnaði hún. — Þú hefur engan rétt til að
segja neitt svona. Auk þess er það hlægilegt.
— Allt í lagi, ég skal f ara. Hann gekk út og skellti
á eftir sér. En tíu mínútum síðar kom hann aftur.
Hann var náfölur og leiður á svipinn. — Ég hafði
Franehald