Heimilistíminn - 12.02.1978, Síða 24

viðskiptavin, sneri hún sér við, og sá sér til
mikiliar undrunar Jenniju setja frá sér kaffi-
bollann á borðið, ýta til hliðar blaði dr. David-
sons, og biða með ófyrirleitnum glampa i aug-
unum. Hún sá reiðisvipinn færast yfir andlit
Johns Davidsons. Hann ýtti kaffibollanum til
hliðar, og dró aftur til sin timaritið.
Jennie snéri sér snöggt við, færði svo sykur-
karið til og ýtti þvi að olnboga dr. Davidsons.
Davidson leit upp og á sama augnabliki rak
hann sig i handlegg Jennijar sem tekið hafði
kaffibollann svo það skvettist úr honum yfir
timaritið.
— Jennie! Barbara flýtti sér að borðinu, til
hjálpar. — Mér þykir fyrir þessu, sagði hún, en
um leið og hún leit framan i Jenniju sá hún, að
hún hafði af yfirlögðu ráði verið svona klaufa-
leg i þetta skipti.
Jennie þurrkaði upp kaffið, og baðst auð-
mjúklega afsökunar. Þegar hún gekk á eftir
Barböru yfir salinn var hún þó skellihlæjandi.
— Sástu svipinn á honum?
Barbara leit á hann með ströngu augnaráði.
— Hann var æfareiður, og ekki að ástæðulausu.
Þú helltir kaffinu yfir þetta dýrmæta timarit
hans.
— Hann tók þó að minnsta kosti eftir mér.
Barbara sagði Hugh frá þessu atviki um
kvöldið, þegar þau hittust.
— Hvað á ég að gera við Jenniju? spurði hún.
Hugh brosti. — Ekkert, sagði hann. — Mér
þykir gott að heyra, að einhver getur komið
Davidson úr jafnvægi. Við skulum gleyma hon-
um. Hann er farinn að vekja meiri athygli
heldur en ég get sætt mig við.
Barbara leit snögglega upp. — Ég skil ekki,
hvað þú átt við, Hugh.
Hugh yppti öxlum. — Hvernig væri að við
töluðum um okkur tvö i staðinn, sagði hann
vingjarnlega. — Við erum hér á góðu veitinga-
húsi, i órafjarlægð frá Hilton General. Hljóm-
sveitin er góð, og það er fullt af fólki i kringum
okkur, sem allt skemmtir sér ágætlega og er
ekki að hugsa um rúmfatnað og sjúkraskýrsl-
ur. Eigum við að reyna að imynda okkur, að
við höfum ekki öðrum skyldum að gegna en
skemmta okkur vel.
— Þú ættir að vera hér, með einhverri ann-
arri stúlku, Hugh. Hann leit á hana eitt augna-
blik, og brosið hvarf af andlitinu. — Ég vil ekki
neina aðra stúlku. Þú veizt það, Barbara.
— Ég er þér ekki.samboðin, Hugh.
— Þú gætir verið það.
24
— Þú ættir að verða hrifinn af stúlku eins og
Jenniju.
— Þakka þér fyrir, ég hef haft nóg af stúlkum
af Jennie-gerðinni i kringum mig i áraraðir.
— Þú sagðir sjálfur, að allir dáðust að henni,
hélt hún áfram.
— Hún er sæt og skemmtileg og veit hvað hún
vill.
Barbara andvarpaði og lagði frá sér gaffal-
inn. — Maturinn er dásamlegur sagði hún til
þess að skipta um umræðuefni.
— Það er gott, vinan.
Enn þurfti hann að segja þetta. Hún gat ekki
neitað þvi, að henni þótti það þægilegt. — Mér
likar mjög vel við þig Hugh.
— Það er ekki nóg. Er einhver annar i spil-
inu?
Hvernig átti hún að geta viðurkennt það fyrir
honum, að nærvera Johns Davidson nægði til
þess að hjart hennar færi að slá hraðar en
venjulega? Hug myndi halda að hún væri orðin
eitthvað rugluð.
— Við skulum ekki vera svona alvarleg,
sagði hún.
Hugh lagði hönd sina yfir hennar i eitt
augnablik. — Einhvern tima seinna þá? spurði
hann.
Barbara kinkaði kolli.
Þau luku við að borða og dönsuðu svo dálitið
en á eftir sátu þau við borðið i kertaljósi, og það
varpaði glampa á koparlitað hár Barböru. Hún
hafði farið i nýjan kjól — skærgrænan og Hugh
lýsti þvi yfir, að hún væri fallegasta stúlkan i
salnum.
Hugh var dásamlegur vinur, og það var
gaman að dansa við hann. Ef til vill ætti hún að
reyna að hætta að hugsa um þessa vitleysu og
sýna honum meiri áhuga heldur en hún hafði
gert til þessa, sem endurgjald fyrir það, hvað
hann var alltaf vingjarnlegur. Hún hafði til
þessa látið sér nægja að fara út með honum
annað slagið, og leyfa honum að kyssa sig góða
nótt á eftir.
Hugh átti það skilið.
Stúlkur voru eigingjarnar og skeytingarlaus-
ar hugsaði Barbara með sjálfri sér, um leið og
þau gengu saman út i svala október-nóttina.
Þær vildu halda þvi sem þær höfðu náð en um
leið reyna að ná einhverju meira. Hún var til
dæmis óíús að giftast Hugh, en um leið vildi
hún ekki hugsa sér framtiðina án hans.
Þau óku góðan spöl án þess að skiptast á orð-
um. Þá sgði Hugh: — Langar þig til þess að
stoppa og horfa á tunglið koma upp, vina min?