Heimilistíminn - 19.03.1978, Síða 23

frá sér, og svo mætti hún Hugh, þar sem hann
var að ryðja sér braut til hennar. Hún var hvit i
framan og hana svimaði.
— Barbara! Þú veizt þetta þá?
Hún kinkaði kolli.
Guð minn góður! Hann tók i handlegginn á
henni og dró hana með sér. Hún gerði sér tæp-
ast grein fyrir þvi, sem fram fór i kringum
hana, en fann að Hugh hélt henni uppi.
— Hvenær gerðist þetta? spurði hún, og
henni svelgdist á orðunum.
— Reyndu að tala ekki um það.
— Ég verð að gera það. Ó, Fran! Hún fór að
gráta biturlega.
í bilnum var hún hljóð og áhugalaus. Hún sá
allt ljóslifandi fyrir sér, sem staðið hafði i blað-
inu.
HILTON HJÚKRUNARKONA FREMUR
SJÁLFSMORÐ.
Þegar þau komu i ibúðina fór Hugh með
henni inn og settist niður við hlið hennar.
— Segðu mér nú frá þessu, sagði hún.
— Þetta gerðist skömmu áður en ég lagði af
stað til þess að ná i þig. Það er næstum kald-
hæðni örlaganna, en það var John Davidson,
sem fann hana i þvottaherberginu hjá skurð-
stofunni.
Hvers vegna kaldhæðni örlaganna?
— Vegna þess að það var Davidson, sem
hafði kært Fran fyrir framkomu, sem ekki
sæmdi hjúkrunarkonu.
— Doktor Davidson?
Hugh gekk fram og aftur um herbergið, mjög
órólegur.
— Við vissum öll, að Fran var að gera vit-
leysu, hvað við kom Foster. Hann hefur aldrei
látið undan, allt frá þvi hann varð hrifinn af
henni i fyrrasumar, þegar hún annaðist hann.
Það verður að taka tillit til aðstæðnanna. Fost-
er er huggulegur maður, og ekki hamingju-
samur. Ef til vill hafði hún meðaumkun með
honum.
— Hann þurfti þó ekki að eyðileggja lif henn-
ar, sagði Barbara biturlega.
Hann kom og kraup á kné fyrir framan hana.
Svo tók hann utan um höfuð hennar með báðum
höndum. — Vina min, ástin er ekki alltaf eitt-
hvað fallegt. Ástin getur verið hörð og grimm á
stundum. Hún getur verið hvort sem er himinn
eða helviti. Fran urðu á hörmuleg mistök. Það
er enginn maður þess virði, sem hún gerði fyrir
hann.
— Hún talaði við mig um þetta fyrir
skömmu, sagði Barbara. Það var þægilegt að
hafa Hugh iijá sér og finna nærvist hans, en
þegar hann fór að taka þéttar utan um hana,
losaði hún sig.
— Það er allt i lagi með mig, sagði hún, og
reyndi að komast hjá þvi að horfa i augu hans.
— Góði Hugh, ég held ég vildi helzt vera ein.
Hann reis á fætur, hálfklaufalegur, beygði
sig svo niður og kyssti hana i kveðjuskyni.
Barbara barðist gegn lönguninni til að þrýsta
sér fast að honum.
Fimmti kafli.
Bróðir Fran kom til þess að flytja lik hennar
heim til heimabæjarins i Alabama, Hann var
hávaxinn og virtist óhamingjusamur og liktist
á engan hátt systur sinni. Hann var ekki mál-
gefinn og vildi alls ekki ræða það, sem gerzt
hafði. Hann sagði einungis, að hann hefði ekki
séð Fran I allmörg ár og hún hefði sjaldan
skrifað honum.
Barbara sjálf var heldur alls ekki i skapi til
þess að ræða þetta hörmulega atvik, sem hafði
verið alalumræðuefni allra á Hilton General
allt frá þvi það gerðist.
Barbara vissi, að Fran myndi fljótlega
gelymast. Dauði og sorg voru hversdagslegir
hlutir á sjúkrahúsinu.
Hún gat tæpast hugsað sér að fara og sjá likið
i likhúsinu, en henni fannst þó, að hun yrði að
sjá Fran i siðasta skipti, enda hafði henni þótt
mjög vænt um hana.
Stúlkan, sem lá þarna i kistunni, liktist á
engan hátt stúlkunni, Fran Harrison, sem hafði
búið með henni, stúlkunni, sem hafði verið svo
fjörug og kát. Fran hafði verið allt of ung til
þess að deyja, hugsaði Barbara bitur.
Hún sneri sér undan, en nam svo staðar til
þess að lesa á kortin á blómunum, sem voru við
hlið kistunnar. Þarna voru blómin frá henni
sjálfri, blómvöndur, sem lét litið yfir sér. Stór
vöndur frá hjúkrunarkonunum, hvitar chrys-
anthemur frá Hugh. Rauðar rósir voru þarna,
geysilega stór vöndur, ilmandi og fallegur. að
var ekkert kort með þessum rósum.
Þegar Barbara ætlaði að fara út úr herberg-
inu kom maður inn, en nam staðar við dyrnar.
Hún snarstanzaði þegar hún bar kennsl á Bry-
an Foster.
Hann stóð i vegi fyrir henni, svo hún komst
ekki fram hjá honum, og það var bæn i augum
hans. 23