Heimilistíminn - 30.04.1978, Qupperneq 20

Ævintýraljóminn
yfir Austurlanda-
hraðlestinni
— Ég ætla aö fá miða meö Austurlanda
hraðestinni á fi mmtudaginn, bara
aðra leiðina.
Miðasalinn á Victoriu-stöðinni i London
leit á mig: — Hvaða Austurlanda-hrað-
lest, herra minn?
Voru til fleiri en ein slik lest? Það eru
þrjár, eða kannski fjórar, eftir þvi hvert
ferðamaðurinn ætlaðisér að fara, og hvar
hann ætlaði að stiga upp i lestina. Segja
mátti að sérstök lest væri fyrir hvert
þeirra Agötu Christie, Alfred Hitchock,
Ian Fleming og Eric Ambler og þær
— Þér eruð auðvitað með vegabréfs-
áritun, sagði miðasalinn.
Auðvitað var ég ekki með hana, hafði
fylgzt með þróun kalda striðsins úr þægi-
legri fjarlægð i Bandarikjunum, og hafði
þvi litla hugmynd um það, sem fram fór á
hinum raunverulega vigvelli. Ef ég hafði
hugsað mér að fara i gegn um járntjaldíð
yrði ég að vera með jafnmargar vega-
bréfsáritanir og löndin voru mörg, sem
lestin átti að fara i gegn um — Ungverja-
land, Rúmenia, Júgóslavia, og Búlgaría.
Það þyrfti alla snilli Hercule Poirot til
þess að fá þessu framgengt, en ég ákvað
að gefast ekki upp. Ég eyddi nokkrum
dögum i að þramma frá einu saidiráðinu
til annars i London til þess að fá þar til-
skyldar áritanir. Um þessar mundir, þeg-
ar kalda striðið var i algleymingi var fátt
jafn grunsamlegt og Bandarikjamaður,
sem hugðist ferðast einn sins liðs um
kommúnistalöndin.
Eina hvatningin
Aðeins einu sinni fékk ég „hvatningu”
og það var frá starfsmanni i rúmenska
sendiráðinu, sem var handan við
Kensington höll. Ef ég kæmi aftur eftir
eina viku gæti verið, að ég fengi eyðublað
undir umáóknina um vegabréfsáritunina!
Ennfremur sagði starfsmaðurinn mér
með mikilli alvöru, að ég væri skyldugur
til að draga gluggatjöldin fyrir lestar-
gluggann á meðan lestin væri að fara f
gegn um land hans.
Ég ætlaöi ekki að láta slá mig út af lag-

sögur, sem þau hafa látið gerast í Austur-
landa-hraðlestinni.
Það lá við að út úr mér hrykki: — Lest-
ina, sem Graham Greene fór með, er
hann skrifaði Stamboul Train.... (Tuttugu
árum eftir að það gerðist komst ég að
raun um, að Greene sjálfur hafði imyndað
sér mestaf þvi, sem hann sá út um lestar-
gluggana og andrúmsloftið i lestinni,
vegna þess að lélegur fjárhagur leyfði
ekki að hann færi nema hluta leiðarinnar
með lestinni), I stað þess að segja þetta
hlustaði ég á þolinmóðan miðasalann út-
skýra fyrir mér hinar óliku Austur-landa-
hraðlestir. Oti dundi haustrigningin á
gluggunum. Þetta var i október 19Í54.
A meðan miðasalinn var að skýrá fyrir
mér ágæti Direct-Orient Express,
Tauern-Orient Express, Arlberg-Orient
Express og Simplon-Orient Express flugu
mér i hug rómantiskar myndir frá Liége,
Nurnberg, Budapest, Linz, Zagreb, Sofiu
og Skoplje.
Enda þótt allar Austurlanda-hraðlest-
irnar stefndu til Istanbúl — sem áður hét
Konstantinópel — hafði hver lest sína
ákveðnu leið yfir mið og austurhluta
Evrópu. Þannig skipti ein hraðlestin sér
eins og amaba i Niz i Júgóslaviu —- einn
hlutinn fór til Þessaloniki og annar til
Aþenu.
Ég ákvað að taka lestina kl. 2:30 frá
Viktoriustööinni til Parisar, um Calais
Maritime, en sú lest átti að tengjast
Austurlanda-hraðlestinni, sem fara átti
frá Gare de l’Est kl. 10:15 um kvöldiö.
Farmiðinn kostaði $52.75 á öðru farrými.
20