Heimilistíminn - 17.05.1979, Qupperneq 22

Hún hafði ekki allra minnstu hugmynd um það,
hvað hún hafði gert frá þvi miðilsfundurinn
hófst og þangað til hún heyrði rödd Görans.
— En bætti hún við, — hvernig stendur á þvi
að þú — ég á við...’
— Það var Thomas sem rakst á hana, sagði
Carl Johan og brosti. — Á gólfinu. Hann hafði
ekki sjálfur tima til þess að koma með hana til
þin — ég hélt að þú vildir helzt fá hana aftur.
— Þetta var fallega gert, sagði Katarina
dauflega. Carl Johan stóð enn kyrr, eins og
hann væri að biða eftir þvi, að honum yrði
boðið inn. Hún sagði:
—Þekkir—þekktir þú lika Göran? úr þvi þú
þekkir Thomas, á ég við?
— Við höfum hitzt, sagði Carl Johan rólega.
— Þú hefur vist ekki tima til þess að tala við
mig eitt augnablik?
— Jú, jú, sagði Katarina. — Það hef ég vist.
Carl Johan lét ekki áhugaleysi hennar hafa
áhrif á sig. Hann gekk inn fyrir og fór úr
jakkanum. Innan undir var hann i röndóttri
skyrtu og fremur slitnum bláum gallabuxum
og i dagsbirtunni virtist hann yngri en henni
hafði fundizt hann vera kvöldið áður.
— Ég var i þann veginn að fara að drekka
morgunkaffið,' sagði Katarina. — Þú vildir
kannski fá þér bolla með mér?
—Þakka þér fyrir, það vildi ég gjarnan. Vor-
uð þið Göran búin að vera trúlofuð lengi?
Katarina hrökk við og missti bréfið sem hún
hafði haldið á. Carl Johan tók það kurteislega
upp af gólfinu og rétti henni það og hún
muldraði:
— Hvers vegna viltu vita það? Við trúlof-
uðum okkur mánuði áður en hann fór i burtu.
— Ég var bara að velta þvi fyrir mér, sagði
Carl Johan. — En þá hafði ég vist hitt hann
áður en hann hitti þig. Fórstu á miðilsfundinn
af fúsum og frjálsum vilja?
— Hvað kemur það... byr jaði Katarina en svo
fann hún að hún þarfnaðist þess að fá að út-
skýra og afsaka sig og sagði þess i stað:
— Já, vissulega gerði ég það. Ég veit vel að
ég hegðaði mér kjánalega en og verð svo undr-
andi... ég helt ekki að þetta væri hægt trúði þvi
einfaldlega ekki. Urðuð þið... hvað gerðist,
eftiraðég var farin? Voruhin—urðuþau mjög
reið út i mig?
— Nei, alls ekki, sagði Carl Johan og setti
sykur út i kaffið sitt. — Miðilsfundurinn leystist
upp: Roland féll úr transinum, eða hvað það nú
heitir á fagmáli. En það var enginn sem varð
reiður út af þessu.
— Það var þó gott, sagði Katarina lágum
rómi.
— Svo þú trúðir þessu þá? sagði Carl Johan i
spurnartón.
— Trúði? sagði Katarina. — Þetta var rödd
Görans.
— Áreiðanlega?
— Drottinn minn dýri. Heldurðu að ég hefði
orðið svona hrædd ef þetta hefði ekki...: sagði
Katarina og hætti i miðri setningu. Carl Johan
horfði athugull á hana.
— Hrædd, já, sagði hann. — Þú varst i raun-
inni svo skelfingu. lostin i gær, að það var þess
22