Morgunblaðið - 09.10.2004, Qupperneq 34

34 LAUGARDAGUR 9. OKTÓBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Gunnar KarlGunnarsson
fæddist í Bodö í Nor-
egi 2. nóvember
1986. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Fossvog 30. septem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar Gunnars
Karls eru hjónin
Ragnheiður Sigur-
þórsdóttir, f. 28.
september 1961 og
Gunnar Sigurþórs-
son, f. 13. apríl 1959.
Systur Gunnars
Karls eru: Kristrún Harpa nemi í
hjúkrunarfræði við HÍ, f. 26. júní
1984 og Sigrún Kristín nemi við
MH, f. 1. júlí 1988. Foreldrar
Ragnheiðar eru Kristrún Stef-
ánsdóttir, f. 26. mars 1937 og
Sigurþór Sigurðsson, f. 8. mars
1939, d. 4. október 2002. Foreldr-
ar Gunnars eru Guðrún Karls-
dóttir, f. 18. desember 1935, og
Sigurþór Breiðfjörð Gunnarsson,
f. 18. janúar 1936, d. 27. desem-
ber 1986. Gunnar
Karl á langömmu á
lífi Áslaugu Bach-
mann, f. í Borgar-
nesi 19. desember
1910. Bræður Ragn-
heiðar eru Sigurður
Þorsteinn, kvæntur
Drífu Ármannsdótt-
ur, þau eiga tvö
börn og Stefán
Logi, kvæntur Mar-
gréti Völu Gylfa-
dóttur. Systur
Gunnars eru Ás-
laug, gift Hannibal
Kjartanssyni, þau
eiga fimm börn og þrjú barna-
börn og Sigríður Hulda.
Gunnar Karl bjó í Grindavík í 5
ár eftir að fjölskyldan flutti heim
frá Noregi en frá 6 ára aldri hef-
ur hann alist upp í Laugarási í
Biskupstungum. Gunnar Karl
var nemi í grunndeild rafiðna við
Iðnskólann í Reykjavík.
Gunnar Karl verður jarðsung-
inn frá Skálholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Gunnar Karl frændi minn hefur
kvatt okkur í hinsta sinn. Það er erf-
itt að sætta sig við það að þessum
skemmtilega og lífsglaða dreng hafi
aðeins verið úthlutað tæplega 18 ár-
um með okkur á þessu tilverustigi.
Öll þau ár sem ég fékk að þekkja
Gunnar Karl gáfu mér þó svo mikið
að ég mun alla ævi búa að þeim kynn-
um.
Ég kynntist Gunnari Karli fyrst
sumarið 1988 eftir að Ragnheiður og
Gunnar voru komin heim frá Noregi
og bjuggu á Flyðrugrandanum. Ég
var 13 ára gamall ráðinn í sumar-
vinnu við það að vera hálfan dag úti
með Kristrúnu og Gunnar Karl, þar
sem Ragnheiður gekk með Sigrúnu
og mátti vel við hjálpinni. Það er mér
minnisstætt hvað Gunnar Karl var
strax skemmtilega ákveðinn og mikill
spjallari, þrátt fyrir að kunna nánast
ekkert að tala á þeim tíma. Það
stoppaði hann ekkert í því að halda
miklar ræður og láta skoðanir sínar í
ljós þó að enginn annar skildi hann.
Stóra systir þekkti þó alltaf bróður
sinn vel og gat túlkað fyrir hann með
mikilli nákvæmni þegar við sem eldri
vorum hváðum.
Eftir að Ragnheiður og Gunnar
helltu sér út í garðyrkjuna og fluttu í
Laugarás gerðist ég aftur sumar-
starfsmaður hjá fjölskyldunni og bjó
meira og minna hjá þeim sjö sumur í
röð. Mér fannst það með ólíkindum
hvað þetta litla hús gat tekið á móti
mörgum strákum. Gunnar Karl var
ávallt svo opinn og fordómalaus að
það var alltaf pláss fyrir þá sem vildu
slást í hópinn, inntökuskilyrðin voru
engin önnur en að vera bara maður
sjálfur. Gunnar Karl var alla tíð
ófeiminn við að spyrja eða segja beint
það sem hann var að hugsa um
hverju sinni, og margar af mínum
skemmtilegustu stundum í Laug-
arásnum komu til vegna þess að
Gunnar Karl gekk beint til verks og
dró mig með félagahópnum út í fót-
bolta, í tölvuleiki eða hvert sem stefn-
an var tekin.
Aftur bjuggum við undir sama þaki
í Bogahlíðinni núna í haust, Gunnar
Karl að sækja Iðnskólann og við
Margrét nýkomin heim úr háskóla-
námi. Gunnari Karli gekk vel í raf-
eindavirkjuninni, en hann var einnig
mikið að íhuga hvenær tækifæri gæf-
ist til að skoða þennan stóra heim
sem við búum í. Ég reyndi að benda
honum á að kynna sér vinnuskipti á
Norðurlöndunum næsta sumar, og í
hans huga var það kannski ágætis
byrjun þó að hann stefndi á stærri og
meiri heimsreisur eins og bæði ég og
pabbi hans lögðumst í á sínum tíma.
Gunnar Karl var alltaf með stór plön
og það var svo mikil bjartsýni og já-
kvæð orka í kringum hann að maður
smitaðist ósjálfrátt af henni og gekk
um brosandi eftir langar hrókasam-
ræður við hann.
Þetta hræðilega slys skilur eftir
gat í lífi okkar sem þekktum Gunnar
Karl. Ég hef alltaf verið meðvitaður
um að Gunnar Karl fylgdist með því
sem ég tók mér fyrir hendur, og það
gaf mér enn meiri ástæðu til að
standa mig og reyna að gera alla hluti
vel. Hver veit nema að Gunnar Karl
fylgist ennþá með mér úr fjarlægð.
Hann verður að minnsta kosti alltaf
svo ofarlega í huga mér að ég mun
reyna mitt besta til að valda honum
ekki vonbrigðum.
Ragnheiður, Gunnar, Kristrún og
Sigrún; við hugsum til ykkar og send-
um ykkur alla þá jákvæðu strauma
sem við búum yfir og vonum að þið
finnið styrk til að takast á við lífið í
þessum nýja veruleika.
Logi og Margrét.
Í dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt ljóð til þín var árum saman grafið.
Svo ungur varstu, er hvarfstu út á hafið
hugljúfur, glæstur, öllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því, sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson.)
Með þessu ljóði Tómasar kveð ég
þig, elsku Gunnar Karl minn. Hafðu
hjartans þökk fyrir þá birtu og gleði
sem þú stráðir í kringum þig.
Amma í Bogahlíð.
Við vinirnir, Gunnar Karl og ég
brölluðum margt skemmtilegt sam-
an.
Þegar við vorum yngri lékum við
okkur oft í tölvuleikjum og horfðum á
vídeó. Við vöktum fram á nætur til að
geta leikið okkur lengur og sváfum
fram á dag í staðinn.
Þegar við vorum orðnir eldri og
Jökull vinur okkar kominn með bíl-
próf, þá urðu okkur allir vegir færir.
Ef okkur langaði að gera eitthvað, þá
hringdum við í Jökul og suðuðum í
honum að keyra okkur í bæinn. Við
fórum í bíó og keilu og skemmtum
okkur vel.
Nokkrar golfferðir fórum við í. Við
vorum kannski ekki bestu golfararnir
á vellinum og ekki með allar reglurn-
ar á hreinu, en okkur fannst samt
alltaf gaman.
Kæri vinur, að lokum vil ég þakka
þér fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman og trygga vináttu.
Ragnheiður og Gunnar, takk fyrir
að taka alltaf vel á móti mér þegar ég
kom í heimsókn og leyfa mér að gista.
Ég og fjölskylda mín sendum okkar
innilegustu samúðarkveðjur og biðj-
um Guð að styrkja ykkur á erfiðum
tímum.
Finnur Torfi.
Elsku Gunnar Karl.
Við sitjum hérna saman og horfum
á bekkjarmyndina af okkur síðan í 9.
bekk og eigum erfitt með að skilja
gang lífsins. Þú varst frábær strákur,
tryggur vinur og félagi. Þú varst svo
rólegur strákur, en samt leyndirðu á
þér, þegar það kom að bröndurum.
Þú lumaðir alltaf á einhverjum góð-
um. Allar þær minningar sem við eig-
um um þig úr grunnskóla, öllum af-
mælum, ferðalögum, fermingar-
fræðslu, félagslífi og öllum öðrum
góðum stundum sem við áttum sam-
an. Elsku Gunnar, við þökkum fyrir
góðar stundir sem við áttum með þér.
Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með frjóvgun hreina
fyrst um dags morgunstund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt
lit og blöð niður lagði
líf mannlegt endar skjótt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku Gunnar, Ragnheiður, Krist-
rún og Sigrún, takk fyrir stundina
sem við áttum með ykkur á þessari
sorgarstund. Við sendum okkar inni-
legu samúðarkveðjur og megi Guð
gefa ykkur styrk.
Þeir bestu fara fyrst.
Þín
bekkjarsystkini úr
Reykholtsskóla.
Gunnar Karl Gunnarsson var lang-
besti vinur minn. Við hittumst fyrst
þegar við vorum í fyrsta bekk.
Þú varst góður í öllu sem þú tókst
þátt í. Við vorum mikið saman þegar
við vorum litlir. Þú varst tryggur vin-
ur minn. Þú varst góður og duglegur
í skák. Þú varst alltaf mikið fyrir tölv-
ur. Þú varst góður í golfi, þú vannst
mig alltaf. Ég man þegar við vorum
að veiða síli þegar við vorum litlir. Við
fengum að sofa í tjaldi heima hjá þér.
Það var gaman að vera með þér, þú
varst sannur vinur. Ég man þegar
þú, ég og Bjarni á Ösp vorum mikið
saman þegar við vorum litlir, við hitt-
umst alltaf þegar þú áttir heima á
Birkiflöt. Við fórum í alls konar leiki
og vorum mikið í bílum. Þú varst góð-
ur við alla. Ég man þegar þú varst í
Reykholtsskóla. Það var gaman að
fara með þér að veiða. Ég man þegar
ég kom í heimsókn á Birkiflöt, þá fór-
um við oft í körfu. Ég man þegar þú
varst að vinna í gróðurstöðinni á
Birkiflöt. Þú varst kurteis og hug-
rakkur í því sem þú tókst þátt í. Ég
man um veturinn þegar við fórum að
renna á snjóþotu, það var rosa gam-
an. Þú varst duglegur að vinna hjá
okkur á Engi. Við öll munum ekki
gleyma þér, Gunnar minn.
Reynir Arnar Ingólfsson.
Kæra fjölskylda, Ragnheiður,
Gunnar, Kristrún og Sigrún. Þegar
ég hugsa til baka kemur mikið þakk-
læti upp í hugann fyrir hvað Reynir
var heppinn að eiga vin eins og Gunn-
ar Karl. Gunnar var vinur vina sinna,
hann var vinsæll, hann var traustur
og ef Gunnar sagði eitthvað þá stóðst
það.
Því var ég margsinnis vitni að. Ég
veit að enginn getur sagt illt orð um
Gunnar. Stundum ræddi hann við
okkur um sínar langanir og oft sner-
ist það um að hann langaði að ferðast.
Gunnar var vinur hans Reynis frá því
í fyrsta bekk, hvað sem á dundi.
Hann kenndi honum að tefla og svo
margt fleira. Þeirra samband rofnaði
aldrei, þó það minnkaði með árunum.
Hann bauð honum með í bíó og golf
núna í vor og hann lokaði aldrei á
hann.
Gunnar sýndi mikið æðruleysi og
hugrekki, þegar hann ungur drengur
þurfti að gangast undir erfiðan upp-
skurð á bakinu. Það voru miklar
gleðifréttir sem Reynir kom með
einn daginn að Gunnar mætti sitja.
Það hafði verið löng bið fyrir lítinn
dreng.
Við höfðum mikla ánægju af því að
hafa Gunnar hjá okkur eitt sumar í
vinnu og við vorum mjög ánægð með
hann og hvað hann var vinnusamur
og duglegur.
Ég veit það, Gunnar og Ragnheið-
ur, að þið gerðuð allt til að vernda
börnin ykkar og hugsuðuð vel um
Gunnar. Það að lifa börnin sín er svo
sárt að maður heldur að ekki sé hægt
að upplifa meiri sorg. Kæra fjöl-
skylda. Ég veit að sársaukinn er mik-
ill núna en ég vona að þið eigið eftir
að sjá vonina og ljósið aftur. Við á
Engi viljum senda ykkur allar hlýjar
hugsanir.
Guð leiði þig, en líkni mér,
sem lengur má ei fylgja þér.
En ég vil fá þér engla vörð,
míns innsta hjarta bænar gjörð:
Guð leiði þig.
(Jórunn Viðar.)
Sigrún.
Hann Gunnar Karl frændi minn er
dáinn. Ungur og efnilegur drengur er
snögglega tekinn frá fjölskyldu og
vinum. Það er svo ótrúlega sárt að
þurfa að kveðja hann hinstu kveðju
aðeins tæpra átján ára.
En þó að æviárin verði ekki fleiri
og að ekki sé hægt að skilja tilgang-
inn með dauða hans eigum við aðeins
ljúfar og góðar minningar um Gunn-
ar Karl. Hann var alltaf svo kátur og
hress, ánægður með lífið og til-
veruna. Hann hafði þegar markað
sér braut í átt að framtíðarstarfi í líf-
inu. Áhugi hans var á tölvum og
tækni, og því lá það beinast við að
nema rafeindavirkjun. Námið í Iðn-
skólanum í Reykjavík var við hans
hæfi, hann stundaði það af metnaði
og miklum áhuga.
En Gunnar Karl hafði lag á fleiru
en því sem sneri að tæknimálum.
Hans góða eðli kom best í ljós í sam-
skiptum hans við menn og málleys-
ingja, hann hafði yndi af dýrum og
mikla þolinmæði gagnvart öðru fólki.
Í hugum frændsystkina sinna var
hann traustur og hlýr, og brást alltaf
vel við öllum þeirra bónum.
Orð eru svo fátækleg þegar lýsa á
persónuleika, en þeir sem þekktu
Gunnar Karl vita hvaða mann hann
hafði að geyma. Hann verður okkur
sem syrgjum hann fallegt ljós á lífs-
ins braut.
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin mín,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér, þú logar enn,
í gegnum bárur, brim
og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr og engla þá,
sem barn ég þekkti fyr.
(Matthías Jochumsson)
Elsku Ragnheiður, Gunnar, Krist-
rún Harpa og Sigrún, missir ykkar
mikill og sorgin þung að bera. Við á
Barðastöðum vottum ykkur og öllum
vandamönnum okkar dýpstu samúð.
Megi minningin um góðan dreng gefa
ykkur styrk til að mæta þessu mikla
áfalli.
Sigurður Þorsteinn
Sigurþórsson.
Í dag kveð ég góðan vin minn, hann
Gunnar. Gunnar var traustur vinur,
vinur vina sinna. Ég á fullt af góðum
minningum um Gunnar sem ég mun
varðveita um ókomna tíð. Hafðu
þökk fyrir allt og allt. Guð geymi þig
og fjölskyldu þína.
Þinn vinur,
Gestur.
Mig setti hljóðan og dapraðist hug-
ur þegar sú frétt barst í Iðnskólann
að Gunnar Karl Gunnarsson hefði
látist af völdum meiðsla er hann hlaut
í bílslysi.
Gunnar var prúður piltur og stund-
aði nám sitt vel. Spurningar hans í
tímum, og jafnvel ef maður hitti hann
á göngum, báru því vitni að hann
hafði metnað og vilja til að standa sig.
Aldrei hreykti hann sér eða var með
hávaða. Í mínum huga var Gunnar
drengur sem átti eftir að spjara sig
vel í lífinu. Ég sakna Gunnars og veit
að það sama á við um aðra kennara,
sem hafa kennt honum. Ég votta að-
standendum Gunnars mína dýpstu
samúð og bið almættið að styrkja þá í
þeirra miklu sorg.
Sigurður P. Guðnason,
kennari í Iðnskólanum
í Reykjavík.
Það var sannarlega áfall fyrir okk-
ur starfslið og nemendur grunnskól-
ans í Reykholti að frétta sviplegt
andlát Gunnars Karls Gunnarssonar,
en hann var einn af nemendum skól-
ans þar til hann lauk grunnskólaprófi
vorið 2002.
Á meðal okkar skilur Gunnar Karl
eftir sig góðar minningar. Þar fór
góður drengur, prúður í dagfari og
þægilegur í allri umgengni. Hann var
óáreitinn og komst yfirleitt vel af við
alla í skólanum. Gott er að geta einn-
ig minnst þess núna, að Gunnar Karl
átti til nærgætni við þá sem í bili virt-
ust standa höllum fæti. Í skólastarf-
inu var hann samviskusamur og bar
þess vitni að eiga að trausta fjöl-
skyldu, sem studdi hann í viðfangs-
efnum lífsins. Mikill hlýtur að vera
harmur þeirra sem honum stóðu
næst. Þessi fátæklegu orð eiga að tjá
þeim að starfsfólk og nemendur
Reykholtsskóla hugsa til þeirra og
eru þátttakendur í sorginni sem nú
steðjar að. Guð gefi þeim styrk og
huggun á komandi tíð.
Arndís Jónsdóttir, skólastjóri.
GUNNAR KARL
GUNNARSSON
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug við andlát og útför ástkærs föður míns,
tengdaföður og afa,
INGVARS LOFTSSONAR
frá Holtsmúla,
Birkigrund 33,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk Minni-Grundar.
Elías Ingvarsson, Guðný Margrét Ólafsdóttir,
Ólöf Jóna Elíasdóttir, Sigríður Birna Elíasdóttir.
Hjartkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SUMARLIÐI LÁRUSSON,
Kirkjuvegi 5,
Reykjanesbæ,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja fimmtu-
daginn 7. október sl.
Árnína Jenný Sigurðardóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.