Morgunblaðið - 13.04.2003, Blaðsíða 38

Mig misminnti með tapasið, það er ekki eins auðvelt
og ég hélt. Að vísu úti um allt en ekki eins gott og í
minningunni. Áður fyrr, til forna og aðeins síðar, var
tapas ókeypis á börum Barcelona og annarra borga
Spánar. Menn keyptu sér drykk og gátu nartað í
snarl sem vertinn lét liggja frammi á borðinu.
Þessi hefð hefur haldist, þ.e. að láta tapasið liggja á
borðinu og þar, ef svo má að orði komast, LIGGUR
vandamálið. Tapas er skemmtileg stemning, frábært
með bjór eða glasi af víni en sjaldan nægilega ferskt
að mínu viti til að vera merkileg matarupplifun.
Þetta er vitanlega breytilegt á milli ólíkra tapas-
staða, króketturnar sums staðar eins og lélegur ör-
bylgjuréttur en annars staðar mjúkar og bragðgóðar.
Víða er farið að slá í krabbasalatið og hér og þar er
brauðið tekið að harðna undir gúmmelaðinu. Sumir
staðir bjóða meira að segja upp á franskar og kokk-
teilsósu (næstum því) sem hluta af stemningunni.
Skinkan er víðast hvar frábær og eitt það besta við
tapasbarina er að þar er stóri bjórinn raunverulega
risastór.
Tapas getur líka orðið þreytandi til lengdar og einn
ferðafélagi minn hefur reiknað út að jafnan fyrir tap-
as sé einn á móti fjórum. Þ.e. eftir að hafa borðað tap-
as í fjóra daga getur maður ekki hugsað sér það í
hálfan mánuð á eftir. Nema maður sé Spánverji, þá á
jafnan ekki við, þá er tapas í blóðinu. Tapas gæti líka
verið ástæðan fyrir því hve margir Spánverjar mót-
mæla stríðinu í Írak. Þeir eru pakksaddir eftir tapas-
át dagsins og vilja frekar berja í pottana sína á kvöld-
in en að elda í þeim.
Besta tapasið í ferðinni fengum við á mjög hefð-
bundnum stað á Placa Sant Gregori upp frá Dia-
gonal-breiðgötunni. Sá staður er rekinn undir merkj-
um góðgætisframleiðandans Vilaplana og selur bæði
mat og úrvals konfekt og bakkelsi.
Í okkar tilfelli var tapasið á þessum stað ókeypis og
kann það að skýra dálæti okkar á því.
Regnhlífin Tragaluz
Líkt og með fjölmörg hótel Ians Schrager í Englandi
og Bandaríkjunum hefur það færst í aukana und-
anfarið að ólíkir veitingastaðir séu reknir undir regn-
hlíf hóps eða samsteypu. Þetta er ólíkt gömlu keðj-
unum þar sem allt gekk út á að hafa hluti sem líkasta
hvar sem þú kæmir. Hugmyndinni um eins rúm á
Howard Johnson í Texas eða París eða sama borg-
arann í New York og Róm er ýtt til hliðar og í staðinn
koma veitingastaðir sem eru eins ólíkir og þeir eru
margir. Rekstrarlegu hagræði er náð líkt og áður og
staðirnir vísa vissulega hver á annan en upplifunin
er alls staðar sérstök og þegar best lætur einstök.
Dæmi um keðju eða hóp af þessu tagi er Grupo
Tragaluz sem dregur nafn af veitingastaðnum Traga-
luz á Passatge de la Concepcio út frá Passeig de
Grazia-breiðgötunni. Tragaluz þessi var opnaður
1992 og náði þá strax fádæma vinsældum sem hafa
haldist til dagsins í dag. Hann er líka vel heimsókn-
arinnar virði, skemmtilega hannaður og maturinn
virkilega fínn en í okkar tilviki þó ekki stórkostlegur.
Tragaluz-hópurinn hefur síðan, í skjóli regnhlíf-
arinnar, opnað sjö staði til viðbótar og auðnaðist
okkur að prófa fjóra til viðbótar. Gegnt Tragaluz
sjálfum er sushi-staðurinn El Japones, flott hannaður
og býður upp á sushi í gæðaflokki sem hægt er að
bera saman við betri sushi-staði í öðrum heims-
borgum. Sérstök ástæða er einnig til að mæla með
hvítri súkkulaðimús sem boðið er upp á í eftirrétt og
jafnvel japanskri pitsu í hófi.
Á Diagonal-breiðgötunni er Negro, villingurinn í
hópnum og mesti djammstaðurinn í fjölskyldunni.
Hann sver sig lauslega í ætt við staði eins og Asia de
Cuba og Hakkasan í London eða Tao og Man Ray í
New York. Þar má fá fínan mat, ekki frábæran, mikið
af minni réttum og óvenjulegum bragðtegundum.
Tónlistin er leikin hátt og ættu þeir sem kunna illa
við það að halda sig fjarri. Húskokkteillinn Negro er
þó einhver sá besti kaffikokkteill sem ég hef bragðað.
Besti staðurinn í ferðinni og sá síðasti sem við heim-
sóttum í Tragaluz-hópnum er El Principal á Prov-
encea 286–8, einnig út frá Passeig de Gracia.
Þessi staður er mjög látlaus og rólegur, líkt og að
snæða inni í Armani-búð, og býður upp á katalónska
matargerð með módernísku ívafi.
Rétt er að taka það fram að útlit allra Tragaluz-
staðanna er til fyrirmyndar og hönnun greinilega
mikils metin innan regnhlífarinnar.
Loks er ástæða til að þakka Paul McCartney fyrir
frábæra tónleika og Áslaugu Snorradóttur fyrir
Serano-skinku daginn eftir heimkomu sem virkaði
eins og besti afréttari.
www.grupotragaluz.com
B
A
R
C
E
L
O
N
AB
Fjórir dagar í Barcelona, átta máltíðir hið minnsta. Ef einhver þeirra verður
nægilega góð til að mæla með, mun ég gera það eða þegja að eilífu um
ferðina, a.m.k. í fjölmiðlum. Tapas telst ekki með. Það er of auðvelt. Og
skinkan er engin áskorun, hún er himnesk. Miklu betri en sú ítalska, fyllri,
mildari, villimannslegri. OK, allt öðruvísi, en samt betri. Þeir segja að það
sé ómögulegt að fá slæma máltíð í Barcelona, katalónsk matargerðarlist,
spænsk en undir frönskum áhrifum. Sumir segja sú besta í heimi. Ég veit
að það er frábæran mat að finna ... en mun ég „rambla“ á hann? Te
xt
i o
g
m
yn
d
ir
: O
d
d
ur
Þ
ó
ri
ss
o
n