Eintak - 01.11.1993, Blaðsíða 60

Þegar maður er ungur veit maður
ekki til þess að nokkur maður hafi verið
ungur fyrr. Þess vegna er gott að vera
ungur. Maður fær að uppgötva allt í
fyrsta sinn. Það er miklu stórfenglegra
en að átta sig á einhverju sem flestum
öðrum var löngu Ijóst. Ungur heimur er
stór og ókannaður og það er aldrei að
vita hvaða hættur og hvaða freistingar
kunna að leynast þar. Gamall heimur er
lítill og löngu þekktur. í honum er ekkert
nýtt að finna og þar af leiðandi ekkert
spennandi heldur.
Sjálfsagt er ekkert eins spennandi og
að vera ungur maður af ungri þjóð. Að
vera að vakna til lífsins um leið og þjóðin
sjálf. Að kynnast heiminum á sama tíma
og hún.
Þannig var eftirstríðsárakynslóðin.
Hún var ung á sama tíma og íslendingar
voru að átta sig á að sitthvað var annað
til í veröldinni en ræll og þolka. Hún fann
jazzinn. Og með honum var hægt að
uppgötva einhvern allt annan heim en
þann sem maður ólst upp við. Einhvern
villtari og óvæntari en foreldrarnir höfðu
þekkt. Polkinn gat aldrei leitt til þess.
Á eftirstríðsárunum gekk unga kyn-
slóðin hálft skref út úr heimi foreldranna.
Hún skemmti sér á þann hátt að eldra
fólk hélt hana geggjaða. Og hlustaði á
tónlist sem öðrum fannst vera garg.
Hékk á stöðum sem ráðsett fólk taldi
soll. Á Laugavegi ellefu innan um skáld-
in, hommana og alla þá sem töldu sig
ekki alveg af þessu þjóðfélagi. Eða á

60
E I N T A K N i