Eintak - 01.11.1993, Blaðsíða 120

Ifll
> /1
'w'- -Ot ■
%
Sumir eru alltaf í bíó. Þeir sniglast einir inn á sjösýningar eöa ganga niður
Laugaveginn að næturþeli eftir ellefusýningu. Sumir fara aldrei í bíó nema þeir
hafi stelpu eða strák til að kela við þegar Ijósin slökkna, þvi það fyllir mann
öryggi og hljóðlátri hamingju að káfa svolítið á ástvini sínum í myrkvuðum
bíósal, fikta í hári, setja hönd á læri, smella kossi á vanga eða munn. Aðrirfara
ekki í bíó nema í stórum hópi vina; fyrir þeim er bíóferðin félagsleg athöfn þar
sem þeir fá útrás fyrir hópeðli sitt. Þetta eru gjarnan háværustu bíógestimir og
mega sæta því að hlusta á suss og kvart í stilltari gestum kvikmyndahúsa. Svo
eru þeir sem fara ekki í bíó nema svona einu sinni á ári; það eru hin ráðsettu
hjón sem vanda valið og sjá ekki nema fínustu verðlaunamyndir eins og
Síðasta keisarann, Dansað við úlfa og gestaboð Babettu. Sumir borða popp
og kók, en þeir sem eru ekki jafnheimavanir í bíóhúsum fá sér jafnvel
konfektpoka. Nóvember virðist reyndar ekki ætla að vera neitt sérstakur
mánuður fyrir bíófíkla. Líklega geyma kvikmyndahúsin bestu bitana þangað til
dregur nær jólum. Hér eru þó nefndar fáeinar bíómyndir sem eru varla nein
tímasóun.
Rising Sun
Sambíóunum
Myndin byggir á spennubók eftir Michael Crichton,
þann sama og skrifaði bókina um Júragarðinn. Bókin
er í aðra röndina pólitískt ávarp, prédíkun um um
óhófleg ítök Japana í bandarískum viðskiptum og
þjóðlífi og að stóru leyti byggð á ræðum sem Al Gore
flutti áður en hann varð varaforseti. Enda urðu Jap-
anir sármóðgaðir þegar hún kom út. Framleiðendur
myndarinnar reyna hins vegar í lengstu lög að forðast
að móðga Japani sem eiga núorðið flest stóru kvik-
myndaverin í Hollywood. Myndin er svosem nógu rennileg að sjá, en geldur fyrir
þetta hálfkák. Önnur óskiljanleg málamiðlun er að láta svertingjann Wesley
Snipes leika aðalpersónuna sem í bókinni er hvítur maður. Hins vegar er Sean
Connery að vanda rosalega öruggur í sínu hlutverki.
Demolition Man
Sambíóunum
Vöðvabúntið Sylvester Stallone náði þeim langþráða
árangri í sumar að hafa undir Arnold Schwarzen-
egger sem undanfarin misseri hefur átt auðveldara
með að markaðssetja vöðvana sína. Og nú þarf
Stallone að reyna að fylgja eftir fjallaklifursmyndinni
hrikalegu, Cliffhanger. Þess freistar hann með
Demolition Man, framtíðarhasarmynd þar sem hann
á í höggi við kolbrjálaðan bófa sem er leikinn af
Wesley Snipes. Söguþráðurinn er allur hinn ólíkinda-
legasti, eins og er við hæfi í svona myndum; þeir
óvinirnir eru frystir einhvern tíma í nútímanum og vakna í framtíðinni og taka upp
þráðinn að nýju við að berja á hvor öðrum. Og þá er líka búið að finna upp nýjar
byssur sem eru miklu skemmtilegri en þær gömlu.
Les Nurts Fauves
Regnboganum
Það er reyndar dálítið í að hún komi á bíótjald hérna
heima þessi mynd, en það er full ástæða til að bíða
hennar með ójDreyju. Þetta er myndin sem hirti hvað
flest verðlaun við útdeilingu César-verðlaunanna frönsku
síðastliðið vor. Að baki henni liggur mikil og átakanleg
saga. Leikstjórinn og aðalleikarinn, Cyril Collard, var
ungur og vinsæll leikari sem smitaðist af alnæmi. Myndin
er eins konar erfðaskrá hans, því hann lést skömmu eftir
að hún var frumsýnd. Dauðinn er enda nálægur í mynd-
inni, en hún fjallar um unga stúlku sem verður ástfangin
af tvikynhneigðum pilti sem gengur með alnæmis-
veiruna. Þetta er þó langt í frá eintóm harmkvælasaga
þrátt fyrir alvöruna, því myndin er líka kímin og hugljúf.
Og svo er hún djörf - meira að segja í Frakklandi urðu
margir til að hneykslast. Sérstök ástæða er til að
minnast á aðalleikarana, Collard heitinn og unglinginn
Romaine Bohringer, dóttur þess fræga leikara Richard
Bohringer. Þar er stjarna fædd, dökkleit fegurðardís
með greindarlegt og dálítið dulúðugt yfirbragð.
Rokk í Reykjavík
Stjömubíói
Mynd sem batnar með hverju árinu sem líður frá því hún var gerð. Og sýnir
glögglega fram á hversu steingeld rokktónlistin er núna miðað við það sem var
fyrir rúmum áratug. Mynd sem nær því að hafa yfirbragð alvöru íslenskrar
kúltmyndar, liklega er þar engu saman að jafna nema kannski Kúrekum
norðursins - það getur varla verið nein tilviljun að báðar myndirnar eru gerðar af
Friðrik Þór Friðrikssyni. Myndin er full af skemmtilegu og sniðugu fólki: þarna er
Björk, pínulítil og sæt í gulum kjól; Bubbi Morthens, ennþá blautur bak við
eyrun; strákarnir í Purrki Pilnikk fullir af vandlætingu og fítonskrafti; og svo Þeyr
- mikið svakalega var það fín hljómsveit. Og myndin fangar tíðaranda af
einstakri næmni; að minnsta kosti finnst manni eftir á að þetta hafi verið svona
eða hérumbil.
CHANEL. Svart.
Grátt. Hvítt. Hreínir litir vetrarins.
Rökkurtíð á mörkum Ijóss og
myrkurs. Einfaldleiki og hreinar
línur, en þó íburður ( hinu
smágerva. Hart og gróft
tweedefni sem öðlast dýpt í
andstæðu við gylltar bryddingar.
Allt hefur þetta svosem sést
áður frá tískuhúsi Chanel. Þar hefur
einfaldleikinn alltaf ráðið ferðinni.
Fágun og enginn flumbrugangur.
En Chanel hefur sannað það áður
og sannar það nú enn á ný að
tilbrigðin við einfaldleikann eru
þúsund sinnum fleíri en tilbrigðin við
óhófið. Lítið er mikið.
Eitthvað almennilegt
að þurrka af
Ef einhver er orðin þreytt á að
þurrka af pilleríinu heima er fátt
annað til bragðs en að setja það
niður í kompu. Og fá sér nýtt og
eitthvað sem ekki er hægt að þreytast
á að horfa á - og þurrka af.
Þessi hús, þessar dúkkur og þetta dót
hér til hliðar fæst í Country-húsinu á Hverfisgötu
og er amerískt. Frá Bandaríkjunum og er handunnið eins og allar
vörur í Country-húsinu. Þaðan kemur auðsjáanlega ýmislegt
annað en McDonald's, enda gat það varla verið að í því stóra
landi væri allt fjöldaframleitt. Og þaðan er líka hægt að sækja
sitthvað annað en það sem Hallbjörn fann.
Sem er líklega ástæðan fyrir ólíkum rithætti eigenda Country-
hússins og eigenda Kantrí-bæjar. Það er auðsætt að þetta er
tvennt ólíkt.
Myndirnar tala sínu máli um
vefrarlínuna 1 993 frá
Chanel-tískuhúsinu í
París.
120
E I N T A K
Ó V E M
E R