Eintak - 17.03.1994, Blaðsíða 29

' ’• n

%
■:
Við höfum keyrt í þennan venju-
lega hálftíma sem það tekur að fara
á milli Reykjavíkur og Keflavíkur
og erurn kontnir að girðingunni
sem umlykur herstöðina á Miðnes-
heiði. Islenski lögregluþjónninn í
hliðinu gerir athugasemd við að
ekki sé búið að útbúa lista yfir þær
græjur sem eru með í för en hleypir
okkur annars án málalenginga inn
á svæðið. Rótarinn með hinu þjóð-
lega nafni Snorri Sturluson situr
við stýrið og ég, Davíð og Raggi
reynum að láta fara lítið fyrir okk-
ur. Þó við séum á íjórtán manna
sendiferðabíl komumst við með
herkjum fyrir þar sem hljóðfæri,
magnarar, hátalarar og aðrar græj-
ur taka mest allt plássið. Eins og af
gömlum vana keyrum við leiðina
að gömlu flugstöðvarbyggingunni
og svipumst um eftir klúbbnum en
komum hvergi auga á hann. Við
rennum því að leigubílastöð sem
skartar símanúmerinu 4141 í stór-
um neonstöfum ofan á þakinu og
fáum nauðsynlegar leiðbeiningar.
„Þetta hlýtur að vera það,“ segir
Snorri skömmu síðar og bendir á
stórt, grátt, gluggalaust og algjör-
lega ómerkt hús sem lítur frekar út
eins og leynileg ratsjárstöð en
skemmtistaður. Hann keyrir að
innganginum og mikið rétt, inn unt
dyrnar glittir í langan bar. Við er-
um búnir að ftnna Top of the Rock
þar sem Bubbleflies á að spila um
kvöldi.
Það var gamla rokkhetjan, Rún-
DAVÍÐ, KIDDI OG PALLI. Palli veltir fyrír sér hvort honum sé óhætt að skrífa
undir samninginn, Davíð hefur vakandi auga með honum en Kiddi
umboðsmaður hugsar bara um bjórinn.
FYRSTU GESTIRN-
IR. Það voru fáir í
húsinu til að byrja
með og það var
ekki laust við að
stemmningin minnti á þeg-
ar hljómsveitin í Blues Brothers
bókaði sig á kántrýbarinn.
ar Júlíusson, sem red-
daði hljómsveitinni
samningi við klúbbinn.
Rúnar er í góðum sam-
böndum við nágranna sína á
Vellinum og ef þessir fyrstu
tónleikar Bubbleflies Iukkast
vel eru tveir aðrir fyrirhugaðir
næstu helgar á eftir.
Við leggjum bílnum og förum
inn. Þar hittum við strax konu á
óræðum aldri í stuttu pilsi með
mikinn kinnalit og hvítan augn-
skugga, afskaplega ameríska að sjá.
- Meðan við keyrðum um Völlinn
var landslagið ekkert ósvipað
blokkahverfi í Árbænum eða Breið-
holti en um leið og komið er þarna
inn fær rnaður á tilfinninguna að
maður sé ekki Iengur á íslandi, það
er öðruvísi lykt í loftinu en maður á
að venjast og öðruvísi fólk á ferli.
Strákarnir kynna sig og konan seg-
ist heita Kimberley Lenz og vera
starfsmannastjóri staðarins. Hún
sýnir þeim stóran sal sem hljóm-
sveitin á að spila í og hvar best sé að
taka græjurnar inn. Stákarnir fara
að róta upp en þar sem ég hef ekki
aðrar skyldur en að hafa vakandi
auga með umhverfinu held ég i
könnunarferð urn staðinn. Til hlið-
ar við stóra salinn er annar minni.
Þar er langur bar, lítið dansgólf, po-
ol-borð og fáein pílukastspjöld.
Vídeó-glymskratti er við enda bars-
ins og þar sitja tvær furðulega útlít-
andi konur; klæddar, málaðar og
með hárgreiðslu eins og ég hef að-
eins séð í bíómyndum sem gerast í
miðvesturríkjum Bandaríkjanna.
Til að undirstrika stemmninguna
streyma kántrýtónar frá vídeó-
glymskrattanum og bak við barinn
stendur maður með yftrvaraskegg.
Ég halla mér upp að barnum, set
annan fótinn á slána og panta einn
bjór. „Dollar tuttugu og fimm,“
segir hann en ég er bara með ís-
lenskar krónur í vösunum. Yfir-
varaskeggið bendir mér á hvar ég
geti fengið þeim skipt. Ég fer þang-
að og fæ þrettán græna dollara fyrir
bláa seðilinn minn. Sæki síðan
bjórinn og get ekki annað en verið
ánægður með verðið sem er rúm-
lega níutíu krónur íslenskar. Kim-
berley er sest við barinn og ég geng
til hennar og spyr hvort hún búist
við mörgum í kvöld. „Ég veit það
ekki alveg,“ svarar hún „Þeir sem
hlusta á kántrý verða sjálfsagt alfar-
ið hérna megin, þeir sem hlusta á
svona búmm búmrn tónlist, hvern-
ig á ég að orða það, já, afró- amer-
íkanarnir, held ég að korni ekki,“ ég
þykist skilja að hún eigi við rapp og
hip hop þegar hún segir „búmm
búmm,“ að aðdáendur þeirrar tón-
listartegundar séu svertingjar og
FIMMTUDAGUR 17. MARS 1994
29