Eintak - 17.03.1994, Blaðsíða 30

:

ALEX „BUCK“ BUCHANAN er /fV.
diskótekari í Top of the Rock og spilar {
aðallega kántrýtónlist eins og höfuðfat
hans ber reyndar með sér.
þeir muni sitja heima, svo bætir
hún við „en þeir sem hlusta á rokk
og ról munu örugglega mæta vel.“
Kimberley tekur það fram að hún
sé ekki mikið fyrir svona búmm
búmm tónlist en fíli rokkið hins
vegar vel. Hún nefnir Aerosmith og
Led Zeppelin sem dæmi og segist
hlakka til að heyra í Bubbleflies.
Það er ekki laust við að mér renni
að minnsta kosti volgt vatn milli
skinns og hörunds því ég veit að
tónlist Bubbleflies er töluvert ann-
arrar ættar en sú sem Steven Tyler
og félagar í Aerosmith hafa verið að
spila síðustu tuttugu ár. Ég reyni að
fara varlega í sakirnar þegar ég út-
skýri fyrir henni að Bubbleflies séu
nú ekki grjótharðir rokkarar og ef
ég ætti að nefna einhverja áhrifa-
valda þá væru það einna helst Sly
and the Familystone. Hún verður
undrandi eitt augnablik en hristir
síðan höfuðið og segist líka hafa
gaman að Sly.
Ég ákveð að fara og athuga
hvernig strákunum gengur að stilla
græjunum upp og mæti Kidda
kanínu umboðsmanni Bubbleflies
og restinni af bandinu, þeim Palla,
Ými, Pétri og Tóta sem voru að
koma á öðrum bíl.
A Islandi en samt
ekki á íslandi.
Þeir eru komnir með samning í
hendurnar og Kiddi er að stauta sig
í gegnum hann. Þetta er heljarinnar
lesning upp á fimm vélritaðar síður
á miklu stofnanamáli. Palli er
skráður sem forsvarsmaður hljóm-
sveitarinnar og á þar af leiðandi að
undirrita samninginn fyrir hennar
hönd. Hann er þó hálf smeykur við
það og segist allt eins eiga von á því
að vera munstraður í herinn ef
hann setji nafn sitt á einhverja
pappíra frá honum. Samningurinn
segir að hljómsveitin eigi að
skemmta frá tíu til korter í tvö, eða
í tæplega fjóra tíma með hléum.
Einhverjum úr hljómsveitinni
verður að orði að ef það eigi að
ganga upp hafi þeir um tvennt að
velja, annað hvort að semja þrjár
LP plötur í fyrsta hléinu eða spila
sömu lögin þrisvar sinnum.
Strákarnir pæla ekki lengi í þessu
heldur flýta sér í bjórinn og þykjast
hafa himin höndum tekið þegar
þeir uppgötva verðið á veigunum.
Það líður aftur á móti ekki á löngu
þar til við rekum okkur óþyrmilega
á að þó við séum landfræðilega
ennþá staddir á íslandi erum við
ekki á íslandi að flestu öðru leyti. í
fýrsta lagi kemur í ljós að rafmagns-
mál á Vellinum eru með töluvert
öðrum hætti en annars staðar á
landinu.' Rafmagnið í innstungun-
um er uppá 110 volt en ekki 220 eins
og allar græjurnar eru gerðar fyrir,
og það eru engir straumbreytar
með í farangrinum. Kimberley er
kölluð til og hún ræsir út tvo ís-
lenska rafvirkja. Meðan beðið er
eftir þeim er meiri bjór sóttur en þá
hljómsveitin hljómi þokkalega.
Venjulega er Einar, eigandi kerfis-
ins, með í för til að sjá um þessa
hlið mála en í þetta skiptið ætla
strákarnir að redda þessu sjálfir
með liðsinni Snorra rótara. Þetta
lítur ekki beinlínis út fyrir að vera
auðvelt, að minnsta kosti ekki í
mínum augum. Fljótlega verður
það ljóst að strákarnir eru ekki
heldur alveg klárir á þessu. Þá er
ekkert annað að gera en að hringja í
bæinn og fá leiðbeiningar hjá Ein-
ari. Dabbi fer í það mál. Hann kem-
ur fúrðu fljótt til baka. Nei, fyrir-
mæli Einars voru ekki svona ein-
föld. Davíð gat ekki hringt í hann
og ekki yfirhöfuð nokkurn mann
utan girðingarinnar. Það er ekki
hægt að hringja til íslands úr sím-
anum í klúbbnum. Þetta kemur
óneitanlega spánskt fyrir sjónir en
Kimberley útskýrir fyrir okkur að
Völlurinn er allur á öðru símkerf-
i en landið. Og það undirstrikast
enn frekar að við erum ekki á ís-
lensku yfirráðasvæði. Kiddi og Pét-
ur ákveða að keyra í sjoppuna á
Fitjum og hringja þaðan. Palli er
rífandi og ekki laust við að
stemmningin minni á atriði úr
hinni goðsagnakenndu kvikmynd
Blues Brothers þegar bræðurnir Jake
og Elwood, leiknir af John Belus-
hi og Dan Akryod, slysast til að
bóka hljómsveit sína á kántrýbar
við litla lukku gestanna. 1 myndinni
!

- ...,
PETUR OG DAViÐ Spá í
takkana þrjúþúsund og
kaplana sjöhundruð.
kemur annað babb í bátinn. Núna
eru yfirmenn Top of the Rock
komnir á svæðið og þeir vilja sjá
skírteini með mynd hjá hverjum og
einum sem sýnir að hann sé tutt-
ugu og eins árs eða eldri. Það eru
bara tveir svo vel útbúnir, undirrit-
aður og hljómborðsleikari sveitar-
innar. Hinir eru steini lostnir og þó
þeir segi að sá yngsti sé tuttugu og
tveggja er ekki neinu tauti við
stjórnendurna komið, „No ID, no
beer,“ ítrekar sá sem framfylgir
reglunum. Þetta er paradísarmissir
fýrir strákana. „Ég ætla að láta ljós-
rita passann minn í plakatstærð og
gefa honum næst þegar við kom-
um,“ segir Davíð sársvekktur. Það
er þó bót í máli að rafvirkjarnir eru
komnir og og eftir smá bauk er allt
klappað og klárt og rafmagnið
komið á. Þá er bara að klára að
stinga þessum sjöhundruð köplum
hljóðkerfisins í rétt göt og snúa
tökkunum þrjúþúsund þannig að
fljótur að setja sig í spor Vallarbúa
og spyr: „Hvað gera hermennirnir
þegar þeir kynnast íslenskum
stelpum, þeir geta ekki einu sinni
hringt í þær, þurfa þeir að kaupa
sér bréfdúfur til að flytja boð á
milli?“ Það getur enginn svarað
þessu.
Fyrsta settið.
Kiddi og Pétur koma fljótlega
til baka með leiðbeiningar skrif-
aðar á blað og eftir það er ekki
lengi verið að gera allt klárt.
Klukkan er rúmlega hálf ellefu og
framkvæmdastjórinn er orðinn
óþolinmóður því Bubbleflies átti
að stíga á svið klukkan tíu. Það er
ekki eftir neinu að bíða og hljóm-
sveitin byrjar að spila. Fyrsta sett-
ið gengur frekar stirðlega, strák-
arnir eru kaldir og Snorri er enn
að fínstilla takkana þrjú þúsund.
Viðtökurnar eru heldur ekkert
Pörin raða sér upp
í eina röð á góif
ínu, kart
og kona tii skipt
istf kariamir með
vinstri hönd á
stórri beltissylgj-
unni. $íðan hefst
dansinn sem felst ■•
fyrst og fremst í
ákveðnum
fótahreyfingum
sem aíiir gera i
takt.
vinna Blúsbræðurnir kúrekana á
sitt band með því að taka nokkur
lög í kántrýútsetningu og fá á end-
anum alla viðstadda til að tárfella
með því að spila Stand by Your
Man.
Það er alls ekki öll nótt úti hjá
Bubbleflies, kvöldið er ungt og
ennþá fáir í húsinu.
1 stóra salnum eru
aðeins nokkrar
hræður en öllu fleiri
í sveitasælunni í
þeim minni. Ég virði
fyrir mér gestina.
Flestir karlmann-
anna eru með yfir-
varaskegg og mikill
meirihluti þeirra er í
gallabuxum, þó
nokkrir eru í kú-
rekastígvélum, með
kúrekahatta og stór-
ar beltissylgjur.
Konurnar eru öllu
misleitari hópur en
þarna átta ég mig á
því að það er sjálf-
sagt ýmislegt til í því
að íslenskar konur
séu þær fallegustu í
heimi.
Meðan Bubbleflies
er að spila koma
tveir gestanna og
setjast við borðið hjá
mér og Kidda. Annar þeirra kynnir
sig og segist heita Michael. Hann
heldur á plötunni sem hljómsveitin
gaf út síðasta haust og spyr hort ég
haldi að það sé séns á því að hljóm-
sveitarmeðlimir áriti hana fýrir sig.
Ég segi honum að það verði ábyggi-
lega auðsótt mál. Fyrsta setti lýkur
og strákarnir koma og MichaeÍ fær
nöfnin þeirra á plötuna sína. Félagi
hans er upprifinn og er þess fullviss
að Michael sé kominn með safh-
grip í hendurnar. „Hugsaðu þér ef
þeir breyta nú einhvern tímann um
stíl og rneika það, þá hefúr þessi
plata mikið söfnunargildi,“ segir
hann. Michael fer á barinn og nær í
nokkra bjóra sem hann setur á
borðið. Palli stenst ekki mátið og
fær sér sopa en það hefði hann bet-
ur látið ógert því árvökull eftirlits-
maðurinn spottar það og kemur
umsvifalaust og gerir harðorða at-
hugasemd við athæfið. Þegar eftir-
litsgaurinn fer segir Michael: „Þetta
er algjör asni (asshole), hann er
alltaf svona leiðinlegur.“ Mér leikur
forvitni á að vita hvaða stöðu ná-
unginn gegnir dags daglega, sé
hann fyrir mér sem hörku liðþjálfa
í ætt við Louis Gossett jr. í Offlcer
and Gentleman. Ég spyr því Micha-
el sem segir „hann er líka asni
hversdags“, en bætir síðan við með
semingi: „hann vinnur við F15 vél-
arnar.“
Bubbleflies er að stíga aftur á svið
og töluvert hefur bæst við af gest-
um. Þar af nokkrar íslenskar stelp-
ur sem virðast heimavanar. Vafa-
laust einhverjir piltar spældir yfir
því í Keflavík.

<
tlHwm
A kántrýballi
í hinum salnum.
Þeim er greinilega að fjölga í
hópnum sem eru hrifnir af Bubbl-
eflies, tveir strákar um tvítugt skella
sér á gólfið í villtan dans og margir
standa við barinn og dilla sér. Ég
rölti mér hins vegar yfir í kántrýsal-
inn sem er orðinn fullur af fólki.
Nokkur pör eru á dansgólfinu, þar
af þrjú þar sem annar aðilinn er
með stóran kúrekahatt. Þau dansa
hring eftir hring og ég undra mig á
dansstílnum, finnst þau draga
lappirnar einhvern veginn svo ein-
kennilega á eftir sér. Undrun mín
verður þó enn meiri þegar disk-
ótekarinn setur nýjan sveitasöng á
fóninn og pörin raða sér upp í eina
röð á gólfinu, karl og kona til skipt-
ist, karlarnir með vinstri hönd á
stórri beltissylgjunni. Síðan hefst
dansinn sem felst fýrst og fremst í
ákveðnum fótahreyfingum sem all-
ir gera í takt. Ég er orðlaus og þarf
að klípa mig til að muna að ég er
ennþá á íslandi. Þegar undrun mín
rénar hugsa ég með mér að þetta
fólk yrði sjálfsagt ábyggilega jafn
hissa ef það sæi aðfarirnar á dans-
gólfinu í Rósenberg-kjallaranum á
góðu föstudagskvöldi þegar helm-
ingurinn af liðinu er kominn úr að
ofan og er kófsveittur.
Óvæntum uppgötvunum mín-
um er þó ekki lokið þetta kvöld því
þegar ég rýni inn í diskótekaraklef-
ann uppgötva ég þá furðulegu stað-
reynd að það er svertingi sem ræð-
ur þar ríkjum. Þetta verður maður
að kynna sér betur og banka ég því
upp á hjá honum. Hann er hinn
vinalegasti, býður mér inn og segist
heita Alex Buchanan en bætir við
að flestir kalli sig Buck. Hann segir
mér að hann hafi verið á íslandi í
tæp þrjú ár, sé giftur íslenskri konu
og kunni ákaflega vel við sig hér.
Þegar ég undra mig á að hann skuli
spila kántrýtónlist segir hann að
þetta sé einfaldlega uppáhalds tón-
list hans. Og hann lætur sér ekki
nægja að spila hana því hann kenn-
ir líka kúrekadansana sem liðið á
gólfinu er að dansa.
Það er farið að síga á seinni hluta
kvöldsins og ég færi mig aftur yfir í
stærri salinn. Þar er líka fín
stemmning, hljómsveitin orðin vel
heit og fullt af fólki að dansa.
Klukkan verður tvö og ballið á
enda. Nokkrir koma og þakka
strákunum fyrir skemmtunina og
gera góðan róm að spilamennsk-
unni. Einn segir að hann hafi alls
ekki búist við þessu og lýsir því yfir
að herbergisfélagi hans verði ör-
ugglega mjög spældur yfir því að
hafa misst af þessu íjöri.
Nú er ekkert annað eftir en að
taka saman, koma dótinu út í bíl og
keyra í bæinn. Strákarnir koma þó
fljótlega aftur því miðvikudagurinn
er planaður undir kynningarstarf-
semi inn á Vellinum og er þegar
búið að bóka þá í viðtal í sjónvarpi
og útvarpi.
Ég kem hins vegar ekki til með að
sjá Völlinn á næstunni nema í
gegnum girðinguna en nú veit
maður að þarna er ekki ísland held-
ur lítið brot af Bandaríkjunum. O
30
FIMMTUDAGUR 17. MARS 1994