Morgunblaðið - 11.03.2005, Side 42

42 FÖSTUDAGUR 11. MARS 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Leikbróðir, frændi og
góður vinur er fallinn í
valinn. Sunnudaginn 9.
janúar litu þeir í kaffi til
mín bræðurnir Hjörleifur og Aðal-
björn, lá ljómandi vel á þeim. Skrafað
var og skeggrætt um allt milli himins
og jarðar, mikið hlegið – ein af mörg-
um ánægjustundum sem ég hef átt
með þeim frændum mínum. Síst af
öllu grunaði mig að þetta væri í síð-
asta skipti er ég sæi Hjörleif frænda.
Máltækið segir ,,enginn ræður sínum
næturstað“ og víst er um það að vegir
guðs eru órannsakanlegir. Og þó við í
bænum okkar segjum ,,verði þinn
vilji, svo á jörðu sem á himni“ þá vill
alltaf koma fram í hugann, hvers
vegna hann, en ekki einhver eða eitt-
hvert gamalmenni sem óskar þess
innilega að fá að deyja. Þó Hjörleifur
frændi væri kominn yfir sjötugt var
hann alltaf vinnandi að búi sona sinna
og manni fannst enginn bilbugur þar
á. En það þýðir víst ekki að vera að
velta sér upp úr því, kannski hefur
vantað dugnaðarþjark til að sjá um
ræktunarlöndin í guðsríki. En minn-
ingarnar um Hjörleif á maður margar
og dásamlegar, alveg frá því við vor-
HJÖRLEIFUR
TRYGGVASON
✝ HjörleifurTryggvason
fæddist á Ytra-
Laugalandi í Eyja-
fjarðarsveit 25. maí
1932. Hann lést á
Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 13.
janúar síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Akureyrarkirkju
21. janúar.
um litlir drengir. Við
vorum oft ævintýralega
fljótir að skapa okkur
einhver skemmtileg æv-
intýri, sem oft urðu
samferðamönnunum
hneykslunarhella.
Gleðin var okkur Hjör-
leifi eðlislæg og mig
rekur ekki minni til að
slettist upp á vinskap-
inn nokkurn tíma. Á
einhverjum tímamótum
varð þessi vísa til:
Okkar samleið ærslafull
aldrei fýla í sinni.
Æskusyndir eru gull
í endurminningunni.
Já, við getum huggað okkur við
góðar minningar þegar svona svipleg-
ir atburðir gerast. En sjálfsagt gæti
það verið efni í töluvert kver öll æv-
intýrin okkar Hjörleifs en nú á ég þau
einn og geymi vel í mínu hugskoti,
þakka honum samfylgdina í kringum
70 ár, sendi Vilborgu, börnum þeirra
og öðrum aðstandendum mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Guð blessi
þig, gamli vinur.
Óttar, Garðsá.
Hann Hjörleifur frændi minn á
Laugalandi er dáinn.Hjörleifur kom
alltaf til dyranna eins og hann var
klæddur og talaði alltaf hreina ís-
lensku sama hvar hann var eða við
hvern var talað. Hann hafði mjög
gaman að gefa mönnum í könnu og
fékk sér stundum með þeim og uppúr
slíku spunnust margar góðar sögur
og mörg strákapör voru framin,
kanski ekki öll til eftirbreytni, og
sumt kannski á gráa svæðinu. Þó
heyrðist stundum sagt með aðeins
hærri rödd í eldhúsinu: Hjörleifur,
þegar var farið að hitna í kolunum.
Það væri verðugt verkefni að einhver
góður penni settist niður og kæmi
sögum og orðatiltækjum á blað, því
Hjörleifur var sannarlega þjóðsagn-
arpersóna. Það má segja um Hjörleif
það sama og sagt var um forföður
okkar Helga Eiríksson að hann gæti
sér þann orðstír er lengi mundi lifa
eftir andlát hans. Ég gerðist kúasmali
á Laugalandi þegar Tryggvi, Hjör-
leifur og Addi voru bændur þar og
eru það ógleymanleg sumur, sama
hvort það voru fjósaverk, heyskapur
eða kartöfluupptaka . Nú í dag eru
synir Hjörleifs og Vilborgar og fjöl-
skyldur þeirra teknar við búskapnum
og hafa bætt aðeins við bústofninn, og
er þetta orðið meira en meðalbú og ég
er bara stoltur af því. Það stendur til
að byggja við fjósið á Hrafnagili í vor,
þú lýstir þessu aðeins fyrir mér og
enn skemmtilegra hefði verið ef þú
hefðir fengið að vera þar og lýsa með
nokkrum vel völdum orðum hvernig
þetta virkar. Annars er ég viss um að
þú verður þar, við hin bara sjáum þig
ekki. Það er örugglega glatt á hjalla
þar sem Hjörleifur er nú og örugg-
lega vel tekið á móti honum. Ég sendi
Aðalbirni og fjölskyldu og Vilborgu
og fjölskyldu hennar mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Viðar Þorbjörnsson.
Hjörleifur minn, langur tími er lið-
inn síðan við kynntumt.Ég man fyrst
eftir okkur á Ytra-Laugalandi þegar
ég, sex ára gömul, fékk að fara „fram
eftir“ nokkra daga að vetrarlagi. Raf-
magn var ekki komið í bæinn og þú
vildir lofa mér að njóta ljóssins frá
kertinu og settir það því á rúmstokk-
inn. Einhver fullorðinn kom og bjarg-
aði málinu. Þá varst þú átta ára. Síðan
þroskuðumst við saman öll mín
bernskusumur „fram frá“. Ekki var
fyrr búið að hringja út í Barnaskóla
Akureyrar en ég var komin uppí
mjólkurbílinn á leið í Laugaland.
Samkomulag okkar var eins og hjá
öðrum krökkum, einhverju sinni þeg-
ar ég var volandi undan þér sagði
Jóna föðursystir þín að við yrðum
hjón. Það hnussaði í þér, en ég strauk
tárin og sagði: „að sama væri mér þó
ég ætti Hjörleif“. Þetta sýndi að aldr-
ei risti djúpt ágreiningurinn milli okk-
ar og hefur aldrei gert síðan. Þú
varðst þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast Vilborgu og saman eignuðust
þið ykkar stóra, bráðduglega barna-
hóp og eigið nú mörg barnabörn.
Samhent unnuð þið með Aðalbirni
bróður þínum og hans góðu konu
Guðrúnu Finnsdóttur að félagsbúinu
að Ytra-Laugalandi sem þið tókuð við
af genginni kynslóð. Aldrei hefði ég
getað hugsað mér þig við annað starf
en það að vera bóndi. Hirða um
skepnur og brjóta land, það voru þín-
ar ær og kýr. Mér var sögð sú saga
sem lýsir þér vel að stór og mannillur
boli hefði verið ljúfur sem lamb þegar
þið voruð tveir í fjósinu, bolinn fékk
að valsa um meðan þú mokaðir flór-
inn, skapstórir báðir en ljúfir inn við
beinið. Sterkur, stórleitur og dálítið
háreistur á köflum. Kannski varstu
ekki allra, stundum stóryrtur, með
ákveðnar skoðanir á mönnum og mál-
efnum og ýmislegt léstu flakka við
mig en allt var það í góðu. Mörg sím-
tölin áttum við, svona til að vita
hvernig lífið gengi fyrir sig hvort hjá
öðru. Nú verður ekki lengur beðið eft-
ir símtali á sameiginlegum afmælis-
degi okkar og mun ég sakna þess.
Fjölskyldu þinni sendi ég innilegar
samúðarkveðjur og þakka þér allt frá
liðinni tíð, Hjörleifur minn.
Þín
Ásta.
Það var fyrir um 20 árum að okkar
leiðir lágu fyrst saman á Keflavíkur-
flugvelli ásamt fleirum sem voru að
fara í ógleymanlega ferð til Tékkó-
slóvakíu. Í þeirri ferð var hann eins og
jafnan hrókur alls fagnaðar, jákvæð-
ur, dálítið stríðinn, en fyrst og fremst
glaður.
Síðan þá hafa kynni mín við hann
og hans fjölskyldu verið mikil og góð
sem ég er afar þakklátur fyrir.
Í huga mér er handtakið þétta, er
hann kvaddi mig í síðasta sinn, en þá
sagði hann að sennilega sæjumst við
ekki aftur. Hann var þá á leiðinni á
sjúkrahús í aðgerð og því miður hafði
hann rétt fyrir sér, þetta voru okkar
síðustu fundir.
Hjörleifur var bóndi af lífi og sál
enda ævistarfið að miklu leyti tengt
búskap. Hann bjó félagsbúi við bróð-
ur sinn til margra ára og nú í seinni
tíð hefur hann verið afkastamikill á
búi afkomenda sinna á Hrafnagili.
Hann var höfðingi heim að sækja
og fáir voru skemmtilegri á góðri
stund í, en seint verður hann sakaður
um að hafa verið fanatískur bindind-
ismaður.
Eigum við hjónin margar ógleym-
anlegar minningar með þeim Hjör-
leifi og Vilborgu, bæði á heimili þeirra
og á ferðalögum víðsvegar um landið.
Hann var hreinskiptinn og sagði
jafnan sína meiningu umbúðalaust,
stundum á dálítið kjarnyrtri íslensku,
sem sumir hefðu ef til vill orðað öðru-
vísi. Eins og oft er með skemmtilega
menn spunnust um hann margar sög-
ur, bæði sannar og ósannar og var
hann nánast þjóðsagnapersóna í lif-
anda lífi.
Að leiðarlokum viljum við hjónin
þakka afar ánægjuleg kynni sem
aldrei bar skugga á og vottum við Vil-
borgu, börnum þeirra, tengdabörnum
og skyldfólki öllu okkar dýpstu sam-
úð.
Jón Ingi og Ásta.
Mig langar til að
kveðja kæra vinkonu
mína og nágranna
Guðrúnu Sigríði
Bjarnadóttur með fáeinum orðum.
Kynni okkar hófust fyrir liðlega 50
árum þegar ég og fjölskylda mín
fluttum austur á Kolfreyjustað í Fá-
skrúðsfirði. Kynntumst við fljótlega
heimilisfólkinu á Lækjamóti og
tókst með okkur góð vinátta.
Guðrún var sérstök manneskja og
mikil persóna. Hún var ljúf í fram-
göngu, traust, greiðvikin og
skemmtileg. Hún var mjög falleg og
glæsileg kona svo að eftir var tekið.
Guðrún ólst upp í Skálavík og með
manni sínum Hirti Guðmundssyni,
sem ættaður var úr Hornafirði,
byggðu þau nýbýlið Lækjamót, þar
sem náttúrufegurðin er mikil. Þar
bjuggu þau af miklum myndarbrag
allan sinn búskap. Þau hjónin voru
samtaka í gestrisni sinni, oft var
glatt á hjalla á Lækjamóti og gott að
koma þangað.
Guðrún var bæði mikil húsmóðir
og móðir. Ekki var nóg að hún ætti
allar dæturnar og fósturbörnin,
einnig voru meira og minna á heim-
ilinu börn til lengri eða skemmri
dvalar. Húsið á Lækjamóti var ekki
stórt en samt var alltaf nóg pláss
fyrir alla. Guðrún og Hjörtur reynd-
ust okkur miklir vinir og það er dýr-
mætt að hafa kynnst fólki eins og
þeim.
Tónlistarhæfileikar voru Guðrúnu
í blóð bornir. Hún lærði orgelleik
hjá Páli Ísólfssyni. Í hálfa öld var
hún orgelleikari Kolfreyjustaðar-
GUÐRÚN SIGRÍÐUR
BJARNADÓTTIR
✝ Guðrún SigríðurBjarnadóttir
fæddist á Ósmel í
Reyðarfirði 5. apríl
1913. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Uppsölum á Fá-
skrúðsfirði 15. febr-
úar síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Kolfreyjustaðar-
kirkju 26. febrúar.
kirkju og leysti þau
störf sín af einstakri
samviskusemi og alúð.
Henni var afar annt
um kirkjuna sína og
gaf henni fallega gripi.
Árum saman var hún
sóknarnefndarformað-
ur Kolfreyjustaðar-
kirkju. Oft var leitað til
Guðrúnar vegna undir-
leiks fyrir kirkjuna á
Búðum og alltaf var
hún tilbúin til að að-
stoða. Guðrún fór einn-
ig létt með að semja
lög og yrkja ljóð.
Gaman var að heyra Guðrúnu
segja frá gamla tímanum á Fá-
skrúðsfirði. Hún hafði frá mörgu
merkilegu að segja, eins og til dæm-
is þegar tundurdufl sprakk við
klappirnar á Lækjamóti. Sprenging-
in var svo öflug að brotin fundust
lengst uppi í fjalli og húsið á Lækja-
móti laskaðist. Henni var minnis-
stætt þegar hún sá frönsku skútuna
Manon stranda nálægt æskustöðv-
unum í Skálavík og sagði oft frá því.
Til allrar hamingju bjargaðist
áhöfnin giftusamlega.
Ein af skemmtilegum endurminn-
ingum með Guðrúnu er ferð sem við
fórum í út í Skrúð sumarið 1957.
Guðrún og Hjörtur buðu okkur
hjónunum á Kolfreyjustað að koma
með, ásamt góðum vinum okkar sem
voru gestkomandi hjá okkur. Veðrið
var eins og best verður á kosið. Sólin
skein og ekki sást ský á himni.
Hjörtur sigldi með okkur á trillunni
sinni og hafði frá mörgu að segja.
Hann var afbragðsleiðsögumaður
sem þekkti Skrúðinn vel. Þegar við
komum upp á toppinn á Skrúð
blöstu við okkur Austfirðirnir í allri
sinni fegurð. Þetta var ógleyman-
legur dagur í góðra vina hópi.
Að leiðarlokum kveð ég góða vin-
konu. Ég sendi ættingjum hennar
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Þórhildur Gísladóttir
frá Kolfreyjustað.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal
senda í gegnum vefsíðu Morg-
unblaðsins: mbl.is (smellt á reit-
inn Morgunblaðið í fliparöndinni
– þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt
frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður
hún að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánu-
degi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst
ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd Minningargreinar séu
ekki lengri en 2.000 slög (stafir
með bilum - mælt í Tools/Word
Count). Ekki er unnt að senda
lengri grein. Hægt er að senda
örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur, og votta
þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum
fylgir formáli, sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um hvar
og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær
hann lést, um foreldra hans,
systkini, maka og börn og loks
hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst.
Ætlast er til að þetta komi að-
eins fram í formálanum, sem er
feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa not-
uð með minningargrein nema
beðið sé um annað. Ef nota á
nýja mynd er ráðlegt að senda
hana á myndamóttöku: pix@-
mbl.is og láta umsjónarmenn
minningargreina vita.
Minningar-
greinar
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
JÚLÍUS HELGI GUÐMUNDSSON
frá Garðhúsum,
Garði,
Smáraflöt, Garði,
verður jarðsunginn frá Útskálakirkju laugar-
daginn 12. mars kl. 14.00.
Sólveig Óskarsdóttir,
Óskar Júlíusson, Linda Birgisdóttir,
Friðbjörn Júlíusson, Sveinbjörg Gunnlaugsdóttir,
Agnar Trausti Júlíusson, Neli Traskeviciute,
Kjartan G. Júlíusson, Helena Piechnik
og afabörn.
Okkar innilegustu þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur samhug í verki, vináttu og hlýhug
við andlát og útför ástkærs sonar, bróður,
mágs og vinar,
ÓSKARS ÞÓRS GUNNLAUGSSONAR.
Guð blessi ykkur öll.
Edda Axelsdóttir,
Hákon Hreiðarsson, Valgerður Guðjónsdóttir,
Eva Hovland, Björn Sigtryggsson,
Jane Quirk.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
KJARTAN INGIMARSSON,
Rauðalæk 2,
Reykjavík,
lést á Landspítala við Hringbraut miðvikudag-
inn 9. mars.
Jóhanna S. Albertsdóttir,
Ólöf Ósk Kjartansdóttir, Jón Hans Ingason,
Ester Ugla Jónsdóttir.