Morgunblaðið - 25.04.2005, Blaðsíða 26

26 MÁNUDAGUR 25. APRÍL 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hjörtur MagnúsGuðmundsson
fæddist í Reykjavík 6.
febrúar 1924. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi 18. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Guðmundur R.
Magnússon bakari, f.
1897, d. 1968, og Lilja
Hjartardóttir, f.
1895, d. 1925. Alsyst-
ur Hjartar voru Val-
gerður, f. 1919, d.
1996, og Margrét, f.
1920, d. 2001. Seinni kona Guð-
mundar var Svanhildur Gissurar-
dóttir, f. 1901, d. 1984. Þau eign-
uðust Gissur Karl, f. 1931, d. 1999,
Elsu Unni, f. 1934, og Braga Krist-
in, f. 1942.
Fyrri kona Hjartar var Bryndís
Karlsdóttir, f. 1929. Sonur þeirra er
Karl, lögregluþjónn, f. 1948. Kona
hans er Ragnheiður Hrefna Gunn-
arsdóttir, f. 1950. Börn þeirra eru
1961. Dóttir Stefaníu er Guðrún
Rósa Björnsdóttir, synir Helga eru
Hrafn, Sigmundur og Hans, fóstur-
dóttir þeirra er Anna Vilborg Óm-
arsdóttir. Gunnhildur, f. 1957, fyrr-
verandi maki Gunnar Friðjónsson,
fósturdóttir þeirra er Katrín Birna
Viðarsdóttir, f. 1986. Ingibjörg, f.
1962, synir hennar eru Stefán Þór
Bjarnason, f. 1986, og Ingólfur Kol-
beinn Bjarnason, f. 1998. Skarphéð-
inn Þór, tónmenntakennari, f. 1963.
Kona hans er Guðrún Sigríður
Loftsdóttir, f. 1966. Þeirra börn eru
Anna Sigríður, f. 1988, og Hjörtur
Ingi, f. 1996. Fyrir átti Guðrún Sig-
ríður Valdimar Þór, f. 1982. Sonur
Guðrúnar Rósu, fóstursonur Hjart-
ar, var Kjartan Baldursson, f. 1951,
d. 1999. Kona hans var Ásdís Emilía
Björgvinsdóttir, f. 1960. Dóttir
þeirra er Guðrún Edda, f. 1999.
Hjörtur ólst upp í Reykjavík, fór í
Verzlunarskóla Íslands og vann
ýmis verkamanna- og verslunar-
störf þar til hann stofnaði versl-
unina Hjartarkjör sem hann rak til
ársins 1984. Síðustu starfsárin vann
hann hjá Raftækjaverslun Sigurðar
Guðjónssonar. Hann bjó í Kópavogi
frá 1954 til dauðadags.
Útför Hjartar verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Jón Þór, f. 1969, maki
María Gunnarsdóttir,
f. 1970. Dóttir þeirra
er Þorbjörg Birta, f.
2001. Gunnar Kristó-
fer, f. 1973, Bryndís, f.
1980, og Hjördís, f.
1994. Seinni kona
Hjartar er Guðrún
Rósa Sigurðardóttir, f.
í Hælavík 9. sept. 1930.
Þeirra börn eru: Lilja,
f. 1953, félagsliði, fyrr-
verandi maki Magnús
S. Aðalsteinsson, börn:
Helga, f. 1975, og
Hjörtur, f. 1980. Sig-
rún, sérkennari, f. 1954, börn:
Magnús Þór Hallgrímsson, f. 1971,
og Jóhann Gunnar Jónsson, f. 1981,
maki Unnur Stella Guðmundsdótt-
ir, f. 1980, sonur þeirra er Gunnar
Máni, f. 2004. Guðmundur skipa-
smiður, f. 1955. Kona hans er Þór-
halla Jónsdóttir, f. 1958. Sonur
þeirra er Kjartan Arnar, f. 2001.
Stefanía, hjúkrunarfræðingur, f.
1956, maki Helgi Hrafnsson, f.
Fyrir hartnær þrjátíu árum gekk
ég ásamt afa mínum upp tröppurnar
á Löngubrekku 47. Afi hringdi bjöll-
unni og sagði við mig: Hérna býr
hann pabbi þinn.
Mér brá því vegna skilnaðar for-
eldra minna er ég var smábarn hafði
ekki verið neitt samband þar á milli.
En ótti minn var ástæðulaus því ég
fékk yndislegar móttökur eins og alla
tíð síðan. Ég eignaðist ekki bara
pabba, heldur líka aðra mömmu og
stóran systkinahóp. Og ég var ekki
einn, börnin mín eignuðust afa og
ömmu og konan mín tengdaforeldra
sem hún hafði ekki átt þá. Fljótlega
fann ég að pabbi var bjargið í fjöl-
skyldunni sem allt mæddi á. Hann
stóð alltaf upp úr, sama á hverju gekk
hjá okkur hinum.
Á þessum árum rak pabbi ásamt
Guðrúnu mömmu verslunina Hjart-
arkjör á Kaplaskjólsveginum og
þangað var gott að koma. En svo dró
ský fyrir sólu, því pabbi fékk hjarta-
áfall og fór í framhaldi af því í aðgerð
úti í London. Upp úr því seldu þau
búðina og pabbi fór að vinna hjá
Sigga í Auðbrekkunni. Á þessum ár-
um lærði ég að baka því ég hafði kom-
ið til pabba og hann var að baka.
Hafði ég á orði að þetta væri enginn
vandi. Hann stríddi mér lítillega en
skoraði síðan á mig að reyna og það
tókst og hef ég bakað mikið síðan.
Eitt áttum við feðgar sameiginlegt
og það var áhugi okkar á gömlum
flugvélum og oft hringdi hann í mig ef
hann sá einhverja flugvél sem við
höfðum ekki séð áður.
En nú er bjargið fallið og við feðg-
arnir förum ekki flugferðina sem átti
að fara nú í vor. En hún verður farin
og þá í minningu þína.
Þín er sárt saknað.
Karl Hjartarson.
Hann pabbi minn er farinn. Mér
fannst að ég og hann ættum að fylgj-
ast að og að hann yrði hér jafn lengi
og ég. Hann ólst upp í gömlu Reykja-
vík, í Vesturbænum, fór í Verzlunar-
skólann og giftist henni Bryndísi og
átti hann Kalla bróður minn, skildi,
kynntist henni mömmu, sem átti
hann Kjartan. Hann vann mikið á
þessum árum, meðan börnunum
fjölgaði ört, eitt á hverju ári, það
veitti víst ekki af. Ég man að í mörg
ár tók hann ,,sumarfrí“ í desember og
vann þá við að setja upp jólaljósin í
Fossvogskirkjugarði. Þau mamma
og pabbi byggðu sér hús fyrir allan
þennan stóra hóp og við vorum þátt-
takendur í því. Fórum með þeim
hverja stund sem þau voru þar og
hjálpuðum til. Það var kannski ekki
alltaf mikil hjálp en við vorum þarna
og fengum að vera með. Þannig var
þetta, hópurinn var alltaf samtaka.
Hann var mikill barnakarl, stríddi og
lék og kenndi, gerði aldrei lítið úr
barninu. Það var svolítið merkilegt
að án þess að það kæmi niður á
nokkru hinna barnanna þá stóð
Kjartan bróðir honum alla tíð næst,
þeir voru alveg ótrúlegir félagar, frá
fyrstu tíð. Pabbi gat allt, byggt hús,
gert við það sem bilaði, hvort sem það
var innan dyra eða utan, bíll eða önn-
ur tæki. Hann hafði alltaf mjög gam-
an af alls konar handverki og þegar
tími fór að vera til saumaði hann út
ásamt því að læra bókband og svo
púslaði hann, safnaði ýmsu eins og
pennum. Hann var heilli kynslóð á
undan sinni samtíð, tók þátt í heim-
ilisstörfum, hann bakaði alveg fanta-
góðar kökur. Þegar veislur voru
haldnar í kringum okkur var hann
beðinn að baka pönnukökur, það gat
enginn bakað pönnukökur eins og
hann.
Þegar pabbi varð áttræður hélt
hann upp á afmælið með því að halda
sýningu á handverkinu, stór sýning
sem haldin var í Gjábakka, félags-
heimili eldri borgara í Kópavogi.
Að sjálfsögðu átti hann sjálfur
stóran hluta af bakkelsinu sem boðið
var upp á. Að afmælinu loknu fór
hann í aðgerð sem var að vísu stór en
okkur var sagt að ef hann lifði að-
gerðina af ætti honum að vera batinn
vís, en margt fer öðruvísi en ætlað er.
Hann náði sér aldrei, þó að á tímabili
liti vel út. Hann dvaldi á sjúkrahúsum
það sem eftir var. Að lokum fékk
hann þá ósk sína uppfyllta, að fá að
vera í Sunnuhlíð hjá mömmu, að vísu
alltof stutt en samt, hann var mjög
ánægður þar og það er huggun að
honum leið vel þar. Mamma var hjá
honum og allar þessar frábæru konur
sem hugsuðu svo vel um hann. Ég vil
færa starfsfólki gjörgæsludeildar og
deild 6B á Landspítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Fossvogi, Grensás, hug-
heilar þakkir fyrir frábæra umönnun
og svo að sjálfsögðu öllu starfsfólki í
Sunnuhlíð.
Lilja Hjartardóttir.
Elskulegur faðir minn er látinn.
Það var í febrúar 2004 sem hann
lagðist inn á spítala til að fara í stóra
aðgerð. Hann hafði varla tíma til að
fara, var nýbúinn að halda þessa líka
fínu sýningu á handavinnunni sinni
og margt annað á döfinni. Hann var
búinn að kaupa sér þrjár myndir til
að sauma meðan hann væri að ná sér
og sanka að sér myndum til að horfa
á í rólegheitum. Svo hafði hann tölv-
una, krossgátur, tónlistina og svo
ótalmörg önnur áhugamál. Nú ári
seinna er hann allur. Þrátt fyrir erfið
veikindi hélt hann góða skapinu,
glaðværðinni og gleðinni yfir því að
vera til og lifa. Eitt sinn þegar hann
var mikið veikur var ég að vorkenna
honum og spurði hann hvort það væri
ekki erfitt að lifa svona. Hann svaraði
því til að auðvitað væri stundum erf-
itt, en það væri svo skrítið að það
væri samt alltaf gaman. Áhyggjur
hans fyrir aðgerðina voru aðallega
þær hvort við myndum ekki örugg-
lega heimsækja mömmu á hverjum
degi. Að sjálfsögðu lofuðum við því og
gerum áfram þótt hann sé dáinn.
Umhyggja hans fyrir mömmu var
stórkostleg og eins umhyggja
mömmu fyrir honum. Hún hafði allt-
af áhyggjur af því hvort honum væri
kalt, hann væri svangur eða þreyttur.
Allar okkar minningar, allt sem hann
gaf okkur í uppvextinum er ómetan-
legt og lifir áfram í okkur, börnum
okkar og þeim verkum sem við
vinnum af samviskusemi og lífsgleði.
Þakka þér fyrir allt, elsku pabbi
minn.
Þín dóttir
Stefanía.
Nú er elsku pabbi minn dáinn. Það
hefur verið erfitt síðasta árið að sjá
besta mann í heimi, yngsta og hress-
asta mann í heimi verða gamlan og
veikan.
Enginn hefur átt eins góðan, göf-
ugan, lífsglaðan, lífsþyrstan og ást-
ríkan pabba. Enginn hefur átt eins
skemmtilegan, verklaginn, námfúsan
og umfram allt besta pabba í heimi.
Pabbi sem var alltaf til staðar.
Pabbi sem vildi vera með í öllu. Pabbi
sem umvafði allt og alla með góð-
mennsku sinni, gleði og ástríki.
Svo ég þakka fyrir að hafa átt
besta, albesta og bestasta pabba í
heimi.
Nú er rótin á trénu mínu horfin og
það tekur langan tíma að rækta nýja.
Nú eru þjáningarnar á enda og
hann er kominn á betri stað og ég
kveð hann með söknuð í hjarta mínu.
Hvíl í friði.
Þín dóttir
Ingibjörg.
Ég kynntist tengdapabba um leið
og maðurinn minn kynntist honum.
Tengdapabbi og fjölskylda hans tóku
mjög vel á móti mér. Þar eignaðist ég
langþráða tengdafjölskyldu sem ekki
var fyrir hendi á þessum tíma þótt
það breyttist á seinni tímum er ég
eignaðist aðra tengdaforeldra. Mín
nánustu kynni af tengdapabba voru
er ég var í sérnámi í öldrun fyrir
sjúkraliða og þurfti að skrifa ritgerð
um fullorðið fólk og styrk þess. Ég
leitaði því til tengdapabba og spurði
hann nokkurra spurninga um lífs-
HJÖRTUR MAGNÚS
GUÐMUNDSSON
✝ Oddný HansínaRunólfsdóttir
fæddist á Seyðisfirði
21. júní 1916. Hún lést
á hjúkrunarheimilinu
Vífilsstöðum fimmtu-
daginn 14. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Friðrikka
Ingibjörg Einarsdóttir
og Runólfur Sigfússon.
Systkini Oddnýjar eru
Einar, Sigfríður, Gúst-
af, látinn, Dagmar og
Sævaldur.
Oddný eignaðist einn son, Frið-
rik Jósepsson, f. 30. júlí 1949, maki:
Kristín Árdal, f. 25. apríl 1955.
Dætur þeirra eru: Oddný, f. 8.
ágúst 1987, og María, f. 18. desem-
ber 1989. Búsett í Reykjavík.
Oddný ólst upp á
Seyðisfirði til sjö ára
aldurs en þá flutti fjöl-
skylda hennar til Vest-
mannaeyja. Fjórtán
ára gömul fór hún í
vist til Reykjavíkur en
örlögin höguðu því
þannig, að tuttugu ár-
um síðar fluttist hún
aftur til Eyja, þar sem
hún starfaði m.a. í 17
ár sem matráðskona á
sjúkrahúsinu.
Við Eldgosið í
Heimaey 23. janúar 1973 fluttist
hún til Reykjavíkur og bjó þar síð-
an.
Oddný verður jarðsungin frá
Fella- og Hólakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Leiddu, mamma, litla drenginn,
í leik og gleði öllu snú.
Þegar græt ég, getur enginn
glatt og huggað mig sem þú.
Beindu mér á brautir réttar,
barnið heimtar leik og starf. –
Móðurást og alúð fléttar
öll þau höft, er bernskan þarf.
Þegar mínu höfði ég halla
hljótt til svefns á koddann minn,
biddu góða engla alla
annast litla drenginn þinn.
(Páll J. Árdal.)
Takk fyrir allt.
Þinn sonur
Friðrik.
Elsku amma mín, þegar þú áttir
heima á Kleppsveginum þá var svo
notalegt að koma í heimsókn til þín.
Þegar ég kom þá áttir þú alltaf eitt-
hvað í gogginn handa okkur systrun-
um. Á sumrin fórum við þrjár á bak-
við húsið að tína blóm sem heitir
baldursbrá. Við lékum okkur að tína
blöðin af og segja um leið: „Hann
elskar mig, hann elskar mig ekki.“
Svo fluttir þú í Gaukshólana. Þegar
þar var komið áttir þú tvo göngustafi.
Við fórum í keppni úti á svölum, ef
gott var veður og lékum okkur að
rugga göngustöfunum. Sú sem rugg-
aði hraðar vann. Það var svo gaman.
Þú varst mikill kokkur og alltaf
þegar við fjölskyldan komum í
heimsókn þá var alltaf til veislumatur
úr engu, nammi, nammi gott.
En nú ertu farin til englanna sem
hugsa vel um þig. Minning þín lifir
hjá mér og ég mun aldrei, aldrei
gleyma þér. Ég átti ekki von á því að
þú myndir fara svona fljótt. Nú skalt
þú bara hvíla í friði og ég veit að þú
verður hjá mér. Mér þykir ofsalega
vænt um þig. Takk fyrir allt sem þú,
amma mín, gerðir fyrir mig.
Kveðja,
þín ruggustafa- og ömmustelpa
María.
Elsku Oddný föðursystir mín er
fallin frá. Hún var orðin langþreytt og
alveg tilbúin í ferðina. Elsku Oddný
mín, þakka þér allar okkar stundir
saman. Það var alltaf gaman að hitta
þig og spjalla um lífið og tilveruna. Þú
fylgdist svo vel með öllu sem var að
gerast.
Oddný var mikill dugnaðarforkur,
sagði meiningu sína og stóð við það,
var hnyttin í svörum og sagði
skemmtilega frá.
Ekki nefnir maður Oddnýju án
þess að nefna ömmu. Oddný bjó svo
langt sem ég man með ömmu minni,
Friðrikku mömmu sinni, og Friðriki
syni sínum. Þau bjuggu í mörg ár á
neðri hæðinni í húsi foreldra minna.
Seinna fluttu þau í blokkina við Há-
steinsveg og bjuggu þar fram að eld-
gosi. Þá komu þau aftur á heimili
pabba og mömmu, sem voru flutt í
Kópavog. Oddný keypti svo íbúð fyrir
sig, Friðrikku ömmu og Friðrik og
bjó þeim fallegt heimili.
Oddný hefur alltaf verið stór hluti
af lífi mínu. Hún vann ýmis störf, en
lengst af var hún matráðskona á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja, í ein
átján ár.
Ég vann hjá Oddnýju í eldhúsinu í
tvö ár. Eitt sinn sagði hún við mig að
hún þyrfti að fara í burtu í hálfan
mánuð og spurði hvort ég gæti leyst
sig af. Ég varð skelfingu lostin, en
þótti þetta mikið traust og heiður sem
hún sýndi mér.
Oddný var þannig að maður bar
virðingu fyrir henni, hún vildi láta
vinna vel, ekki með hangandi hendi.
Eitt sinn setti hún rúsínur í hornin,
því henni fannst við ekki fara nógu vel
í þau. Við vorum fimm ungar konur
sem unnum saman í eldhúsinu, fyrir
utan Oddnýju. Við fengum alltaf að
heyra það ef við gerðum ekki nógu vel
og fengum líka hrós fyrir það sem vel
var gert. Við lærðum að bera virðingu
fyrir vinnunni og umhverfinu. Ég er
þakklát frænku minni fyrir að hafa
mig í vinnu, því það gaf mér mikið og
ég lærði margt.
Elsku Oddný, þú lést þig hafa það
að mæta í jarðarför mömmu í janúar
þótt þú værir lasin. Þú mættir í hjóla-
stól, ekkert mál. Takk fyrir allt.
Elsku Friðrik frændi, Kristín, Oddný
og María, enginn veit hvað átt hefur
fyrr en misst hefur.
Blessuð sé minning Oddnýjar.
Eygló Einarsdóttir (Systa).
Elsku Oddný amma mín. Ekki ór-
aði mig fyrir því að þú myndir fara
svona fljótt. Þú varst alltaf svo góð og
kát og vildir öllum svo vel. Þú áttir
alltaf litabækur og liti og við vorum
alltaf að lita saman og ég lærði mikið
af þér.
Þegar þú áttir heima á Kleppsvegi
fórum við oft í heimsókn til þín og
fengum svo góðan mat, sem þú gerðir
svo frábærlega. Þú varst algjör snill-
ingur í að búa til mat.
Þegar þú fluttir upp í Gaukshóla
löbbuðum við oft til þín. Þá fengum
við epli sem þú skarst í bita og stráðir
sykri yfir og það var algjört nammi.
En nú þegar þú ert búin að fá hvíld-
ina er eins og það hafi hluti af sjálfri
mér horfið. Það sem ég geri núna er
að hugsa um allt það góða sem við
höfum gert og átt saman í rúm 17
yndislega góð ár.
Ég þakka þér fyrir að hafa verið
amma mín og til halds og trausts
svona lengi sem er mér ógleymanlegt
og mér þykir svo vænt um það.
Allar mínar góðu minningar um
þig, amma mín, varðveitast og hjálpa
mér í gegnum sorgina.
Mér þykir svo vænt um þig, elsku
amma mín.
Þín ömmustelpa
Oddný.
Komið er að kveðjustund, Oddný
Run hefur sagt skilið við þetta til-
veruskeið, 88 ára að aldri.
Minningar streyma fram um þessa
indælu konu. Í mínum minningum er
hún alltaf kímin, með ákveðnar skoð-
anir og með veisluföng í kringum sig,
en hún var algjör snillingur í matar-
gerð. Það var alltaf ljúft að koma í
heimsókn til hennar og spjalla við
hana um lífið og tilveruna.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fá daga.
Að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal.)
Mig langar að leiðarlokum að
þakka Oddnýju þær góðu samveru-
stundir sem við höfum átt á lífsins
leið.
Elsku Frikki, Kristín, Oddný og
María, ég og börnin sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minningin um yndislega konu lifir
áfram.
Álfheiður Árdal.
ODDNÝ HANSÍNA
RUNÓLFSDÓTTIR