Morgunblaðið - 03.12.2005, Side 56

56 LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Hilmir Hinriks-son fæddist í
Vestmannaeyjum
31. mars 1932. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Ási í
Hveragerði 24. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru: Júlíana Sigur-
björg Erlendsdóttir,
f. 3. sept. 1912,
húsfrú í Rvík og Hin-
rik Jónsson, f. 2. jan.
1908, lögfræðingur,
síðast sýslumaður í
Stykkishólmi. Þau eru bæði látin.
Systkini Hilmis sammæðra eru:
Rakel Björg, f. 6. febr. 1936, Jón, f.
29. júní 1939, Þór, f. 17. apríl 1943,
og Ruth Thelma, f. 4. maí 1949.
Faðir þeirra var Ragnar Valur
Jónsson veitingamaður í Reykja-
vík, f. 30. júní 1912, d. 8. maí 1981
Hinn 19. okt. 1952 kvæntist
Hilmir, Huldu Sveinsdóttur sjúkra-
liða, f. 30. jan. 1932, d. 19. ágúst
1992. Foreldrar hennar voru Hólm-
fríður Eyjólfsdóttir, f. 20. ágúst
1892, d. 8. des. 1942, og Sveinn Ei-
ríksson Sveinsson, f. 19. júlí 1899,
d. 25. febr. 1989. Hilmir og Hulda
hófu búskap í Reykjavík en fluttu
til Hveragerðis árið 1956 og
bjuggu þar síðan. Börn Hilmis og
Bergmundsson, f. 14. apríl 1977. c)
Guðrún Björg, f. 13. apríl 1987,
kærasti Böðvar Einarsson. Dætur
Hjartar eru: Ragna, Arna og
Helga. 4) Brynjólfur Sævar, vinnu-
vélastjóri, f. 3. apríl 1956, maki
Anna Viktoría Högnadóttir. Börn
þeirra eru: a) Hulda Vigdís, f. 28.
des. 1972, maki Eyþór Gíslason,
þeirra börn eru, Íris, Viktor Gísli
og Brynjólfur Þór. b) Árni Ágúst, f.
24. okt. 1975, maki Jóhanna Jóns-
dóttir barn þeirra er Anna Dís.
Sonur Árna og Söndru Gunnars-
dóttur er Daníel Ágúst. 5) Júlíana,
leikskólakennari, f. 2. júlí 1958,
maki Viktor Sigurbjörnsson garð-
yrkjufræðingur. Börn þeirra: a)
Sigurbjörn, f. 31. okt. 1976, sam-
býliskona Unnur Ögmundsdóttir.
Barn Sigurbjörns og Kömmu Jóns-
dóttur er Viktor. b) Hjalti, f. 15. jan.
1979, barn hans og Agnesar Krist-
ínar Gestsdóttur er Júlíana. C)
Hulda, f. 17. febr. 1994. 6) Harpa,
tanntæknir, f. 13. apríl 1972. Dóttir
hennar og Óskars Birgis Sigur-
þórssonar er Rakel.
Hilmir ólst upp á Gilsbakka í
Vestmannaeyjum hjá móðurfor-
eldrum sínum Björgu Sighvatsdótt-
ur og Erlendi Árnasyni. Hilmir
starfaði á bílaverkstæðum í
Reykjavík og Hveragerði á yngri
árum en frá árinu 1964 starfaði
hann við Garðyrkjuskóla ríkisins
þar til hann hætti störfum fyrir ald-
urssakir.
Útför Hilmis verður gerð frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Huldu eru: 1) Erlend-
ur, rafvirkjameistari,
f. 9. febr.1952. Börn
hans og Guðlaugar
Bjarnþórsdóttur eru:
a) Bjarnþór, f. 24. jan.
1977, sambýliskona
Hafdís Una Bolladótt-
ir, sonur Bjarnþórs
og Rögnu Heiðrúnar
Jónsdóttur er Anton
Breki. b) Berglind, f.
18. des. 1979, dóttir
hennar og Ragnars
Inga Péturssonar er
Jenný Björk. 2) Hólm-
fríður Kristín, deildarstj., f. 31.
mars 1953. Börn hennar og Sól-
mundar Sigurðssonar eru: a) Daði
Sævar, f. 22. júní 1974, kvæntur
Ninnu Sif Svavarsdóttur. Börn
þeirra eru: Svavar og Kristín Sif. b)
Sigurður Magnús, f. 12. júní 1977,
sambýliskona Agnes Heiður Magn-
úsdóttir, börn þeirra Sólmundur
Magnús og Snæfríður Rós. c) Sól-
mundur Hólm, f. 14. júlí 1983, sam-
býliskona Jóna Guðný Arthúrsdótt-
ir. 3) Björg, f. 8. maí 1954, maki
Hjörtur Már Benediktsson, garð-
yrkjufræðingur. Börn Bjargar eru:
a) Hilmir Guðlaugsson, f. 2. mars
1973, maki Laufey Heimisdóttir.
Dætur þeirra eru: Eyrún Björg og
Katrín Linda. b) Halldór Hlíðar
Í dag er hann pabbi minn til
moldar borinn. Hann veiktist fyrir
um tveimur mánuðum af krabba-
meini.
Það var okkur öllum verulega
þungbært að horfa á hann svona
mikið veikan. Pabbi dvaldi síðustu
dagana á hjúkrunarheimilinu Ási.
Þar var allt gert sem hægt var til
að lina þjáningar hans. Þegar ég
hugsa um pabba þá man ég ekki
eftir miklum skömmum frá honum
nema þetta með fiskinn, ég borðaði
ekki fisk í æsku. Það líkaði pabba
ekki og hann reyndi að fá mig til að
borða en það tókst ekki.
Ég fór oftast til Stínu og fékk
þar þann mat sem mér þótti góður,
kex og appelsín.
Það var svo sem ekkert gert við
þessu, svona var þetta og pabbi
hristi bara hausinn.
Pabbi var hrútur eins og ég, við
áttum sama afmælisdag og vorum
mjög lík í skapi, sagði mamma allt-
af.
En eitt í sambandi við skapið.
Pabbi var alls ekki eins langrækinn
og ég er, hann var fljótur að
gleyma. Hann mundi bara og
heyrði það sem honum þótti skipta
máli, annað fór út í buskann.
Pabbi var rosalega fyndinn, orð-
heppinn, skemmtilegur og svo var
hann verulega sætur. Hann var
mikill afi og sóttu barnabörnin
mikið til hans. Strákarnir bæði
mínir og systkina minna eiga
margar skemmtilegar minningar
um afa sem þeir hafa rifjað upp
undanfarna daga. Þegar mínir
strákar voru litlir þá sögðust þeir
alltaf vera að fara í pössun til afa
þó að amma stjanaði við þá á alla
kanta.
Mamma hló oft að þessu. Eftir
að hún dó fóru þeir oft í pössun til
afa og borðuðu svið og pönnukök-
ur.
Pabbi spurði strákana mína oft
þegar þeir voru litlir hvað þeir
hefðu fengið í matinn. Honum lík-
aði ekki fæðið sem drengirnir
fengu. Hann hló mikið þegar þeir
sögðust hafa fengið brauðmat og
spurði hvað það væri, það var kjöt-
fars steikt á brauði. Hann átti ekki
orð og spurði: Voru kartöflur með
þessu? Nei, það var bara tómat-
sósa.
Pabbi talaði oft um það við mig
að það væri skömm að fæði eins og
pizzu og pastadrasli, það væri ekki
mannamatur. Hann sagði að fólk
ætti að borða venjulegan íslenskan
mat en ekki þetta drasl.
Hann var mikill matmaður og
flinkur að elda og það var mjög
góður matur man ég eftir, þegar
það var ekki fiskur.
Pabbi var á jólunum hjá okkur
eftir að mamma dó. Hann kom oft-
ast á aðfangadag fyrir hádegi. Þá
byrjaði alltaf fjörið, strákarnir að
flissa þegar afi raulaði sálma í sóf-
anum, afi með flesta pakka, afi að
spila við þá. Strákarnir sögðu alltaf
að þeir væru heppnastir að hafa
afa á jólunum. Pabbi var líka orð-
inn langafi margra barna og minn-
ast þau hans með mikilli hlýju.
Rakel yngsta barnabarnið hans var
honum mjög kær. Ef ég kom til
hans þá spurði hann alltaf hvort ég
hefði nokkuð hitt Rakel nýlega.
Hún syngur eins og engill og söng
oft fyrir afa Vestmannaeyjalög.
Það gladdi hann mjög svo.
Pabbi var með mjög mikla og
skæða bíladellu. Hún lýsti sér í því
að allir bílarnir hans voru bestir og
þeir eyddu allir eins og saumavélar
hvort sem þeir voru stórir eða litlir
og svo unnu þeir svo vel.
Eitt síðasta verk pabba áður en
hann veiktist var að kaupa sér nýj-
an bíl. Hann fór á rúntinn með
Svavari frænda á hverjum degi.
Pabbi var aldrei bíllaus. Hann
gekk ekki mikið um ævina, hann
varð að eiga bíl, gat ekki án hans
verið.
Að lokum segi ég við ykkur
systkini mín og alla aðra sem eiga
um sárt að binda: Við eigum fullt af
frábærum minningum sem við
skulum halda á lofti fyrir öll litlu
börnin okkar.
Guð blessi þig, elsku pabbi minn.
Þín dóttir,
Hólmfríður.
Okkur langar að minnast pabba
okkar sem lést eftir stutta sjúk-
dómslegu, en hann greindist með
illkynja sjúkdóm fyrir tveimur
mánuðum.
Minningarnar hrannast upp en
okkur eru efst í huga spilakvöldin
eftir að hann flutti á dvalarheimilið
Ás, en þriðjudagskvöldin voru okk-
ar kvöld, spiluðum manna, raul-
uðum Eyjalögin og skemmtum
okkur saman. Þegar við mættum
var pabbi sestur við borðið og oftar
en ekki búinn að gefa í spilið, hita
kaffi og kaupa ís eða annað með-
læti.
Spilaklúbburinn gerði meira
saman, ógleymanleg er ferðin sem
við fórum með honum í Fljótshlíð-
ina, en þar var hann í sveit sem
ungur drengur og þekkti hverja
þúfu. Bílaáhugi pabba var mikill og
var stundum farið á bílasölurúnt og
auðvitað keyptur ís.
Pabba varð tíðrætt um Vest-
mannaeyjar seinni ár, minningar
um ömmu sína og afa og auðheyrt
að hann átti góðar æskuminningar.
Afi hans var hagyrðingur en okkur
áskotnaðist ljóð sem hann orti til
pabba er hann var sex ára einn að
leika sér á loftinu:
Heyr þú mér nú Hilmir hljóður
hjartans ástarvinur góður
ertu hérna einsamall.
Ó, já, ef þá sjaldan einhver kemur
er það varla nokkur fremur
en háaldraður hærukarl.
(Erl. Árnason, Gilsbakka.)
Við kveðjum pabba með söknuði
og þakklæti fyrir allt. Hvíl í friði,
elsku pabbi.
Þínar dætur,
Júlíana og Björg.
Aldrei hélt ég að það kæmi að
því að ég þyrfti að kveðja Hilmi afa
minn. Margar af mínum fyrstu
minningum eru tengdar honum og
Huldu ömmu. Hjá þeim var ég
mikið sem barn, og þau snerust í
kringum mig eins og allt frændalið-
ið. Það var alltaf gott að leita til
afa, fyrst með biluð hjól og seinna
með bíla. Þá tuðaði hann svolítið í
mér, að ég kynni ekkert á þetta
drasl mitt og sýndi mér svo hvað
best væri að gera. Oftast var það
þó þannig að hann sagði mér til
verka um leið og hann gerði hlut-
ina sjálfur.
Á unglingsárum fluttist ég til afa
og ömmu og væsti ekki um mig
þar. Þau hugsuðu bæði vel um mig,
og margar góðar minningar eru
tengdar afa, berum að ofan í sóf-
anum eða í eldhúsinu að baka
pönnukökur. En eitt var afi ekki
sáttur við, og það var að ég væri á
næturgöltri og viðhafði oft ófögur
orð ef ég varð uppvís að því. Því afi
var sérlundaður, gat rokið upp af
minnsta tilefni og lesið mér pist-
ilinn og ég fór stundum í fýlu út í
hann. Í eitt skiptið gekk það svo
langt að ég talaði ekki við hann í
heilan mánuð, eða allt þar til hann
braut ísinn svo við yrðum sáttir.
Ég held að hann hafi yfirleitt ekki
meint þessi stóru orð þegar hann
las mér pistilinn, oft var ég ekki
frá því að hann sæi eftir hinum
stóru orðum sem voru látin fjúka.
Því hlýjan var aldrei langt undan,
og ég skynjaði að honum var um-
hugað um mig, að ég lærði manna-
siði og kæmist þokkalega til
manns. Ekki átti ég að verða eins
og Sámur í Teigi, en það var hund-
ur sem afi minn þekkti ungur, er
ævinlega launaði gott með illu.
Okkar bestu stundir voru bíltúr-
arnir. Frá því ég var smátittur fór
ég með honum á bílasölur og sýndi
honum jafnan hvar þær voru í
Reykjavík. Síðasta bíltúrinn fórum
við aðeins þremur vikum fyrir and-
lát hans. Í bíltúrunum nærði hann
bíladelluna, sem reynst hefur arf-
geng, og frásagnargleðina, því
hann hafði gaman af að segja sög-
ur. Ég efast um að sögurnar hafi
allar verið sannar, en þær voru
flestar góðar, og margar minnis-
stæðar. Hann var líka víðförull, og
ég held að ekki sé til sá afleggjari
við þjóðveg 1 sem hann hafði ekki
farið um, eða að minnsta kosti hélt
því fram.
Ég held að afi hafi aldrei orðið
samur eftir að amma dó. Hann stóð
eins og klettur við hlið hennar í
veikindum hennar allt þar til yfir
lauk. Með henni missti hann eig-
inkonu, sinn besta vin og ferða-
félaga, því hún hafði ekki síður
gaman af ferðalögum um landið en
hann. Eftir að amma dó dvaldist ég
oft hjá honum ýmist um lengri eða
skemmri tíma. Mér er sérlega
minnisstætt þegar ég bjó hjá hon-
um sumarið 9́7. Þá var hann æv-
inlega hress og kátur. Man ég eftir
að við Hjalti frændi minn, en okkur
kallaði hann iðulega landeyðurnar
þegar hann var í stuði, sátum oft í
eldhúsinu í Kambahrauni 30 og
kóktum upp í hann á meðan hann
reytti af sér brandara.
Að leiðarlokum vil ég þakka afa
mínum fyrir samfylgdina. Ég er
þakklátur fyrir að dauðastríðið
varð ekki langt og hversu vel var
um hann hugsað undir það síðasta.
Hér vil ég því koma á framfæri
kæru þakklæti til starfsfólks Dval-
ar- og hjúkrunarheimilisins í
Hveragerði. Afi ætlaði að vera hjá
mér og fjölskyldu minni á aðfanga-
dagskvöld. Hans verður sárt sakn-
að, en við munum kveikja á kerti
fyrir hann og minnast hans í þökk.
Ég trúi því að hann sé núna kom-
inn til ömmu og þau eru vænt-
anlega á ferðalagi, jafnvel á jeppa,
um ókönnuð lönd.
Daði Sævar Sólmundarson.
Hér sit ég í húsi móður minnar
og reyni að ákveða hvað ég á að
skrifa um minn besta vin og afa. Á
þetta að vera eins og flestar minn-
ingargreinar sem maður les, lof-
ræða um hinn látna. En ég hef
ákveðið að skrifa um Hilla afa eins
og hann var. Ein af mínum fyrstu
minningum tengd afa var þegar ég
var fjögurra ára gamall og ákvað
að flytja að heiman. Ég ákvað að
pakka niður öllum þeim brýnustu
nauðsynjum sem ég þyrfti til að
komast af úti í hinum harða heimi
svo sem öskubakka, nærbuxum og
skóm af mömmu og ýmsu öðru
gagnlegu. Ég hélt af stað með
svartan ruslapoka í átt að húsi
Hilmis. Það varð mér til happs að
afi stóð úti við glugga og sá hvar
litli strokumaðurinn kom kjagandi
niður stíginn með pokann góða í
eftirdragi. Hann kom á móti mér
og studdi vin sinn síðasta spölinn í
átt til fyrirheitna landsins. Þegar
þarna var komið við sögu hafði ég
ákveðið að taka upp nafnið Sig-
urður Hilmisson vegna ágreinings
við föður minn. Afi hafði meira en
lítið gaman af þessu uppátæki
mínu og varð tíðrætt um þetta at-
vik og innihald pokans. Dvöl mín
hjá afa í þetta sinn entist ekki
nema eina nótt en þær áttu eftir að
verða mun fleiri síðar. Á unglings-
árunum vorum við frændurnir ég,
Hjalti og Daði bróðir heimilismenn
í Kambahrauni 30, afa til ómældrar
gleði og mæðu í bland. Oft var
hann ómyrkur í máli yfir stráka-
pörum okkar frænda en Daði
blandaði sér nú sjaldnast í þau.
Einu sinni var honum alveg hætt
að lítast á háttsemi okkar frænda
og greip til þess ráðs að blessa
bjórinn okkar í von um við mynd-
um lagast, en ekki varð það nú
raunin. Þótt ótrúlegt megi virðast
var ég aðeins einu sinni rekinn út
úr húsi Hilmis og sennilega var það
í eina skiptið sem ég vann ekkert
til þess. Þá hafði Daði bróðir veikst
skyndilega aðfaranótt eins sunnu-
dagsins og leikið baðherbergi
Hilmis ansi grátt. En það var nú
oft þannig í húsi Hilmis að ef einn
ældi, þá ældu allir, svo við fengum
báðir að fjúka. En það leið nú ekki
á löngu þar til hús Hilmis varð
minn griðastaður á ný og varð okk-
ar samband oftast með miklum
ágætum upp frá því. Þó að hann
býsnaðist yfir því að mæta fá-
klæddum stúlkum á ganginum þeg-
ar hann var að fara að pissa á nótt-
inni þá hafði hann gaman af þessu
öllu saman og hló oft dátt. Síðasti
gleðidagurinn sem ég átti með afa
var þegar við fórum á Selfoss að
kaupa nýja bílinn hans, þá var sá
gamli glaður.
Víst er að jólin án afa verða ekki
eins. Svo ég vitni nú í vin minn
Hemma Gunn þá gæti ég skrifað
um hann Hilla tvö bindi, karlabindi
og dömubindi, þó er ekki víst að
það fengist birt í Mogganum. Í von
um að þú, elsku afi minn, sért ekki
hættur að lesa minningargreinarn-
ar þar sem þú ert núna, þá kveð ég
þig með þessum orðum:
Nú horfinn ert á feðra þinna vit.
Eftir margra ára gleði, sorg og strit.
Þú hittir ömmu Huldu í himnasölum,
og gleymir öllum sársauka og kvölum.
Ég minnist þín með umhyggju og hlýju,
og veit að hittast munum við að nýju.
Þangað til ég minninguna geymi,
í hjarta mínu og þér ég aldrei gleymi.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Sigurður Sólmundarson.
Ég á margar yndislegar minn-
ingar um Hilmi afa. Ein sú fyrsta
er frá því er ég var í pössun hjá
honum og Huldu ömmu þegar ég
var um sex ára gamall. Þá var
hann að skipta um hljóðkút á bíln-
um sínum úti í skúr. Ég hékk vita-
skuld yfir honum og þóttist vera
fullorðinn meðan hann vann sitt
verk. Þóttist vera kall. Þessi hljóð-
kútur hefur ekki verið þungur,
kannski svona fimm til átta kíló.
Þegar afi hafði skrúfað ónýta hljóð-
kútinn úr bílnum bað hann mig að
rétta sér þann nýja. Ég reif undir
kútinn af öllu afli og náði að mjaka
honum til afa sem hrósaði mér líkt
og ég hefði lyft bílnum fremur en
hljóðkútnum. Sagði að ég væri
maður. Ég man að mér þótti það
ótrúlegt hrós. Eftir það sagði hann
mér oft að ég væri maður. Hann
átti það til ávarpa mig sem mann
frekar en Sólmund.
Afi var mjög sérstakur maður að
mörgu leyti. Fyrir mér var hann til
að mynda með afar sérstakan mat-
arsmekk. Mér fannst sem hann
borðaði aðeins ferna fæðu: Svið,
slög, grjónagraut og fiskibollur úr
dós. Þess má til gamans geta að
hann át fiskibollur úr dós eitt að-
fangadagskvöldið þegar amma var
í Jerúsalem, þrátt fyrir að vera
boðinn í mat hjá öllum börnum sín-
um. Ég var oft látinn borða svið
hjá honum. Hann hrósaði mér fyrir
hvern munnbita sem ég tók og þá
fannst mér sem ég væri að borða
veislumat. Raunin er hins vegar sú
að mér hafa aldrei þótt svið neitt
sérstaklega góð. Myndi til að
mynda aldrei nokkurn tímann
kaupa mér einn kjamma til að japla
HILMIR
HINRIKSSON
Ástkær móðir mín,
ÞORBJÖRG BJÖRNSDÓTTIR,
Suðurgötu 83,
Hafnarfirði,
lést á heimili sínu laugardaginn 19. nóvember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Valdimar Sveinsson.