Morgunblaðið - 03.12.2005, Side 57

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 2005 57
MINNINGAR
á. Ekki nema til þess að heiðra
minningu hans. Skera úr eitt auga
og tyggja það honum til heiðurs.
Kirkjukórar og föndurklúbbar
koma ekki til með að sakna afa.
Hann fór aldrei í neitt félagsstarf
fyrir eldri borgara. Hann var ekk-
ert fyrir slíkt. Honum leið best
þegar hann sat heima hjá sér fyrir
framan sjónvarpið. Ber að ofan en
fullklæddur fyrir neðan mitti.
Hann var einmitt þannig klæddur
á hvítasunnudag árið 2003. Þann
dag laust eldingu niður í húsið í
Kambahrauni 30. Afi varð var við
að eldingu laust niður í garðinn
hans og rafmagnið fór af húsinu.
Hann hins vegar áttaði sig ekkert á
því að eldingin lenti á húsinu hans
en ekki rifsberjarunnanum og það
hafði kviknað í svefnherbergisgafli
hússins. Hann reis á fætur sallaró-
legur, ber að ofan að sjálfsögðu,
gekk að rafmagnstöflunni og
reyndi að slá upp öryggjum.
Grandalaus með öllu. Þegar ná-
granni hans bankaði upp á og sagði
honum að það væri kviknað í hús-
inu, sagði hann að það væri ekki
hjá sér og ætlaði að loka á nefið á
snaggaralegu grannkonunni sem
skipaði honum að fara í bol og
koma sér út.
Jólin verða ekki söm án afa. Ég
man sérstaklega eftir einu skipti
þegar hann lá upp í sófa í nýrri
peysu með V-hálsmáli. Hann hlust-
aði á messu og söng Heims um ból.
Eitthvað það krúttlegasta sem ég
hef séð. Góð minning.
Ég man að eitt skiptið sem ég
heimsótti afa undir lokin þá var
eins og hann væri að kveðja mig.
Hann var að ráða mér heilt um
hvernig ég ætti að haga mér og
kvað við nýjan og einlægari tón í
máli hans. Þarna var ekkert grín
og enginn uppspuni á ferð. Óhefl-
aður afi.
Ég ætla ekki að bera á torg þau
heilræði sem afi gaf mér á dán-
arbeðinum. Þess í stað ætla ég að
eiga þau fyrir mig og fara eftir
þeim.
Elsku afi. Hvíldu sæll hjá guði.
Þinn vinur,
Sólmundur Hólm
Sólmundarson.
Kæri afi, ég vil byrja á því að
þakka þér fyrir að hafa alltaf verið
mér frábær afi. Fimmtudagsmorg-
unninn 24. nóv. sl. var einn sorg-
legasti morgunn í lífi mínu. Þá
skildir þú við þennan heim og við
það missti ég ekki aðeins afa minn,
heldur líka einn af mínum bestu
vinum. En minning þín kemur allt-
af til með að lifa sterk í huga mín-
um og ég var ótrúlega heppinn að
fá að njóta þín svo mikið, svo ekki
sé nú minnst á forréttindi mín að
hafa fengið að búa einn með þér í
nokkur ár. Ég á svo margar minn-
ingar um þig og okkur saman að
þær gætu eflaust fyllt heila opnu
hér en ég ætla bara að láta duga að
segja að þær eiga það allar sameig-
inlegt að þær koma mér til að
brosa.
Elsku afi, ég veit þú ert á leið á
góðan stað og ég samgleðst þeim
sem fá að njóta þín þar. Góða ferð,
vinur minn, hvíl í friði. Við Júlíana
litla þökkum þér samfylgdina.
Kveðja.
Hjalti.
Elsku afi. Ég átti alls ekki von á
því að vera að skrifa minningar-
grein um þig núna. Það eru bara
um tveir mánuðir frá því þú varst
svo hress og við sátum heima hjá
þér og þú varst að segja mér sögur
af henni Dótateygju þegar hún
þóttist vera með sykursýkina til að
geta fengið kex hjá þér þegar hún
kom í heimsókn. Hvað við hlógum
að þessari sögu um hana Rakel
okkar! Svona voru okkar stundir,
við gátum hlegið þessi ósköp á milli
þess sem við ræddum um alvar-
legri hluti sem við höfðum bara
okkar á milli. Svo spurðirðu alltaf
hvort Jenný væri ekki örugglega í
vinnunni af því þú sagðir alltaf að
svona gáfað barn þyrfti nú varla að
ganga í skóla, þess vegna væri hún
ábyggilega í vinnu sem einn af
kennurum skólans. Hún er nú á al-
veg sama máli og þú með það,
finnst þetta nú ósköp barnalegur
staður fyrir sig að vera á. Svona
gátum við nú skemmt okkur sam-
an, gamli minn, með sögum af litlu
krílunum í þessari fjölskyldu og
eru þau orðin þó nokkuð mörg og
þess vegna margar sögurnar.
En mikið var ég fegin að hafa
getað verið hjá þér þegar þú yf-
irgafst þennan heim, því ég sá al-
veg hvernig allur sársauki hvarf úr
andlitinu á þér og yfir þig kom
friðurinn.
Elsku afinn, nú ertu loksins bú-
inn að hitta hana ömmu og nú
verðið þið alltaf saman!
Þínar afastelpur,
Berglind og Jenný Björk.
Elsku afi Hilli. Mér þykir leitt að
þú sért dáinn. Mér þótti svo vænt
um þig. Ég vildi að þú hefðir lifað
lengur. Mér fannst alltaf svo gam-
an að vera hjá þér. Ég vildi að ég
gæti séð þig aftur. Ég elska þig,
heimsins besti afi minn.
Þín
Rakel Óskarsdóttir.
Mig langar að minnast afa míns í
fáum orðum. Afi var afar góður við
mig og vissi alltaf þegar mig lang-
aði í ís eða nammi, þá gaf hann mér
pening. Hann var alveg einstakur
afi og ég á góðar minningar um
hann. Þegar afi kom í heimsókn
eða við til hans þá byrjaði hann á
að segja: „Hæ, snudda mín“ og svo
gerði hann pönnukökur handa mér.
Við afi hlógum mikið saman því
hann var alger grínisti og sagði oft:
„Það er allt í lagi, Hulda mín, ef
allir væru eins og við þá væri heim-
urinn í lagi.“ Svo hlógum við bæði.
Ég trúi því að afi sé nú kominn
til ömmu Huldu eftir þennan erfiða
sjúkdóm og þar hvíli hann í friði.
Að lokum vil ég þakka afa fyrir
góða samfylgd með eftirfarandi
orðum:
Afar eru ástríkir.
Ekki fýkur í hann afa minn þó afabörnin
trítli
skælbrosandi til hans með blóm sem þau
hafa tínt úr
verðlaunabeðinu hans.
(Pam Brown.)
Guð blessi minningu afa.
Kveðja,
Hulda Viktorsdóttir.
Elsku afi minn, nú ertu farinn
frá okkur, ég sakna þín mikið en
það er samt huggun í því að vita að
þú þurfir ekki að kveljast lengur
og nú ertu líka kominn til ömmu og
þið verðið saman á jólunum, ég veit
að hún hefur tekið vel á móti þér.
Síðustu daga hef ég verið að rifja
upp minningar um þig. Ég man
þegar ég fékk bílprófið í fyrra, kom
labbandi til þín og við fórum saman
á Toyotunni þinni Árborgarhring-
inn, stoppuðum á Eyrarbakka,
keyptum okkur samloku og appels-
ín, lögðum svo bílnum við sjóinn og
borðuðum. Það var gaman, þú
sagðir mér svo margar skemmti-
legar sögur. Svo þegar ég keypti
Skodann minn fórum við líka sam-
an á rúntinn, en við áttum alltaf
eftir að rúnta saman á Kiunni þinni
sem þú varst nýbúinn að kaupa
þér. Ég man líka að alltaf þegar ég
hitti þig sagðirðu: ,,Nei, er sólin
komin?“ og svo spurðirðu: ,,Ertu
ekki ennþá með stráknum?“
,,Hvernig er Skodinn?“ og: ,,Vantar
þig ekki bensín?“ Þú varst svo
skemmtilegur, ég er svo glöð að ég
heimsótti þig þarna um kvöldið og
hélt í höndina þína, hún var svo
heit og okkur mömmu fannst þú
svo sætur. Þakka þér fyrir hvað þú
varst góður afi.
Hvíldu í friði, elsku afi minn.
Þín
Guðrún Björg.
Elsku langafi. Það var gaman að
koma í heimsókn til þín.
Þú varst skemmtilegur afi.
Við munum sakna þín.
Eyrún Björg og Katrín
Linda Hilmisdætur.
✝ Kristinn JónLeví Jónsson
fæddist á Ísafirði
29. september 1916.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Ísafjarðar að-
faranótt laugar-
dagsins 26. nóvem-
ber síðastliðins.
Foreldrar hans
voru Kristín Ara-
dóttir frá Uppsölum
á Seyðisfirði vestra,
f. 8. maí 1882, d. 29.
september 1916, og
Jón Leví Friðriks-
son, skagfirskrar ættar, síðar sjó-
maður í Bolungarvík, f. 1. sept-
ember 1887, d. 31. október 1970.
Kristinn var eina barn þeirra þar
sem móðir hans lést þegar hann
var nokkurra klukkustunda gam-
all. Móðir hans átti fyrir börnin
Jónínu, Jón Einar og Trausta, sem
hún hafði átt með fyrri manni sín-
um Jóel Einarssyni frá Kleifum
sem þá var látinn. Hálfsystkini
átti Kristinn einnig frá föður sín-
um og Guðrúnu Jónsdóttur frá
Bolungarvík, en þau voru Ásdís,
að Höfðaströnd í sama hreppi, ár-
ið 1926. Fóstru sína missti Krist-
inn, þá tæplega 11 ára, 1. apríl
1927 og eftir það ólst hann upp
með Guðmundi og Guðrúnu dótt-
ur hans sem þá var orðin ekkja.
Var hann á þeirra vegum þar til
hann fluttist til Ísafjarðar 1934 og
hóf nám í húsasmíði hjá Albert
Kristjánssyni húsasmíðameistara,
þá 18 ára gamall og lauk því 1938.
Hinn 30. september 1944
kvæntist Kristinn Önnu Sigríði
Kristjánsdóttur frá Stapadal í
Arnarfirði og fluttist með henni í
íbúð sem þau keyptu í Sundstræti
31A á Ísafirði og áttu þau þar
heima síðan, eða í 61 ár. Börn
þeirra Kristins og Önnu urðu
fimm og eru þau öll á lífi. Þau eru:
Ragnhildur Guðný, f. 8. desember
1944, gift Henning Beck Flyger,
Matthías Zophanías Kristinn, f.
24. júní 1946, kvæntur Björk
Gunnarsdóttur, Sigríður Júlíana,
f. 10. júní 1948, sambýlismaður
Jens Andrés Guðmundsson, Bjarn-
ey, f. 2. febrúar 1951, gift Øystein
Vatne, og Guðmundur Kristján, f.
11. nóvember 1960, kvæntur Elsu
Jónu Sveinsdóttur. Barnabörn
Kristins eru 16 og langafabörnin
eru 22.
Kristinn verður jarðsunginn frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Friðrik, Halldór,
Hrefna, Jón og Rann-
veig Þorgerður. Eft-
irlifandi af þeim hálf-
systkinum hans eru
nú aðeins þau Frið-
rik og Rannveig og
hefur alla tíð verið
gott samband á milli
þeirra. Amma hans,
Guðrún Einarsdóttir,
ljósmóðir, sem tók á
móti drengnum, tók
hann að sér og í
skjóli hennar var
hann fram á vor. Þá
var honum komið í fóstur til heið-
urshjónanna Ragnhildar Ólafs-
dóttur og Guðmundar Tómasson-
ar, bónda og barnakennara á
Leiru í Grunnavíkurhreppi. Þau
reyndust honum sem bestu for-
eldrar og börn þeirra hjóna voru
honum sem systkini alla tíma sem
og börn þeirra einnig. Tvær dæt-
ur Guðmundar, Rannveig og Guð-
rún, ásamt fjölskyldum þeirra,
bjuggu líka á Leiru, svo að þar
hefur verið búið þröngt. Með fjöl-
skyldunni á Leiru fluttist hann svo
Kristinn vann alla tíð við smíðar,
fyrst hjá öðrum en frá árinu 1958 á
eigin verkstæði sem hann rak með
Sigurði H. Bjarnasyni, uns Sigurð-
ur lést 1985. Eftir það rak Kristinn
verkstæðið einn og fékkst þá að-
allega við líkkistusmíði og við að
gera upp gömul húsgögn. Vann
hann á verkstæðinu allt til ársins
2002, er hendurnar fóru að láta sig
það mikið að hann gat varla haldið
á hamri.
Kristinn þótti liðtækur á harm-
ónikku og spilaði oft á skemmt-
unum í sveitinni á sínum yngri ár-
um. M.a. var það föst venja á
heimilinu að hann spilaði á jólaböll-
um sem haldin voru í stofunni fyrir
heimilisbörnin og vini þeirra. Þótti
það hin besta skemmtun.
Eins og aðrir sem ólust upp
norður í Jökulfjörðum stundaði
Kristinn starf sitt af eljusemi og
dugnaði og var ætíð reiðubúinn að
rétta öðrum hjálparhönd. Það urðu
því mikil vonbrigði þegar vinnulún-
ar hendur hans gerðu það að verk-
um að hann varð að hætta að
vinna.
„Og nú er hann farinn til engl-
anna,“ sagði eitt langafabarn hans,
og í vissu um að þar líði honum vel
kveðjum við hann og þökkum hon-
um fyrir allt það sem hann hefur
fyrir okkur gert.
Blessuð sé minning hans.
Börn, tengdabörn, afabörn
og langafabörn.
Elsku afi, við söknum þín mikið,
en erum samt alveg vissar um að
nú líður þér vel og það er það sem
skiptir öllu máli. Það var alltaf svo
gaman að koma til ykkar ömmu á
Ísafjörð og einnig mjög gaman
þegar þið amma komuð að heim-
sækja okkur í Reykjavík. Þú sagðir
ekki mikið, en varst svolítið stríð-
inn og það fannst okkur bara gam-
an. Við systurnar ásamt pabba,
mömmu, Sigrúnu systur og Skúla
frænda, sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til ömmu, barn-
anna ykkar og annarra ættingja.
Bestu kveðjur,
Anna Kristín og
Hrafnhildur.
Elsku afi.
Það eru undarlegar og sárar til-
finningar sem brjótast um í brjósti
mínu núna þegar þú hefur yfirgefið
þessa jarðvist. Það er mikið tóma-
rúm í sál minni og mikill söknuður
eftir þér sem ég hef alltaf getað
leitað í fangið til, jafnt sem lítið
afabarn og fullorðin. Það er óskilj-
anleg staðreynd að geta ekki komið
vestur og haldið í hönd þína þar
sem við sitjum saman og njótum
samverunnar.
Það fá engin orð lýst hversu dýr-
mætt það er að eiga afa og ömmur
sem alltaf sýna manni ást og hlýju
og leyfa manni að finna hversu
dýrmætur hver einstaklingur er.
Það er ekkert eins gott og að elska
og vera elskaður á móti, svoleiðis
eru afar og ömmur og slíka gjöf á
maður ævilangt. Jafnvel þótt þú
sért farinn til annarra góðra verka
getur enginn tekið frá okkur allar
góðu minningarnar um þig. Elsku
afi minn, ég þakka þér fyrir þær.
Þetta eru dásamlegar minningar
um þig, hláturinn þinn, saklausu og
skemmtilegu stríðnina, verkstæðið
og hefilinn sem við barnabörnin
fengum gjarnan að taka í, smáat-
riði eins og bláa ópalið, uppáhalds
lagkökurnar, flétturnar og svona
mætti lengi telja. En fyrst og
fremst eru þetta dásamlegar minn-
ingar um samverustundir með þér
og ömmu. Það er ótrúlegt hvað öll
smáatriðin skipta okkur miklu máli
og það er gott.
Það er mikið öryggi að geta
gengið að ástvinum sínum vísum.
Öll erum við tilfinningaverur sem
þurfa á snertingu að halda og ég
velti því fyrir mér hvort það sé það
sem gerir sorgina svona gríðarlega
erfiða. Þótt ég viti að ég eigi þig
enn á öðrum stað þá vantar mig
þessa snertingu frá þér núna. Mig
langar að gefa þér koss á kinn,
faðma þig og halda í hönd þína, al-
veg eins og áður.
Það er erfitt að hugsa um ömmu
eina núna en ég veit að þegar ég
kem til ömmu þá er ég hjá ömmu
og afa því minningarnar um þig
lifa.
Elsku afi minn, ég sakna þín
mjög sárt en ég er jafnframt þakk-
lát fyrir að hafa átt stundirnar okk-
ar og eiga minningarnar áfram. Ég
kveð þig að sinni og vil nota fallegu
orðin hennar ömmu: Guð og góðar
vættir fylgi þér. Guð blessi þig.
Þín
Steinunn.
KRISTINN JÓN
LEVÍ JÓNSSON
Útfararþjónustan ehf.
Stofnað 1990
Þegar andlát ber að
Síðastliðin 15 ár höfum við feðgar
aðstoðað við undirbúning útfara.
Alhliða útfararþjónusta
Símar: 567 9110,
893 8638 og 897 3020
Rúnar
Geirmundsson
Sigurður
Rúnarsson
Elís
Rúnarsson
Við þökkum öllum þeim sem sýndu okkur hlýhug
og vináttu við fráfall frænda okkar,
GEIRS DALMANNS JÓNSSONAR.
Málfríður Kristjánsdóttir,
Sesselja, Aino og Geir Matti Järvelä.