Fréttablaðið - 31.01.2004, Blaðsíða 48

SÍMANÚMER FRÉTTABLAÐSINS: 515 75 00, fax: 515 75 16 Ritstjórn: 515 75 05, fax: 515 75 06, ritstjorn@frettabladid.is
Auglýsinga- og markaðsdeild: 515 75 15 - fax 515 75 16, auglysingar@frettabladid.is Dreifing: 515 75 00, dreifing@frettabladid.is
VI Ð S EG J U M F R É T T I R SM Á A U G L Ý S I N G AS Í M I N N E R 515 7500
Laugardaga kl. 10:00 - 18:00 | Sunnudaga kl. 12:00 - 18:00 | Mánudaga - föstudaga kl. 10:00 - 18:30 | www.ikea.is
ÍS
LE
NS
KA
A
UG
LÝ
SI
NG
AS
TO
FA
N
EH
F/
SI
A.
IS
IK
E
23
30
9
01
.2
00
4

©
In
te
r
IK
EA
S
ys
te
m
s
B.
V.
2
00
3
Snjallar lausnir
dagana 22/01 – 22/02
Hvar er fjögurra
gata flautan mín?
MÅRD kassi 37x37 sm
490,-
Bakþankar
REYNIS TRAUSTASONAR
Soðin eistu
Hluti þjóðarinnar hefur matar-ást á súrum eistum úr hrút-
um og fólki er jafnvel talin trú
um að innbyrt eistu komi í stað
viagra og geti þannig stuðlað að
risi þeirra sem hafa látið undan
síga. Kenningar um hvatana í
súrsuðu eistunum er ágæt og
kannski á þjóðin eftir að verða
forrík á því að selja getulitlum
milljónamæringum hluta af kyn-
færum dauðra hrúta.
FÓLK er mismunandi hrifið af
því að borða mat sem framleidd-
ur er samkvæmt þeirri fornu að-
ferð að leggja í súr og stöðva
þannig hefðbundið rotnunarferli.
Víst er að fyrri kynslóðir borðuðu
súrmatinn ekki endilega með
bros á vör en fólk hreinlega
neyddist til þess fyrir daga ís-
skápa og frystikista. Fortíðarþrá
þjóðarinnar hefur síðan orðið til
þess að súrmaturinn hefur á ný
verið hafinn til vegs og virðingar
og menn eta í ómældu magni allt
frá feitu, brenndu andlitsholdi af
sauðfé og niður í súrar tær af
sömu skepnu. Ákveðinn hópur
hefur dálæti á ferskum, soðnum
eistum sem borin eru fram með
kartöflumús og þykja lostæti.
Reyndar er það sama fólkið og
þekkt er af því að snæða refa-
kjöt. Merkja má ákveðna fölsun á
staðreyndum þegar talað er um
súru eistun sem punga. Þetta er
álíka og að kalla konfekt „öskju“
af því það er selt í slíkum umbúð-
um. Augljóst er að blygðunar-
kennd viðkvæmra Íslendinga, og
þá helst af kvenkyni, ræður því
að eistu hrútanna eru ekki rétt-
nefnd eftir súrinn.
VIÐKVÆMNIN lýsir sér vel í
sögunni af konu í Reykjavík sem
var svo undurhrifin af súrum
eistum. Hún gat þó sóma síns
vegna ekki haft sér um munn
þetta voðalega orð „pungur“ þótt
hún væri áfjáð í að borða sama
fyrirbæri. Sómaneyð konunnar
varð til þess að hún lagðist í að
auðga íslenska tungu. Hún fann
upp nýtt orð yfir súru eistun sem
var grundvallað á staðsetningu
pungsins á skepnunni og dálæti
hennar sjálfrar á bragðinu. Næst
þegar hún fór í verslunina á
horninu til að kaupa inn þetta
góðgæti þá sagði hún við kaup-
manninn óhikað og án þess að
blikna: „Ég ætla að fá hálft kíló
af millilærakonfekti“.
SÓMAKÆRA konan var þó
nær réttri skilgreiningu á súr-
matnum með millilærakonfektinu
en málvenjan sem lýsir því að
keyptir séu súrir pungar þótt
augljóslega vanti pokann. ■