Tíminn - 01.04.1973, Blaðsíða 12

12
TÍMINN
Sunnudagur 1. april. 1973
Ómar Valdimarsson skrifar frá Kaupmannahöfn:

BÆN
Á RAUÐU
LJÓSI
ÞAÐ var kalt og heldur hráslagalegt i Kaupmannahöfn daginn fyrir siðasta
gamlársdag. Ég kom með flugbátnum frá Malmö upp úr kl. 16 og rölti i ró-
legheitum upp á Strik, þar sem ég ætlaði að lita i eina eða tvær búðir áður
en ég færi með bátnum yfir aftur. Kannski liti ég inn á klúbb eða krá, bæri
ekkert skemmtilegra fyrir mig. Fátt fólk var á götunum og þegar ég var
kominn upp á Strik, hafnarmegin, var verið að loka flestum þeim verzlun-
unum, sem ég hafði áhuga á. Eftir voru aðeins opnar nokkrar pipubúðir
(aldrei hef ég til Kaupmannahafnar komið án þess að þar væri útsala á pip-
um) og helztu klámverzlanirnar. Upp á ýmislegt var boðið — og má jafnvel
skilja þetta á tvennan hátt.
Sem ég ráfa þarna um með
hendur á kafi i buxnavösunum
gengur að mér ungur maður og
ávarpar mig á slæmri dönsku.
Bað mig fyrst að afsaka að hann
gæti ekki talað móðurmál mitt,
dönsku, en hann væri sjálfur Svii
og bauð mér siðan að þiggja
bækling af sér. Jú, ég tók við
bæklingnum, sem var fjölritaður
á mjög grófan og einfaldan hátt,
og hafði að innihaldi nokkur
ritningarvers og heimilisfang.
Sumt var skrifað á ensku, annað á
dönsku eða sænsku og sagðist ég
ekki setja mikið fyrir mig þótt
hann gæti ekki talað dönsku. Ég
væri tslendingur og þeirri þjóð
væri flest auðveldara en að tala
dönsku. Hann kinkaði bara kolli
og skildu þar með leiðir okkar en
áður fékk hann mig til að lofa, að
ef mér leiddist það kvöldið skyldi
ég heimsækja „fjölskyldu hans”
að heimilsfanginu, sem skráð var
i bæklinginn. Svo hélt ég áfram
og leit litillega yfir skriftina áður
en ég stakk þeim i næstu rusla-
körfu. Þetta var þá hvatning frá
einhverri kristilegri hreyfingu
um að taka sinnaski)Dtum og
„mottaka Jesus i ditt hjarta”. Æ,
ekki varégbeinlinis i „stuði” fyrir
svona nokkuð þetta kvöldið og
hætti þvi alveg að hugsa um það.
Ástarjátning á Strikinu
Ekki hafði ég þó lengi gengið —
stanzaði þó aðeins við pylsuvagn
og keypti þar pylsu, brauðsneið
ásamt sitthvorri klessunni af
tómat og sinnepi og fengið allt á
stóra smjörpappirsörk — þegar
að mér gengu ungur maður og
kona, brosandi mjög með fullan
poka af blöðum. Ekki aftur, ég
frábið mér alla sölumenn,
hugsaði ég með mér en það var
eitthvað i andlitum þeirra
tveggja, sem gerði það að verk-
um að ég staldraði við og tók við
blaði, sem þau réttu að mér. Þau
ávörpuðu mig á ensku og sögðust
elska mig. Sú ástarjátning kom
mér svo sannarlega á óvart og
lengi mátti ég glápa á þau eins og
naut á nývirki áður en mér tókst
aö segja stórt og mikið „Ha?”
Þau endurtóku kærleiksyfirlýs-
ingu sina en spurðu mig siðan —
liklega vegna máttleysisins i and-
liti minu — hvort ég skildi ekki
ensku. Jú, jú, ég skildi en hvað
fólk var þetta eiginlega? Þau
sögðust vera norsk, heita
Jóhannes og Rakel og elska heim-
inn, þvi þau hefðu móttekið Jesú
Krist i hjarta sitt. Það væri einnig
þess vegna, sem þau elskuðu mig
og elskuðu hvort annað, elskuðu
allt og alla.
— En af hverju talið þið þá
ensku, ef þið eruð norsk? spurði
ég.
Jú, þau voru „systkyni” úr fjöl-
skyldu „Guðsbarnanna” i Krist-
janiu og væri hér að prédika.
„Guðsbörnin” væru upphaflega
bandarisk hreyfing, i henni væru
mannsekjur viðsvegar að úr
heiminum og þvi væri töluð enska
innan „fjölskyldunnar”. Hvaðan
var ég sjálfur?
íslenzka systirin Sigrún
Naomi
Ég sagðist koma frá tslandi,
ætlaði aðeins að staldra við i
Kaupmannahöfn i nokkra tima og
væri eiginlega á leiðinni til að fá
mér eitthvað kjarnmeira en
þetta, sem lá á smjörpappirnum
minum. En ég hefði lika alveg
eins verið að leita að Kristjaniu,
ég hafði heyrt ýmislegt um það
fyrirbæri og jafnvel að þar
byggju einhverjir íslendingar.
Könnuðust þau „systkin” eitt-
hvað við það?
Ekki var það, en hins vegar
byggi ein islenzk „systir” i stór-
fjölskyldu þeirra i Osló og kváðu
þau hana heita Naomi. Þar þótt
ist ég hafa hankað þau, þvi að á
tslandi fyndist ekki nokkur lifandi
vera sem héti þannig nafni, þar
hétu allir vikinganöfnum, mjög
kjarnyrtum. En þau héldu nú
ekki, að visu hefði Naomi heitið
Sigrún áður, en þegar hún fann
Jesús frelsara sinn breytti hún að
sjálfsögðu um nafn og tók sér eitt
úr Bibliunni. Þannig hefðu þau
farið að (Jóhannes hét þá raun-
verulega Ola og Rakel Solveg) og
sömuleiðis allir aðrir innan
„Guðsbarnanna” — The Children
of God. Og vissulega er um nokk-
uð nafnaúrval að ræða, að
minnsta kosti eru nöfn afkom-
enda þeirra Adams og Evu i 1.
Mósebók öllu fjölbreyttari og
frumlegri en öll islenzka sima-
skráin.
Eitthvað ræddum við meira
saman og Jóhannes Óli sagðist
raunverulega vera veikur i dag,
en Jesús hefði hvatt sig til að fara
út á göturnar og breiða út Orðið
og hann hefði glaður látið undan,
þrátt fyrir að likami hans hefði
krafizt þess að fá að liggja i hlýju
rúmi og njóta hvildar. Ég gat ekki
gert að mér að vera barnslega
kvikindislegur og spurði hverngi
Jesús sjálfur hefði komið
skilaboðum sinum til lærisveins-
ins Jóhannesar Óla. Þau brostu
bæði til min huggandi og i augum
þeirra var eitthvað sem ég hef
aldrei — hvorki fyrr né siðar —
séð i augum nokkurrar mann-
■ttmmeri
Fólk á gangi á Strikinu i Kaupmannahöfn.
eskju, þetta var einhvers konar
fullkomnunar hamingjuglampi
(ef nokkur skilur það) og ég vissi
að þau voru mjög hamingjusöm.
Svo sagði Jóhannes Óli mér, að
Jesús væri alls staðar og að þeir
— raunar öll fjölskyldan — hefðu
sterkt persónulegt samband sin á
milli hvert augnablik. Ég átti
dálitið erfitt með að setja mig inn
i hugsunarhátt þeirra þarna á
Strikinu, þar sem tizkufatnaður,
áfengi og klámbækur blöstu út úr
hverjum verzlunarglugga en ég
vissi þó að þau voru mjög svo
frábrugðin öðrum trúboðum sem
ég hafði áður hitt — og reyndar
átt i erfiðleikum með að losna við.
,,Við borðum með
Jesú....”
Á endanum ákvað ég að fara i
Kristjaniu og spurði þau hvernig
einfaldast væri að komast þangað
ég hefði þvi miður ekki tima til að
tala lengur við þau, þótt ég feng-
inn vildi.
Þá sagði Rakel: „Við erum ein-
mitt i þann mund að fara heim. Ef
þú getur beðið i svona 5 minútur
þá geturðu verið okkur samferða.
Þá geturðu lika hitt fjölskylduna
okkar og borðað með okkur.”
Johannes Óli (Norðmaður af
stærstu tegund, brosandi út að
eyrum): „Maturinn okkar er
kannski ekki sá sami og á finu
veitingahúsunum hér i kring en
hann er góður, þvi að við borðum
með Jesú”.
Ég ákvað að slá til og við geng-
um af stað i sömu átt og ég hafði
komið úr. Dálitið neðar á Strikinu
var hópur af fólki með gitara og
blöð og bæklinga og þar var ég
kynntur sem „islenzkur bróðir
sem ætlar með okkur heim”. Fólk
þyrptist að mér, tók i hendina á
mér, brosti til min, bað mig
blessaðan og bauð mig velkom-
inn.
„Systkinin” föðmuðu hvort
annað, sögðust elska hvort annað
og klöppuðu hvort öðru á bakið
lengi i innilegum faðmlögum og
með lokuð augu. Nokkir spiluðu á
gitara sina af fingrafimni þrátt
fyrirkuldann og allir voru óskap-
fela hamingjusamir. Við, venju-
lega fólkið, þurfum venjulega að
láta vita af þvi með orðum að
við séum óvenju hamingjusöm,
en þau „systkin” töluðu ekki um
það. Maður sá það einfaldlega i
augunum á þeim og i hverju lát-
bragði. Litil dönsk stúlka 13 eða
14 ára, kom til min og sagði mér á
slæmri ensku að hún hefði i dag I
sjötta skipti reynt að fá ákveðna
stúlku, sem væri á „rangri leið”,
til að taka við Jesú Kristi i hjarta
sitt og að sú hefði sparkað i sig,
í heimsókn hjá
„Guðsbörnun-
um” i Kristjan-
iu: — Hann var
heróinneytandi í
mörg ár, sagði
Norðmaðurinn,
— en nú er hann
hjá okkur. í Svi-J
þjóð kostar 6.5
milljónir að
rétta svona
menn af og það
mistekst, viðj
gerum það fyrir
ekkert, því við
höfum Jesús....