Tíminn - 01.04.1973, Blaðsíða 16

16
TÍMINN
Sunnudagur 1. april. 1973
Þaö er fólk á öllum aldri, sem sækir samkomur hjá Hjálpræöishernum i Reykjavik.
Litið inn á
hermanns-
vígslu hjd
Hjdlpræðis-
mmmmmsm
hernum
í LEIT AÐ HAMINGJU
SIÐASTLIÐIÐ sunnudags-
kvöld fór fram hermanns-
vígsla hjá Hjálpræðis-
hernum i Reykjavík. Slík
vígsla er ekki algeng hér á
landi/ en þó heldur ekki
sjaldgæf/ enda hefur fjöldi
fólks látið vígja sig til
þjónustu hjá þessum sér-
stæða her þau nær 77 ár,
sem hann hefur starfað hér
á landi.
Hjálpræðisherinn á deildir i 92
löndum og hann getur teflt fram
hundruðum þúsunda manna og
kvenna ef á þarf aö halda. Hann
er lika talinn einn af fjórum
mannflestu herjum i heimi, næst
á eftir herjum Kina, Sovétrikj-
anna og Bandarikjanna. En þeir
keppa allir að öðrum takmörkum
en Hjálpræðisherinn, og beita
öörum vopnum til að sigra og til
að fá menn til fylgis; viö sig.
Þeirra vopn eru tortimingarvopn,
en vopn Hjálpræðishersins eru
kærleikurinn og trúin á allt það
fallega i þessum heimi.
Þráði að gerast
hermaður guðs
Þetta sunnudagskvöld var
'vigður ungur piltur, Gisli Helga-
son, sem undanfarin þrjú ár hefur
sótt fundi hjá hernum og hrifizt
svo að starfi hans, að hann ákvað
að gerast liðsmaður. — ,,Ég hafði
oft hugsað til Hjálpræðishersins
áður, og hafði innra með mér
löngun til að kynnast honum, en
hafði mig ekki i það af ein-
hverjum ástæðum, sem ég get
ekki gert mér grein fyrir”, sagði
þessi ungi maður, sem er bréfberi
að atvinnu, er við töluðum við
hann þarna um kvöldið.
,,Ég hef ekki verið heill heilsu i
mörg ár, og var farinn að halla
mér heldur mikið að vini og
skemmtunum i leit aö einhverju
nýju. Það bætti ekki úr fyrir mér,
nema að siöur væri, og það kom
að þvi að ég var fluttur á sjúkra-
hús.
Það var svo eitt kvöld,er ég lá i
rúmi minu, að ég fann einhverja
innri iöngun til að biðja guð um aö
hjálpa mér, og ég lagðist á bæn,
en það hafði ég ekki gert i mörg
ár. Mér fannst sem mér létti við
þetta og svo gerðist það skömmu
siðar að ég fékk sönnun fyrir þvi
að ég væri að verða sterkari
a.m.k. hvað varðaði löngun mina
i vin.
Þá fékk ég sérstakt leyfi á
sjúkrahúsinu til að fara á
skemmtistað og þegar ég kom
þar inn, var þar fyrst fyrir mér
kunningi minn, sem þegar bauð
mér vin. Ég afþakkaði boðið og
hef siðan ekki tekið glas og vona
að ég geri það aldrei framar.
Eftir að ég losnaði af sjúkra-
húsinu var ég til hvildar á vist-
heimilinu að Bjargi á Seltjarnar-
nesi. Þar komst ég i kynni við
fólk.sem var i Hjálpræðishernum
og fór með þvi á fyrstu fundina.
Siðan hef ég sótt þá reglulega og
hef átt margar af minum ánægju-
legustu stundum þar”.
— Hvernig liöur þér nú eftir aö
hafa tekið þá ákvöröun aö gerast
hermaöur i Hjálpræöishernum?
— „Mér liður dásamlega vel og
þessi dagur verður mér ógleym-
anlegur. Eftir að ég fór að sækja
fundi og ákvað að gerast her-
maður hefur mér liðið miklu
betur en áður. Ég er kátari en ég
var og aldrei i vondu skapi.
Foreldrar minir og þeir sem mig
þekkja eru ánægðir með þessa
ákvörðun mina. Ég vil gjarnan fá
að starfa að öllum málefnum
Hjálpræðishersins og vona að ég
geti unnið það vel þau störf, er
mér eru falin, að það verði Hjálp-
ræðishernum og þvi, sem hann
berzt fyrir, til góða”.
Sumir láta sig sjaldan
vanta á fundi
Vigslan fór fram i samkomusal
Hjálpræðishersins. Þar var hvert
sæti skipað, eins og reyndar
kvöldið áður, en þá hafði farið þar
fram unglingasamkoma, sem
hófst klukkan ellefu um kvöldið.
Eftir að sungnir hafi verið
nokkrir sálmar við undirleik
hljómsveitar, stóð umdæmis-
stjóri hersins i Færeyjum og
Islandi, Óskar Jónsson, upp, og
Fyrsta verk Gisla eftir aö hann haföi svariö heitiö, var aö lesa úr bibliunni fyrir áheyrendur.
bað þann, sem átti að vigja, að
koma til sin. Þar las hann yfir
honum hermannsheitið, sem bæði
var mikið og langt, en þar gat að
heyra þær reglur og þau lög, sem
þeim vigða bar að fara eftir og
fylgja. Siðan var honum afhent
skirteini og annað, sem hverjum
hermanni er afhent við vigslu, en
einkennisfötin hafði hann fengið
fyrr um daginn.
Athöfn þessi var á engan hátt
iburðarmikil en látlaus og vina-
leg og sjálfsagt þeim, sem vigður
er, ógleymanleg um aldur og ævi.
Umdæmisstjórinn, Óskar
Jónsson, sagði okkur, að athafnir
sem þessar væru nokkuð
algengar, enda bættist liðstyrkur
við af og til. Sama væri að segja
um samkomugesti, það kæmu ný
andlit á hvern fund og margir létu
sig ekki vanta á fundi, þó svo að
þeir gerðust ekki starfsmenn
hersins.
„Margir hjálparþurfi
í okkar litla landi"
— Hvenær gekkst þú í Hjálp-
ræðisherinn, og hver var ástæöan
fyrir þvi, Óskar?
— ,,Það var engin sérstök
ástæða fyrir þvi. Ég hafði kynnzt
þessu sem unglingur, þvi að for-
eldrar minir voru bæðiihernum.
Ég bar þetta saman við annað,
sem ég þá þekkti, skemmtanir og
fleira og taldi þá þegar, að starfs-
óskar Jónsson hefur veriö i
Hjálpræöishernum i yfir 40 ár.