Tíminn - 08.07.1973, Blaðsíða 7

Tíminn - 08.07.1973, Blaðsíða 7
Sunnudagur S. júll 1973. TÍMINN 7 Einar Asmundsson, forstjóri Sindrafyrirtækjanna. málmum og hefur siöan rekið birgðastöð fyrir járniðnaðinn i landinu, birgðastöð, sem hefur vaxið og þróazt jafnt og þétt. Þessi starfsemi okkar hófst með kaupum á 2000 tonnum af smiða- járni frá Póllandi, en i þessu til- felli er járn og stál nefnt i sömu andránni án greinarmunar. Um þetta leyti geisaði Kóreustyrjöld- in og mikill hörgull var á járni. Var hálfs til eins árs afgreiðslu- Eldsmfði er einhver tilkomumesta iöngrein manna. Járnið hamrað heitt i Sindra. Myndin er tekin fyrir ca. 20 árum og sýnir þá Gunnar Ferdinantsson og Jón Vigfússon við eldsmiði á iönsýningu, sem haldin var þá i nýja Iðnskólanum, en Sindra-smiðjan tók virkan þátt i sýning- unni. Rætt við Einar Ásmundsson í Sindra um fjölþætt starf SINDRA-fyrirtækjanna frestur á þeirri vöru á heims- markaðinum i Vestur-Evrópu og Ameriku. Þessi fyrsta sending til okkar af járni átti sér þó talsveröan að- draganda. Samkvæmt ramma- samningi um verzlun viö Pólland ■ áttu þeir að selja okkur 2000 tonn af járni, en við aftur á móti að selja þeim sama magn af brota- járni. Varð það úr, að ég gerði samning viö Pólverjana um kaup á járni og sölu á 15.000 tonnum af brotajárni. Þó að þetta virðist auövelt, voru mörg ljón á vegin- um og erfiðust voru islenzk stjórnvöld. Vildu sumir i stjórn- arráðinu meina, aðbannaðværi aö selja brotajárn til Austantjalds- landanna, enda þótt þetta stæöi i viðskiptasamningi landanna beggja. A ég harðorð bréf um þessi atriði. Sama sagan var i bönkum landsins. Þeir synjuðu um fyrirgreiðslu, enda þótt þetta væri eina járnið, sem hægt var að fá fyrir smiðjurnar, sem staöið heföu verkefnalausar, þar eð langur afgreiðslufrestur var á stáli. En þrátt fyrir þetta allt, kom járnið samt heim og þvi var dreift um allt land i jánsmiða- verkstæðin. — Vissir bankastjór- ar höfðu borið ýmsu við. Vildu ekki „fjölga viðskiptamönnum” eins og það var orðað, en mér hef- ur oft siðan verið hugsað til þess ástands, sem skapazt hefði hér á landi i járniönaðinum, ef þetta járn heföi ekki komiö til landsins frá Póllandi á sinum tima. Smiöj- urnar heföu oröiö að loka og járn- iönaðarmenn heföu hundruðum saman misst atvinnuna, aöeins af þvi aö bankinn vildi ekki fjölga viðskiptamönnum sinum. Siðan hefur birgðastööin starf- að og vaxiö jafnt og þétt i hlutfalli viö þarfir járniönaöarins og ég tel hana hafa oröiö til ómetanlegs gagns fyrir járniðnaöinn I landinu og nú oröiö með góöu samkomu- lagi við bankayfirvöldin, sem fyrir löngu hafa komið auga á nytsemi þessa starfs. Viðskiptamenn okkar eru járn- iönaðarmenn og járniðnaðurinn i heild og svo byggingaiönaöurinn. Við höfum 3—4000tonna birgöir af stáli og öðru smiðaefni fyrirliggj- andi og seljum um eitt þúsund tegundir, en það eru þær tegundir allar, sem járniðnaðurinn og byggingaiðnaðurinn notar af málmum. Auk þess höfum við á- vallt keypt brotajárn og alla málma, safnað þeim saman og unnið til útflutnings. Mengun hjá þjóð sem grefur járn sitt í jörð Við ókum með Einari i starfs- stöð hans við Borgartún og inn i Sundahöfn, þar sem hann vinnur brotajárn á 10.000 fermetra landi, og svo ókum við inn i Súðarvog, þar sem iðnaðurinn bróltir milii hæöa viö erfiö skilyröi, af þvi menn hugsuöu svo smátt, og nú fórum við aö tala um mengun. Um það hafði Einar i Sindra þetta að segja: Orðið „mengun” er nú mikiö i tizku. Blaðamenn hafa tekiö þetta orð upp á sina arma, sem út af fyrirsig er ekki ónýtt. Samt virö- ist mér litill skilningur vera hjá blööunum og stjórnvöldum i þessuefni, sem öörum. Visir birti til dæmis mynd af jarnhaug hjá mér og taldi þetta vera „meng- un” og til skammar fyrir okkur að láta útlendinga sjá svona ruslahauga. Þetta vakti athygli mina. Ég er nú þvi vanastur aö geövonzka geti hlaupið i blaöa- menn og þeir sendi mér og öðrum tóninn. Ég kippi mér nú ekki upp við það. En sannleikurinn er nú sá, að með brotajárnsútflutningi er Sindri einmitt að vinna gegn mengun. Þetta nefnum við endur- notkun hinna ýmsu efna. Menn tala um bilflök.Sumir nefna þetta bilhræ og enn aðrir nefna þetta brotajárn. Ekkert af þessu er rétt. Úr þessu bilflaki er hins veg- ar hægt að gera brotajárn, „kvalifiseraða” útflutningsvöru. Islendingar hafa lengi grafið járn sitt i jörðu, af þvi að þeir eru á eftir timanum. Það mun þó duga skammt i neyzluþjóðfélaginu. Nútimaþjóðir hafa allt annan skilning á þessu en dagblaðiö Vis- Verið að lesta Bakkafoss, sem tók fullfermi af brotajárni frá Sindra óleiðis til Spánar. Vinnsla á brotajárni meö stórvirkum vélum. Bfiflök og annaö tilfallandi frá neyzluþjóöfélaginu er pressað og mulið til endurnýtingar i málmbræðsluverum. Myndin er tekin á athafnasvæði Sindra I Sunda- höfn.

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.