Tíminn - 08.07.1973, Qupperneq 34

34
TÍMINN
Sunnudagur 8. júlí 1973.
mm i,„
&
M
Jlíhm
HÆTTULEG VEIÐIFÖR
Sú var tiðin, að mikil
mergð visunda var i
Bandarikjunum og
Kanada, þó að nú sé þar
fátt þessara dýra.
Visundurinn er mjög
stórt dýr, þriggja metra
langur og tveggja metra
hár, og skrokkurinn
vegur um eða yfir
þúsund kiló.
Gamall landnemi
segir þessa sögu:
Einu sinni þegar ég
var upp á mitt bezta,
vorum við nokkrir
saman á ferð austan frá
Missouri vestur i Nýja--
Mexikó, og kvöld eitt,
þegar við höfðum
tjaldað, tók ég hest minn
og reið af stað til að
veiða i kvöldverðinn
handa okkur.
Þar sem við tjöld-
uðum er mjög mis-
hæðótt, og brátt var ég
kominn i hvarf. Þegar
ég hafði farið á að gizka
átta kilómetra, kom ég á
hæð eina. Þá heyrði ég
blástur og rymjanda og
áá, hvar tveir stórir og
loðnir visundar stóðu og
stönguðust. Ég dró upp
gikkinn á byssunni og
reið i áttina til ferlikj-
anna, hugsaði með mér,
að ég þyrfti vist ekki að
læðast, svo harður sem
atgangurinn væri. En
einhver andvari mun
hafa staðið úr þeirri átt,
sem ég kom úr, þvi allt i
einu hættu dýrin viður-
eigninni og tóku á rás.
En ekki voru þau ýkja
smeyk, þvi annað veifið
sneru þau sér við með
fnasi og klaufnasparki.
Ég var á fótfráum
reiðskjóta og alls
óhræddur, og brátt sendi
ég öðrum visundinum
kúlu i bóginn. Hann féll
á knén, reyndi svo að
risa á fætur, en steyptist
dauður til jarðar. Hinn
hraðaði þá förinni, og
brátt var hann horfinn.
Ég fór svo af baki og
batt hestinn við gamlan
álm.
Ég var ekki fyrr búinn
að draga hnif minn úr
sliðrum en ég heyrði
duna i jörðinni að baki
mér. Ég vatt mér við og
sá visundinn, sem horfið
hafði, þeytast niður
brekkuna og stefna á
sem hann hugðist veita
ráðningu. Ég mundi
ekki þurfa um að binda,
ef mér brygðist skot-
fimin. Ég miðaði og
skaut, sá, að ég hitti, en
samt sem áður féll ekki
visundurinn. Með
blóðbununa úr bógnum
æddi hann i átt til min,
og mér gafst sannarlega
ekki timi til að hlaða
riffilinn. Ég snéri mér
við, fleygði frá mér
rifflinum og hljóp eins
og fætur toguðu. Ég
hestinn. Hann var
orðinn mjög hræddur,
rykkti af öllu afli i
;jóðrið, sleit beizlið, sem
dví var hnýtt i, og
lentist siðan á harða-
spretti út á sléttuna. En
visundurinn breytti um
stefnu. Nú var það ég,
heyrði, að hann dró á
mig, en brátt kom ég að
gjá, sem var áreiðan-
lega þriggja metra
breið. Og ég beið ekki
boðanna, en stökk. Og
yfir flaug ég.
Visundurinn treystist
ekki til að stökkva yfir
gjána. Þarna stóð hann
svo og horfði á mig ærið
illilegur, augun rauð,
hornin hvöss eins og
spjótsoddar. En gjáin
var ekki nema um bað
bil fimmtiu metra löng,
og brátt tók visundurinn
eftir þvi og tók á rás
fyrir endann á henni. Ég
hlióp til, begar hann átti
skammt ófarið til min,
og aftur tókst mér að
stökkva yfir gjána, og
siðan tók ég á rás i
áttina til álmsins, sem
ég hafði tjóðrað við hest
minn. Nú hófst kapp-
hlaup á ný. Þessi regin-
tarfur varð að hlaupa á
að gizta 75 metr. lengri
leið en ég. Og að
álminum komst ég það
snemma, að ég gat
forðað mér upp i hann,
áður en tarfurinn næði
mér. Og tréð var það
hátt og stofninn svo
gildur, að þarna var mér
óhætt. En hve lengi
mundi ég verða að húka
þarna? Ég þekkti svo til
þráa slikra dýra, að ég
vissi, að visundinum
gæti enzt þolinmæðin
ekki aðeins klukku-
tímum, ’ heldur dögum
saman. og ég var
svangur, þyrstur og
þreyttur. Það var lika,
byrjað að dimma, og
mér virtust engin likindi
til, að félagar minir
Framhald á bls. 39.'
'M- M

e
Xi*\
DÁN
BARRV
Þá er hinn fals.
^guðinn!
Biðið! Hann verður
að reyna þetta lika.
Þeir hafa báðir gengið
eldinn, án sársauka.
iVið höfum < L
/enga sonnun.
Við höf um þó
sannreynt, að'
þessir búningar
þola eld Eirikur. *
........“x^'vir
I King Features Syndicate, Inc., 1973. World rights reserved
Sagan segir, að guðinn^
geti þolað eld.
/.ogspjót séueins^ Nú skulum viðA
í og hlýir regndropar,-/ reyna þábáða i'
'—sem falli á ií'annað sinn! y'
v_sem falli á
plikama hans