Tíminn - 29.07.1973, Blaðsíða 10

10
TiMNN
Sunnudagur 29. júli 1973.
EINL' SIN'NI var til staður, sem
hét Rauðhólar — þyrping ein-
kennilegra, eldbrunnra hóla á
svæðinu milli árinnar Bugðu og
vatnanna, sem teygja sig norður
frá Elliðavatni. Aldir liðu, og
kynslóð eftir kynslóð fetuðu þeir,
sem áttu heima i Seltjarnarnes-
hreppi sig i gengum hólana eða
sneiddu hjá þeim eftir atvikum.
I.oks óx upp bær upp frá Víkur-
sandi, og i fyllingu timans teygöi
mikil borg arma viða vegu út frá
kvosinni, þar se hinn gamli hálf-
danski kaupstaður var endur
fyrir löngu. Og enn voru Rauðhól-
ar svipaðir og þeir höfðu verið svo
lengi frá upphafi mannabyggðar
á þessum slóðum, nema kannski
eitthvað gróðursnauöari.
* '

; ■ý;::

.

I

í ■ ■.' ■••■..■ ■■:
Það var haldið áfram að tæta
hólana sundur og aka þeim burt
og gera úr þeim peninga. Nú
stendur litið annað eftir en kyn-
legir stapar og drangar á milli
vélskafinna hvilfta, króka og
kima. Raunar hefur fram á þenn-
an dag verið haldið áfram að taka
þarna rauðamöl, þó að hægar hafi
verið farið í sakirnar en eitt sinn
var.
Svo var skyndilega skipt
sköpum. Menn tóku að hvessa
augum á þessa sérkennilegu hóla
— ekki af þvi að þeim þættu þeir
neitt merkilegir nema þá fyrir
þær sakir einar, að það mátti láta
þá gefa af sér peninga. Þetta var
á striðsárunum, þegar Bretinn og
Kaninn gerðust gráðugir i rauða-
möl, og innan skamms voru vélar
teknar að saxa hólana niður og
aka rauðamölinni út og suður i
húsgrunna og ofaniburð og hvað-
eina annað. Nú mynda einhverjir
þeirra til dæmis þykkt lag undir
sumum iþróttavöllum i Reykja-
vikurborg.
Þar kom, að menn vöknuðu við
vondan draum: Þessum hólum
hefði átt að þyrma, þvi að þeir
voru sérkennilegt náttúrufyrir-
bæri við bæjardyr höfuðborgar-
búa. Það er að segja: Sumir
vöknuðu, aðrir ekki.
Væntanlega kveðja hinar mikil-
virku vélar þó leifar Rauðhólanna
innan skamms fyrir fullt og allt,
þvi að einhvern daginn verða þeir
lýstur fólkvangur — raunar svo
sem þrjátiu árum of seint. En
vissulega er betra seint en aldrei.
Við höfum eftir hinu skritnu
dranga, ef þeir standast þá veðr-
in, sem á þeim bylja til lang-
frama, og svo sem einn eða tvo
hóla óskerta. — J.H.
Það er eins og upp i
bjarg að horfa að virða
fyrir sér stálið, sem orð-
ið hefur eftir, þegar vél-
arnar, sem skófluðu upp
rauðamölinni, hurfu frá.
Þeir eru skrítnir þessir
stapar, og svo.er vöru-
bill enn á ferð á milli
þeirra og rýkur undan
hjólunum i sólskininu.
En til eru blettir, þar
sem gróður myndar
samfelldar breiður.