Tíminn - 29.07.1973, Blaðsíða 13

Sunnudagur 29. júlí 1973.
TÍMÍNN
13 •
ólafur tók þessa mynd um svipaö leyti og hann hélt heim. A henni eru
frá vinstri: Björg Thorberg og Gunnar Þóröarson ásamt dótturinni
Iluldu Berglind, Mjöll Vermundsdóttir og Agúst Atlason og loks Eva
Magnúsdóttir Gislason og Helgi Pétursson.
Biliinii var umsvifalaut nefndur Marta isabella en gekk undir gælu-
nafninu Lúlla. Þaö er llulda Berglind Gunnarsdóttir, sem situr hér
framan á honum.
stórglæponar, aðgangseyririnn
væri annaðhvort morð eða rán
upp á 25.000 dollara. „This is the
Country Club of Jails”, var okkur
sagt. Meðal fanga þarna voru
Clifford Irving, sá sem falsaði
ævisögu Howards Hughes, annar
Berrigan-bróðirinn og fleiri góðir
menn. Við héldum þarna einn
konsert og vöktum mikla
hrifingu, þegar við sögðum
áheyrendur okkar vera fyrstu
raunverulegu gæpamennina, sem
við hefðum séð. Eftir það áttum
viö I þeim hvert bein og þeir i
okkur. Við sátum lengi vel og
ræddum við þá, drukkum með
þeim kaffi og svoleiðis nokkuð, og
fræddumst um hin ýmsu
afbrigði glæpa þeirra. Ólafur
gekk að ungum manni, sem sat og
reykti handrúllaða sígarettu og
spurði:
— Fyrir hvað ert þú hér?
— Reykja dóp, maður, hvað
heldurðu? svaraði hann og reykti
eins og mest hann gat. Það virtist
sem sé ekki vera neitt vandamál
fyrir þá að reykja og éta sitt dóp
þarna inni.
Frá Louisburg keyrðum við til
Harrisburg i Pennsylvaniu, þar
sem Iceland Seafodd Croporation
hefur aðsetur sitt og þar mættum
við einstaklega góðri fyrir-
greiðslu hjá þeim Sigurði
Þorsteinssyni og Bert Georges.
Okkur langar að nota þetta tæki-
færi til að þakka þeim fyrir alla
aðstoð og elskulega framkomu.
Heimili á hjólum
Nú, svo fórum við i gegnum
Ohio og Indiana til Illinois og þar
kláruðum við að ganga frá
bilnum okkar, máluðum hann,
settum í hann húsgögn og svo
framvegis, þannig að við höfðum
það mjög þægilegt þar. Þarna var
komið fram i endaðan april og 2.
mai höfðum við lofað að vera
komnir upp til Chicago, þar sem
við ætluðum að skemmta á
vegum Loftleiða. Þar mættu
okkur konur okkar þriggja,
Agústar Helga og Gunnars en af
heilsufarsástæðum komst ekki
kona ólafs. Við skemmtum þarna
I Chicago, vottuðum minningu A1
Capone virðingu okkar og héldum
svo niður til Columbia i Missouri,
þar sem er 22.000 manna háskóli.
Þar héldum við tvær úti-
skemmtanir, sem báðar heppn-
uðust vel og sótti um 1000 manns
hvora. Það var annars meðaltalið
á þeim konsertum, sem við
héldum og var undantekningar-
laust fjölmennara á þeim siðari,
ef við komum fram tvisvar.
Alls staðar vorum við beðnir og
boönir að koma aftur og er þvi
ekki að neita, að hugur er I okkur
til þess, enda hefur okkur verið
lofað meiri peningum i það
skiptiö, þar sem menn þar ytra
vita nú betur hvað þeir eru að
kaupa. Mjög viða vorum við
spurðir — eftir að hafa kynnt land
og þjóð og islenzk sjónarmið i
ýmsum málum — hvort við
nytum ekki opinberra styrkja
(Covernment Spornsoring) en
þurftum i sifellu að svara
neitandi. Kom það mönnum mjög
undarlega fyrir sjónir. Við urðum
mjög mikið varir við óskaplega
fáfræði um Island — og reyndar
umheiminn allan utan Bandarikj-
anna. Til dæmis vorum við oft
spurðir hvar tsland væri — hvort
það væri kannski i New York — og
hvort hægt væri að fara þangað
akandi. Við svoleiðis spurningum
kváðum við já.
„Small Town, U.S.A.”
Frá Missouri héldum við svo til
Nebraska, þar sem við héldum
konsert i Dana College. Strax á
eftir fór Robert i stutta hvild til
Ohio — enda orðinn æði slappur á
stöðugri umgengni við tslend-
ingana — og Óli fór heim i fri enda
konulaus. Við þrir, sem eftir
vorum i faðmi eiginkvennanna,
lögðum hins vegar af stað i mikið
ferðalag i bilnum. Skólayfirvöld
höfðu einhvern nasaþef af þvi, að
við værum eitthvað fáætkir af
viðleguútbúnaði og áður en við
vissum af, höfðu þeir boðið okkur
að láni allan nauðsynlegan
útbúnað, tjöld eldunaráhöld og
allt tilheyrandi. Svo fórum við i
ferðalag og gerðum nokkuð
viðreist aðallega i gegnum
smábæi og sveitaþorp, það sem
þarlendir kalla „Small Town,
U.S.A.”
1 Fort Robinson i Nebraska
fengum við svo leið á flækingnum
og ókum á 30 timum upp til
Winnipeg i Canada, og þótti vel af
sér vikið: við ókunnugir og óvanir
að aka á þessum stóru vegum
þeirra i útlandinu.
Notagildi sima-
skrárinnar i
Winnipeg ♦
Þegar við komum til Winnipeg
urðum við okkur úti um simaskrá
og leituðum að góðu og gildu
islenzku nafni. Nóg var af þeim,
svo samkomulag varð um nafnið
Gislason, enda finnst það ekki á
hinum Norðurlöndunum og við
gátum verið öruggir um að þetta
var fólk af islenzku bergi brotið.
Svo hringdum við i Frú Elmu og
Ragnar Gislason, mikið ágætis-
fólk, sem tók okkur upp á arma
sina og var okkur sérdeilis elsku-
legt. 1 Winnipeg spiluðum við
tvisvar i það skiptið og komum
fram i tveimur umræðuþáttum i
sjónvarpi, þar sem við kynntum
málstað tslands i landhelgis-
málinu, ræddum um herstöðina
og sitthvað fleira, er Island og
Islenzk málefni varðar. Þá hittum
við þar einnig og þágum heimboð
hjá Burton Cummings, söngvara
kanadisku rokkhljómsveitar-
innar Guess Who, sem er vinsæl
hér á landi, og fór vel á með
okkur. Hann bauð okkur heim til
sin, eins og við sögðum, og sýndi
mikinn áhuga á tslandi, lét
jafnvel að þvi liggja, að hann ætti
eftir að koma hingað i heimsókn.
Bref frá Óla...
Frá Winnipeg ferðuðumst við
um Islendabyggðir, upp til Gimli
og svo framvegis og fórum þaðan
siðan aftur niður til Bandarikj-
anna, enda friið á enda. I
Minnesota kom bréf frá Óla, i
hverju hann tjáði sig ófæran um
að koma aftur, eins og ráð hafði
verið gert fyrir. Þær fréttir voru
okkur nátturlega eins og köld
vatnsgusa i andlitið og um tima
var útlitið fyrir að geta lokið við
ferðina og staðið við gerða
samninga heldur myrkt. Þó
létum við ekki hugfallast, heldur
æfðum þrir upp prógrammið. I
Moorhead i Minnesota urðum við
fyrir þeirri ánægju, að lesið var
fyrir okkur bréf sem háskólanum
— sem við vorum þá hjá — hafði
boriztfrá fylkisstjóranum og lýsti
hann i þvi ánægju sinni með það
framtak skólans að bjóða upp á
slika menningarkynningu og
óskaði okkur alls hins bezta.
Robbi hafði nú slegizt i hópinn á
ný og við héldum aftur upp til
Winnipeg, þar sem við bjuggum
hjá þvi mikla ágætisfólki Stefáni
og Ollu og Len og Karen. Eftir að
við höfðum spilað þar á einum
eöa tveimur klúbbum ákváðum
viö að halda heim á leið, enda
orðnir heldur félitlir. Gunnar fór
til Boston ásamt konu sinni og
dóttur, þar sem þau hjónin ætluðu
að leita henni lækninga, en við
Helgi og Agúst ásamt konum og
Robba lulluðum i bilnum til New
York.
„Þessir ástúölegu
ungu menn<...”
Þar skildum við bflinn eftir hjá
Robba — enda allt of mikið fyrir-
tæki aö flytja hann heim þrátt
fyrir góðan vilja okkar — og
vorum fegnir að hvila liiin bein
eftir 16.900 kilómetra langa ferð.
A heimleiðinni — sem lauk að
kvöldi laugardagsins 30. júni. —
skemmtum við okkur meðal
annars við að lesa klausu úr
Winnipeg Tribune, sem hafði
skrifað þetta um konsert okkar
25. júni:
„Allt i gamni, Islenzkt þjóð-
lagatrió, sannaði i eitt skipti fyrir
öll, að tónlist er alþjóðlegt
tungumál og að það skiptir ekki
máli i hita augnabliksins hvort
maður skilur orðin.
Þeir spiluðu fyrir nærri fullu
húsi i Playhouse Theatre á mánu
dagskvöldiö og þessir ástúðlegu
ungu menn sungu með slikri
tilfinningu og lifsgleði, að tungu-
málaskilningur var
stemmningunni óviðkomandi.
Til að byrja með skipti þetta
skilningsleysi máli og það var
ergjandi að heyra hvert lagið á
fætur öðru sungið á islenzku. En
þegar maöur var farinn að finna
stemmningu söngvanna þá skipti
ekki máli hvort þeir voru sungnir
á islenzku eða á swahili.
Allt i gamni minnir mjög á
gamla Kingston-trióiö. Stór hluti
stils þeirra og framkomu er
næstum þvi sá sami og Kingston-
trióið beitti en um leið eru þeir
gæddir þeim krafti og lifsfjöri,
sem einkennir The Irish Rovers.
Þessir tveir söngflokkar eru
liklega mótsvarandi hér i Norður-
Ameriku við Allt i gamni.
Þetta trió hefur tvo sterka
eiginleika, sem gerir þá
frábrugðna öðrum þjóðlaga-
söngvurum. t fyrsta lagi er hver
um sig góður hljóðfæraleikari.
Margir þjóðlagasöngvarar nota
takmarkaðan hljómafjölda, sem
um leið takmarkar getu þeirra.
Þeir tveir, sem leika á
kassagitara, voru einstaklega
leiknir og snöggir i leik sinum.
t öðru lagi eru allar raddirnar
mjög lagrænar, og hver um sig
blandast vel við hinar. Of oft
heyrir maður hvernig þjóðlaga-
söngvarar umla söngva sina i tón,
sem á anað vera i samræmi við
efnið. Þetta getur verið meira
þreytandi en söngvar, sem
sungnir eru á erlendu tungumáli.
Allt i gamni sungu skýrt og
greinilega og lögðu áherzlu á
hvert orð”.
Landkynning— eða
hvað?
Svo sögðu þeir i Winnipeg
Tribune og hérlendis þekkir fólk
sannleiksgildi þessara orða. Með
þessari ferð sinni brutu þeir
félagar blað i sögu landkynningar
á erlendri grund — upp á eigið
eindæmi. Svona landkynningar
eru góðar, en gildi þeirra ef til vill
takmarkaö, á meöan ekki er stutt
viöbak þeirra, sem vilja leggja á
sig vinnuna. Þeir Agúst, Gunnar,
Helgi og Ólafur eru þó ánægðir og
reynslunni rikari — enda allt i
gamni.
ó.vald.
— Ferðasaga „Allt í gamni"
rakin, þó stiklað á stóru enda
16.900 km. löng