Fréttablaðið - 28.11.2004, Blaðsíða 39

SUNNUDAGUR 28. nóvember 2004 19
Skógarhlí› 18 • 105 Reykjavík • Sími 595 1000 • Fax 595 1001
www.heimsferdir.is
í Austurríki
E
N
N
E
M
M
/
S
IA
/
N
M
13
9
2
4
Heimsferðir bjóða næsta vetur einstakt
tækifæri á skíði til eins vinsælasta skíða-
bæjar í Austurrísku ölpunum, Zell am See. Beint
leiguflug til Salzburg, en þaðan er aðeins um klukkustundar
akstur til Zell. Í boði eru góð þriggja og fjögurra stjörnu hótel í hjarta
Zell, rétt við skíðalyfturnar, veit-
ingastaði, verslanir og kvöldlífið. Í
Zell er afbragðs aðstaða fyrir alla
skíðamenn. 56 lyftur eru á svæðinu
og hægt er að velja um allar
tegundir af brekkum, allt eftir getu
hvers og eins, og snjóbretti og
gönguskíði er þar ekki utanskilin.
Úrval verslana, veitinga- og
skemmtistaða er í bænum sem og í
næstu bæjum.
Sjá nánar á
www.heimsferdir.is
Frá 29.990 kr.
Flugsæti til Salzburg, 29. janúar,
fyrstu 30 sætin. Netverð.
Frá 59.990 kr.
Flug og hótel án nafns, Zell am
See/Schuttdorf, með morgunverði.
Netverð. 29. janúar.
Beint flug
til Salzburg
• 29. jan
• 5. feb
• 12. feb
• 19. feb
• 26. feb
Skíðaveisla
Sendu
SMS skeytið
BTL KZF
á númerið
1900
og þú gætir
unnið.
KILLZONE
Call of Duty finset Hour
KILLZONE bolir og
fleira
Aðrir tölvuleikir
DVD myndir
Margt fleira.
VINNINGAR
Vinningar verða afhentir hjá BT Smáralind. Kópavogi. Með því að taka þátt ertu kominn í SMS klúbb. 199 kr/skeytið
Mennirnir eru um margt ólíkir. Þaðsem einum kann að þykja sjálfsagt
getur annar ekki sætt sig við. Carl J.
Eiríksson er ekki bara landsþekktur af-
reksmaður í skotfimi, heldur einnig fyrir
að hafa ekki sætt sig við framkvæmd
móta, ákvarðanir forystumanna íþrótta-
hreyfingarinnar og margt fleira. Í árarað-
ir voru fluttar fréttir af kærum og athuga-
semdum Carls. Hann kærði og kærði.
Hraktist úr einu íþróttafélaginu í annað.
Heiðursmaðurinn Sigurgeir Guðmanns-
son var um árabil framkvæmdastjóri
Íþróttabandalags Reykjavíkur, og það kom
í hans hlut að taka á móti kærunum frá
Carli. Ég sat eitt sinn gegnt Sigurgeiri á
skrifstofu hans í Laugardal. Meðal þess
sem við töluðum um voru kærur vegna
íþróttamóta, dómgæslu og þess háttar. Ég
var þar sem fulltrúi einnar deildar KR og
þurfti að verjast kæru frá öðru félagi.
Reyndar ekki þeirri fyrstu. Ég spurði
Sigurgeir hvort við værum að setja met í
leiðindum, kærur á kærur ofan.
- Hefur þú, blaðamaðurinn, ekki heyrt
um Carl J. Eiríksson, spurði Sigurgeir. Jú,
auðvitað hafði ég það, og það rifjaðist upp
fyrir mér að hafa oftsinnis lesið fréttir um
kærur Carls. Þá sagði Sigurgeir mér sögu
sem var einhvern veginn á þessa leið:
Það var á föstudegi um miðjan vetur.
Veður var vont, stórhríð og rok. Sigurgeir
sagðist hafa sent allt starfsfólk heim, með-
an fært var um götur borgarinnar. Hann
sat einn og var að ljúka verkum áður en
hann gat farið heim. Skyndilega var hurð-
inni hrundið upp og inn kom Carl J. Eiríks-
son, alsnjóaður. Hann stakk hendinni inn
fyrir vetrarflíkina og dró fram pappírs-
blað, nýja kæru. Sigurgeir, af sinni miklu
þolinmæði, tók vel á móti Carli en spurði
hvort þeir ættu ekki að skoða kæruna eftir
helgi. Carli þótti hugmyndin fráleit svo
þeir settust niður og tóku að lesa ritsmíð-
ina. Þeir voru rétt komnir niður á mitt blað
þegar ljósin tóku að blikka og svo varð al-
gjört rafmagnsleysi, svartamyrkur varð í
höfuðstöðvum Íþróttabandalags Reykja-
víkur. Sigurgeir fagnaði innra með sér, eitt
augnablik, og sagði við Carl: Jæja, við get-
um ekki skoðað þetta í myrkrinu svo það er
best að við hittumst á mánudaginn. Carl
stakk þá hendinni í vasann og sagði: Ég er
með vasaljós. Svo þeir sátu áfram meðan
stórhríðin barði húsið og göturnar teppt-
ust.
Saga... af argaþrasi
SIGURJÓN M. EGILSSON sigurjon@frettabladid.is
með Sigurjóni
NÝJAR
ÍSLENSKAR
ÞJÓÐSÖGUR
Farþegarnir höfðu raðað sér upp í
langlundarlega biðröð við brott-
fararhliðið á Keflavíkurflugvelli.
Enn með svefninn óstrokinn úr
andliti sem var eiginlega bara fés
á svo óguðlegum tíma þennan
náttmyrka og nákalda nóvem-
bermorgun. Enn tvístígandi á
þröskuldi svefns og vöku. Nema
þeir sem höfðu komið við á frí-
hafnarbarnum: þeir voru góðglað-
vaknaðir.
Þetta var orðin þónokkur bið,
fannst mér. Nánast komið framm-
yfir auglýstan brottfarartíma.
Tvær einkennisklæddar hlað-
freyjur, önnur með platínuhvítt
hár, stóðu bakvið afgreiðsluborðið
við dyrnar, stungu saman nefjum,
rýndu í tölvuskjá, horfðu útí loftið
og inní sjálfar sig eða skyggndust
um öxl inní útgönguranann sem
hvarf útí klakað myrkrið og þot-
una utandyra. Innum gættina smó
nóvemberinn og andaði frá sér
flugvélarstybbu og þotunið. Og
einhvernveginn barst okkur sá
kvittur innum ranann að fremst á
honum væri svellbúlki sem þyrfti
að brjóta burt áður en útkall kæmi
svo að farþegum skrikaði ekki fót-
ur þar á ystu nöf.
En eitthvað leiddist Platínu
líka orðið biðin því að skyndilega
kafaði hún í rannsóknarhug inní
ranann. Og kom að vöru spori aft-
ur með yfirfljótanlegt bros á vör,
fullt af tönnum, og æpti yfir hóp-
inn sigrihrósandi:
„Fimm mínútur í bordingu!!!“
Hún átti (auðvitað??) við að eft-
ir fimm mínútur yrði nú loksins
hleypt útí vél. Það datt hvorki né
draup af farþegum. Eða réttara-
sagt þá létu þeir sem ekkert væri.
Kannski öllu illu vanir eftir
margendurtekið inntékk, taxfrí,
djútífrí, sagaklass, kabinkrjú og
teikoff (svo að fátt eitt sé nefnt úr
flugslangri)... En ég hrökk í kút.
Sperrti eyru. Hristi haus. Muldr-
aði. Tautaði. Fáraðist. Þótti tungu-
takið ekki gott. En um leið merki-
legt. Platína hafði þó að minnsta
kosti tekið enska orðið „boarding“
inní íslenska beygingakerfið og
beygt einsog kerlingu, lendingu
eða skráningu. Og það var virðing-
arvert á þessum síðustu og verstu
tímum þegar geldingartöngum
beygingarleysis er brugðið til vön-
unar undir mörg orð.
Slettur sem bordingin eru þó
ekki nýir blettir í ferðageiranum.
Þar hafa menn löngum slett og í
allar áttir. Fyrir nær 30 árum vann
ég heilt ár hjá Flugfélagi Íslands í
Vestmannaeyjum. Ég var af-
greiðslumaður, seldi miða, tók nið-
ur pantanir, leiðbeindi flugmönn-
um með handapati að leggja vél-
unum þegar þær komu, afhlóð
þær og hlóð á ný, ók út vörum á
sendibíl. Gerði sumsé allan fjand-
ann og komst jafnvel til þeirra
mannvirðinga að vera við öryggis-
gæslu við annan mann um borð í
fokker suður vegna baldinna far-
þega við skál. Hefði þó litla rönd
mátt reisa við þeim, hefðu þeir
ekki róast þegar á loft var komið
því að sakir hæðar/lægðar minnar
tala ég nú oftast við naflann á ís-
lenskum bergrisum nema að ég
reigi mig og horfi upptil þeirra.
Og þarna aftrí fornöld á Fluginu í
VEY fékk ég að sjálfsögðu starfs-
mannaskírteini þar sem mér var
gefinn afskaplega virðulegur tit-
ill, uppá ensku; titill sem vísaði þó
meir til umferðarstjórnar og lög-
gæslu en hlaðmennsku og af-
greiðslustarfa. Ég var nefnilega
titlaður traffic agent. Hef aldrei
skilið hversvegna. Í þá daga var
löngu farið að tala innandyra í
flugafgreiðslum um pax, infanta,
inntékk... og fleira slíkt sem veðr-
ast hefur yfir í huga mér nú. En
mér hefði samt aldrei, held ég,
dottið í hug um að spyrja hóp far-
þega hvað þeir væru mörg pöx all-
ir saman eða foreldra með ung-
barn í kerru eða fangi hvort litli
labbakúturinn þeirra væri ekki ár-
eiðanlega infantur, þ.e. yngri en
tveggja ára, og fengi því frítt far.
Eitt er nefnilega að vaða á skítug-
um skónum innandyra hjá sjálfum
sér og láta sletturnar ganga upp-
um alla veggi og annað að láta
skítkastið standa útum opna
glugga í þjónustustarfi.
Þó þykist ég vita að Platína hafi
aðeins ætlað að vera elskuleg og
róa farþega með þessari upphróp-
un sinni um bordinguna. Vonandi
rek ég mig samt ekki á það næst
þegar ég kem til Íslands að brott-
fararspjöld heiti orðið „bordingar-
körd“. ■
Skámáni
frá Spáni
KRISTINN R. ÓLAFSSON
SKRIFAR FRÁ MADRID
Fimm mínútur
í bordingu!!!
Önnur hrollvekja úr fluginu. Sjá einnig
Skámána frá Spáni 30. október sl. um
An Icelander on Icelandair.
ÚR LEIFSSTÖÐ „Slettur sem bordingin eru þó ekki nýir blettir í ferðageiranum. Þar hafa
menn löngum slett og í allar áttir,“ segir Kristinn R. Ólafsson meðal annars í pistli sínum.