Tíminn - 20.01.1974, Qupperneq 27

Sunnudagur 20. janúar 1974. Tí MIN N_______________________________________________________________________27
þ.e. það sem við köllum rugby.
Við horfðum á eina æfingu hjá
Duke-liðinu. A þeirri æfingu var
vörnin eingöngu æfð, en siðustu
vlkurnar á undan var ekkert ann-
að æft en varnarleikurinn. Eftir
æfinguna röbbuöum við viö aðal-
þjálfara Duke og spurðum hann
m.a., hvers vegna hann legði
svona mikla áherzlu á vörnina.
Hann svaraði þvi, að sóknin kæmi
meira af sjálfu sér og menn hefðu
hana meira i sér, en vörnina
þyrftj að æfa, þvi það héldist oft i
hendur, að ef vörnin væri léleg,
þá væri sóknarleikurinn ekki góð-
ur heldur. Ennfremur sagði hann,
að háskólaliðin frá Maryland,
Duke og Wake Forest, væru hvort
um sig jafn góð, ef ekki betri en
sjálft Ólympiulið USA. Til þessa
hefur enginn kastað rýrð á getu
bandariska Ólympiuliðsins, svo
að hver og einn getur imyndað sér
getu þessara liða, sem við lékum
á móti.
1 islenzka liðinu, sem fór i þessa
Islenzka landsliðið i körfuknattleik, sem keppti i Bandarikjunum.
Bandarikjaför, voru aðeins 3 leik-
menn af 14, sem leikið höfðu
landsleik, og allt ungir piltar. A
þessu sést, að liðið var algjörlega
reynslulaust, enda var þessi ferð
farin gagngert til að öðlast meiri
þekkingu og reynslu og auka
breiddina i islenzkum körfuknatt-
leik. Kom þetta og á daginn, þvi i
siðasta leik ferðarinnar, gegn
jþuther, sýndi liðið stórkostlega
góðan kafla i seinni hálfleik. A
þeim kafla lagaði liöið stöðuna úr
53:33 i 71:65, og ekki er að vita
hvernig farið hefði, ef Kristinn
Jörundsson fyrirliði hefði ekki
orðið að vikja af leikvelli með 5
villur. Luther lék með sina beztu
menn inná þennan tima. Sá mað-
ur, sem var ánægðastur með
þennan kafla, var Kent Finanger,
þjálfari Luther, en KKt stendur i
mikilli þakkarskuld við hann.
Þrir fyrstu leikirnir töpuðust
með að jafnaði 90 stiga mun. Það
er að visu mikill munur, en ef við
segjum, að eitt mark i handbolta
samsvari 5 stigum i körfuknatt-
leik, sem er ekki óraunhæft, þá
hefur islenzka landsliðið i hand
bolta tapað með um 100 stiga mun
i einhverjum landsleiknum i
Þýzkalandi, og það með alla sina
reynslu.
A sama tima og islenzka liðið
dvalist i USA, var danska lands-
liðið i körfuknattleik einnig i
keppnisferð þar. Þeir töpuðu
einnig stórt, og ivið meira var
tapið hjá þeim fyrir áþekkum lið-
um og við lékum gegn. Þetta af-
sakar okkur-ekki neitt, og
ánægjulegra heföi verið, ef betri
árangur hefði náðst.
Margt skemmtilegt henti okkur
i ferðinni. T.d. hitti Kári Mariss.
af tilviljun á einum flugvellinum
bandariskan mann, sem hann
hafði unnið með hér heima. Urðu
þar miklir fagnaðarfundir, þvi
hvorugur vissi af hinum. A einum
staðnum, þar sem við lékum,
misstum við af hinni vinsælu
hljómsveit Focus, en þeir héldu
hljómleika kvöldið áður en við
komum þangað, okkur til sárra
vonbrigða. Samt urðu vonbrigðin
enn meiri i borginni St. Paul. A
sama tima og við lékum þar,
sýndu snillingar Harlem-sýn-
ingarliðsins fræga listir sinar i
körfuknattleik. Við reyndum að
fá leiktima okkar breytt, þvi
gaman hefði verið að sjá þessa
heimsfrægu listamenn sýna, en
allt kom fyrir ekki.
Margir héldu að lið okkar væri
mjög sterkt er þeir fréttu, að við
höfðum leikið gegn Marylandhá-
skólanum, en leikmenn Mary-
lands eru álika þekktir i USA og
beztu atvinnumennirnir i ensku
knattspyrnunni eru þekktir i
Bretlandi, þvi það eru engir auk-
visar, sem leika venjulega gegn
Marylandháskólanum.
Fjöldi fólks varð mjög undrandi
er við sögðum, að allir lærðu tvö
erlend tungumál á Islandi fyrir
utan móðurmálið, margir lærðu
þrjú, og sumir kynnu fjögur til
fimm mál. Það er næsta fátitt að
hitta mann, sem kann fleiri en tvö
tungumál þar vestra. Sumir áttu
erfitt með að trúa þvi, að þessi fá-
menna þjóð, sem býr á tslandi,
hefði sitt eigið tungumál og gæti
lesið aldagamlar bækur.
— Jæja, svo þið eruð frá Is-
landi, eyjunni i Atlantshafi, sem
Bobby Fisher gerði fræga, þegar
hann malaði Spassky i einviginu
um heimsmeistaratitilinn i skák
1972. Þannig komst einn að orði,
sem við hittum. Hann sagði enn-
fremur, að þeir væru fáir, sem
hefðu vitað nokkuð um Island fyr-
ireinvigið, — og þið megið þakka
Fisher fyrir hina miklu auglýs-
ingu sem þið fenguð á landi ykk-
ar. Hún var meiri en þegar Nixon
og Pompidou hittust þar. Hann
hélt áfram og sagðist hafa heyrt,
að Island væri stundum nefnt
skákeyjan i norðri, þvi nær allir
karlmenn kynnu mannganginn
þar einnig margar af kvenþjóö
inni. Hann spurði, hvort skák
væri á skyldunámsskránni i skól-
um. Hann vissi, og að við áttum
nokkra sterka skákmenn. Um
landhelaisdeiluna vissu fáir, sem
við hittum, en þeir sem eitthvað
vissu, voru mjög hissa á þvi,
hvernig við þorðum að vera i
striði gegn Bretum.
Okkur fannst bærinn Decorah,
þar sem Luther-háskólinn er,
vera okkar annað heimili. Við
dvöldum þar tvivegis, og i seinna
skiptið varð einum okkar að orði,
er þangað kom: — Alltaf er nú
gott að koma heim aftur. Decorah
er litill bær, mjög vinalegur, og
fólkið er sérstaklega vingjarn-
legt, en flestir eiga ættir sinar að
rekja til Norðurlanda. A sumrin
eru haldin þar kennaranámskeið,
og hafa margir sótt þau bæði héð-
an og frá öðrum Norðurlöndum.
— Þetta hefur allt verið sómafólk
á námskeiðunum, sérstaklega ts-
lendingarnir. Það hefur aðeins
einn valdið okkur einhverjum erf-
iðleikum, sagöi einn af forsvars-
mönnum þessara námskeiða.
A nokkrum stöðum, sem við
lékum á, fóru nokkrir af okkur i
kennslustundir i gagnfræðaskóla
viðkomandi staðar til að segja frá
og svara spurningum um tsland. t
Oskaloosa fengum við klapplið
frá gagnfræðaskólanum, og átt-
um við áhorfendur til jafns við
mótherjana. Meira að segja
skólastjóri gagnfræðaskólans var
harður stuðningsmaður okkar.
Hann sagði eftir leikinn, aö þau
væru fá skiptin, sem hann hefði
gleymt sér i starfi, — en nú gerði
ég það, þvi leikurinn var jafn og
spennandi. Nær allir skólar i
Bandarikjunum hafa stúlkur i
þessum klappliðum, sem dansa
og hvetja skólalið sin.
Spurningarnar um tsland voru
óteljandi, og spurt var um hina ó-
túlegustu hluti, t.d. hvort ekki
væru Eskimóar þar. Sumir héldu,
að tsland væri nálægt Alaska.
Samt könnuðust flestir við Loft-
leiðir eða skákeinvigið milli Fisc-
hers og Spassky, sem vissu eitt-
hvað um tsland á annað borð.
Nokkrir urðu á vegi okkar, sem
sögðust hafa ferðazt með Loft-
leiðum, og þeir sem ekki höfðu
dvalið hér i svokölluðu ,,stop ov-
er", voru staðráðnir i að vera 2—3
daga á lslandi, næst þegar þeir
ætluðu til Evrópu, þvi það væri
ekkert dýrara, aðeins uppihalds-
kostnaður bættist við, og að sjálf-
sögðu ætluðu þeir að fljúga með
Loftleiðum.
Orkusparnaður var mikið á
vörum fólks þar vestra, og marg-
ir spurðu, hvernig lslendingar
myndu taka á þvi vandamáli. Er
við svöruðum þvi, að meirihluti
húsa væri hitaður upp með iarð-
hita, urðu margir undrandi. Einn
sagði: — Það getur ekki verið,
ekki á tslandi, þvi þar ér svo kalt.
En undrunin varð enn meiri þeg-
ar við sögðum, að alla oliu keypt-
um við frá Rússum, og við hefð-
um jafnframtbandariskan her. —
Þið hljótið að hafa stórveldin i
vasanum, sagði einn, er hann
heyrði einnig um striðið við
Breta. Það þótti einnig ótrúlegt,
að engin fátækrahverfi væru til á
lslandi.
Eigum til afgreiðslu nú þegar— eða á næstu dög-
um — ný-innf luttar
vinnuvélar
meðal annars:
Broyt X2
með ámokstursarmi. Ár-
gerð 1969.
Broyt X2B
með gröfuarmi. Árgerð
1970.__________
Allen
20 tonna kranabifreið.
Árgerð 1966. Einnig
ALLEN, 15 tonna. Ár-
gerðir 1966-58.
Caterpillar
933F
beltaskóflu, 1 og 1/2
cubic-yard.
Bray 570
ámokstursskóflur. 3 og
1/2 cubic-yard. 225 hest-
öfl. Árgerðir 1968 og 1969.
Ford 13/16
traktorsgröfur. Árgerðir
1968 og 1969.
Afgreiðum af lager — eða með stuttum fyrir-
vara
varahluti í allar
tegundir vinnuvéla
H.f. Hörður Gunnarsson
HEILDVERZLUN
Skúlatúni 6 — Simi 3-50-55
Pósthólf 104 — Reykjavík
Þórir Magnússon, reyndasti leikmaöur liösins. Þessi mynd er tekin fyrir utan stórt verzlunarhús.