Tíminn - 02.11.1975, Blaðsíða 30

30
TÍMINN
Sunnudagur 2. nóvember 1975.
Illjómleikum „The Monkees” hefur verið ákaflega vel tekiö og
hvarvetna hefur verið uppselt löngu áöur en hljómleikarnir byrja. A
þessari mynd má sjá hljómsveitina á sviði i þessari fyrstu hljóm-
leikaferð eftir „endurstofnun” og það er Mickey Dolenz, sem er
næstur okkur á myndinni.
„Apakötturinn" Davy Jones
hefur áreiðanlega ekki alveg liðið
úr minni islcndinga, en hann var
og er nú aðalsöngvari
„Monkees".
ÞAÐ ERU EFLAUST fáar popp-
hljómsveitirnar, sem eru Is-
lendingum jafn vel kunnar og
bandarfska hljómsveitin „The
Monkees”, sem um alllangt skeiö
birtist reglulega á sjónvarps-
skerminum, og einmitt á þeim
tima, þegar fólk sat mest og góndi
á kassann, þ.e.a.s. á fyrstu árum
sjónvarpsins. Hljómsveitin hætti
nokkru síðar, eða 1969, og litið
hefur spurzt til þeirra félaga frá
þeim tima, utan hvað einhvers
staðar mátti lesa á prenti, að Pete
Tork væri orðinn svo fátækur, að
hann ynni fyrir sér með þvi að
þvo upp diska, á ónefndum mat-
sölustað vestur i Bandarikjunum
— og að Mike Nesmith farnaðist
sæmilega sem session-manni. Af
hinum tveimur hafa engar sögur
farið.
Nú hefur það gerzt, sem fáa
✓
komnir
s£tur fra rr)
sjönarsyiðið
hefur sennilega órað fyrir, að
Davy Jones og Mickey Dolenz
hafa endurvakið hljómsveitina
ásamt tveimur öörum, Tommy
Boyce og Bobby Hart, sem
Nú-timinn kann engin deíli á, en
þeir munu þó hafa samið talsvert
af lögum, og eitthvað af „hit-lög-
um Monkees”.
Að sjálfsögðu var Mike
Nesmith og Pete Tork boðið að
taka þátt i endurstofnun hljóm-
sveitarinnar, en báðir höfnuðu
þvi boöi. Nesmith hafði hreinlega
engan áhuga, sennilega I og með
vegna þess að hann er virtur tón-
listarmaður um þessar mundir og
hefur ekki yfir neinu að kvarta,
og Pete Tork stundar kennslu-
störf í Kaliforníu.
Endurkoma Apanna hefur vak-
ið feiknalega athygli, og hundruð
gamalla aðdáenda hafa orðið frá
að hverfa, þegar uppselt hefur
orðið á hljómleika þeirra, en það
ku aöeins taka örskamma stund
að selja alla miöana. Og það er
ekki aðeinsaðaðdáendurnir fagni
komu „Monkees” fram á sjónar-
sviöið aftur, gagnrýnendur hafa
lýst hljómleikum þeirra meö
hástemmdum lýsingarorðum.
Sagt er, að þessi fyrsta hljóm-
leikaferö þeirra hafi orðið til þess
að „Monkees” séunúafturá allra
vörum, og á einum stað var sagt,
að þeir þyrftu ekki að kviða
framtiðinni, ef væntanleg
LP-plata þeirra væri I einhverju
samræmi við hljómleikana.
Hin nýja „Monkees” hefur þó
Hú
n
spor
mestmegnis gefið gömlu góðu
„Monkees”-lögunum nýtt lif, og
að sögn erlendra tónlistarblaða
hefur prógramm þeirra að veru-
legu leyti byggzt upp á gömlu lög-
unum, s.s. „Little Bit Me”, „I
Wanna Be Free”„ „Daydream
Believer”, „She”, „Valerie” og
siðast en ekki sizt „I’m A
Believer”, sem varð gifurlega
vinsælt og mesta „hit”-lag
Monkees fyrr á árum.
— Ég skammast min hvorki né
er feiminn fyrir það sem við gerð-
um hér áður. Mér finnst, að
„Monkees” hafi flutt mjög góða
tónlist og komið á framfæri ýms-
um góðum lagasmiðum, sagði
Mickey Dolenz, skömmu eftir að
hljómsveitin var endurvakin.
fetar í fót-
pabba síns
ÞESS ERU fleiri dæmi nú á slð-
ustu tveimur árum, en á löngu
timabili þar á undan, að iög, sem
eitt sinn uröu feiknalega vinsæl,
— þjóta allt I einu upp alla vin-
sæidariista á ný, öilum á óvörum,
og án þess að nokkur viðhlitandi
skýring sé sjáanleg. Nýjasta
dæmið um sllkar endur-vinsældir
er lag brezka sniliingsins David
Bowie’s, „Space Oddity”, sem
frægt varð fyrir u.þ.b. sjö árum,
og gerði jafnframt David Bowie
að átrúnaðargoði þúsunda ung-
menna viöa um heim. Nú trónar
þetta sama lag á toppi margra
vinsældarlista og hefur farið
geysihratt upp listana. Það, sem
kannski vekur mesta furðu I sam-
bandi við endur-vinsældir laga —
og er engin undantekning hvaö
lag Bowie’s áhrærir — er aö lögin
eru alls ekki i breyttri eða endur-
bættri útgáfu. Þetta er nákvæm-
lega sama platan —ef svo má að
oröi komast — sem vinsæl veröur
aftur.
1 þessu sambandi er kannski
ekki úr vegi að minnast allra
þeirra fjölmörgu „gömlu” laga,
sem skipað hafa mörg eftirsótt-
ustu sæti vinsældarlista siðustu
mánuði. Hér er átt við þau lög,
sem gefin eru út á ný, I breyttum
útsetningum og oft með öörum
flytjendum, en fluttu þau áður.
Aldrei nokkurn tima hefur önnur
eins alda af „gömlum” lögum
steypzt yfir fólk, bæði lög, sem
gefin voru út á bernskuárum
poppsins og ekki siður lög ára-
tugsins milli 1950-1960. Um þessar
UNGA STÚLKAN sem hér sézt
brosa svona blítt til Nú-tima-
lesenda heitir Nataiie Coie og hún
fetar svo sannarlega i fótspor
pabba gamla, sem er enginn ann-
ar en Nat King Cole. Hin unga,
gjafvaxta dóttir hans er nú byrjuö
að syngja hástöfum, og það hefur
boriðþann árangur að nýjasta 2ja
laga piata hennar með aðallaginu
„This Will Be” er komin nokkuð
ofariega á ýmsa vinsældarlista og
fer hækkandi. Þvl miður hefur
þessi piata Nataiie Cole ekki bor-
izt lil landsins, svo erfitt er að
dæma um sönghæfiieika
stúikunnar— en hafi hún eitthvað
af hæfileikum föður slns, ætti
senniiega ekki að væsa um hana á
iistabrautinni.
mundirer t.d. lagið „I Only Have
EyesFor You” sem ereldgamalt,
i efsta sæti margra vinsældarlista
I útsetningu Art Garfunkels.
I tónlistarblöðum hefur ein-
staka sinnum mátt sjá skýringar
á þessum fyrirbærum og þeir,
sem bölsýnastir eru, halda þvi
blákalt fram, að ástæðán sé ein-
vörðungu sú, að popptónlistin sé
gengin sér til húðar og nýjasta
poppframleiðslan standi
„gömlu” lögunum einfaldlega að
baki. Frá minum bæjardyrum
séð er þessi skýring afar hæpin.
Aðrir hafa bent á, að með sýn-
ingu kvikmyndarinnar „Ameri-
can Graffity” hafi gripiö um sig
þessi ógurlega hrifning á
„gömlu” lögunum. Orsaka þess-
ara fyrirbæra sé þvi að leita i
þessu tizkufyrirbrigði. Liklegt er
að þessi skýring fái betur staðizt
en sú sem fyrr var drepiö á, —
enda nokkuð augljóst, ef marka
má vinsældir kvikmyndarinnar
og platnanna tveggja sem fylgdu i
kjölfarið og báru heiti myndar-
innar.
Skopmyndin hér að ofan er af
David Bowie.
—Gsal—

v& ; \

' %
LEndur-vinsældin