Tíminn - 19.09.1976, Page 23

Sunnudagur 19. september 1976.
TÍMINN.
23
Jones leikur tónlist eftir
Richard Strauss, Eugene
Bozza og Paul Dukas.
21.30 Útvarpssagan: „öxin”
eftir Mihail Sadoveanu
Dagur Þorleifsson les þýö-
ingu sina (10).
22.00 Fréttir
22.15 Veöurfregnir Búnaöar-
þáttur: Komiö viö i fóöur-
iöjunni í Ólafsdal GIsli
Kristjánsson ræöir viö Hall
Jónsson framkvæmdastjóra
og Jón Hólm Stefánsson
ráöunaut.
22.35 Kvöldtónleikar: Frá
pólska útvarpinu Flytjend-
ur: Elzbieta Stefanska-
Lukowic semballeikari,
Sinfóniuhljómsveit útvarps-
ins I Kraká og pianó-
leikararnir Maja No-
sowska og Barbara Halska.
Stjórnandi: Krzysztof Miss-
ona. a. Sembalkonsert i d-
moll eftir Bach. b. Sónata i
D-dúr fyrir tvö pianó eftir
Beethoven. c. Tvö pianólög
fyrir litil börn og stór eftir
Schumann.
23.25 Fréttir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Sunnudagur
19. september 1976
18.00 Sagan af kinversku
prinsessunni. Itölsk
teiknimynd byggö á gömlu
ævintýri. Þýöandi Elisabet
Hangartner.
18.25 Gluggar. Breskur
fræöslumyndaflokkur. Þýö-
andi Jón O. Edwald.
Hlé
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.35 Davíö Copperfield Nýr,
breskur myndaflokkur i sex
þáttum, geröur eftir hinni
sigildu sögu Charles
Dickens. 1. þáttur. Daviö
Copperfield býr meö móöur
sinni, sem er ekkja, og þjón-
ustustúlkunni Peggotty.
Daviö unir sér vel, þar til aö
þvi kemur, að móöir hans
giftist aftur. Þýöandi óskar
Ingimarsson.
21.25 Þaö eru konir gestir.
Edda Andrésdóttir ræöir viö
Guörúnu Bjarnadóttur,
Henný Hermannsdóttur og
Heiöar Jónsson. Stjórn upp-
töku Andrés Indriöason.
22.10 Pilagrimsför til
Jerúsalem. Bresk heimilda-
mynd um borgina helgu.
Rif jaöir eru upp atburöir úr
bibliunni og sýndir trúar-
sögulegir staöir tengdir
Kristindóminum. Einnig er
lýst helgistööum Gyöinga og
Múhameöstrúarmanna.
þýöandi og þulur Ingi Karl
Jóhannesson.
22.35 Aö kvöldi dags. Hákon
Guðmundsson, fyrrum yfir-
borgardómari, flytur hug-
leiöingu.
22.45 Dagskrárlok.
Mánudagur
20. september 1976
20.00 Fréttir og veöur.
20.30 Auglýsingar og dagskrá.
20.40 tþróttir. Umsjónar-
maður Bjarni Felixson.
21.10 Skemmtiferö á vig-
völlina Ádeiluleikrit eftir
spænska rithöfundinn
Fernando Arrabal.
Leikstjóri Michael Gibbon.
Aðalhlutverk Dinah
Sheridan og Graham
Armitage. Leikurinn gerist
á styrjaldartimum Hjón af
yfirstétt fara I skemmtiferö
til sonar sins, sem gegnir
herþjónustu i fremstu vig-
linu. Leikritiö hefur veriö
sýnt I islenskum leikhúsum.
þýöandi Dóra Hafsteins-
dóttir.
21.45 A slóöum Sidney Nolans.
Orson Welles lýsir mál-
verkum ástralska list-
málarans Sidney Nolans og
segir sögur, sem eru
tengdar myndunum. Þýö-
andi Jón O. Edwald.
22.30 Dagskrárlok.
í JÖTUNHEIMUM
FJALLANNA 70
ekki uppþembdir eins og börn f lestra annarra, og augu
þeirra voru ekki döpur og hálfslokknuð. Það var það,
sem öðrum f oreldrum þótti sárast að horf a upp á.
— Eru piltarnir uppi á f jalli? spurði Pétur, þegar þeir
höfðu staðiðsvo lengi við, að þeir gátu fitjað upp á erindi
sínu, án þess að það gæti kallast frekja.
— Þeir fóru yfir að Kyrtilfelli, svaraði Margrét.
— Nú, svo þeir koma þá ekki heim í dag?
— Jú. Þeir eru búnir að vera burtu í þrjá daga, svo að
þeir ættu að koma í kvöld. Hans Pétursson kemur með
þeim.
Sér til mikillar undrunar heyrðuþeir nú, að það var
satt, sem sagt var, að Hans Pétursson hefði selt býlið sitt
og ætti að fá f yrir það sjötíu poka af mjöli.
— Koma þeir heim með mjölið, spurði Pétur og reyndi
af fremsta megni að leyna ákefð sinni.
— Ekki allt! Páll og Sveinn Olafur geta ekki tekið
nema sinn pokann hvor á sína sleða. Hans er með hest,
en það er kannski ekki hægt að komast yfir f jallið með
hlass.
Báðir mennirnir þögðu, efablandnir á svip. Áttu þeir
nú að fara heim og segja, að sagan um mjölpokana væri
sönn? Nei, það var ekki hægt — án þess að koma heim
með mjölhnefa. Kvenfólkið myndi ærast.
Margrét bauðþeim þunnan byggvelling, barkarbrauð
og fáeinar kartöflur óg svángir mennirnir borðuðu af
þeirri hjartans lyst, sem engu hefði eirt.
— Fáiðþið kannski eitthvaðaf mjölinu? spurði Manni.
— Já, Páll og Sveinn Olafur hafa fengið loforð fyrir
sinum pokanum hvor, og tengdapabbi fær líka eitthvað,
held ég.
— Hans Pétursson ætti að geta selt mjöl, fyrst hann á
svona mikið af því.
— Það veit ég ekki. Hann hef ur víst talað um að selja
þeim eitthvað þarna niður f rá. Þeir eiga peninga þar.
Pétri og Manna var þungt í geði. Peninga! Já, mjöl
kostaði sjálfsagt peninga, og þegar svona áraði, var það
auðvitað dýrara en endranær. Ef til vill tuttugu ríkisdali
pokinn? Og menn áttu ekki peninga.
Mennirnir reyndu að tala um eitthvað annað. En það
var ómögulegt að gleyma mjölpokunum.
— Það hlýtur að vera rikur maður, sem keypt hef ir af
Hans Pétyrssyni.
— Ég veit það ekki, hvort hann er mjög ríkur. Faðir
hans hefir hjálpað honum. En þetta virðist vera gæða-
maður.
Eftir enn nokkrar eftirgrennslanir fóru gestirnir út á
hlaðtil þess að vita, hvort þeir heyrðu ekki í sleðabjöllu
uppi í f jallinu. Síðan fóru þeir niður eftir til Lars. Hann
vissi kannski fremur en kvenfólkið, hvort likur voru til
þess, að þeir gætu fengið mjöl.
Hans Pétursson kom með mjölið frá Kyrtilfelli rétt í
rökkurbyrjun. Pétur og Manni ætluðu ekki að þekkja
hannaftur. Hinn hressilegi maður, sem þeir höfðu þekkt
fyrir einu ári, var orðinn að hvíthærðum öldungi með
kynleg augu, sem virtust helzt sjá í gegnum holt og hæð-
ir. Pétri brá í brún. Það var óglæsilegtaðeiga undir högg
aðsækja um viðskipti við mann, sem ekki var með réttu
ráði. Páll og Sveinn Ólafur komu með sleða sína í eftir-
dragi, og bóndinn frá Miklanesi fór á móti þeim og heils-
aði þeim og spurði þá ráða.
Páll vissi ekki, hvort Hans Pétursson vildi láta mjöl af
hendi rakna. En ekki þurfti hann það allt sjálf ur, svo að
það var ekki ólíklegt, að hann fengist til þess að selja
eitthvað.
— Um hvað sem er.....? endurtók hann forviða. Já,
því ekki það? Jæja, það er kannski ekki vert að minnast
á, hvað þungbært það hafi verið fyrir hann að missa
Gretu. Og gæta þess að nefna Lappana ekki!
— Er hægtaðtala viðhann um hvaðsem er?
Páll varð undrandi á þessari spurningu.
Pétur kinkaði kolli. Hann skildi það, að ekki hentaði að
minnast á vissa atburði. En gátu þeir þá talað við hann
um mjölið?
Já, þeir gátu áreiðanlega talað við hann um mjölið.
Pétur rölti aftur niður að húsi Lars Marta var að bera
mat á borð, og mönnunum var boðið til snæðings. Nú var
samt hvorugur eins matlystugur og hjá Margréti. Þeim
var of margt í huga til þess, að þeir gætu kyngt miklu af
mat. Pétur horfði langeygur á Hans Pétursson. Hann var
alls ekki svo undarlegur, þegar betur var að gáð. Væri
Hans Pétursson geggjaður, þá var Lars víst litlu betri.
Þeir höfðu báðir sama þyngslalega dularfulla augnaráð-
HVELL
G
E
I
R
I
D
R
E
K
I
K
U
B
B
U
R
’ NeiOorsa,
viö erum enn
ekki búin að
gefast upp!^
Geiri! Þú veröur aö
halda»áfram einn, lofaöu
mér bara aö láta ekki
taka þig lifandi!
Y' Hérna, þetta ;
'eru gas-töflur...Þær
valda sársaukalaus-1
um dauðaá
svipstundu!