Tíminn - 19.09.1976, Blaðsíða 32

32
TíMINr
Sunnudagur 19. september 1976.
barnatíminn
Anton Mohr:
Árni og Berit
Ævintýraför um Afriku
ekki verið”, sagði hún
við sjálfa sig.
Og samt sem áður
vissi hún, að þetta átti
að ske. Það sem negrinn
gerði, tók af allan vafa.
Fyrst var Alice skipað
að ganga fram. Negrinn
ætlaði að smeygja
hringnum, sem var á
keðjunni miðri, um háis-
inn á henni, en opið á
hringnum var of þröngt.
Þá glennti þessi ferlegi
negri hringinn út með
handafli, og gat þá
smeygt honum utan um
hálsinn á henni. Siðan
dró hann Alice að eins
konar steðja eða skrúf-
stykki, sem stóð þar úti i
horni. í þessu skrúf-
stykki var hringlaga
þröng, og varð Alice að
beygja sig niður og
teygja hálsinn inn i
hana. Siðan beygði
skrúfþröngin hringinn
saman, svo að hann féll
þétt að hálsinum. Þar
sem hringurinn var fest-
ur saman, voru á endun-
um beveiur með gati i
gegnum. I þetta var rek-
inn gildur, stuttur bolti.
Siðan greip annar negri i
hárið á Alice og þvingaði
hana niður á steðjann.
Siðan heyrðust tvö
snögg högg. Þá var það
búið. Naglinn var
hnoðaður og háls-
hringurinn var lokaður
þannig, að ekki var hægt
að losa hann af hálsinum
nema beita á hann
skarpri þjöl eða sterkum
jámklippum.
Berit var tekin næst.
Hún hriðskalf og var
næstum hnigin niður, er
hún var dregin fram. Á
hana var settur annar
endahringurinn til
vinstri við frú Alice..
Negranum tókst strax
að smeygja honum utan
um hálsinn á Berit, og
svo var honum lokað i
skrúfstykkinu. Siðan var
naglinn settur i og
hnoðaður, og Berit hélt
að höfuðið myndi klofna
við hvert högg. En þetta
stóð ekki nema örstutta
stund. Hún var laus af
steðjanum og ætlaði að
hreyfa sig, en þá stríkk-
aði á hlekkjunum. Þá
rann það upp fyrir
henni, að hún væri
hlekkjuð við aðra
manneskju eins og þræl-
ar i fomöld, og gæti ekki
stigið frjálst spor. Þá
brast kjarkurinn. Hún
féll i grát.
I gegnum grátinn
heyrði hún rödd Alice,
sem sagði: „Ekki að
missa kjarkinn, Berit.
Þú mátt ekki gefast upp.
Mundu, að við erum all-
ar jafnilla settar. Við er-
um frá menningarlönd-
um, og við skulum sýna
þessum vesölu föntum,
að við látum ekki bug-
ast. Það er það eina,
sem getur bjargað okk-
ur, Berit”.
Berit sá, að frú Alice
hafði rétt fyrir sér og
reyndi að kæfa niður
grátinn, þótt það væri
ekki auðvelt. Á meðan
þetta gerðist, var
hringnum smellt um
hálsinn á Mary. Þetta
hafði allt gerzt á ör-
skömmum tima, og voru
naumast liðnar nema 10
til 15 minútur frá þvi að
þær komu út i smiðjuna
og þar til þær voru allar
hlekkjaðar á eina festi.
Þetta gekk hjá
negrunum eins og þeir
væru að framkvæma
hversdagsleg vinnu-
brögð, og þetta væru
daglegir viðburðir, að
þrjár konur væru
hlekkjaðar saman. Berit
trúði þvi varla, að slikir
atburðir gætu átt sér
stað. Henni fannst þetta
stundum eins og ljótur
draumur.
Nú héldu þær, að þess-
ari þokkalegu athöfn
væri lokið, og þær yrðu
látnar ganga strax til
baka i kofann. Ekki
þurfti úr þessu að óttast,
að þær legðu á flótta. En
rétt þegar þær voru að
ganga út úr smiðjunni,
þá kom þar einn af ráns-
mönnunum, einmitt sá
þeirra, sem Alice hafði
slegið með svipunni
kvöldið góða. Hann leit á
þessar hlekkjuðu stúlk-
ur með háðbros á vör.
Siðan gekk hann til járn-
smiðsins og talaði nokk-
ur orð við hann hljóðlega
og benti á Alice. Smiður-
inn sagði ekki neitt, en
yppti öxlum og gekk inn
i skúrinn. Þegar hann
kom út aftur, hafði hann
i hendi gilda keðju, um
meter á lengd. í báðum
endum hlekkjanna voru
hringir með sama lagi
oghálshringirnir. Þessir
hringir voru settir um
úlnliðina á frú Alice og
þeir festir saman með
hnoðnöglum.
Þegar frú Alice stóð
upp frá steðjanum og
rétti sig upp, þá náðu
hlekkirnir niður undir
ökla. Nú biðu þær Berit
og Mary skjálfandi þess,
að sams konar hlekkir
eða handjárn yrðu lika
settir á þær, en það var
ekki gert. Þessir þungu
hlekkir voru vafalaust
lagðir á frú Alice i
hefndarskyni fyrir
framkomu hennar við
blökkumennina.
Þessi fyrrverandi
starfsmaður á Ramses,
sem frú Alice hafði beitt
órétti, gekk nú til hennar
háðslegur á svipinn,
lyfti hinum þungu
hlekkjum og hermdi eft-
ir henni skipunarorðin,
sem hún viðhafði á bátn-
um: „Vatn, strákur! Te
strax! Kampavinið inn,
letingi”. Um leið tætti
hann af henni dýrmæta
perlufesti, sem hún bar
um hálsinn og dró af
henni hringa. Hann vildi
hefna sin geypilega.
Nú var þeim skipað
aftur i kofann. Á göng-
unni þvingaði þær ekki
svo mjög hlekkirnir um
hálsinn og minna en þær
höfðu búizt við.
Hringimir, sem festir
voru um hálsinn, voru
með ávalar brúnir og
sléttir að innan, og ef
þær gengu þétt saman
og voru samstiga, þá
stríkkaði ekki svo mjög
á hlekkjunum, og þeir
voru heldur ekki mjög
þungir, þótt þeir væru
vitanlega sterkir. En
það, sem þjáði þær mest
á göngunni, voru
hlekkirnir á höndum frú
Alice. Þeir voru þungir
og gildir. Hvert sinn, er
hún steig skref, þá
skullu þeir á fótleggjun-
um, og var sýnilegt, að
hún myndi fá sár á legg-
ina, ef þær hreyfðu sig
nokkuð verulega. Þær
Berit og Mary reyndu að
létta undir með Alice
sem þær gátu, en
hlekkirnir voru griðar-
þungir. Berit hafði
heyrt, að venjuleg
vatnsfata vigtaði um 10
kg. — og þá hlutu þessir
hlekkir að vega að
minnsta kosti 20 kg. að
henni fannst. Frú Alice
gat aðeins með mestu
áreynslu lyft hendinni
upp að munninum.
Þær Berit og Mary
komu sér saman um
það, að svo lengi sem
þær yrðu að búa við
þessar pyntingar, þá
yrðu þær að mata hana
eins og litið barn. Hún
var alveg ósjálfbjarga.
5. .
Þegar þær komu aftur
að kofanum, þá hittu
þær einn ræningjann.
Hann tilkynnti þeim á
sinni bjöguðu ensku, að
frá þessari stundu væru
þær frjálsar. „Quite
free. — Quite free”,
margtók hann upp. Þær
máttu vera þar sem
þeim sýndist. Berit
fannst það ógeðslegt
háð, að tala um að þær
væru frjálsar nú, þegar
þær væru hlekkjaðar
saman. Hann sagði, að
þeim yrði séð fyrir mat
og þær mættu vera i
þessum kofa. Frú Alice
gerðist svo djörf að
spyrja um, hve lengi
þær yrðu i þessu haldi.
Þá yppti maðurinn að-
eins öxlum og sagði:
„Kannski mánuð. Ef til
vill ár. Máske alla ævi.
Ég veitþað ekki”. Stúlk-
urnar litu hver á aðra og
þögðu. Þetta leit ekki vel
út.
Ungi Arabinn, sem
hafði fylgt þeim til
smiðjunnar, færði þeim
matinn. Það var mais-
grautur i skál með feitu
kindakjöti. Þær fengu
lika vatn i skál. Matur-
inn var ekkert vondu, en
hvorki fylgdi skeið né
hnifur. Það var þvi ekki
um annað að gera en
leggjastniðurá gólfið og
éta þetta eins og skepna.
Ef til vill höfðu þeir
gleymt að láta skeið og
hnif með, eða þetta var
venja hér. En eftir allri
annarri framkomu hér,
þá bjuggust þær helzt
við, að þetta væri gert til
að vanvirða þær sem
mest. Vatnið var svo
litið, að þær luku þvi
tr*.
ér
„Mér er mikið ánægjuefni að staðfesta að
Trabant Station 1976 er ég keypti hefur kom-
ið mér þægilega á óvart með hagkvæmni i
rekstri. Billinn fer vel á vegi og er sérlega
snarpur i akstri.
Trabantinn fer meö benzln fyrir kr. 1.470 til 1.540 á 418 km
vegalengd, sem ég ekoft, en þurfti áöur — meöan ég átti nýj-
an lúxusbil — aö greiöa kr. 10.500 á sömu vegalengd. Aö lok-
um : Stillingar og önnur þjönusta fyrirtækisins Ingvar Helga-
sonh.f. hefur reynztmér bæöilipur og örugg. "
Leifur Núpdal Karlsson
Starhólma 2, Kópavogi (Y-1419).
Vorum að fá sendingu
af Trabant-bifreiðum
TRABANT UMBOÐIÐ
INCVAR HELGASON
Vonarlandi v/Sogaveg — Símar 84510 og 8451 1