Fréttablaðið - 15.04.2006, Síða 30

Hún er nýlent á Klakann eftir tveggja og hálfs mán-aða reisu þar sem hún
meðal annars synti innan um fjólu-
bláa fiska, horfði á Pakistana og
Indverja etja kappi í krikket, heim-
sótti eitt af undrum veraldar, Taj
Mahal, í Agra á Indlandi, stundaði
bardagalist og hugleiðslu, vippaði
sér á fílsbak, varð vitni að líki
brenna og sá ummerki hörmung-
anna sem rauðu khmerarnir ollu í
Kambódíu. Hún er nú reynslunni
ríkari og ferskari en fyrr.
„Ég fór til Indlands, Taílands,
Kambódíu og Laos. Ég ætlaði til
fleiri landa í Asíu en það verður
bara gert í næstu ferð. Ég byrjaði
á Suður-Indlandi og endaði ferðina
tveimur og hálfum mánuði síðar á
Norður-Indlandi. Í viðskiptaheim-
inum tala margir um Indland sem
risann sem er að vakna og ég get
trúað að margt sé til í því. Mikil
gerjun er í gangi og hægt að upp-
lifa eitthvað spennandi hverja ein-
ustu mínútu. Ef þú ætlar að halda
geðheilsunni á Indlandi þá verður
þú að fylgja straumnum og það
var nákvæmlega sem ég gerði.“
Verður ekki lýst með orðum
Og hvernig var? „Það er varla hægt
að lýsa þessari ferð með orðum.
Þetta var ótrúlegur tilfinninga-
rússibani sem hefur gert mér ein-
staklega gott. Mér fannst ég eitt-
hvað svo frjáls enda kláraði ég
Háskólann, seldi íbúðina og bílinn
og sagði upp vinnunni áður en ég
fór út. Það er öllum hollt að viðra
sig aðeins á röngunni, skoða sál
sína og spá í af hverju við erum
eins og við erum. Markmiðið var
óljóst en ætlunin var að bregða sér
út fyrir þægindarammann, sem ég
geri reglulega, gera það sem ég ótt-
ast og glæða innri eld. Það er óþol-
andi hvað maður getur stundum
verið línustrikaður og ferðalag sem
þetta víkkar sjóndeildarhringinn
og gerir mann læsan á menningu
annarra þjóða. Það er ekki á hverj-
um degi sem þú hittir mann sem
verður alveg brjálaður ef hann fær
ekki geitaheila í morgunmat.“
Hvað var eftirminnilegast, þú
hlýtur að hafa reynt margt nýtt?
„Það er svo gaman að upplifa eitt-
hvað nýtt á hverjum degi og fá enn
og aftur staðfest hvað margt er
bundið menningu þjóðar þegar
kemur að því að skoða hvað sé flott,
gott og æskilegt. Heilt á litið þá elti
hamingjan mig á röndum í þessari
ferð. Margt var nýtt fyrir mér t.d.
að pissa í holu, fara út úr líkaman-
um í einhverri hugleiðslu og fara í
besta nudd í heimi á bekk í húsa-
sundi. Það var einstakt að kafa í
túrkislituðum sjónum með fiskun-
um og fara á þriggja klukkustunda
Bollywoodmynd.
Það var mikil upplifun að sjá
stærstu „slömmin“ í Asíu, fara á
Thai Box keppni í Taílandi, sjá sól-
arupprás við Angkor Wat í Siem
Reap í Kambódíu. Það var líka
alveg einstök tilfinning að sjá sól-
arupprás við eitt af undrum verald-
ar, Taj Mahal, í Agra á Indlandi og
vera á Indlandi þegar Indland
mætti Pakistan í landsleik í krikk-
et. Þá var sjoppunni lokað og allir
urðu óðir. Það var einstakt að kynn-
ast fólki frá mörgum löndum og að
fá tækifæri til að kynnast „lókaln-
um“ eins og svo oft. Síðan fór ég í
Tai-Chi og hóf daginn á bardagalist
eða brjálaðri öndun. Það var hins
vegar ekki eins ánægulegt að horfa
í blóðsprungin augu í þröngu húsa-
sundi, horfa í hlaup á riffli, skorta
persónulegt rými og horfa á lík
brenna.“
Eins og í miðri martröð
Lífsstíll og lífsgæði fólks á þess-
um slóðum eru af allt öðrum toga
en við eigum að venjast í Vestur-
heimi. Náðirðu að skera á lífsgæða-
kapphlaup okkar Vesturlandabúa?
„Ég notaði ekki farsíma í ferðinni
og ferðaðist ekki með úr. Ég var þó
með vekjaraklukku sem ruglaðist
alltaf í bakpokanum þegar ég var á
ferðinni. Þegar ég tók hana síðan
úr bakpokanum fyrir svefninn þá
giskaði ég bara á hvað klukkan var
og stillti vekjarann út frá því
hversu marga klukkutíma ég ætl-
aði að sofa.
Þetta var því frekar afslappað
hvað þetta varðar, ég las líka mikið
og hafði tíma fyrir innilegri sam-
ræður en oft áður. Í rauninni leið
mér í lokin eins og ég hafi fundið
uppskriftina að eilífri hamingju,
nokkurskonar Nirvana, og mér
fannst hugsanirnar vera á mínu
valdi. Ferðalagið endaði svo í Lond-
on en þaðan flaug ég heim til
Íslands. Leið mín lá af flugvellinum
í City sem er eitt aðal fjármála-
hverfið í London. Þar horfði ég á
fólkið í kringum mig og hugsaði
með sjálfri mér: „Þetta fólk veit
ekki út á hvað lífið gengur.“ Og nú
nokkrum dögum síðar er hjartað
farið að slá hraðar, ég bara komin í
hælaskóna og sit nú með gloss við
fartölvuna, alveg magnaður and-
skoti.“
Ástandið er afar bágborið á
sumum þeirra staða sem þú sóttir
heim. Hvernig varð þér við að upp-
lifa eymdina sem einkennir sum
svæðin? „Fyrir tilfinningahlunk
eins og mig var átakanlegt að horfa
upp á ofbeldi, óþolandi kúgun og
misrétti. Svo var ég var vægast
sagt með krumpuhöku og þrútin
augu eftir Killing Fields og Tuol
Sleng Museum í Kambódíu, ásamt
því að sjá mörg fórnarlömb jarð-
sprengna sem hafa misst útlimi.
Stundum hélt ég líka að ég væri
stödd í miðri martröð. Þannig leið
mér meðal annars þegar ég fór að
skoða Red Fort í Delí. Þar var fólk
sem vantaði útlimi að öskra „Ins-
hallah“ i einhverju móki, fólk með
opið sár sem úr vessaði gulur gröft-
ur, betlarar, svín, kýr, allir að bjóða
manni hitt og þetta, flauta og
ávarpa mann eins og hóru. Það er
gaman að fagna fjölbreytileikanum
en mér stóð ekki á sama þegar
nokkrir karlar myndudu hring utan
um mig. Það er margs að minnast
og ég lagði inn á minningabankann
á hverjum degi.“
Auðvelt að fá sigg á rassinn
Hvernig er að ferðast á svona
framandi og jafnvel hættulega
staði ein síns liðs? „Ég er mjög
mikil félagsvera en finnst nauð-
synlegt að vera ein. Mér leiddist
aldrei, varð sjaldan hrædd og fékk
aldrei heimþrá. Það voru samt ófá
skiptin sem mig langaði að hafa
mína nánustu til að upplifa og
njóta með mér. Svo var ég aldrei
ein nema ef ég vildi vera ein. Ég
fór á netkaffihús til að fylgjast
með fréttum og forðast fráhvarfs-
einkenni. Fátt var þó um svör
þegar ég spurði heimamenn og
ferðamenn út í mörg heimsmálin
t.a.m. fuglaflensu, umdeildar
myndir af Múhameð spámanni og
sprengingar á Indlandi.
Ég átti samt forvitilegar sam-
ræður við múslima um húmor, hitti
Dani sem þóttust vera Íslendingar
og svo vildi enginn borða kjúkling
á vissu svæði á Indlandi. Margir
eru svakalega gáttaðir á mér að
þora að ferðast ein, þar sem sumir
þarna úti hafa einkennilegar hvat-
ir og stórfurðuleg gildi á harða
disknum hjá sér. En það er náttúru-
lega vonlaust að skella heilli þjóð
eða heimsálfu undir sama hatt.
Hugsunin „við og hinir“ er algeng
en ekki mér að skapi.“
Hvernig fórstu á milli staða?
„Það er auðvelt að fá sigg á rass-
inn því vegalengdirnar eru rosa-
legar. Annars ferðaðist ég með
lestum, leigubílum, „rickshaw“,
strætó, rútum, flugvélum, bátum,
hjólaði um á fjallahjóli, loftlest
(skytrain) vippaði mér á fílsbak
eða mótorfák, gekk mjög mikið og
leigði mér bíl með bílstjóra svo
eitthvað sé nefnt. Það getur liðið
óralangur tími í „rickshaw“ í
umferðarómenningunni í Mumbai
á Indlandi og reynir á þolinmæðina
þegar heimilisfangið er ekki bara
Dúfnahólar 10 og málið dautt. Öll
heimilisföng eru „húsið fyrir aftan
sjoppuna á móti hótelinu sem er
við þvottahúsið sem...“ og þar fram
eftir götunum.
Þarf ekki mikinn undirbúning
fyrir svona ferð? „Það er að mörgu
að hyggja og í bókinni Lonely
Planet má finna lista yfir það sem
gott er að taka með sér. Þar sem ég
er nú kölluð Fröken Skipulögð af
þeim sem þekkja mig þá var ég
eins vel undirbúin og hægt er. Ég
fór í sprautur, fékk mér vegabréfs-
áritun til að komast inn í Indland,
las um Asíu og fór á nokkra fundi
við fólk sem hafði dvalið þar. Ég
var fyrst og fremst á bakpoka-
ferðalagi og finnst bara gaman að
deila herbergi með rottu, eðlu og
pöddum, en svo voru fimm stjörnu
dekurdagar inni á milli.
Reyndar er það þannig að því
meira sem maður les, því minna
veit maður og eftir að hafa lesið
um svona marga spennandi staði
þá er auðvelt að fá valkvíða. Ferða-
áætlunin var sífellt að breytast
enda var maður að heyra af nýjum
og spennandi stöðum á degi hverj-
um og alltaf að hitta frábært fólk
sem maður vildi kannski eyða
lengri tíma með. Ég gældi t.d. við
þá hugmynd fyrir ferðina að skella
mér á naglabretti á Indlandi og að
komast í splitt – á báðum – áður en
ég kæmi heim en það einhvern
veginn gleymdist alveg.“
15. apríl 2006 LAUGARDAGUR30
GAMAN SAMAN Í Taílandi með „ladyboy“.
FRÉTTABLADID/ANDREA
MANNLEG EYMD Víða blasti við mannleg
eymd. FRÉTTABLADID/ANDREA
Eins og uppskrift að eilífri hamingju
Andrea Róbertsdóttir vildi bregða sér út fyrir
þægindarammann svo hún seldi íbúðina og bíl-
inn og hélt í víking á framandi slóðir. Bryndís
Bjarnadóttir ræddi við Andreu um ævintýralegt
bakpokaflakk um Asíu.
Það er ekki á hverjum
degi sem þú hittir mann
sem verður alveg brjál-
aður ef hann fær ekki
geitaheila í morgunmat.
Markmiðið var óljóst en
ætlunin var að bregða sér
út fyrir þægindaramm-
ann, sem ég geri reglu-
lega, gera það sem ég
óttast og glæða innri eld.
ANDREA SKOÐAR EITT AF UNDRUM VERALDAR
„Það var ótrúlegt að sjá Taj Mahal. Það var reyndar
dálítið kalt í morgunsárið og þess vegna vafði ég
mig bara í lakið sem var á gistiheimilinu.“