Tíminn - 18.09.1977, Blaðsíða 14

‘i A .‘ii ;i .V;t
14
Sunnudagur 18. september 1977

Þeir reika um göturnar i'hóp-
um. Oftast eru eiturlyf meö i
förinni, og smáglæpir og þjófn-
aöir eru þeirra daglega brauð.
Allir kraftar eru þrotnir, og
löngunin til þess að snúa aftur
heim erhorfin. Nú lifa þeir sem
snilcjudýr á þjóðfélaginu, selja
kannski einhvern ógeöslegan
varning eöa stunda hreinlega
þjófnað. Þeir ferðast ekki öðru
visi en á puttanum, og aðal-
markmið lifsins eru 10 grömm
af hassi og ný vegabréfsáritun.
Af ellefu útlendingum, sem nú
gista i fangelsum i Nýju-Delhi,
eru fimm Frakkar. Magnið er
eitt, gæðin annað: Af þessum
fimm eru tveir morðingjar.
„Neyðarópin
En hve ævintýrahópurinn sem
fyrir tiu árum tók að tinast til
Indlands i' kjölfar „þjóöflutning-
anna miklu” fráKaliforniu, hef-
ur elzt illa! Hvað er eftir af
glaðlega unga fólkinu, sem ætl-
aði sér að uppgötva nýjan heim
speki og trúarbragða — við
gitarundirleik? Litiö, aö þvi er
virðist. Ævintýralióminn er far-
inn af andlitunum og úr hjörtun
um. Við hefur tekiö slæmt orö-
bragð, innbyrðis óvinátta og
hrörlegir svefnstaðir.
Þessir vesalingar, sem i
heimalandi sinu eru nefndir
„neyðarópin”, eru orðnir að
sérstökum ættbálki á Indlandi.
Innbyrðis deila þeir, og út á viö
ræna þeir, svikja og stela.
Námsfólk, sem leggur upp i
ferö til fegurstu fjalla i heimi,
má búast við að finna i einum
draumadalanna eiturlyfja-
sprautur og kynsjúkdómasmit.
Ferðamenn, sem hrósað hafa
happi yfir ódýrri Indlandsferð,
missa iðulega allar eigur sinar,
peninga, myndavélar og vega-
bréf í hendur „neyðarópanna”.
Við náöum tali af nokkrum
flökkurum. Flestir eru eymdar-
legir, en þeir eru ekki alhr gjör-
samlega rotnir á sál og likama.
Margir hafa aöeins verið leiði-
tamir og einfaldir.
Vissi ekki að
hann var
að deyja
1 ógeðslegri vistarveru i Nýju-
Delhi, hæli „neyðarópanna”
fundum við ungan deyjandi
mann, of máttlausan til þess að
geta risið upp og of snauðan
fyrir nokkurn vin. Nafn hans er
Mark, árin 20, hæð 1,75 þyngd 39
kg.Þessi vofa bjó i heimi, þar
sem allir höfðu afneitað öllu og
öllum nema eiturlyfjum og
hennar beið ekki annað en af-
skiptaleysi, þögn og einvera.
Mark, sem ekki var forfallinn

Samkvæmt tölum franska utanrikisráðu-
neytisins eru um 17 þúsund Frakkar týnd-
ir úti i Asiu. Hér er mest um ungt fólk að
ræða, sem yfirgefið hefur fjölskyldur sin-
ar i leit að austrænni hamingju. En hvað
hefur orðið um það úti á götum Indiands
Pakistan og Afganistan? Franski blaða-
maðurinn Jack Garofalo vildi komast að
hinu sanna og brá sér i ferð til Indlands.
Hann fann landa sina i ótrúlega slæmu
ástandi. Þeir voru orðnir að eiturlyfja-
neytendum, smáglæpamönnum og yfir-
bugaðir af lifinu. Innan um voru einnig
sakleysingjar, sem i einfeldni höfðu leiðzt
á villigötur. Þar á meðal er Mark, sem
eftir átta mánaða hrakninga á Indlandi
var orðinn að gangandi beinagrind g vesa-
ling. Þegar hann fannst vó hann aðeins 39
kiló en hann er 175 sm. á hæð!
Mark sýnir hér vegabréfið, sem indverskur lögfræðingur reyndi
að ná af honum.
Mark er ekki eiturlyfja-
sjúklingur, en reykir hass við og
við eins og aðrir. Hann hefur
farið illa, vegna þess aö hann er
einfaldur og saklaus. Indland er
landið, sem hann elskar. Þar
talar allt tungum endurfæðing-
ar og annars lifs.
1 Metrópólis Tea Room tala
menn saman I lágum hljóöum
við vinalegt flugnasuðið. Þeir
FRANSKIB
HIFPAR
Á GÖTUM
INDLANDS
eiturlyfjasjúklingur, var að
deyja án þess að hafa hugmynd
um það. Þarna lá hann i bæli
sinu skitugur upp fyrir haus og
Lagði af staö meö 200 þúsund krónur, en var rændur
deildi smákompu með 10 öðrum.
I þá átta mánuði, sem hann
hafði verið fjarri heimalandi
sinu, höf ðu öll hugsanleg ósköp
duniöyfirhann.Upphaflega var
hann með sem svaraöi 200 þús-
und Isl.krónum i vasanum en
peningarnirfljúga glattiAfgan-
istan, og afganginum var stolið.
Til Indlands kom hann gjörsam-
lega alls laus. Fyrst lifði hann i
voninni um hjálp og reyndi að
bjarga sér á meðan eins hann
gat. En þaö var hægara sagt en
gert, — og svo varö að bjarga
félögunum lika. Lögfræðingur
nokkur tók vegabréfið hans upp
i skuld vinar, sem handtekinn
var fyrir ógilt landvistarleyfi.
Indland: Land-
ið ástkæra
Um það leyti féll Mark sam-
an, fór til sendiherrans, sem
hótaöi lögfræðingnum og kippti
málunum I lag. Mark sneri aftur
út á göturnar og ævintýrin létu
ekki á sér standa. Þegar
monsún vindarnir dundu yfir,
var Mark orðinn veikur og
févana. Hannfór aftur til sendi-
herrans, sem ákvað að láta
flytja hann á Wellington-spital
ann I Nýju-Delhi. A spítalanum
voru teknar tvíræðar röntgen-
myndir, og lokalækningin átti
að felast i einhverju torkenni-
legu meðalasulli. Mark fór
sihrakandi og megnaði ekki
framar að halda i sendiráðið,
sem missti sjónar á honum i
bili.
sem koma i testofuna eru yfir-
leitt mjög langt leiddir af eitur-
lyfjum. Indverjar voga sér ekki
að ganga þar um dyr. Helzt eru
þaö stigamenn hverfisins, sem
þangað hætta sér til þess að
ræna siðustu hippa allra hippa,
„neyðarópin”.
Hér eru allir félagar Marks
saman komnir en geta litið gert
fyrir hann. Ba er hið illræmda
skáld i orðsins fyllstu merkingu.
Bólugrafið andlit Daniels oe
skartgripir hans eru svo áber
andi, að dagsljósiö fer hjá sér.
Patrik reynir árangurslaust að
útvega sér 1200 krónur fyrir
nýrri vegabréfsáritun. Einn
hefur til hnifs og skeiðar, annar
sveltur. Andrúmsloftið á testof
unni er þrungiö sorg og leiðind-
um og ekki bætir starandi
augnaráö gestanna úr skák.
,,Hvað get
ég nú gert
fyrir þig?”
Þegar við tökum Mark upp á
arma okkar, er maginn I honum
mjög illa farinn. Hann þolir ekki
neitt, várla eggjahræru, en
drekkur helzt m jólk. Hann tekur
okkur fyrst fáiega, en siöan vex
traust hans. Franski sendiherr-
ann verður undrandi, þegar
hann sér hann aftur: „Komdu
sæll, góði minn, ertu hér enn?
Hvaðget ég nú gert fyrir þig?”
„Vil komast heim strax.
Sendið foreldrum minum
skeyti.” Bón þessari var erfitt
að stynja upp.Mark haföi svo
sannarlega vonazt til þess að ná
■ sér upp á eigin spýtur en slikt
gat orðið honum dýrkeypt, eins
og á stóð. Læknisskoðun leiddi i
ljós næringarskort, skyrbjúg og
máttleysi i öndunarfærum. Ekki
að undra, þótt viö ætluðum að
greiða fyrir hann flugmiðann
heim, ef foreldrar hans brygð-
ust.
Mark gerir sig heimakominn
við lækninn og þúar hann:
„Jæja, gamli minn, hefurðu nú
ekki meira meöalasull handa
mér. Ja, ljótt er það.” Hann
hlær beisklega. En einhvern
veginn finnur hann á sér, að
vitiskvalirnar, sem hann hefur
liðið, eru á enda. Rödd hans
stvrkist smátt og smátt, og á
hana bregður fyrri stórborgar-
blæ.
Lítið barn og
hippahjón
Dagleg störf manna i sendi-
ráðum eru drepleiðinleg og allt-
af hin sömu. Þau miðast við að
tekið sér i mót venjulegum
ferðamönnum, veikum eða öllu
rændum, og þar er einnig gert
ráð fyrir hippahjálp, En dag
hvern situr ótölulegur fjöldi
franskra hippa fyrir sendiherra
oe ræðismönnum Frakka á
Indlandi. Sú sjón er hreint „súr-
realisk” að sögn kunnugra.
Frönskum ræðismanni á
Indlandi segist svo frá, að oft
hafi hann orðið vitni að miklum
sorgaratburðum, ef ekki glæp-
um. Dag einn komu til hans
hippahjón með litið barn i örm-
um sinum, sex mánaða snáöa.
„Hann er franskur eins og viö,
gjörið svo vel að jarða hann.”
Hjónin sýna engin svipbrigði,
enga geðshræringu, aðeins
kulda. „Það get ég ekki.Sendi-
ráðið getur ekki tekið slikt að
sér”. „En við eigum ekki einu
sinni eina rúblu.tHjálpiö okkur.”
Ég lét þau fá 50 rúblur.
Brennsla kostar 30 rúblur.
Klukkustundu siðar hringir
siminn og mérer sagt að við eitt
likhúsanna hafi fundizt litið
barn merkt „meö kærri kveðju
frá franska sendiráðinu”.
Peningar sáust auðvitað engir.
Ræðismaðurinn hefur litið
skotsilfur á milli handann Hann
fær aðeins 80 þúsund krónur ár-
lega til úthlutunar i neyðartil-
fellum. Hæsta upphæð sem hann
getur leyft sér að gefa á dag eru
10 rúblur 260 krónur, sem nægja
fyrir gistingu og mat eina nótt.
Einu sinni i mánuði fer hann
og ræðir við þá, sem þjást i
fangelsum. Fangarnir vilja
ólmir fá frönsk dagblöð sér til
afþreyingar en iðrun er ekki á
þeim að sjá. t indverskum fang-
elsum má einnig finna furðu-
lega sakleysingja. Það eru t.d.
flón, sem komizt hafa yfir
nokkra fjármuni með þvi að
selja vegabréf sin fyrir önnur
ódýrari. Seljandi ódýra
„passans” hefur sjaldnast
hreina samvizku, og ekki liður á
löngu áður en saklaus er tekinn
fyrir sekan.