Tíminn - 18.09.1977, Blaðsíða 23

Sunnudagur 18. september 1977.
„Valsetriste” eftir Sibelius.
Hljómsveitin Filharmonia
leikur: Herbert von
Karajan stjórnar. b.
Pianókonsert nr. 21 i C-dúr
(K467) eftir Mazart. Ilana
Vered og Filharmoniusveit-
in i London leika: Uri Segal
stjórnar.
23.25 Fréttir. Dagskrdrlok.
sjónvarp
Sunnudagur
18. september 1977
18.00 Simon og kritarmynd-
irnar Breskur
myndaflokkur. Þýðandi
Ingi Karl Jóhannesson.
Sögumaöur Þórhallur Sig-
urösson.
18.10 Svalt er á selaslóö.
Sumar hjá heimskauta-
eskimóum. Myndir þessar
voru áöur á dagskrá I febrú-
armánuöi slöastliönum og
vöktu mikla athygli þá. 1
þessari fyrri mynd er fylgst
meö eskimóunum að sum-
arlagi, en sumrinu er variö
til undirbúnings löngum og
köldum vetri. Siöari myndin
veröur sýnd sunnudaginn
25. september.
Hlé
20.00 Fréttir og veður
20.25 Auglýsingar og dagskrá.
20.30 Skóladagar(L) Sænskur
myndaflokkur. 3. þáttur.
Efni annars þáttar: Nem-
endum niúnda bekkjar
hefur veriö lofaö aö fá aö
halda skóladansleik, en
ekkert orðið úr. Nú gengst
nýiforfallakennarinn, Jan, i
aö hrinda málinu i fram-
kvæmd og fær Katrínu yfir-
kennara i lið meö sér. Þaö
fer vel á meö þeim, og hún
býöur honum heim.. Dans-
leikurinn er haldinn, og
sumir unglinganna fá sér
fullmikiö neöan I þvi. Þeir
fáu, sem koma I skólann
daginn eftir, eru heldur
framlágir. Þýöandi Óskar
Ingimarsson. (Nordvision
— Sænska sjónvarpiö).
21.30 Frá Listahátiö 1976WÍ11-
iam Walker syngur ariu úr
óperunni La Traviata og lög
eftir Richard Cumming. Viö
hljóöfæriö Joan Dorne-
mann. Stjórn upptöku Tage
Ammendrup.
21.50 Þrir þjóöarleiötogar
Breskur heimildamynda-
flokkur. 2. þáttur. Franklin
D. Roosevelt. Þýðandi og
þulur Gylfi Pálsson.
22.45 Aö kvöldi dags Séra Jón
Dalbú Hróbjartsson, sókn-
arprestur I Laugarnes-
prestakalli, flytur hug-
vekju.
22.55 Dagskrárlok.
Mánudagur
19. september 1977
20.00 Fréttir og veöur
20.15 Auglýsingar og dagskrá
20.20 íþróttirUmsjónarmaður
Bjarni Felixson.
21.00 Næturvinna. Leikrit frá
þýska sjónvarpinu eftir pól-
verjann Krzystof Zanussi og
Edvard Zebrowski, og eru
þeir jafnframt leikstjórar.
Aðalhlutverk Elisabet
Bergner og Jadwiga
Cieslac.
Heilsuveil, roskin kona ákveð-
ur að liggja i rúmi sinu til
æviloka. Hún er vellauðug
og ræöur fólk til a ð vaka yfir
sér á næturnar. Kvöld nokk-
urt ræöst til hennar ung, jú-
góslavnesk stúlka. Leiði og
aðgeröaleysi hafa gert
gömlu konuna duttlunga-
fulla, og hún reynir aö gera
ungu stúlkunni starfið svo
óbærilegt sem hún framast
má. Þýðandi Jóhanna Þrú-
insdóttir.
22.00 SahalinSovésk heimilda-
mynd um Sahalin-eyju i
Kyrrahafi. Þýðandi
Hallveig Thorlacius.
22.30 Dagskrárlok.
llUiÍIlili
23
r
David Graham Phillips:
j
20
SUSANNA LENOX
(^Jón Hejgason
V
„Tíminn verður f Ijótur að líða," sagði hún annars hug-
ar.
„Tíminn? Þú ætlar þá að koma heim aftur?"
„Tíminn þangað til þú ert búinn að Ijúka háskólanám-
inu og við f áum að lif a saman í f riði, á ég við."
Hún talaði um þetta eins og fólk er vant að ala um þá
drauma sína, sem það þykist vita með vissu, að muni
rætast um síðir. Hún var svoósanngjörn, þessi hugmynd,
að gera ráð f yrir, að hann gengi að eiga hana, og það eft-
irað hún væri búin að vera árum saman þjónustustúlka
eða hver veit hvað — hún var svo f ráleit, að það f ór kald-
ur hrollur um hann allan. Og hann færði sig skyndilega
enn f jær henni.
Hún varð vör við geðbrigði hans, því að hún var gædd
næmri skynjun. En hún var allt of ung og óreynd til þess
að skilja, hvað gerzt hafði. „Hvað mislíkar þér við
mig?" spurði hún feimnislega.
„Æ-i — ekkert, ekkert", stamaði hann. „Ég — ég var
svo hugsi. Frestaðu ferðinni í einn eða tvo daga. Það er
engin þörf á að hraða þessu svona".
En henni fannst, að hún hefði með því að óhlýðnast
frænku sinni fyrirgert rétti sínum til þess að búa lengur i
húsi hennar. „Ég get ekki snúið við", sagði hún. Hún
vildi ekki segja honum ástæðuna, því að þá gat verið, að
honum fyndist sökin sín. „Ég sendi þér línu, þegar ég er
búin að koma mér niður í Cincinnati".
„Ekki hingað", flýtti hann sér að segja. „Það getur
alls ekki gengið. Nei, skrifaðu utan á til mín í Gibson-höll
í Cincinnnati og láttu mig vita, hvar þú býrð".
„Gibson-höll", endurtók hún . „Ég skal muna það.
Gibson-höll".
„Skrifaðu mér undir eins og þú ert búin að fá þér ein-
hver samastað. Það getur verið, að ég komi bráðum til
Cicinnati. En annars er þetta allt vitleysa. Þú ert ekki að
fara. Þú yrðir frávita f hræðslu".
Hún hló lágt. „Þú þekkir mig ekki. Ég er fegin að
komast héðan brott".
Og hann sá, að hún mundi ekki aðeins vera að reyna að
telja kjark í sjálfa sig, heldur bjó full alvara á bak við
hvert orð, sem hún sagði. Hann gat ekki annað en dáðst
að henni — og óttazt hana líka. Það var eitthvað villt og
ókvenlegt í eðli hennar. „Hún hefur sjálfsagt erft það
f rá móður sinni —og kannski föður sínum líka, hver sem
hann hef ur nú verið", hugsaði hann. Kannski steypti hún
sér bara út í þetta seinna, ef það færist fyrir núna, og
það var svo sem sama, hvenær það bar að höndum. Þeg-
ar á allt var litið, var það ef til vill eins heppilegt, að hún
færí. „Ég get farið með hana austur með mér i haust.
Hún hættir að ætlast til þess, að ég eigi sig, þegar hún
öðlast dálítla lífsreynslu. Það verður hægt að útvega
henni þar atvinnu. Ég hjálpa henni." Hann byrjaði aftur
að blekkja sjálfan sig — gerði sér í hugarlund, að hann
myndi reynast henni góður og göfugur vinur.
„Ef til vill veitist þér þetta léttara en ætla mætti að
óreyndu — þegar út í það er komið", sagði hann.
„Það verður að minnsta kosti ekki verra en vera hér.
Hvað bíður mín svo sem hér?"
Hann furðaði sig á því, hve hún, svona bráðung, var
gædd heilbrigðri skynsemi. Það var harla ólíkt, að nokk-
ur maður af þeim stigum, sem hún var raunar af, myndi
taka hana sér fyrir konu, og var hægt að ætlast til þess,
að hún gæti sættsig við mann af því tagi,sem trúlegt var,
að hún kynni að eiga kost á? Hvað álit hennar snerti...
Hún , lausaleikskrakkinn, gat aldrei vænzt þess að
njóta neins álits — að minnsta kosti ekki á meðan hún var
svona ung og falleg. Hann hafði að loknum kvöldverði
reikað inn í Willetts-lyfjabúð, þar sem ungir menn
hímdu oft hópum saman á kvöldin. Meðan hann var þar
inni höfðu dulbúnar glósur og slettur um stefnumót í
kirkjugarðinum dunið á honum, og í hvert skipti, sem
einhverju tvíræðu var slett til hans, höfðu hlátrasköllin
glumið við. — Já, hún hafði á réttu að standa. Hún gat
ekki „átt neina framtíð" f Sutherland. Hann kenndi
sannarlega í brjósti um hana. „Vesalings barnið! Hvílík
háðung!" hugsaði hann. Það hlaut eiginlega að vera eitt-
hvað athugavert við þá veröld þar sem svona ranglæti
leyf ðist.
Klukkan sló tólf. „Þú verður að fara", sagði hún.
„Báturinn kemur stundum klukkan hálf-eitt". Og hún
stóð upp.
Hún tók utan um hálsinn á honum. „Ó, hjartans yndið
mitt!" hvíslaði hún. „Ég gæti gert allt fyrir þig. Ég veit,
að þú elskar mig eins heitt og ég elska þig".
„Já — já". OQ hann þrýsti kossi á varir hennar.
Andartaksnautn — svo hörfaði hún undan, titrandi og
greip andann á lofti. Hann ætlaði að taka utan um hana
aftur, en hún vildi það ekki. „Ég get ekki lifað án þín"
stundi hann. „Ég verðaðfara meðþér — ég verð!"
„Nei", svaraði hún. „Þaðer ekki hægtnema við látum
gifta okkur fyrst". Og svo bætti hún við, munarblíðri
röddu: „Og það getum við ekki núna — líklega. Eru
nokkur tök á því?"
Ástríður hans sefuðust á svipstundu.
„Það eru víst engin tök á því", svaraði hann, eins og
honum þætti það miður. „Ég þyrði ekki að tala um það
við pabba".
„Já, við verðum að bíða þangað til þú ert orðinn f ull-
veðja og hefur lokið háskólanáminu og ert sjálfráður
gerða þinna. Þá..." Hún dró andann djúpt og leit bros-
andi framan í hann. Fullt tunglið skein á þau gegnum
skýjarof. „Við skulum hugga okkur við það og reyna að
lifa sæl í voninni".
„ Já," svaraði hann.,, En nú verð ég að fara".
,, Ég var alveg búinn að gleyma mér. Vertu sæll, vinur
minn". Hú teygði fram munninn. Hann kyssti hana, en
astríðulaust í þetta sinn.
„Þú gætir fylgt mér niður á bryggjuna," sagði hún.
„Nei, það gæti einhver séð okkur, og þá væri úti um
allt. — Ég vildi — mig langaði til..."
„Það kemur þá ekki til greina", sagði hún. „Ég vil
ekki, að þú fylgir mér."
Skyndilega vék hún sér að honum og kyssti hann. Hann
fann, að varir hennar voru ískaldar. Hann þrýsti hendur
hennar. Þær voru líka kaldar. „Vertu sæl, ástin mín",
tautaði hann sveiflaði sér léttilega yfir brjóstriðið og
hvarf inn í skuggana á milli runnanna. Þegar hann var
kominn út úr garðinum, nam hann staðar og kveikti i
sígarettu. Hendur hans titruðu, og hann var hér um bil
búinn að missa eldspýtuna. ,Bölvaður asni er ég", sagði
hann hálfhátt, „bölvaður asni. Ég verð að taka fyrir
þetta giftingarkjaftæði — eða láta hana sigla sinn sjó. En
það get eg ekki. Ég verð að hafa hana. Hvernig í and-
skotanum víkur því við, að hún skuli ekki skilja, að
maður í minni stöðu getur alls ekki farið að eiga hana?
Ég skyldi gera hana hamingjusama, ef hún væri ekki
sífellt að þessu giftingarstagli. Ég verð bókstaflega að
taka fyrir þetta giftingarstagl. Það er orðið gersamlega
óþolandi".
Súsanna hafði skilið hatt sinn og fataböggul eftir bak
við útidyrahurðina. Hún setti hattinn á sig í myrkrinu í
anddyrinu, tók síðan böggulinn og lét hann í axlarpoka,
skundaði út og lokaði dyrunum á eftir sér. Þau yrðu þess
Þú heyrðir hvað ég sagði, upp
með bossann! Þegar þú nærð
honum, gefðu honum tvær af
þessum i staðinn!
sÐENNI ■ .1 <
®DÆMALAUS1