Tíminn - 25.09.1977, Page 4

4
Sunnudagur 25. september 1977
Fljótshliðarrétt er steinsteypt.myndarlegt mannvirki. Hún varTyggð drið 1926 fyrir rösklega fimmtlu árum og er þvf vafalaust með elztu stein
steyptum fjárréttum á landinu, ef ekki sú allra elzta. Hún er traustleg og lftur vel út, enda er henni auðsjáanlega vel viðhaldið og umhverfi
hennarerhiðsnyrtilegasta. Ljósm. Þ.T.
DAGSTUND í
verið bústaður Sighvats
rauða en hann nam Einyrnings-
mörk alla og bjó i Bólstað. Ég
hygg að skáli okkar sé nálægt
þeim stað þar sem bærinn stóð,
en þó mun skálinn vera lftið eitt
sunnar.
Þarna höfum við sameigin-
legt mötuneyti hreppurinn lætur
af hendi fæði f jallmanna og þar
er eldaður matur og hitað kaffi,
eins og vera ber i fjallferðum.
— Hvað eru þetta langar
göngur hjá ykkur?
— Samalamennskan tekur tvo
daga núorðið, en áður fyrr var
alltaf smalað á þremur dögum.
Núna fer þriðji dagurinn i' það
að komast inn á fjall og fjórði
dagurinn fer til þess að reka féð
innst innan úr sveitinni og
hingað til skilaréttar við Kvos-
lækjará.
— Þetta er vönduð og virðuleg
rétt, sem þið eigið hér?
— Hún var byggð úr stein-
steypu árið 1926 og er sennilega
elzta steinsteypta rétt á Suður-
landi. — Sennilega segi ég, þvi
ég er ekki alveg viss um að svo
FLJÓTSHLÍÐARRI
sé, en þó grunar mig það fast-
lega.
— Hvað getur þú Imyndað
þér, að þið hérna i sveitinni
hafið átt margt fé á fjalli i sum-
ar?
— Um það er mjög erfitt að
segja en mér kæmi ekki á övart,
þótt það hefðu verið svona f jög-
ur til fimm þúsund ær.
— Og þá getur sú tala tvö-
faldazt eða jafnvel þrefaldazt?
— Nei, ekki þrefaldazt. Ég hef
ekki trú á að það séu tiu þúsund
höfuð hvað þá fleiri sem koma
hér til réttar.
— Hvað farið þið i margar
göngur á haustinu?
— Við förum i tvær leitir og i
þriðju leitina, ef okkur grunar
að enn sé fé eftir á fjalli.
— Og þetta eru ævinlega eftir-
væntingar- og gleðidagar ekki
sizt hjá ungu kynslóðinni?
— Já! Svo virðist sem áhugi
ungs fólks á þvi að fara á afrétt
fari vaxandi.
— Það hefur aldrei verið
neinn vandiað fá fólk til þessara
starfa?
— Nei, það hafa alltaf fengizt
nógir menn til þess að fara á
fjall hér og núna i haust var bið-
listi af fólki sem vildi komast á
fjall.
Nú var fé tekið mjög að fækka
i almenningnum. Það leit út
fyrir að senn yrði farið að
„draga upp” eftir markaskrá
og sjálfgefið er, að hreppstjóri
sveitarinnar sé þar nærstaddur.
Oddgeir Guðjónsson er þvi
kvaddur með þakklæti fyrir
spjallið, og næsti maður tekinn
tali.
Eggert Sigurðsson er maður
nefndur. Hann býr að Smára-
túni i Fljótshlið. Eggert ræktar
gulrófur i stórum stil og af mikl-
um myndarskap, en þó lét hann
sigauðvitað ekki vanta Iréttirn-
ar.
— Þú stundar bæði kvikfjár-
rækt og garðyrkju, Eggert,
fyrst þú ert staddur hér i dag?
— Já, þetta er blandaður bú-
skapur hjá mér, sauðfé, kýr og
garðrækt.
— Hvað er langt siðan þú fórst
að rækta gulrófur i stórum tTl?
— Þetta er þriðja árið. Við er-
um með rófur i tiu hekturum
núna i ár.
— Hvað færð þú eiginlega
mörg tonn rófna af svo stóru
svæði?
— Það er ekki gott að segja,
þetta hefur ekki veriö gott ár,
Arni á Barkarstöðum er allra manna kunnugastur á afrétti
Fljótshllðinga, Grænafjalli. Hann var án efa aldursforsetinn I
Fljótshliðarétt á þriöjudaginn, áttræður aö aldri, en áhuginn er
samur viö sig, þótt æviárunum fjöigi. Ljósm. Þ.T.
Jón Kristinsson listmálariog bóndi I Lambey brosir glaðlega við
verk sitt. Já, hver er ekki I góöu skapiá réttardaginn?
Ljósm. Þ.T.
kalla þetta alltaf að „fara i
göngur,” en ég veit að þið hér á
Suðurlandi, talið um að „fara á
fjall”).
— Nei, ég fór ekki núna og hef
ekki farið á fjall i nokkur ár.
Þegar ég fór siðast hafði ég
virðulegt embætti á hendi, þvi
að ég var matreiðslumaður og
sá um eldamennsku fyrir fjall-
mennina. Við Fljótshliðingar
eigum ágætan skála við Ein-
hyrning, þar sem mun hafa
VS-ReykjavIk. Þriðjudaginn 20.
september siðast liðinn voru
réttir i Fljótshliö. Þetta var
fyrsta réttin á haustinu sem
fróður maður þar 1 sveitinni
sagði ókunnugum blaðamanni
að héti fjallrétt. Næsta rétt
sagði hann að heti byggðasafn
og sú þriðja hrútarétt. 011 eru
þessi nöfn næsta skiljanleg, og
orðafar, sem snertir atvinnu-
hætti landsmanna, — þar með
taldar göngur og réttir — eru
með skemmtilegri þáttum Is-
lenzkrar tungu.
En hér er hvorki staður né
stund til þess að velta vöngum
yfir nafngiftum. Við erum stödd
i Hliðarrétt, þar sem vinir og
grannar hittast og heilsast, þar
sem glöggir bændur og fjár-
menn sjá aftur ferfætta vini
sina, sem þeir hafa ekki litið
augum siðan i vor, þar sem ung-
ir og gamlir gleðjast saman við
þá einu tegund „fjárdráttar,”
sem er mönnum andleg og
likamleg heilsubót. Sundur-
dráttur á fé er nefnilega ekki
aðeins likamlegt erfiðisverk —
að visu misjafnlega erfitt eftir
aöstæðum, — heldur lika vina-
fundur manns og skepnu.
A réttardaginn eiga allir ann-
rikt, og svo var einnig hér. Þó
var Oddgeir Guðjónsson hrepp-
stjóri þeirra Fljótshliðunga svo
vinsamlegur að klipa stund af
naumum tima sinum til þess að
ræða við aðvifandi gest. Við
drógum okkur út úr mann-
þrönginni, settumst inn i bil og
tókum tal saman.
— Varst þú i þessari göngu,
Oddgeir? (Þú fyrirgefur að ég