Tíminn - 25.09.1977, Síða 10

10
Sunnudagur 25. september 1977
— Ég er ekki vitlaus, hrcipar
Kim Casali, — ég er bara venju-
leg mdöir, sem langar til aö
eignast heilbrigt barn... og
stóru, dökku augun hennar fyll-
ast af tárum.
Fréttin um að hún ætti von á
þriðja barni sinu, 16 mánuðum
eftir lát eiginmanns sins, vakti
svo mikla athygliog andsvör, að
hún varð skelfd og örvilnuð.
Hún þrýsti fjögurra ára syni
sinum, Stefano, að sér meö
ástiíðlegu stolti — og þörf á
öryggi. Stefano og yngri bróðir
hans, Dario, voru allt sem hún
átti.
Kim er konan, sem skapaði
teiknimyndaflokkinn, „Ast
er..”, sem milljónir manna um
allan heim lesa í dagblöðum og
timaritum. Parið i mynda-
flokknum er Kim og maður
hennar Roberto, sem venjulega
leiðast og eru stöðugt að sýna
hvort öðru ástúð og athygli i
önnum hversdagsleikans.
Hún unni Roberto Casali um-
fram allt annað, en hamingja
þeirra stóð stutt. Hann veiktist
af krabbameini og lézt fyrir
hálfu öðru ári. Kim annaðist
hann til siðasta dags, fullvissaði
hann um að hann myndi lifa, og
tókst næstum aö sannfæra sjálfa
sig um það.
Þau höfðu verið fátæk þegar
þau gengu i hjónaband, nú voru
þau auöug og áttu hamingjurikt
heimili. Þau áttu tvo syni og
langaði tilaö eignast dóttur. En
sjúkdómurinn batt endi á fram-
tiðardrauma þeirra.
Þá datt henni i hug gervi-
frjóvgun. Var sh'kt möguleiki?
Hún færði það f tal við hann,
fyrst varlega, en komst aö þvi
aö honum haföi einnig komiö
þaö sama i hug. Hann unni
henni svo heitt, aö ef hún vildi
ala barn hans, þá skyldi hún fá
að gera það, jafnvel þótt hann
kæmi aldrei til með að sjá það.
Meðferðin hófst meðan hann
var enn á lifi, og henni var hald-
ið áfram eftir lát hans. Vonin
um aö eignast barn með Ro-
berto, gerði Kim erfiðar stundir
léttbærari.
Þegarhún vaknaöi af martröö
við hrópin í sjálfri sér á næturn-
ar var henni huggun að hugsa
um að hún gæti átt eftirað eign-
ast barn,sem myndi lifa Ro-
berto.
Nokkrum mánuðum eftir
dauða hans fékk hún ákveðiö
svar: Hún var vanfær. Með-
gangan var eðlileg, brátt fór
hún að finna hreyfingar — ófætt
barn, sem ekki átti fööur. Þann-
ig lýsir Kim tilfinningum sin-'
um:
— Þetta var erfið ákvörðun.
Viö ræddum hana mikið. Nýtt lif
blandast þarna inn í, en ég kasta
mér aldrei Ut i neitt, nema ég sé
alveg viss um að ég sé aö gera
rétt. Ég ætla að segja þeim
sannleikann.
Ég er á miðjum aldri, og
maöurinn sem ég elskaði er lát-

S.'Sl
íxmM

mi&i
v"
égerbörnum minum góð móðir.
Það þýöir ekki að hugsa umaö
fólk muni segja eitt og annaö....
Ég á fáa nána vini, sem þykir
vænt um mig og gleðjast min
vegna.
Gervifrjóvgun er einkamál,
sem ekki kemur öðrum við.
Þegar við höfðum ákveöið okk-
ur, fór ég á fjölskylduáætlana-
skrifstofuna. Ég vildi tala við
fólk, sem ég þekkti ekki fólk
sem aðeins gaf mér upplýsing-
ar. Ég vildi ekki spyrja fólk,
sem myndi svara: — Já, en ertu
nú búin að hugsa þig nógu vel
um?
A skrifstofunni fékk ég nafn
sérfræðings i gervifrjóvgun. Ég
hringdi sjálf til hennar og fékk
tima.
Fyrst reyndi hún að átta sig á
hvers konar manneskja ég væri.
Hvort ég væri sú manngerð,
sem er fastákveðin i einhverju
einn daginn, og breytir um
skoðun næsta dag. Roberto var
með mér i fyrstu skiptin, og við
byrjuðum meðferðina saman.
Ég hélt að ég yrði strax vanfær,
eins og i tvö fyrri skiptin, en svo
einfalt var það ekki. Ég var óró-
leg, spennt og mjög viðkvæm.
Partntx: Kun cC th* lau Ro&nu
(fnsihutnónjly by artiftcuti insetKtmtxm)
Fæðingarvottorð Milos Roberto Andrea er sérstakt. Þar stendur : foreldrar Kim og Roberto heitinn.
Kortið sem' Kim Casali teiknaði
vegna fæðingar þriðja sonarins.
KIM EIGNAÐIST BARI
SÍNUM 16 MÁNUÐUM
Kim Casali, konan að baki teiknimynda-
flokksins heimsfræga ,,Ást er...”, er i
heimsfréttunum. Maður hennar Róberto
dó úr krabbameini fyrir hálfu öðru ári, en
i sumar ól Kim honum son — sem getinn
var með gervifrjóvgun. Hún segir hér
sögu sina með eigin orðum.
Kim Casali hamingjusöm með sonum sinum þrem daginn eftir
fæðinguna, Milo, Stefano, fimin ára og Dario þriggja ára.
inn. Égá tvo syni, sem ég elska
umfram allt i heiminum. Ég vil
ekki halda mér dauðahaldi í þá
af þvi að ég er einmana. Ég
vissi að ég myndi gera það, en
það hefði verið rangt.
— Börn þurfa að vera frjáls.
Nú eru þeir á indælum aldri
(Stefano fimm ára, Dario
þriggja), en þegar þeir eldast
þurfa þeir að slita sig lausa, án
þess að ég hangi um hálsinn á
þeim. Ef ég get þá skipt ást
minni i þrjá staöi, veröur þaö
miklu auðveldara.
— Auövitaö er þetta eigin-
gjörn ákvörðun. Barnið fæddist
af þvi að ég hafði ákveðið það,
af því að mér finnst ég þarfnast
þess. En ég veit að ég get gefið
þvl ást og umhyggju.
— Stefano er á þeim aldri, að
hann vill vernda mig og annast
mig. Hann segist ætla að giftast
mér, þegar hann verður stór.
— Þegar drengirnir eru orön-
irstærri, ætla ég að segja þeim
sannleikann. Það er tilgangs-
laust að ljúga að þeim, þvi ein-
mitt núna eru þeir aðeins upp-
teknir af maganum á mömmu
og barninu, sem er þar. Þeir
verða fljótlega komnir á þann
aldur aö þeir fara að telja á
fingrum sér — og það er ég
hrædd um að sumir nágrann-
anna séu þegar farnir að gera.
En ég hef ekki gert neitt, sem
ég skammast min fyrir. Þetta
er eðlilegur hlutur. Og þetta er
mitt lif, min ákvörðun og mitt
barn. Möguleikinn var fyrir
hendi, og ég hagnýtti mér hann.
Mig langaði til að eignast þriðja
barnið.
Eiginlega skeyti ég litiö um
hvað annað fólk hugsar og álít-
ur. Ég veit sannleikann og nán-
asta fjölskylda min. Ég veit að
Ég vissi að hann myndi
deyja
Allt sem ég þráði i lifinu var
maður, sem ég elskaði, heil-
brigð börn, öruggt heimili, hús
og bifreiö. En Roberto fór frá
okkur, og eftir það fór ég ekki til
læknisins mánuðum saman.
Vandamáliin hrönnuðust upp,
en ég er ekki þannig að ég hætti
við hálfklárað verk.
Mig minnir að ég hafi farið
fjórum, fimm sinnum i meðferð.
Ég hringdi og tilkynnti þegar
blæðingar byrjuðu, og svo fékk
ég tima 15 dögum seinna. Ég
var ekki vanfær, en ég beit á
jaxlinn og hélt áfram. Ég var
farin að halda að þetta gengi
ekki, en skyndilega var ég
þunguð.
— Þetta hefur verið erfiöur
timi. Nokkrum sinnum hef ég
fyllzt örvæntingu og sagt við
sjálfa mig: Þetta er ekki er
ekki eins og þaö á að vera.Hugs-
unin um að barnið myndi biða
tjón af þessu og aldrei biða þess
bætur, hrjáði mig oft. Auk þess
óttaðist ég að barnið mitt fengi
Ég hef aldrei verið eins einmana og siðustu mánuði meðgöngu-
timans, segir Kim, — ég fann aö ég haföi engan að styöjast við.