Fréttablaðið - 25.05.2007, Qupperneq 104

Þegar fjölskylda mín var bú-sett um tíma á Spáni bjuggum
við í sex hæða húsi með flötu þaki
þar sem var hægt að hengja upp
blautan þvott og liggja í sólbaði. Í
húsinu fast við okkar var staðsett
nunnuklaustur. Yfirmenn klaust-
ursins ráku augljóslega harða
einangrunarstefnu því að í hvít-
kalkaða vegginn sem skildi þakið
þeirra frá þakinu okkar höfðu
verið steypt þúsund lítil gler-
brot. Maður sá ósjálfrátt fyrir sér
vesæla blóðrisa nunnu blaktandi
á veggnum eins og sauðargæra á
gaddavír. Og velti fyrir sér hvort
hefði verið meira metnaðarmál, að
halda nunnunum inni eða óæski-
legum áhrifum úti?
er best að
þurfa ekki að verða of var við.
Glerbrotin í veggnum eru aðeins
ein af fjölmörgum hentugum að-
ferðum til að skilja sig frá ná-
granna sínum, skilja nágrannann
frá sjálfum sér. Á Íslandi var heilt
herlið til að mynda geymt innan
girðingar áratugum saman, uppi
á heiði sem oftast er líkt við yfir-
borð tunglsins, til að verja íslenska
fjöreggið erlendri spillingu.
hef ég ýmislegt við mína
nágranna að athuga og mun hefja
undirskriftasöfnun hið fyrsta til
að flæma burt eftirfarandi ein-
staklinga: manninn sem ég hef
grun um að sé laumualki, konuna
sem á það til að birtast nakin úti í
glugga þegar tungl er í fyllingu –
og svo auðvitað anarkistann í kjall-
aranum. Grenndarkynning á til-
lögunum mun fara fram í íþrótta-
húsi Melaskóla hið fyrsta.
útiloka nærveru óæski-
legra nágranna er ekki skortur á
mannskilningi, náungakærleika
eða samfélagslegri ábyrgð. Það
er eðlileg ósk um að vernda fast-
eignaverðið og börnin. Í þessari
röð. Blessuð börnin sem eru strax
byrjuð að leika sér með sprautu-
nálar í stað bolta.
lausnin hér er auðvitað
þverfagleg og sameinar velferðar-
mál og byggðastefnu á hagkvæm-
an máta. Á Miðnesheiði hefur kjör-
ið svæði til félagslegrar einangr-
unar staðið ónotað eftir að herinn
fór, en þar hefur nú verið ákveð-
ið að koma fyrir háskólastúdent-
um. Ekki þarf að örvænta: á Flat-
eyri situr fólk uppi með verðlaus-
ar eignir. Í Reykjavík sitja eignir
uppi með verðlaust fólk. Því ekki
að senda rónana á Vestfirði og
smala Flateyringum niður í miðbæ,
þar sem sólin getur haldið áfram
að skína og fuglarnir að syngja og
maður gæti bara næstum haldið að
maður væri í útlöndum?
Glerbrot í
vegginn, takk