Fréttablaðið - 22.12.2007, Blaðsíða 46

46 22. desember 2007 LAUGARDAGUR
U
nnur var því búin að
ganga með það í
maganum í nokkur
ár hvort hún ætti að
gefa út bók sem
byggði á hennar
kunnáttu og reynslu. Hún hafði
verið að skrifa hana í tvö ár og
smám saman að bæta við köflum
þegar sonur hennar hringdi í hana
og sagði henni að nú væri lag – hann
vissi hvar hún ætti að láta prenta
bókina. Unnur sló til, fór sjálf í
útgáfustarfsemina – enda sagði hún
að hana hefði aldrei grunað hvað
það yrði mikil vinna. En hún er
fegin að hún gerði það og bókin
Njóttu lífsins – leiðbeiningar í
mannlegum samskiptum fjallar um
allt frá framkomu, borðsiðum og
umhirðu hárs og handa til ráðlegg-
inga um hvernig skuli bera sig að
þegar andlát ber að höndum.
Varð skotin aftur
„Kaflarnir bættust smám saman
við og til að mynda þegar Hermann
minn dó var ég sjálf alveg úti á
þekju hvernig ég átti að snúa mér
varðandi kistulagningu og annað.
Þannig er til dæmis sér kafli um
það í bókinni.“ Unnur býður upp á
smákökur á sínum fyrstu baksturs-
lausu jólum og leiðréttir sjálfa sig
snögglega þegar hún spyr blaða-
mann hvort hann vilji smáköku:
„Auðvitað segir maður: Má bjóða
þér smáköku?“ segir hún og hlær.
Hún býr í Kópavogi með manni
sínum, Gunnari Valgeirssyni flug-
virkja, og segir að þegar hún hafi
orðið skotin í seinna skiptið hafi
fólk sífellt verið að segja henni
hvað hún liti vel út – „hamingjan
sést nefnilega í augunum á manni“.
Hún og Gunnar höfðu þekkst lengi
og hún segir að það hafi verið henni
ákaflega mikilvægt að halda áfram
með lífið eftir langa sorg. „Maður
getur bara ekki gefist upp, það er
algert lykilatriði að reyna að vera
hamingjusamur áfram.“
Langur og mjór Reykvíkingur
Unnur hefur alið manninn í Reykja-
vík mest allt sitt líf en hún fæddist
árið 1930 og bjó fyrstu árin á Grund-
arstíg og Egilsgötu uns fjögurra
manna fjölskyldan, sem samanstóð
af foreldrum, Unni og systur henn-
ar, fluttist í Skerjafjörðinn þar sem
faðir hennar tók við skólastjóra-
stöðu í Skildinganesskóla – sem
síðar lagðist niður þegar Melaskóli
var stofnaður – en þá varð faðir
hennar skólastjóri þar. „Ég var alla
tíð fremur feimin og uppburðar lítil,
þótt ég hafi að vísu verið í dansi alla
tíð. Ég var löng og mjó og eins og
oft er með hávaxnar stúlkur sem
skera sig úr gekk ég með bogin hné
– inn fermingargólfið, inn í bíó og
út úr leikhúsinu.“ Unnur gekk í
Skilingarnesskóla, lauk gagnfræða-
prófi frá gagnfræðaskóla Austur-
bæjrar. Hún kynntist Hermanni 17
ára gömul en hann var þremur
árum eldri en hún. „Hann var mik-
ill dansari og við vorum saman í
dansskóla hjá Kay Smith, sem leist
svo vel á okkur að hann samdi
nokkra dansa sérstaklega fyrir
okkur sem við sýndum svo hingað
og þangað. Það var ekki mikið um
skemmtikrafta í þá daga.“
Keypti sér stígvél, svuntu og hníf
Eftir þriggja ára kynni og líflegt til-
hugalíf giftust þau Unnur og Her-
mann og fluttust fljótlega til Kefla-
víkur. „Hermann var að vinna á
Keflavíkurflugvelli, hjá Esso, en ég
ætlaði bara að vera húsmóðir og
hugsa um börnin mín! Það tíðkaðist
lítið þá að konur færu að vinna
nema þá í síld eða einhverju svo-
leiðis. Ég keypti mér meira að segja
einu sinni hníf, stígvél og svuntu,
en það varð aldrei úr því að ég
mætti á síldarplanið.“ Örlögin réð-
ust svo þegar kven félagið í Kefla-
vík bað þau hjónin um að kenna
dans á vegum þess og fengu þau
barnaheimilið til afnota. „Aðsóknin
var alveg gífurleg. Hermann ferð-
aðist um öll Suðurnesin kennandi
dansinn og var þannig kominn í
tvær fullar vinnur og að lokum varð
danskennslan ofan á. Hins vegar
fundum við Hermann það að ef
danskennslan átti að verða okkar
aðalatvinna vantaði okkur ýmislegt
upp á danskunnáttuna svo við
fórum út til Danmerkur með börnin
og Hermann tók tveggja ára dans-
kennaranám á einu ári.“
Stendur enn fyrir tískusýningun
Þegar hjónin komu heim frá Dan-
mörku vildi faðir Unnar að þau
stofnuðu dansskóla hér í Reykjavík
og sagðist ætla að vinna að því að
öll tólf ára börn í Melaskóla fengju
danskennlu. Fljótlega stofnuðu þau
þó sinn eigin dansskóla, árið 1958,
og það varð sprenging – allur bær-
inn vildi læra að dansa og Unnur
fór aftur út til Danmerkur og tók
sjálf danskennaraprófið. En vendi-
punkturinn í lífi hennar var hins
vegar þegar hún fór á námskeið í
tískuskóla Sigríðar Gunnarsdóttur.
„Hermann vildi endilega að ég færi
til hennar á frúarnámskeið til að ég
losnaði endanlega við þessa feimni
og óánægju með sjálfa mig sem ég
hafði verið að burðast með þarna,
orðin þrítug. Ég þráaðist við og
sagðist ekkert ætla að fara! Að
lokum lét ég undan og var þarna á
námskeiðinu með konum sem voru
eldri en ég og allir þekktu: For-
stjóra- og læknafrúr og ég sá fljótt
að ég var ekkert verri en hver
önnur kona og gat þetta jafnvel.“
Þaðan lá leiðin svo til Boston í tísku-
skóla árið 1962 og Unnur hefur ekki
stoppað síðan – stendur enn fyrir
tískusýningum og var með einar
þrjár í síðasta mánuði. „Þetta eru
bara einkasýningar, Eggert feld-
skeri hringir til dæmis yfirleitt í
mig þegar hann þarf að halda pelsa-
sýningu. Það er gott að vinna fyrir
Eggert.“
Árin í Klúbbnum
Unnur kom Módelsamtökunum á
fót árið 1967 og Íslendingar tóku
þeim af ánægju en hún kom á lagg-
irnar eigin sýningarhópum út frá
námskeiðunum sem hún hélt. Hvað
sýndu hóparnir aðallega? „Nú, lop-
ann! Íslenskan ullarfatnað fyrst og
fremst. Við sýndum fyrir ullar-
framleiðendur svo sem Álafoss,
Gefjun og Hildu og fyrir verslanir
sem seldu íslenskan ullarfatnað. Á
Hótel Loftleiðum voru alltaf flottar
sýningar hvert einasta hádegi á
föstudögum yfir sumarmánuðina
þar sem fólk gæddi sér á góðum
mat meðan það horfði á sýningar-
fólkið kynna íslenska framleiðslu.
Öll fimmtudagskvöld, klukkan hálf-
tíu, vorum við svo á Skálafelli,
Hótel Esju, með sýningar þar sem
nýjustu tískuföt verslananna voru
sýnd og svona gekk þetta nær allan
áttunda áratuginn. Það var ekki frí
nema á stórhátíðum.“ Aðsóknin var
alltaf mikil og eftir Loftleiða- og
Skálafellstímabilið tók við annað
tískusýningatímabil í Klúbbnum.
„Þar vorum við á diskótekinu og
sýningarhópurinn var orðinn tals-
vert stærri og yngri svo að ég gat
„munstrað“ sýningarnar – látið tvo
eða þrjá koma inn í einu. Sýningin
var hvert fimmtudagskvöld klukk-
an hálftólf og þetta var mikil stemn-
ing – ljósin blikkuðu í gólfinu, Þor-
geir Ástvaldsson vinur minn var
diskó tekari og þessi skemmtilega
diskótónlist dundi undir. Þorgeir og
ég höfðum alveg sama smekk á tón-
listinni. Þetta voru okkar fyrstu
sýningar en svo vorum við auðvitað
að sýna aukalega úti um allan bæ, í
Hollywood og víðar.“
Hélt ennþá rétt á hönskunum
Unnur hafði röð og reglu á hlutun-
um, var ströng módelmamma og
ungmennin sem sýndu fyrir hana
máttu ekki nota áfengi eða reykja
Hef lært ýmislegt síðustu árin
Það er staðhæfing margra að vegna tilsagnar og áhrifa Unnar Arngrímsdóttur lifi fjölmargar íslenskar konur betra lífi. Í
gegnum starf sitt á sýningarpöllum, námskeiðum og danskennslu í nærri fimmtíu ár hefur hún kennt konum á öllum aldri að
ganga með reisn sem og að dansa rúmbu og fleiri dansa. Unnur sagði Júlíu Margréti Alexandersdóttur að hún hefði ekki getað
hugsað sér að falla frá án þess að skila ævistarfinu áfram til næstu kynslóða.
Um daginn hitti ég til dæmis gamlan nemenda á
Oddfellow-fundi og hún sagði við mig þar sem ég hélt á
hönskunum mínum í hendinni: „Ég sé að þú heldur rétt á
hönskunum – lætur fingurna snúa aftur, ég geri það líka
enda var ég á námskeiði hjá þér og lærði það.“
VINNAN SKAÐAR ENGAN Unnur Arngrímsdóttir segir að það að hafa nóg fyrir stafni hafi hjálpað henni að komast yfir sorgina eftir
lát eiginmanns síns, Hermanns Ragnars Stefánssonar danskennara. Unnur hefur til að mynda staðið fyrir tískusýningum frá árinu
1967 og er hvergi nærri hætt – var með einar þrjár sýningar í síðasta mánuði. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA