Fréttablaðið - 22.12.2007, Síða 46

Fréttablaðið - 22.12.2007, Síða 46
46 22. desember 2007 LAUGARDAGUR U nnur var því búin að ganga með það í maganum í nokkur ár hvort hún ætti að gefa út bók sem byggði á hennar kunnáttu og reynslu. Hún hafði verið að skrifa hana í tvö ár og smám saman að bæta við köflum þegar sonur hennar hringdi í hana og sagði henni að nú væri lag – hann vissi hvar hún ætti að láta prenta bókina. Unnur sló til, fór sjálf í útgáfustarfsemina – enda sagði hún að hana hefði aldrei grunað hvað það yrði mikil vinna. En hún er fegin að hún gerði það og bókin Njóttu lífsins – leiðbeiningar í mannlegum samskiptum fjallar um allt frá framkomu, borðsiðum og umhirðu hárs og handa til ráðlegg- inga um hvernig skuli bera sig að þegar andlát ber að höndum. Varð skotin aftur „Kaflarnir bættust smám saman við og til að mynda þegar Hermann minn dó var ég sjálf alveg úti á þekju hvernig ég átti að snúa mér varðandi kistulagningu og annað. Þannig er til dæmis sér kafli um það í bókinni.“ Unnur býður upp á smákökur á sínum fyrstu baksturs- lausu jólum og leiðréttir sjálfa sig snögglega þegar hún spyr blaða- mann hvort hann vilji smáköku: „Auðvitað segir maður: Má bjóða þér smáköku?“ segir hún og hlær. Hún býr í Kópavogi með manni sínum, Gunnari Valgeirssyni flug- virkja, og segir að þegar hún hafi orðið skotin í seinna skiptið hafi fólk sífellt verið að segja henni hvað hún liti vel út – „hamingjan sést nefnilega í augunum á manni“. Hún og Gunnar höfðu þekkst lengi og hún segir að það hafi verið henni ákaflega mikilvægt að halda áfram með lífið eftir langa sorg. „Maður getur bara ekki gefist upp, það er algert lykilatriði að reyna að vera hamingjusamur áfram.“ Langur og mjór Reykvíkingur Unnur hefur alið manninn í Reykja- vík mest allt sitt líf en hún fæddist árið 1930 og bjó fyrstu árin á Grund- arstíg og Egilsgötu uns fjögurra manna fjölskyldan, sem samanstóð af foreldrum, Unni og systur henn- ar, fluttist í Skerjafjörðinn þar sem faðir hennar tók við skólastjóra- stöðu í Skildinganesskóla – sem síðar lagðist niður þegar Melaskóli var stofnaður – en þá varð faðir hennar skólastjóri þar. „Ég var alla tíð fremur feimin og uppburðar lítil, þótt ég hafi að vísu verið í dansi alla tíð. Ég var löng og mjó og eins og oft er með hávaxnar stúlkur sem skera sig úr gekk ég með bogin hné – inn fermingargólfið, inn í bíó og út úr leikhúsinu.“ Unnur gekk í Skilingarnesskóla, lauk gagnfræða- prófi frá gagnfræðaskóla Austur- bæjrar. Hún kynntist Hermanni 17 ára gömul en hann var þremur árum eldri en hún. „Hann var mik- ill dansari og við vorum saman í dansskóla hjá Kay Smith, sem leist svo vel á okkur að hann samdi nokkra dansa sérstaklega fyrir okkur sem við sýndum svo hingað og þangað. Það var ekki mikið um skemmtikrafta í þá daga.“ Keypti sér stígvél, svuntu og hníf Eftir þriggja ára kynni og líflegt til- hugalíf giftust þau Unnur og Her- mann og fluttust fljótlega til Kefla- víkur. „Hermann var að vinna á Keflavíkurflugvelli, hjá Esso, en ég ætlaði bara að vera húsmóðir og hugsa um börnin mín! Það tíðkaðist lítið þá að konur færu að vinna nema þá í síld eða einhverju svo- leiðis. Ég keypti mér meira að segja einu sinni hníf, stígvél og svuntu, en það varð aldrei úr því að ég mætti á síldarplanið.“ Örlögin réð- ust svo þegar kven félagið í Kefla- vík bað þau hjónin um að kenna dans á vegum þess og fengu þau barnaheimilið til afnota. „Aðsóknin var alveg gífurleg. Hermann ferð- aðist um öll Suðurnesin kennandi dansinn og var þannig kominn í tvær fullar vinnur og að lokum varð danskennslan ofan á. Hins vegar fundum við Hermann það að ef danskennslan átti að verða okkar aðalatvinna vantaði okkur ýmislegt upp á danskunnáttuna svo við fórum út til Danmerkur með börnin og Hermann tók tveggja ára dans- kennaranám á einu ári.“ Stendur enn fyrir tískusýningun Þegar hjónin komu heim frá Dan- mörku vildi faðir Unnar að þau stofnuðu dansskóla hér í Reykjavík og sagðist ætla að vinna að því að öll tólf ára börn í Melaskóla fengju danskennlu. Fljótlega stofnuðu þau þó sinn eigin dansskóla, árið 1958, og það varð sprenging – allur bær- inn vildi læra að dansa og Unnur fór aftur út til Danmerkur og tók sjálf danskennaraprófið. En vendi- punkturinn í lífi hennar var hins vegar þegar hún fór á námskeið í tískuskóla Sigríðar Gunnarsdóttur. „Hermann vildi endilega að ég færi til hennar á frúarnámskeið til að ég losnaði endanlega við þessa feimni og óánægju með sjálfa mig sem ég hafði verið að burðast með þarna, orðin þrítug. Ég þráaðist við og sagðist ekkert ætla að fara! Að lokum lét ég undan og var þarna á námskeiðinu með konum sem voru eldri en ég og allir þekktu: For- stjóra- og læknafrúr og ég sá fljótt að ég var ekkert verri en hver önnur kona og gat þetta jafnvel.“ Þaðan lá leiðin svo til Boston í tísku- skóla árið 1962 og Unnur hefur ekki stoppað síðan – stendur enn fyrir tískusýningum og var með einar þrjár í síðasta mánuði. „Þetta eru bara einkasýningar, Eggert feld- skeri hringir til dæmis yfirleitt í mig þegar hann þarf að halda pelsa- sýningu. Það er gott að vinna fyrir Eggert.“ Árin í Klúbbnum Unnur kom Módelsamtökunum á fót árið 1967 og Íslendingar tóku þeim af ánægju en hún kom á lagg- irnar eigin sýningarhópum út frá námskeiðunum sem hún hélt. Hvað sýndu hóparnir aðallega? „Nú, lop- ann! Íslenskan ullarfatnað fyrst og fremst. Við sýndum fyrir ullar- framleiðendur svo sem Álafoss, Gefjun og Hildu og fyrir verslanir sem seldu íslenskan ullarfatnað. Á Hótel Loftleiðum voru alltaf flottar sýningar hvert einasta hádegi á föstudögum yfir sumarmánuðina þar sem fólk gæddi sér á góðum mat meðan það horfði á sýningar- fólkið kynna íslenska framleiðslu. Öll fimmtudagskvöld, klukkan hálf- tíu, vorum við svo á Skálafelli, Hótel Esju, með sýningar þar sem nýjustu tískuföt verslananna voru sýnd og svona gekk þetta nær allan áttunda áratuginn. Það var ekki frí nema á stórhátíðum.“ Aðsóknin var alltaf mikil og eftir Loftleiða- og Skálafellstímabilið tók við annað tískusýningatímabil í Klúbbnum. „Þar vorum við á diskótekinu og sýningarhópurinn var orðinn tals- vert stærri og yngri svo að ég gat „munstrað“ sýningarnar – látið tvo eða þrjá koma inn í einu. Sýningin var hvert fimmtudagskvöld klukk- an hálftólf og þetta var mikil stemn- ing – ljósin blikkuðu í gólfinu, Þor- geir Ástvaldsson vinur minn var diskó tekari og þessi skemmtilega diskótónlist dundi undir. Þorgeir og ég höfðum alveg sama smekk á tón- listinni. Þetta voru okkar fyrstu sýningar en svo vorum við auðvitað að sýna aukalega úti um allan bæ, í Hollywood og víðar.“ Hélt ennþá rétt á hönskunum Unnur hafði röð og reglu á hlutun- um, var ströng módelmamma og ungmennin sem sýndu fyrir hana máttu ekki nota áfengi eða reykja Hef lært ýmislegt síðustu árin Það er staðhæfing margra að vegna tilsagnar og áhrifa Unnar Arngrímsdóttur lifi fjölmargar íslenskar konur betra lífi. Í gegnum starf sitt á sýningarpöllum, námskeiðum og danskennslu í nærri fimmtíu ár hefur hún kennt konum á öllum aldri að ganga með reisn sem og að dansa rúmbu og fleiri dansa. Unnur sagði Júlíu Margréti Alexandersdóttur að hún hefði ekki getað hugsað sér að falla frá án þess að skila ævistarfinu áfram til næstu kynslóða. Um daginn hitti ég til dæmis gamlan nemenda á Oddfellow-fundi og hún sagði við mig þar sem ég hélt á hönskunum mínum í hendinni: „Ég sé að þú heldur rétt á hönskunum – lætur fingurna snúa aftur, ég geri það líka enda var ég á námskeiði hjá þér og lærði það.“ VINNAN SKAÐAR ENGAN Unnur Arngrímsdóttir segir að það að hafa nóg fyrir stafni hafi hjálpað henni að komast yfir sorgina eftir lát eiginmanns síns, Hermanns Ragnars Stefánssonar danskennara. Unnur hefur til að mynda staðið fyrir tískusýningum frá árinu 1967 og er hvergi nærri hætt – var með einar þrjár sýningar í síðasta mánuði. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128

x

Fréttablaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Fréttablaðið
https://timarit.is/publication/108

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.