Tíminn - 28.03.1982, Page 10

Sunnudagur 28. mars 1982
10________________________ Mimm
fréttir^^^^K
Skipsbrotsmennimir af Suðurlandinu komnir heim:
FAGNAÐARFUNDIR A
REYKJAVÍKURFLUGVELLI
■ Skipbrotsmcnnirnir tiu af
Suðuriandinu komu til Reykja-
vikur kl. 19.2« í gærkvöldi mcð
tveimur flugvélum frá Sverri
Þóroddssyni. Fjöldi manna var
staddur á flugvellinum til þess
að fagna komu þcirra, m.a.
færði skipafélagið hvcrjum
þcirra vcglegan blómvönd.
Skuggi hvildi þó yfir móttökun-
um, þar sem ellefta niannsins
úr áhöfninni, Ævars Ragnars-
sonar er saknað. Hans var leitað
langt fram eftir kvöldi i fyrra-
dag en án árangurs. Timamcnn
voru staddir á Reykjavikurflug-
velli við komu skipbrotsmann-
anna og áttu stutl viðtöl viö
nokkra þeirra.
Þeir scin af komust voru þeir
Halldór Almarsson, skipstjóri,
Ingimar Kristinsson, 1. stýri-
maður, Sveinn Steinar Guðjóns-
son, 2. stýrimaður, Pétur
Sverrisson yfirvélstjóri, Sæ-
mundur Aðalsteinsson, 2. vél-
stjóri, Hafsteinn Valgarðsson 3.
vélstjóri, Gunnar Rúnar Haf-
.steinsson, matsveinn, ólafur B.
Th. Pálsson, háseti Guðmundur
Þór Guöbrandsson, háseti og
Ólafur Bæringsson háseti.
® Fjölskylda Ilalldórs Almarssonar skipstjóra fagnaði honum á flugvellinum. Hann heldur á yngri
dótturinni, önnu við hlið hans er Helena Jónasdóttir, kona hans og eldri dóttirin Sonja við hlið hennar.
Tfmamynd Róbert.
Halldór Almars-
son skipstjóri:
,,Þegar
við heyrð-
um í
þotunum
vissum
við að
þyrlan
var ekki
langt
undan”
■ llalldór Almarsson skipstjóri
var fagnaö af konu sinni og dætr-
um, þegar hann steig út úr flug-
vélinni og var þar að auki strax
umkringdur fréttamönnum. Við
spurðum hann fyrst hvernig hon-
um hefði liöíð i bátnum. „Mér leiö
ekkert illa Ifkamlega, ég var vel
búinn og var ekkert kalt. Það var
kannski verri liðanin á sinninu,
það er slæmt að missa menn. En
maður reyndi að láta það ekki
bita á sig á þeirri stundu og
reyndi að standa fyrir sinu.
Mennirnir sýndu allir mikla still-
ingu.
— Missti enginn vonina meðan
þið biðuð við þessar eríiðu að-
stæður i björgunarbótnum.
„Nei, Þórshafnarradió hafði
sagtokkur að það væru tveir tim-
ar i Hvitabjörninn og við biðum
þá rólegir i þá tvo tima og i milli-
tiðinnikom danska þyrlan og það
lifgaði uppá menn. En svo hvarf
hún á braut og við urðum ekki
varir við neinn um tima og þá var
komið fram yfir þann tima sem
Hvitabjörninn átti að vera kom-
inn. En þá fórum við að heyra i
Nimrod þotunum og vissum þá að
þyrlan gat ekki verið langt undan.
Svo kom hún niður úr skýjunum
og okkur létti. Þeir voru þá orðnir
ansi illa á sig komnir strákarnir
sem voru illa klæddir”.
— Hver var ástæðan til að
skipið fórst?
„Það er ekki gott að segja það
hérog nú en það hjálpaðist margt
að slæmt veður og leiðinda sjór.
Annars treysti ég mér ekki til að
segja um þetta núna”.
— Heldur þú að farmurinn hafi
kastast til i lestinni?
„Um það get ég ekkert sagt”.
— Var nokkurbeygur i ykkur
þegar þið fóruð frá Þórshöfn um
morguninn um að illa kynni að
fara i þessu vonda veðri og stór-
sjó?
„Nei, þá hefðum við ekki farið
af stað”, sagði Halldór Almars-
.son skipstjóri.
SV
Helena
Jónasdóttir,
eiginkona
skipstjórans:
„Ég trúi þvf
þegar ég
sé hann”
„Ég trúiwþvi þegarég sé hann,”
sagðist Ilelena Jónasdóttir eigin-
kona skipstjórans hafa sagt þegar
hún frétti að það væri búið að
bjarga honum og hann væri úr
allri hættu.
Hún sagði að hún hefði frétt af
slysinu um klukkan tvö á fimmtu-
daginn og sér hefði orðiö mjög illa
við. Það var svo ekki fyrr en um
sexleytið að björgunin hefði tekist
einsog raun varð á. „Timinn þar
á milli var versti timi, sem ég hef
lifað”, sagði Helena.
SV
„Rerum
öllum
kröftum frá
skipinu”
— sagði Gunnar
Hafsteinsson,
kokkur
■ „Ég var staddur i messanum
þegar brotið reið yfir. Maður átt-
aði sig næstum strax á þvi sem
var að skc og fór niður og sótti
bjargvesti og dreif sig siðan út á
dekk”, sagði Gunnar Hafsteins-
son kokkur á Suöurlandinu i sam-
tali við Timann við komuna til
Reykjavlkur i gær. „Við kom-
umst allir í álbátinn og rerum af
öllum kröftum frá skipinu.
— Sáuð þið skipið sökkva?
„Nei, við vorum komnir svo
langt frá þvi þegar það sökk
endanlega að við sáum ekkert til
þess”, sagði Gunnar.
— Hvaðvarð um bátsmanninn?
„Ég veit það eiginlega ekki. En
ég held að hann hafi verið að
reyna að losa álbátinn þegar hann
tók út en annars skeði þetta allt
svo snöggt að ég treysti mér ekki
til að fullyrða neitt um það”,
sagði hann.
— Hvernig var vistin i
björgunarbátunum?
— Það var nokkuð kalt og
óþægilegt , sagði Gunnar.
—Sjó
„Reyndum
að keyra á
fullri ferð
upp í veðrið
í fimm til
tíu mín-
útur”
— segir
Sæmundur
Aðalsteins-
son,annar
vélstjóri
■ „Ég var sofandi, þegar skipið
lagðist á hliðina. Um leiö hringdu
neyðarbjöllur i skipinu og það
leyndi sér ekki að eitthvað alvar-
legt hafði gerst. Allt fór á fleygi-
ferð i klefanum og menn flýttu sér
upp”, sagði Sæmundur Aðal-
steinsson, sem var annar vél-
stjóri á Suöurlandinu.
„Við bjuggumst við að skipið
mundi fljótlega rétta sig af, — en
það gerðist svo ekki. Við reyndum
að keyra á fullriferðupp i veðrið i
einar fimm eða tiu minútur, en
ekkert dugði. Þá var kallað á
menn að fara aö koma sér i bát-
ana.
Við misstum báða lifbátana út
og þá var ekki um annað að ræða
en að reyna að koma bát úr áli
sem var stjórnborðsmegin á skip-
inu á flot. Við vorum með annan
bát bakborðsmegin, en það þýddi
ekki aö reyna við hann. Það má
kallast heppni að það skyldi tak-
ast yfirleitt, þvi daviðurnar slóg-
ust i bátinn og löskuðu hann nokk-
uð.
Ævar rak i burtu frá
skipinu
Það var þegar við vorum að
reyna að losa álbátinn að Ævar
heitinn féll útbyrðis. Það var ekk-
ert sem við gátum aðhafst, hann
rak svo fljótl burtu frá skipinu og
hvarf okkur brátt sjónum. Við,
þeir tiu sem eftir vorum, kom-
umst allir um borð i bátinn. Við
vorum votir og kaldir og þetta var
þvi löng bið, þessir þrir timar
sem liðu, þangað til við vorum
teknir upp i bresku þyrluna. Áður
höfðu tveir verið teknir um borð i
þyrluna frá Hvitabirninum.
Á sjóinn aftur
„Ég býst við að fara á sjóinn
aftur, þegar ég er búinn að jafna
mig eftir þetta”, segir Sæmund-
ur, en hann útskrifaðist úr Vél-
skóla Isiands 1977 og hefur verið á
sjó siðan. „Ég fann ekki til
hræðslu meðan þetta var að ger-
ast og finn reyndar engin eftir-
köstennþá, en minningum um að
missa bátsmanninn verður alltaf
þungbærust.”
—AM
„Allir héldu
ró sirmi”
— sagði Steinar
Guðjónsson,
2. stýrimaður
■ „Þetta voru vægast sagt erfið-
ar stundir, meðan verið var að
komast i bátana en þó héldu allir
ró sinni og ég heid að það hafi
ráðið miklu um það að ekki fór
enn ver,” sagði Steinar Guðjóns-
son, 2. stýrimaður af Suöurland-
inu þegar Timinn hitti hann við
komuna til Reykjavikur. „Ég var
i koju þegar brotið reið yfir, en
áttaði mig þó fljótt og kom mér út
■ Sæmundur Aðalsteinsson 2. vélstjóri hlaut hlýjar móttökur móður
sinnar, þegar hann sté út Ur flugvélinni. Til vinstri á myndinni er Gunn-
ar Rúnar Hafsteinsson, matsveinn.