Tíminn - 08.04.1982, Blaðsíða 31

Fimmtudagur 8. april 1982
fyrir utan iþróttavöruverslun i
Los Angeles, þar sem hann var
staðinn að búðarhnupli. Var hann
lagður niður i götuna, en „Tania”
sem sat i bil handan strætisins og
fylgdist með hverju fram fór,
seildistósjálfrátt eftir byssu sinni
og hóf skothrið. Sluppu þremenn-
ingarnir fyrir vikið, en skildu
samt eigin bil eftir og komust
undan i stolnum bil. Settust þau
að á móteli i grennd við Disney-
land.þar sem þau biðu eftir að ná
sambandi við aðra félaga sina. 1
mótelherberginu opnuðu þau
sjónvarpstækiðog fengu óvænt að
fylgjast með þvi þegar lögreglan i
Los Angeles og FBI lögðu hið
„örugga skjól” þeirra i rúst með
feiknalegri skothrið. Fórust þar
allir félagar þeirra.
Hófst nú ár, þar sem fáum sög-
um fer af athöfnum þremenning-
anna. Þau héldu til San Fran-
sisco, þar sem þau hittu Jack
nokkurn Scott, iþróttafréttaritara
og mikinn uppreisnaranda, en
hann hafði áður aðstoðað einn fé-
laga hópsins, Wendy Yoshimura.
Scott bauðst til að koma þeim til
New York og fá þeim hæli á bú-
garði sem hann átti i Pennsyl-
vaniu. Þetta féllust þau á og ók
Scott Taniu ásamt foreldrum sin-
um til New York.
Þar með var ævintýraförinni
haldið áfram og tókst þeim að
forðast athygli alrikislögreglunn-
ar á ferð sinni frá Pensylvaniu til
New York að nýju og þá enn vest-
ur til Las Vegas og Sacramento.
Þótt Patty væri margsinnis skilin
frá félögum sinum, gerði hún
enga tilraun til þess að flýja og
það hvarflaði ekki einu sinni að
henni. Við réttarhöldin sagðist
henni svo frá að hún hafi ekki tal-
ið sér neinn samastað visan. Lög-
reglan var á höttunum eftir henni
og rikissaksóknari Bandarikj-
anna, William Saxbe, hafði látið
svo um mælt, að hún væri aðeins
eins og „hver annar glæpa-
maður”. Hún var viss um að for-
eldrar sinir vildu hvorki heyra sig
né sjá.
I Sacramento hittu þau fyrir
róttæklingana Jim Kilgore,
Kathy Soliah og Steven bróður
hennar, Wendy Yoshimura og
Mike Bortin. Þá réðust þau inn i
útibú Crocker National banks i
Carmichael og þar féll i átökun-
um Myrna Lee Opsahl, 42ja ára
gömul og fjögurra barna móðir.
Patty tók ekki beinlinis þátt i rán-
inu, en beið utan dyra i bilnum
sem þau ætluðu til undankomunn-
ar. Akváðu þau að flýja frá
Sacramento og halda til San
Fransisco. Þau tóku nú til við að
sprengja upp lögreglubila og var
það hér sem Patty var loks hand-
tekin.
Lifi hennar sem flóttamanns
var nú lokiö, en raunirnar voru þó
ekki að baki. Foreldrar hennar
fengu hinn færa lögfræðing F. Lee
Bailey til þess að sjá um vörn
hennar. Skógur af vottorðum og
sálgreiningum tók nú við, til þess
að sanna að hún hefði verið
fórnarlamb heilaþvottar og þvi
ekki ábyrg gerða sinna.Sækjand-
inn hélt þvi hins vegar fram að
hún hefði full vel vitað hvað hún
var aö gera. óþægilegasta sönn-
unargagnið gegn henni var
minjagripur, litill apahaus, sem
félagi hennar i Symbionesiska
Frelsishernum, Willie Wolfe,
hafði gefið henni. Patty kvaðst
hafa haft andstyggð á honum, en
gripurinn var notaður sem sönn-
un þess að hún hefði verið ást-
fangin af Wolfe og tekið af fúsum
vilja þátt i glæpaverkunum.
Hearst var dæmd fyrir banka-
31
rán 1976 og dæmd til sjö ára
fangavistar. Þegar hún hafði af-
plánað tvö ár, var dóminum
breytt og hún látin laus. Þar sem
þetta var ekki náðun, sækir Patty
Hearst nú fast að fá málið endur-
skoðað.
Um hana hafa nú verið ritaðar
niu bækur, þar á meðal af unn-
usta hennar Steven Weed og fyrr-
um lifverði hennar, Janey
Jimenez. Sjálf hefur hún svo ritað
sögu sina i samvinnu við Alvin
Moscow og nefnist bókin „Every
Secret thing.”
if?
Hún er nú gift fyrrum lifverði
sinum, Bernie Shaw og á átta
mánaða gamla dóttur.
Viðtalið sem hér fylgir, átti
Lawrence Grober við Patty
Hearst nýlega fyrir limaritið
Playboy.
■ „Það hefði verið óðs manns æði að ganga ekki til
liðs við Frelsisherinn, þvi þá hefðu þeir drepið mig.”
■ „Við notuðum öll sama tannburstann, þvi það var
álitið smáborgaralegt að hver ætti sinn eigin tann-
bursta.”
Hearst:„Upphaflega stóðtilað
hafa skipti á mér og þeim tveim-
ur. En þá hrifust þeir svo af allri
athyglinni og fóru að hugsa sitt
ráð betur. Þeir voru fjölmiðlaóð-
ir. Þeir höfðu enga stjórn á sér.
Það hvarflaði ekki að þeim aö
krefjastlausnargjalds og ég varð
enn hræddari, þegar það rann upp
fyrir mér. „Hvað ætla þeir þá að
gera?”
Playboy: „Það hefur verið
rækilega auglýst að þér var
nauðgað þessa 57 daga, sem þú
varst krefluö og bundin, bæöi af
þeim Cujo (Willie Wolfe) og Cin-
que. Emily Harris hefur sagt:
„Það er andstyggilegast að heyra
Patty ljúga upp þessari sögu um
að Willie hafi ráöist á hana.””
Hearst: „Andstyggilegri er sú
staðreynd að það gerði hann.”
Playboy: „Varstu beitt valdi.”
Hearst: „Vissulega. Það var
mikil niðurlæging. Margofthef ég
óskað þess að ég heföi þagað um
þetta, þviégfæ oft spurningu sem
þessa: „Varþér i rauninni nauðg-
að?” Þvi miður veit ég ekki
hvaða skilning þú leggur i nauðg-
un, en þegar manneskja er bund-
in og kefluð inni i skúmaskoti og á
um þetta að velja eöa dauðann, —
er það þá ekki nauðgun?”
Playboy: „Meðan á réttar-
höldunum stóö, þá lýsti lögmaður
þinn þvi mjög fjálglega, þegar
Cinque kom inn til þi'n og lyfti þér
upp á geirvörtunum.”
Hearst: „A geirvörtunum! Ja
hérna. Þaö var skrýtið. Ekki
minnist ég þess. Ég var klipin
mjög illilega, en ekki var mér lyft
upp. En þetta eru atvik sem ég
reyni mitt besta til þess að
gleyma.”
Playboy: „Varst þú hrædd um
aö þú yrðir höfð að kynferðisleg-
um leiksoppi fyrir þau, —- konurn-
ar jafnt sem karlana.”
Hearst: „Já, ég óttaðist það.
En svo fór þó ekki. Einn sál-
fræöingurinn við réttarhöldin
Louis J. West var þess fuliviss aö
ég vildi i bólið með kvenfólki.
Hann hefði orðið heimsins ham-
ingjusamasti maður hefði ég sagt
svo vera. Þetta fannst mér skrýt-
ið. Hvilangarhann til að hafa það
þannig, hugsaði ég.”
Playboy: „Ef til vill var hann
að reyna að komast að þvi hvort
þú hefðir verið komin á fremsta
hlunn með slikt, en svo bælt það
niður i undirmeðvitundinni.”
Hearst: „Hver veit.”
Playboy: „Hve lengi óttaðist þú
ágang kynvilUnga?”
Hearst: „Þar til bindiö var tek-
ið frá augunum á mér og ég fékk
að sjá hvernig samskipti þeirra
innbyrðis voru. Konurnar voru of
taugaveiklaðar til þess að þær
gætustaðiði þvi aðnauðga mér.”
Playboy: „Þær hafa ekki verið
svo mjög taugaveiklaðar. Þú lýs-
ir þvi þegar þær gengu um
brjóstahaldaralausar heilu dag-
ana og þú lfka.”
Hearst: „Þær lögðu mikið upp
úr þvi að láta sem þær létu sér
ekkert um nekt finnast. En það
var uppgerö og spenna i and-
rúmsloftinu.”
Playboy: „Óttaðist þú ekki að
þú mundir verða ólétt?”
Hearst: „Vissulega.”
Playboy: „Hvemig mundir þú i
stuttu máli lýsa högum þinum hjá
S.L.A. félögunum?”
Hearst: „Ég lifði við skit og
seyru.”
Playboy: „Er það rétt að þið
hafið 'öU notað sama tannburst-
ann?”
Hearst: „Já, viðbjóðslegt var
það. En það þótti borgaralegt að
eiga sinn eigin tannbursta.”
Playboy: „Ræðum nú um
konurnar sem tóku þátt i ráninu á
þér. Hvað um Zoya?”
Hearst: ,,Hún var hræðileg per-
sóna, köld sem Is i viðmóti viö
alla. Hún var iUskeytt og frá-
hrindandi. Stundum gat hún verið
aðlaðandi og alúðleg, en það
gerðist ekki oft. Hún ræddi um að
skera kjúkling á háls og þeyta
blóöinu yfir alla viðstadda, vegna
þess að hún taldi aö þaö yrði góð
æfing Imanndrápum. Fólk les um
þennan lýö I blöðunum, eins og
þetta hafi veriö bestu grey, svona
eins og skólakrakkar, sem hafi
verið svolitiö vankaðir. En þann-
ig voru þau ekki.”
Playboy: „Hvaö um Gabi
(Camillu Hall)?”
Hearst: „Hún hefði verið besta
manneskja, heföi hún ekki verið i
þessum félagsskap. Hún var list-
feng, en DeFreese taldi list henn-
ar smáborgaralega og vildi ekki
heyra hana minnast á slíkt. Hún
var neydd til þess að bæla þetta
niður.
Hún féll á engan hátt inn i um-
hverfið, og þá ekki si'öur af kyn-
ferðisástæðum. De Freese var
mjög, mjög óánægður með kyn-
viUu hennar. Þaö var eins og
hann væri hræddur við hana og
þar sem hann var foringinn, gerði
hann henni U'fið mjög leitt. Hann
fór andstyggilega meö hana. Hún
var stórlega óhamingjusöm, en
fór þó ekki sina leiö. Hún var ást-
fangin af Zoya og var samferða
henni i leiðangri, þegar hún var
drepin.”
Playboy: „Voru þær Zoya elsk-
endur?”
Hearst: „Nei. Það var liðin tið.
Þegar Zoya lá með DeFreese þá
grét Camilla Hall.”
Playboy: „Hvað um Gelinu
(Angelu Atwood)?”
Hearst: „Hún var fjörmeiri en
þau hin. Hún var sú eina sem
geröi aö gamni sinu að DeFreese
viöstöddum. Hún var vinkona Joe
Remiro og hún óskaði einskis
fremur en að hann kæmist út Ur
tugthúsinu. Hún æföi sig i aðfara
með byspu, reif hana stundum
fram og sagði: „NU eru öll
tugthússvinin dauö.”
Playboy: „En Nancy Ling
Perry, sem var köUuð Fahizah?”
Hearst: ,,Hún var kynlegri en
þau hin. Hún dýrkaði DeFreeze
og fannst hann vera Guö al-
máttugur.”
Playboy: „Þau Yolanda og
Teko, — öðru nafni Emily og Bill
Harris, — eru enn i fangelsi. Viltu
eitthvað segja um þau, áöur en
við snúum okkur að Cujo og
Cinque?”
Hearst: ,,Ég held að ég þekki
þau betur en þau þekkja sig
sjálf.”
Playboy: „Þaö verður gaman
fyrir þau aö lesa þetta.”
Hearst: „Já, auðvitað. Þau
eiga alltaf annrikt við aö ausa upp
úr sér lyginni, U"kt og þegar þau
stóðu i réttarsalnum og Emily
sagöi grátandi: „Ég sakna
mannsins mins svo mikið.” Atti
þetta aö hafa áhrif á dómarann?
Ja, þvilikt! Þau voru vist ekki
einu sinni saman, þegar þau voru
handtekin. Þau elskuðu og hötuðu
hvort annað. öll min fjölskylda
þráir heitt að þau væru dauö.
Móöir min vildi helst drepa þau
með berum höndum. Hún vildi
gefa þeim löörung á trantinn.”
Playboy: „Hvað um þig?”
Hearst: „Ég hef sama álit á
þeim og fárveikum hundi, sem
væri svo miklu betur kominn, ef
bundinn yröi endi á þrautir hans,
— og hann yröi svæföur.”
Playboy: „I bók þinni segir þú
oft að þú hefðir viljað drepa þau
hjúin?”
Hearst: „Já,en guðisélof aöég
geröi þaö ekki. Þá hefði ég visast
veriðákærð fyrir morð og liflátin.
Það er hlálegt að þeim verður
bráðum sleppt lausum. Þauhlutu
ákaflega vægan dóm og vorulika
i sjöunda himni. En kannske það
breytist.þegarbókin min erkom-
in út. Hver veit nema að þá verði
gefin út ákæra á hendur Emily
Harris.”
Playboy: „Þúsegir margsinnis
að hún hafi drepiö Myrnu Lee Od-
sahl, þessa fjögurra barna
móður? Varðst þú vitni að þvi?”
Hearst: „Nei, en hún sagði mér
það sjálf. Ef Utgefendur bókar
minnar heföu ekki treyst að ég
segöi það satt, stæöi þaö þar
ekki.”
Playboy: „Hvers vegna var
hún þá ekki ákærð fyrir morð?”
Hearst: „Spurðu dómstólana
aö þvi. Þeir hafa bara ekki gert
það, en þeir ættu að gera þaö.”
Playboy: „NU veröa þau bráð-
um látin laus. Heldur þú að þau
geti orðið gegnir borgarar að
nýju?”
Hearst: „Ég álit fyrir mitt leyti
að það væri hugsanlegt að Bill
Harris gæti þaö. En Emily er of
trúuð á réttmæti „byltingar”
sinnar. Hún mun aldrei segja:
„Ég gerði mistök.” Bill mundi
kannske aldrei segja það heldur,
en hann kynni að hugsa það og
snúa inn á aðra braut.”
Playboy: „Hvaö um kynni ykk-
ar Wolfe?”
Hearst: „Við urðum kunningj-
ar, en aldrei elskendur.”
Playboy: ,,A segulbandinu sem
sent var til blaðanna, þá sagðir
þú: „Viö Cujo höfum aldrei elsk-
að nokkurn einstakling á sama
hátt og hvort annað nú, þvi sam-
band okkar er ekki byggt á smá-
skítlegum borgaraskap.” Var
þetta tómt bull?”
Hearst: „Já, fullkomleea.”
Playboy: „Sögðu lögfræðingar
þinir þér að þú tapaöir málinu, ef
þú viöurkenndir að hafa elskaö
Cujo?”
Hearst: „Nei, nei, nei. Þeir
hefðu aldrei fariö aö segja slikt.
Hann var yngstur af hópnum og
sá þetta allt i rómantisku ljósi.
Hann gaf mér minjagripinn,
„apahausinn” og sagði að vinur
sinn sem læröi fornleifafræði,
heföi gefið sér hann. Menn hafa
sagt aö þetta sé ódýrt drasl, en
mér kæmi þó ekki á ó vart, ef hann
reyndist ævaforn við rannsókn.
Mér datt aldrei i' hug að það ætti
eftir að verða slikt stórmál úr
þessu. Mér var ráðlagt aö segja
að ég heföi gengiö meö hann, af
þvi að ég hefði ekki þoraö ööru.
Það var lika nokkuð til I þvi. En
samt hélt ég upp á hann, vegna
þess að ég áleit hann fornan og
merkilegan.”
Playboy: „En snúum okkur að
Donald DeFreese, sem kallaður
var Cinque.”
Hearst: „Ég var logandi hrædd
við hann. Það er erfitt að segja
aíhverju þau völdu hann til for-
ingja. Hann var dauðans hvers-
dagslegur. Ég veit ekki hvort þau
mátu meira aö hann væri svo
snjall eða aö hann var svartur.
En hann naut sin vel i foringja-
hlutverkinu.”
Playboy: „Börðu karlmennirn-
ir þig?”
Hearst: „Ekki get ég sagt aö
þeir hafi barið mig. En þeir
löðrunguðu mig og hrintu mér.
Einkum var þaö vegna rangrar
afstöðu minnar. Þegar ég kom i
fangelsið og hitti fyrir hóp af
vændiskonum, þá rann upp fyrir
mér aö þessir menn liktust engu
meir en hórumeglurum. Einkum
Cinque. Þegar við ræddum um að
sýna yrði foringjanum lotningu
þá var það alveg eins og þegar
hórurnartala um alfonsinn sinn.”
Playboy: „Ef við snúum til
þeirra daga, þegar þú komst
heim á ný, þá vekur það athygli
hve fullkomlega þú sagðir skiliö
við fyrrum unnusta þinn, Steven
Weed? ”
Hearst: „Meðan ég var meö
Frelsishernum, þá kom hann mér
varla i huga. Þaö var einhver sál-
rænn aöskilnaður. Ég mundi ekk-
ert um það lif sem við liföum
saman og hvað viö gerðum.
Ég hef aldrei séð hann eftir
þetta.Hann hvarf bara burt úr lifi
minu og huga, nokkru eftir
bankaránið. Mér er sagt aö hann
sé nú kvæntur. Þegar ég var
handtekin var mér sagt aö hann
væri aö skrifa bók og ég fékk að
sjá fyrsta kaflann, sem var
skrifaöurá mina eigin ritvél. Það
fannst mér ansi gróft. Svo notaöi
hann lika myndirnar úr „albúm-
unum” minum, eins og hann
lysti.”
Playboy: „Þegar þú varöst að
„Tönju”, þá kynti það undir hug-
myndaflugi mikils fjölda fólks.
Þetta þótti svo spennandi.”
Hcarst: „Mér finnst furðulegt
aö nokkur skuli kalla þaö spenn-
andi. Þetta var eins og hvert ann-
aö ofbeldi. Tanja var aldrei til
nema i huga imyndunarveikra
manna. Hún var áróðursslagorð
Frelsishersins. HUn „lifði” svo
lengi sem þeim tókst að halda
goðsögninni við.”
Ég varö til þess á sinum tima
að draga athyglina frá þvl sem
var aö gerast i Watergatemálinu.
Forsetinn riðaði til falls. Fólki
fannst það hafa verið svikið, — og
þarna var ég, — og rak út úr mér
tunguna, aö þvi er fólki fannst. Ég
varð þvi fyrir reiði alls þess fólks
sem átti börn, sem geröust hÍRiar
á slnum tima.”
Playboy: „Hvað mundir þú
gera, ef bill renndi upp aö hliöinni
á þér og einhver meö byssu i
höndum skipaði þér að stiga inn I
hann?”
Hearst: „Ég færi ekki inn i
hann. Ég mundi heldur vilja
deyja. Nú gæti ég ekki hugsaö
mér að ganga i gegnum svona
nokkuö á ný.”
Playboy: „En ef þér yrði nú
samt sem áður aftur rænt?”
Hearst: „Ég veit ekki hvemig
ég brygöist viö. Tilfinningalega
erégsamtmiklu betur undir slikt
búin nú og ég hef betra vald yfir
huga minum, betur upplýst...”
(Sna rað úr P lay boy, — s tytt).