Tíminn - 19.12.1992, Blaðsíða 6

6 Tíminn
Laugardagur 19. desember 1992
Lúxus á lágmarksverfoi
I k-rlKTgi ineö baöi, síma, ut\arpi, sjónvarpi ■
smábar. Upphituö útisundlauy —
jarögul'ubaö — heitir pottar --
nucklstofa — hargrciöslu ng
snyrtistofa — Ijósalamp.ir,
Fjölskyldufólk
— einstaklingar
Látiö okkur uin anistriö og uppvaskiö.
Njótiö samveru meö fjölskyldu og vinum.
Samfelld skemmti- og hátíbardagskrá
alla dagana frá 22 .des. - 3. jan.
(iestgjafi hinn kindskutini Siguröur ciuönuindsson
Upplýsingar og pantanir í
síma 98-34700 - fax 98-34775
HÓTEL ÖRK:
HVHRACILKDl M
l!r. Mitiii11 .i tl.ig í Ivibvli . Auk;igj;ik! Ivru
ihyli kr 1 UUO ,i dag.

Sagalandsmóta
UMFÍ1909-199»
„Þegar á hólminn kom
var eins og þessir gömlu
jötnar hefðu dáleitt hina
yngri kraftakarla á
staðnum“ (Saga lands-
móta UMFÍ).
Bókin er 544 síður
í stóru broti með
hátt í 700 ljósmyndum
Fæst í
bóka-
verslunum
^jSp

BIFREIÐATRYGGINGAR
Tilboö óskast í að ábyrgöartryggja bifreiöar og bifhjól í eigu Rik-
issjóös Islands. Útboðsgögn eru seld á kr. 2.000,- á skrifstofu
vorri aö Borgartúni 7, Reykjavík. Tilboð veröa opnuð á sama
staö kl. 11:00 f.h. 12. janúar 1993 i viðurvist viöstaddra bjóð-
enda.
I^JNKAUIpASTOFNUN RfKISINS^
o o BORGARTÚNI 7.105 REYKJAVjK,
FJÁRMÁLARÁÐUNEYTIÐ
SAUÐÁRKRÓKUR
Svæöisstjórn málefna fatlaöra á Noröurlandi vestra
leitar eftir kaupum á hentugu húsnæði fyrir sambýli á
Sauöárkróki. Um er að ræða einbýlis- eða raðhús,
a.m.k. 180 m2 aö stærð aö meðtalinni bílgeymslu.
Tilboö, er greini staösetningu, stærö, byggingarár og
-efni, herbergjafjölda, brunabóta- og fasteignamat, af-
hendingartíma og söluverö, sendist eignadeild fjár-
málaráöuneytisins, Arnarhvoli, 150 Reykjavík, fyrir 6.
mars 1993.
Fjánnálaráöuneytið, 18. desember 1992
„Eg fékk mína
menntun hjá
gáfuðum körl-
um sem vissu
sínu viti“
Á þessum vetrardögum
hefur verið skammt stórra
högga á milli hjá Indriða G.
Þorsteinssyni rithöfundi.
Fyrir skömmu kom út síð-
ara bindið af ævisögu Her-
manns Jónassonar, „Ætt-
jörð mín kæra“, hjá bókaút-
gáfunni Reykholti og nú
hefur sama forlag gefið út
safn skáldverka höfundar í
níu bindum. Er hið síðar-
talda orsök þess að okkur
fannst vel fara á að falast
eftir viðtaii við Indriða um
sitthvað er varðar skáld-
skaparferil hans, en hér á
dögunum ræddi hann við
okkur um Hermanns-sög-
una. Gat þá einhver þess
að gaman hefði verið að
óska álits Indriða á hvaða
afstöðu Hermann hefði tek-
ið í því máii sem nú er mest
um deilt — EES-málinu. Við
gripum tækifærið og byrj-
uðum spjallið við hann á
þessari spurningu.
„Því er sjálfsagt vandsvar-
að,“ segir Indriði. „En minna
má á að Hermann var ákaf-
lega viðkvæmur fyrir öllu
sem Iaut að réttarstöðu fs-
Iands. Hann var geysilega
íhugull í því efni og ef hann
sá seinna meir að ekkert væri
að óttast um réttarstöðu
landsins, var hann ófeiminn
að skipta um skoðun, þótt
hann hefði verið andvígur
málinu áður. Um slíkt finnast
skýr dæmi. Ég veit þó varla
hvaða afstöðu hann hefði tek-
ið gagnvart EES, en hefði
honum sýnst að ekkert væri
athugavert við inngöngu
okkar í slíkan viðskiptasamn-
ing — því þetta er fyrst og
fremst viðskiptasamningur
Rætt við
Indriða G.
Þorsteinsson
í tilefni af
útgáfu Reyk-
holts á
ritverkasafni
hans
— þá hefði hann ekki verið
að hika gagnvart því. Hefði
hins vegar verið um minnsta
vafa að ræða, hefði hann tek-
ið sér allan tíma til þess að
skoða málið ofan í botn.
Þannig vann hann í pólitík."
Nú eru 42 ár frá því að rit-
höfundarferill þinn hófst.
„Já, það var árið 1950 að
fyrsta smásagan mín, Dalur-
inn, birtist. Eg var þá 24 ára.
Ég hef stundum sagt að Tím-
inn hafi átt sök á framhald-
inu sem varð sama ár, því það
var fyrir atbeina Andrésar
Kristjánssonar að ég sendi
söguna Blástör í smásagna-
samkeppni Samvinnunnar —
og þar með varð ekki aftur
snúið. Ég hafði farið með
söguna til Andrésar, sem þá
var ritstjóri Dvalar, og beðið
hann að birta hana. En Dvöl
hafði þá hætt að koma út og
Andrés hvatti mig til að
senda Samvinnunni söguna.
Það skipti sköpum, því ég hef
verið ákaflega framkvæmda-
Iítill við að koma mér áfram í
sambandi við svona og hefði
aldrei sent söguna inn ella.
Þar með var þessi keðjuverk-
un hafin sem staðið hefur
fram til þessa dags...“
Svo kom fyrsta bókin árið
eftir.
„Fyrsta bókin var „Sælu-
vika“ og kom út 1951. Það
var nokkur fljótaskrift á út-
gáfunni á „Sæluviku" og hún
er hálfgert bernskubrek. En
það er nú allt í Iagi, maður
lifir slíkt af og það fyrnist yfir
það. Sjálfsagt er fólk nú orðið
mikið menntaðra til verka í
undirstöðuatriðum um með-
ferð texta og í undirstöðuat-
riðum í máli en ég var þarna.
En það breytir því þó ekki að.
mér finnst ungt fólk núna
gera of miklar kröfur til eftir-
tektar með ritum sem ekki
eru fullbúin, þótt prentfrá-
gangur sé góður. „Sæluvika“
var ekki vel búin til prentun-
ar og útgáfulega svolítið slys,
en ég er þakklátur fyrir að
menn litu yfir þessa vankanta
og töluðu meir um efnið,
sögðu að ég væri óstýrilátur,
kjaftfor og frekur höfundur.
Svo kom „79 af stöðinni“
1954 og hún var agaðra verk
frá minni hendi en efni stóðu
til. Það var vegna þess hvern-
ig tekist hafði til með útgáfu
„Sæluviku“; maður hafði orð-
ið hræddur og fannst að ekk-
ert mætti koma fyrir. Síðan
hef ég verið haldinn hálf-
gerðri „prófarka-fóbíu". Mér
finnst svo skelfilegt ef prent-
villur leynast í verkum.
Já, það er rétt. Viðtökurnar,
sem „79 af stöðinni" hlaut,
voru mikið ævintýri fyrir
ungan höfund. Menn komu
að vísu strax fram sem sögðu
að það væri ekkert að marka
þetta — bókin væri dæmi-
gerð fyrir einnar bókar
mann. Menn gætu skrifað
eina bók og svo væri það bú-
ið. Þannig voru menn með
ýmsar tilfundningar. Sumir
urðu reiðir, því þeir þekktu
mig og kom ekki til hugar að
ég gæti skrifað bók. Þeir