Morgunblaðið - 08.04.2006, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 8. APRÍL 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Haukur Arnórs-son fæddist á
Akureyri 27. desem-
ber 1958. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
29. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru hjónin Arnór
Benediktsson frá
Landamótsseli í
Ljósavatnshreppi,
S-Þing, f. 26. mars
1920 og María Ind-
riðadóttir frá Skóg-
um í Fnjóskadal,
S-Þing, f. 23. mars 1922, d. 12. nóv-
ember 2000. Þau bjuggu í
Borgartúni í Ljósavatnshreppi þar
sem Arnór býr enn.
Bræður Hauks eru: 1) Indriði, f.
1951, verkfræðingur og kennari
við Verkmenntaskólann á Akur-
eyri, kvæntur Birnu Kristjánsdótt-
ur sjúkraliða, f. 1959. Þau eiga þrjú
börn. 2) Þórhallur, f. 1955, fram-
kvæmdastjóri á Akureyri, kvæntur
Jónu Jónsdóttur, forstöðumanni
samskiptamiðstöðvar Háskólans á
Akureyri, f. 1976. Þau eiga eina
dóttur. Hálfbróðir Hauks, sam-
mæðra, var Bergur Lundberg, d.
1994.
Haukur ólst upp í Borgartúni.
Að lokinni hefðbundinni barna-
skólagöngu í Stórutjarnaskóla fór
hann í Héraðsskólann á Laugum
þar sem hann lauk
landsprófi 1974. Eft-
ir það lá leið hans til
Reykjavíkur þar sem
hann hóf nám við
Iðnskólann í Reykja-
vík í hársnyrtideild.
Hann lauk meistara-
námi í hársnyrti-
greinum og starfaði
m.a. á Rakarastof-
unni Klapparstíg,
Hárkúnst og Sandró
við Hverfisgötu.
Haustið 1986 hóf
Haukur kennslu-
störf við Iðnskólann í Reykjavík og
hafði því kennt við skólann í 20 ár
þegar hann lést. Fyrstu árin vann
hann hlutastarf sem stundakenn-
ari samhliða vinnu á stofu. Árið
1993 hóf Haukur nám í uppeldis-
og kennslufræði við Kennarahá-
skóla Íslands og lauk námi í
kennsluréttindum árið 1995. Eftir
það var hann fastráðinn kennari
við Iðnskólann í Reykjavík í fullu
starfi. Haukur gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir fagstétt
sína bæði á Íslandi og erlendis.
Hann sat m.a. í stjórn Alþjóðasam-
taka hársnyrtikennara og var for-
maður Fagfélags hársnyrtikenn-
ara á Íslandi þar til hann lést.
Útför Hauks verður gerð frá
Þorgeirskirkju á Ljósavatni í dag
og hefst athöfnin klukkan 14.
Orð mega sín lítils þegar horft er á
eftir besta vininum í hartnær hálfa
öld. Ég kveð minn kæra vin og
frænda Hauk Arnórsson með meiri
söknuði en orð fá lýst. Við gengum
samhliða gegnum lífið frá fyrstu
bernsku og þar til nú er leiðir skilja. Á
líðandi stundu veit ég ekki hvernig ég
á að komast af án hans, en í anda
Hauks, þess gleðigjafa sem hann var í
lífi okkar allra sem þekktum hann,
munum við sem eftir lifum horfa
fram, bíða vorsins og þess að birti á
ný.
Ég votta Arnóri föðurbróður mín-
um, Indriða, Þórhalli og fjölskyldum
þeirra mína dýpstu samúð. Megi
minningin um góðan dreng lifa.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku Haukur, hafðu þökk fyrir
allt og allt
Klara frænka.
Ég skil þig ekki guð. Mér finnst
ekki langt síðan að fjórir strákar, syn-
ir mínir þrír og Haukur bróðursonur
minn, sem oft leit inn til okkar. Mér
fannst hann alltaf vera einn af strák-
unum mínum. Nú er aðeins einn
þeirra eftir.
Það var oft mikið fjör og mikið
spjallað. Nú er þetta allt í minning-
unni, það eru góðar minningar sem
verða ekki frá manni teknar. Það er
svo margs að minnast og margt að
þakka fyrir. Ógleymanlegar ferðir
okkar í Borgartún síðustu árin voru
mjög hefðbundnar. Við höfðum með
okkur kaffi á brúsa, Haukur sá um
meðlætið sem gjarnan var brauð með
osti og skinku. Ég var gjarnan með
eitthvað sætt á eftir. Við lögðum ætíð
af stað um klukkan tíu. Fyrsti við-
komustaður var Fornihvammur,
næst Ólafslundur, síðan Akureyri,
þar komum við til Indriða bróður og
Birnu mágkonu, þar fengum við kaffi
og meðlæti. Borgartún var síðasti
áfanginn. Þegar við renndum í hlað og
litum í eldhúsgluggann brást ekki að
þar sat faðir hans og beið okkar. Þess-
ar ferðir eru mér dýrmætar ásamt
svo mörgu öðru.
Ein minning er mér ofarlega í
huga, ég stend við eldhúsgluggann
heima hjá mér, inn á plan rennur gljá-
fægður bíll. Þar er á ferðinni hann
Haukur minn, aðeins að líta á þá
gömlu. Við gátum spjallað um alla
hluti bæði um sorg og gleði. Eitt af
mörgu sem við höfðum gaman af að
tala um, voru ferðalög til útlanda.
Haukur var mjög hrifinn af Spáni og
var búinn að fara í spænskunám und-
anfarin þrjú sumur. Hans draumur
var að kaupa sér íbúð á Spáni. Þar
ætlaði hann að dvelja á sumrin þegar
hann yrði orðinn gamall. Í hita um-
ræðnanna spurði ég einhverntímann
hvort ég mætti þá heimsækja hann.
Já, já, hann hélt nú það, „en þú verður
nú orðin 120 ára þá“. Ég hafði nú al-
veg gleymt að það var nú ansi mikill
aldursmunur á okkur. Svona var nú
Haukur minn snöggur í svörum og
stutt í húmorinn. Mér er líka minn-
isstæð vika sem við bjuggum saman í
íbúð sonar míns í Kaupmannahöfn.
Það var góð vika. Eitt kvöldið var far-
ið út á lífið, Klara frænka, Benni,
Haukur og ég fékk að fljóta með.
Þetta var yndislegt kvöld sem endaði
með því að við fengum okkur að borða
um miðja nótt inni á sérkennilegum
matsölustað. Þetta var allt dálítið
framandi fyrir mig sem þekkti ekki
mikið næturlíf Kaupmannahafnar.
Svona hrannast minningarnar upp,
þetta er bara lítið brot af öllu því sem
hægt væri að rifja upp.
Þetta líf er undarlegt, aldrei hefði
mér dottið í hug að Haukur færi á
undan mér. Hann var búinn að taka
að sér ákveðin verkefni þegar ég færi.
Það var bara okkar á milli. Nú er
þessu öllu snúið við, það veit víst eng-
inn sinn næturstað. Að lokum þakka
ég fyrir öll brosin, ég þakka fyrir allt
sem hann var mér og mínu fólki. Við
biðjum þann sem öllu ræður að vera
hjá öldruðum föður hans, bræðrum
og fjölskyldum þeirra. Missir okkar
allra er mikill. Ég kveð með þökk og
virðingu.
Þín frænka,
Guðbjörg
Elsku Haukur fætter.
Nú er komið að kveðjustund. Aldr-
ei datt okkur systrunum það í hug
þegar við sátum öll saman til borðs og
skemmtum okkur í afmælinu hennar
mömmu og horfðum á ykkur mömmu
flissandi allt kvöldið. Líklegast þótti
okkur að þú yrðir fyrstur manna
mættur í útskriftirnar okkar í vor,
komandi afmæli og aðrar gleðistundir
sem við áttum eftir að eiga saman.
Margar kvöldstundir höfum við
setið og hlustað á langar sögur sem
við skildum oft ekkert í. Mikið var
hlegið, oft að hlutum sem gerðust
löngu fyrir okkar tíð og þið upplifðuð
saman en gat líka verið að smáatrið-
um hversdagsleikans sem urðu svo
fyndin þegar þið deilduð þeim ykkar á
milli.
Öll fyndnu nöfnin á hlutum og fólki
sem við höfum heyrt, flest þín hug-
arsmíð. Bína og Blúndi sem varð svo
að Presta og gamli, við systurnar
Söbeck, Tanta, Brúsi frændi, Toni
sem reyndist vera Gudda, Fríða
frænka sem reyndist vera Berglind
og svona gætum við lengi talið. Það
tók okkur hálfa ævina að átta okkur á
ættinni, því hver hafði að minnsta
kosti þrjú skondin viðurnefni og erum
við enn að reyna að púsla öllu saman.
Frá því að við munum eftir okkur
hefur þú verið stór hluti af lífi okkar,
þú hefur verið fastur liður sem nú er
horfinn. Þú varst frændinn sem fylgd-
ist með í okkar tilveru og hafði áhuga
fyrir öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur.
Minningarnar sem við eigum eftir
eru jafnmargar og þær eru góðar.
Afmælisveislurnar sem þú hélst
fyrir okkur, allar klippingarnar, litli
laukurinn sem var eina leikfangið á
þínu heimili alla tíð, Gúggulína,
MarcoPolo töskurnar frá Spáni sem
þú gafst okkur, áramótin, allt svo
hreint og fínt, vöfflur og ólsen ólsen
hjá Guddu, gömlu Andrés Andarblöð-
in í Borgartúni, baðkarið sem Ásdís
mátti sulla í eins og hún vildi og kom
sérferðir til þín í þeim tilgangi, staf-
setningaræfingarnar hjá okkur á
Melhaganum, smitandi hláturinn,
GMS og loftskeytin, þegar við þrjár
systurnar buðum þér í hangikjöt og
þú sagðir að það væri mjög gott bara
fyrir okkur, Haukur laukur spari-
baukur hafragrautur …
Við hefðum viljað hafa þig miklu
lengur.
Guð geymi þig, elsku Haukur. Von-
andi líður þér vel núna. Við munum
alltaf hugsa til þín og minnast með
hlýju. Elsku Nóri, Indriði, Þórhallur
og fjölskyldur, sendum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til ykkar á þess-
ari sorgarstundu.
Kristín María, Rósa
og Ásdís Braga.
Haukur var góður meðalmaður á
vöxt, glaðlyndur og mjúklega stríð-
inn, hafði sterka nærveru og tindr-
andi brún augu. Hann var leiftrandi
greindur og vakti athygli strax á
barnsaldri fyrir kvæðaþekkingu sína
og góða yfirsýn um helstu skáld og
bókmenntir sem Siggi kennari í Yzta-
Felli lagði ríka áherslu á við nemend-
ur sína að þeir tileinkuðu sér.
Haukur var yngstur í hópi þriggja
bræðra í Borgartúni sem blasti við af
hlaðinu heima hjá mér á Lækjamóti.
Samgangur var mikill á milli þessara
bæja og gagnkvæmar heimsóknir oft
í viku. Ég man fyrst eftir Hauki þegar
hann var tveggja eða þriggja ára
gamall en við Tóti, eldri bróðir hans,
vorum jafnaldra og hittumst nánast
daglega. Því voru samskipti okkar
Hauks mikil frá fyrstu tíð. Snemma
bar á því að hann hafði öflugt tungu-
tak og man ég eftir því að einhverju
sinni höfðum við orðið ósáttir. Þá
sneri Haukur vinsælum dægurlaga-
texta upp á mig og söng hann til mín
þegar hann fór niður í mýri að sækja
kýrnar. Einnig stóð hann oft fyrir
smíði nýyrða sem náðu útbreiðslu í
vina- og fjölskylduhópi hans. Til
dæmis um það má nefna gambíupok-
ana en svo nefndi Haukur sendingar
sem komið var á þá sem áttu leið í
önnur héruð. Erlend tungumál lágu
vel fyrir honum og stundaði hann nám
víða erlendis sér til ánægju og þroska,
með þeim árangri að hann hafði vald á
spænsku og frönsku auk ensku og
Norðurlandamála.
Fljótt kom í ljós að Haukur var
óvenju handlaginn og listrænn, hvort
tveggja hæfileikar sem hann þroskaði
áfram í iðn sinni sem hárgreiðslu-
meistari – en hann hafði strax sem
barn sýnt sérstakan áhuga á því fagi
þegar hann hjálpaði litlu bróðurdætr-
um mínum á Lækjamóti að hondúlera
dúkkurnar sínar eins og hann kallaði
það. Seinna lét hann til sín taka í fé-
lags- og menntamálum, bæði við
kennslu í Iðnskólanum og sem for-
maður fagkennarafélags hárgreiðslu-
meistara.
Þegar Haukur kom suður til náms í
Iðnskólanum tókum við upp náið
samband eftir nokkurt hlé frá því að
kúahagar okkar höfðu legið saman í
Kinninni. Eðlilega vorum við miklir
græningjar, báðir nýkomnir til stór-
borgarinnar í fyrsta sinn og kunnum
lítið fyrir okkur í heimilishaldi. Vild-
um þó stundum gera okkur glaðan
dag í mat og fórum einhverju sinni í
verslunarleiðangur og fundum, að
okkur sýndist, ljómandi fiskbúðing á
vægu verði, festum kaup á honum og
héldum heim á leið. Eftir nokkrar
bollaleggingar töldum við að einfald-
ast myndi vera að sjóða fiskbúðinginn
og komum honum fyrir í potti, sett-
umst svo niður og tókum tal saman á
meðan suðan gekk yfir. En illa brá
okkur í brún þegar við snerum til
baka og hugðumst gæða okkur á rétt-
inum. Þá var enginn fiskbúðingur í
pottinum heldur snarkandi hamsa-
tólg. Við leystum svo málið með því að
fara í heimsókn til Höllu á Sogaveg-
inum, vinkonu mömmu, og vissum
sem var að ef við myndum staldra þar
við í svolitla stundu yrðu bornar fyrir
okkur kræsingar.
Þegar ég var kominn með fjöl-
skyldu varð Haukur einn af okkar
bestu heimilisvinum og var um
margra ára skeið nánast daglegur
gestur. Í þeim heimsóknum nutu leik-
listar- og eftirhermuhæfileikar hans
sín til fulls, og er hér lítil saga til
marks um það: Haukur hafði verið
gestkomandi í húsi þegar þangað kom
lítil frænka hans ásamt foreldrum sín-
um. Litla frænkan hafði þegar getið
sér orð fyrir gríðarlegan viljastyrk
þegar hún ætlaði sér eitthvað – og þá
ekki síður foreldrarnir. Haukur er nú
samferða þessu ágæta fólki út í bíl og
þáði far heim til sín. Samferðarfólkið
var varla búið að koma sér fyrir í bíln-
um þegar litla frænkan skipaði fyrir
um að stillt skyldi á barnatímann í út-
varpinu. Var þetta mjög á skjön við
það sem faðirinn hafði hugsað sér og
var því ekki hjá því komist að til nokk-
uð snarpra skoðanaskipta kæmi milli
þeirra feðgina. Bæði vön að halda sín-
um hlut nokkuð. Kemur nú Haukur í
heimsókn, einu sinni sem oftar, og
endurflytur þetta atriði feðginanna
með þvílíkum leikrænum tilþrifum að
við sem að á hlýddum og þekktum
sögupersónurnar tókum andköf af
hlátri. En svona var Haukur oft, kom
og tók staðinn með leiftrandi kímni og
stórkostlegri frásagnargleði.
Haukur var ástríðufullur spilamað-
ur og kvöld eftir kvöld spiluðum við
sagnamanna. Þegar keppnismóður-
inn hafði runnið á Hauk var oft erfitt
að fá hann til að hætta. Hann var van-
ur að spila okkur af sér. Gífurlegt sæl-
gætisát fylgdi þessum spilakvöldum
og hlóðust upp sælgætisbréfafjöll í
kringum keppendur. Var það þá
stundum að frekar en að hætta að
spila bauð Haukur ýmsar tilslakanir í
útreikningum, jafnvel stigajöfnun.
Einhverju sinni þegar langt var liðið á
kvöld sagði hann til dæmis við Birnu
konu mína að þar sem hún hefði ótví-
ræða forystu í sælgætisátinu væri
ekki nema sanngjarnt að hún fengi
nokkur stig í spilaútreikninginn fyrir
frammistöðu sína á því sviði – svo
halda mætti áfram að spila. Horfði
svo í augun á vinkonu sinni með þeim
hætti að hann bræddi hana á svip-
stundu og gat fengið hana til að halda
áfram langt fram á nótt.
Haukur veiktist snemma í vetur og
urðum við mjög nánir í veikindum
hans. Mér þykir mikils vert að hann
hafi gert mig að trúnaðarmanni sín-
um þessa síðustu mánuði og áttum við
margar góðar stundir saman þótt til-
efni samveru okkar hafi ekki verið
gleðilegt. Hann mætti örlögum sínum
af styrk og æðruleysi, gat áfram gert
að gamni sínu og hugsaði oft meira
um það hvernig hann gæti gert þess-
ar aðstæður bærilegri fyrir aðstand-
endur sína og vini frekar en að huga
að eigin þörfum.
Við Birna vottum Arnóri föður
hans í Borgartúni, bræðrunum, Ind-
riða og Þórhalli, fjölskyldum þeirra
og aðstandendum, okkar innilegustu
samúð.
Jóhann Sigurðsson frá Lækjamóti.
Í dag kveðjum við æskufélaga okk-
ar Hauk í Borgartúni.
Í gegnum árin höfum við systkinin
oft rifjað upp minningarbrot sem
tengjast Hauki.
Haukur á Stakholtinu sveipandi
um sig gulu gluggatjaldi syngjandi
háfstöfum „Aprés toi“. Og snemma
beygðist krókurinn, Haukur heima á
Lækjamóti að greiða síðhærðu dúkk-
unni hennar Gerðu, mikið sem hann
langaði að fá að klippa dúkkuna, en
það leyfi fékkst nú aldrei. Haukur að
borða ís og niðursoðna ávexti og segir
„ég vil fá mikinn saaavvvaa“ og síðan
þá hefur þessi litla setning verið sögð
þegar fjölskyldan á Lækjamóti fær
sér ís og ávexti, af hverju veit enginn,
nema kannski að hún minnir okkur á
góðan vin.
Haukur var æskufélagi okkar
systkinanna á Lækjamóti og margar
voru þær stundirnar sem við áttum
saman, flestar á Stakholtinu. Þetta
var löngu fyrir tíma gsm og slíkra
tóla, þannig að það var bara farið út á
hlað og kallað á milli bæjanna „Hæ,
hó, hæ, hó, hittumst hjá feita staurn-
um“. Mest voru þeir Siggi saman en
við systurnar fengum líka oft að vera
með, því að það er ekkert gaman að
halda heila „eurovision“ söngva-
keppni þegar það eru bara tveir til að
taka þátt í keppninni og söngatriðin
hjá Hauk, þau voru sko mögnuð og slá
í minningunni Silvíu Nótt og Gleði-
bankann alveg út. Rósastríðið var líka
vinsælt að leika og fleiri sjónvarps-
þættir fengu nýtt líf á Stakholtinu. Og
þó að við yrðum eldri og samveru-
stundirnar færri, hittumst við stund-
um þegar Haukur var fyrir norðan og
skrapp „nið’rí mýrina“ og þá var mik-
ið hlegið því alltaf var jafngaman að
hitta Hauk og rifja upp góðar stundir.
Margt fleira væri hægt að rifja
upp, en við látum þetta nægja og
kveðjum Hauk okkar með erindi úr
ljóði eftir Bubba Morthens.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni
svo vöknum við með sól að morgni.
Elsku Nóri, Indriði, Tóti og fjöl-
skyldur, við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Systkinin á Lækjamóti.
Sigurður, Gerða, Þóra
og Sigurveig.
Það er erfitt að þurfa að setjast nið-
ur og kveðja með fátæklegum orðum
kæran vin og samstarfsfélaga til
margra ára, Hauk Arnórsson, sem er
farinn langt fyrir aldur fram.
Haukur var góður og skemmtileg-
ur samstarfsfélagi, áreiðanlegur og
vinur vina sinna.
Við unnum saman fyrst á Rakara-
stofunni Klapparstíg og síðan á Hár-
kúnst. Einnig höfum við starfað sam-
an að ýmsum verkefnum í hársnyrti-
geiranum, þar sem við vorum báðir
kennarar í hársnyrtiiðn. Það má því
með sanni segja að við höfum starfað
saman í nær 30 ár. Það eru því marg-
ar skemmtilegar minningar sem
koma upp í hugann þegar maður lítur
til baka bæði hér heima og frá ferðum
erlendis.
Haukur var alveg sérstakur per-
sónuleiki, mikill húmoristi og hafði
einstaklega smitandi hlátur, þegar
hann hló, þá hlógu allir í kringum
hann. Hann kallaði starfsfélagana
gjarnan öðrum nöfnum en þeirra eig-
in, t.d. kallaði hann mig „gamla“ því
að ég var elstur og svo var það, „Sim-
onette“, „Dússí“, „Spreyja“, „Bambi“,
„Johnny frisco“ og svona má lengi
telja. Hann hafði ótrúlegt hugmynda-
flug.
Haukur var góður fjölskylduvinur
og var hann meira að segja svaramað-
urinn minn þegar við Ása giftum okk-
ur árið 1982.
Við fjölskyldan munum minnast
Hauks með sín stóru fallegu augu og
bros og smitandi hlátur.
Ég kveð þig, Haukur minn, með
söknuði og sorg í hjarta, en þakklæti
fyrir að hafa átt þig sem vin og sam-
starfsfélaga í öll þessi ár.
Við sendum fjölskyldunni, föður
þínum og bræðrum innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Vagn Boysen.
HAUKUR
ARNÓRSSON
 Fleiri minningargreinar
um Hauk Arnórsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Hildur Sig-
urðardóttir; Ólafur Grétar Krist-
jánsson; Anna María Þórhallsdóttir;
Eygló Dögg; Jón Halldór; sam-
starfsmenn í Iðnskólanum; Hulda
og Steinunn; Ólöf Ása; Jóhanna
o.fl.; Auður o.fl.