Morgunblaðið - 12.05.2006, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. MAÍ 2006 39
MINNINGAR
✝ Sigrún Maren Jó-hannsdóttir fædd-
ist á Akranesi hinn 19.
september 2003. Hún
varð bráðkvödd föstu-
daginn 5. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Helga
María Hallgrímsdótt-
ir, f. 23.1. 1972, og Jó-
hann Kristján Krist-
jánsson, f. 10.4. 1970.
Þau slitu samvistum.
Bræður Sigrúnar
Marenar eru Maron
Þór Guerreiro, f. 15.9.
1993, og Kristján Valur Jóhanns-
son, f. 25.8. 1993.
Foreldrar Helgu
Maríu eru Marianne
Ellingsen, í sambúð
með Sigurði Gylfa-
syni, og Hallgrímur
Hallgrímsson,
kvæntur Guðlaugu
Jónsdóttur. Foreldr-
ar Jóhanns Kristjáns
eru Sigrún J. Jó-
hannsdóttir, gift Sig-
urði J. Stefánssyni,
og Kristján Sveinn
Helgason, d. 1975.
Sigrún Maren
verður jarðsungin
frá Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku Sigrún Maren sólargeisli.
Nú er þeim hluta ferðar þinnar sem
við hin fengum að njóta með þér lokið
í bili og við sitjum og skiljum ekki
hvers vegna sólin hvarf á bak við risa-
stórt ský. Við reynum að hugga okkur
við það að nú sért þú stödd á fallegum
og sólríkum stað dansandi „dilla dilla“
í góðum félagsskap. Ef þú gætir
myndir þú vera aaaagóð við mömmu
og pabba sem sakna þín svo sárt, við
Maron og Kristján stóru bræður
þína. Við elsku ömmurnar þínar, afa,
frænkur og frændur og alla vini þína.
„Ég á líka kisu, heima hjá mér, hjá
Áslaugu og Óla,“ sagðirðu og þú varst
líka eina manneskjan í heiminum sem
fannst Sófus vera pardusdýrið mikla.
Við yljum okkur við minningarnar um
prakkarastrikin þín, dásamleg gull-
kornin og allt innlegg þitt í tilveru
okkar sem mun lýsa okkur þangað til
við hittum þig aftur. Við þökkum þér
fyrir að gefa okkur ótrúlega margar
bjartar og fallegar minningar til að
halda í þegar sorgin sverfur að. Minn-
ingar sem kalla fram bros í gegnum
tárin. Minningar um þig að „dilla
dilla“ af öllum kröftum á stofugólfinu,
og ef einhver vogaði sér að lækka
sagðir þú ákveðin: „Gerðu hátt.“ Um
þig að bjarga lemúrunum frá grimm-
um kóngulóm í Madagaskar-teikni-
myndinni með því að éta þær af
skjánum. Minningin um þig að syngja
„Attíkattínóa“ með þínum skemmti-
legu útfærslum, gítarinn skyndilega
settur til hliðar af ákveðnu, nettu
höndunum þínum og tilkynnt: „Nóg
gítar, núna fáum við okkur kók.“ Um
þig sem settist við matarborðið á
sumardaginn fyrsta, leist í kringum
þig og sagðir svo: „Er ekki Baldur
bumba að koma?“ Þú vildir hafa alla á
réttum stað.
Þér tókst á tveimur og hálfu ári að
skilja eftir dýpri og bjartari spor en
flestir gera á langri mannsævi og við
munum njóta þess þangað til við hitt-
umst á ný. Megi andi þinn og birta
fylgja elsku mömmu þinni og pabba,
bræðrunum, ömmunum þínum, öfum,
fósturöfum, frænkum, frændum og
öllum vinunum sem elskuðu þig svo
heitt. Minningarnar sem þú skapaðir
okkur öllum hugga okkur á sárum
stundum.
Þú varst og verður algjör sólargeisli.
Þú varst og verður alltaf elskuð og dáð.
Þú varst og verður algjört æði og mega.
Áslaug, Óli, Baldur, Sandra,
Smári, Auður, Telma og Sófus.
Sá tími sem okkur er úthlutað hér
er mislangur og það er svo ótrúlega
stutt á milli lífsins og dauðans. Á
stundu sem þessari verður maður bit-
ur út í lífið og finnst það vera ósann-
gjarnt. Ótal spurningar vakna sem
engin svör fást við.
Það var föstudaginn 5. maí sem ég
fékk þær hræðilegu fregnir að Sigrún
Maren, dóttir samkennara míns og
vinkonu, væri látin. Mikil sorg og
reiði tóku völdin á þeirri stundu og
stórar spurningar vöknuðu: Af hverju
Sigrún Maren? Af hverju litla fallega
telpan, svo lífsglöð og yndisleg?
Ég hitti Sigrúnu Maren bara
nokkrum sinnum. En þessi nokkur
skipti náði hún að bræða mig gjör-
samlega. Brosið hennar, stóru fallegu
augun og ég tala nú ekki um grall-
arasvipinn á henni sem kom þegar
hún var að gera eitthvað sem hún
mátti ekki.
Helga María var dugleg að segja
mér sögur af þeim systkinum, Sig-
rúnu og Maroni, og fannst mér ég
orðið þekkja þessi yndislegu börn.
Þær eru ófáar sögurnar af henni að
gera einhver prakkarastrik og það
nýjasta hjá henni var að reyna að
koma þeim yfir á Maron bróður sinn,
sem var kannski ekki einu sinni
heima.
Það var á þorrablótinu í Smára-
skóla sem ég sá Sigrúnu Maren í síð-
asta skiptið. Lítil snúlla í fallegri
marglitaðri lopapeysu hlaupandi út
um allt. Ég stoppaði hana einu sinni
og tók hana í fangið, fallega andlitið
hennar horfði á mig og svo sagði hún
skælbrosandi: „Ég er að stinga af.“
Á þessa leið eru sögurnar og mín
kynni af Sigrúnu Maren. Það er erfitt
að kveðja svona lítinn engil, en ég veit
að hún skilur eftir fallegar minningar
í hjörtum svo margra, þar á meðal
mínu hjarta, og þær mun ég ávallt
varðveita.
Minningarnar um gullmolann með
fallega brosið sem lýsti allt upp hjálpa
þeim sem eftir standa til að finna líf-
inu á ný jákvæðan farveg.
Elsku Helga María og fjölskylda.
Megi Guð gefa ykkur styrk í þessari
miklu sorg.
Kristíana Kristjánsdóttir (Nana).
Föstudagurinn 5. maí rann upp
eins og hver annar dagur. Sólin
gægðist fram og ég hélt glaðbeitt í
vinnuna. En þessi gleði var fljót að
snúast upp í andhverfu sína. Stuttu
eftir að ég var mætt til vinnu bárust
þær hræðilegu fregnir að Sigrún
Maren dóttir mikillar vinkonu minnar
og samkennara í Smáraskóla væri
látin. Engin orð fá því lýst hvernig
mér leið á þessari stundu. Allan dag-
inn vék hugur minn ekki frá Helgu
Maríu og hennar fólki um leið og ótal
hugsanir og spurningar sveimuðu
fram og til baka. Hvernig getur svona
gerst? Af hverju þarf lífið að vera
svona ósanngjarnt, og hver skilur til-
gang þess að taka í burtu frá okkur
svona mikinn sólargeisla sem Sigrún
Maren var? En vegir guðs eru órann-
sakanlegir og það eru ófáar spurning-
ar sem við fáum ekki svarað í þessu
lífi. Sigrún hefði orðið þriggja ára í
september. Hún var einstaklega
skemmtilegt barn, og hvar sem hún
kom náði hún að fanga athygli allra.
Hún kom nokkrum sinnum með
mömmu sinni í Smáraskóla þegar
ýmsar uppákomur voru eins og tón-
leikar, þorrablót og þessháttar við-
burðir voru haldnir. Var þá rifist um
hver ætti að vera með Sigrúnu Mar-
en. Hún var svolítill prakkari í sér og
Helga María þreyttist aldrei á að
segja okkur nýjustu prakkarasögur
af dóttur sinni.
Ég er þakklát fyrir þennan stutta
en dýrmæta tíma sem ég fékk að
fylgjast með þessari fallegu litlu
hnátu.
Helgu Maríu, Jóa, Maroni, Marí-
anne, Gísla og öllum aðstandendum
votta ég mína dýpstu samúð. Megi
guð styrkja ykkur í þessari óbærilegu
sorg.
Sigríður Andrésdóttir.
Elsku litla Sigrún Maren mín. Það
er erfitt að setjast niður og kveðja þig
með þessum línum.
Þú varst allt of stutt hjá okkur.
Ég þakka fyrir að hafa fengið að
passa þig. Mér finnst ég eiga svo mik-
ið í þér, elsku litla stelpan mín. Þegar
ég hugsa um þig þá sé ég fyrir mér
fallegu bláu augun þín og fallega
bjarta brosið þitt og ég get ekki annað
en brosað í gegnum tárin. Þú varst
alltaf svo kát og glöð. Fallega litla
hnátan mín.
Fyrstu sporin þín, jólaballið á
Höfða, hvað þú varst góð að sitja allt-
af kyrr þegar ég var að greiða og
flétta á þér hárið. Allar gönguferðirn-
ar okkar og þegar þú varst hjá mér
þegar mamma þín og pabbi fóru til út-
landa, þá var nú fjör hjá okkur.
Ég veit að Jesú og allir englarnir
vaka yfir þér.
Þú átt alltaf þinn stað í hjarta mínu.
Takk fyrir allt.
Elsku Helga og Jói, Maron Þór og
Kristján Valur og aðrir ástvinir, megi
algóður Guð veita ykkur styrk í ykkar
miklu sorg.
Ykkar dagmamma og vinkona
Magný Þórarinsdóttir.
Kveðja frá starfsfólki
leikskólans Brekkuborgar
Ljóshærð og litfríð
og létt undir brún
handsmá og hýreyg
og heitir Sigrún.
Sofðu, mín Sigrún,
og sofðu nú rótt.
Guð faðir gefi
góða þér nótt!
(Jón Thoroddsen.)
Þessa línur koma upp í huga okkar
þegar við minnumst Sigrúnar Mar-
enar, svo vel lýsa þær henni.
Sigrún Maren var hjá okkur í leik-
skólanum Brekkuborg síðastliðið ár.
Á fimmtudag skottaðist hún um
leikskólann glöð og kát eins og hún
var yfirleitt. Á föstudegi er hún horfin
okkur. Lítil stúlka hrifin burt á óskilj-
anlegan hátt. Eftir standa börn og
starfsfólk slegin yfir þessum atburði.
Leikskólabörnin spyrja okkur spurn-
inga sem erfitt er að svara og þau
minnast hennar sem lífsglaðs leik-
félaga. Sigrún Maren var forvitin, kát
og lífsglöð lítil stelpa sem naut þess að
taka þátt í því starfi sem henni bauðst
í leikskólanum. Hún hafði unun af því
að dansa og syngja og ekki er nema
vika síðan hún dansaði og söng ófeim-
in fyrir foreldra á hópaslitum deild-
arinnar.
Börnin á Brekkulyngi gróðursettu
birkitré í garðinum okkar í minningu
hennar og þegar þau hirða um það og
vökva þá minnast þau Sigrúnar Mar-
enar.
Við sendum fjölskyldu Sigrúnar
Marenar innilegar samúðarkveðjur
og hlýjar hugsanir á þessum sorgar-
stundum.
Minning Sigrúnar Marenar lifir í
huga okkar.
Anna Sigurðardóttir,
Guðrún Samúelsdóttir.
Elsku litla grallarahnáta.
Það var ólýsanlega sárt að fá þess-
ar hræðilegu fréttir um andlát þitt.
Við eigum eftir að sakna þín mjög
mikið og þökkum fyrir samveru-
stundirnar með þér, sem voru alltof
fáar en að sama skapi skemmtilegar.
Sérstaklega var gaman að fá þig,
pabba, mömmu og Kristján Val í
heimsókn til okkar til Tenerife um
áramótin síðustu. Þar lékuð þið Vikt-
or Ingi ykkur og var einstaklega gam-
an að fylgjast með ykkur saman
hlaupandi út um allt í sólinni og busl-
andi í sundlauginni. Þið voruð svo fín
á gamlárskvöld, þú varst í svo ofsa-
lega flottum prinsessukjól. Við erum
nokkrum sinnum búin að horfa á víd-
eóupptökur frá þessum tíma og hrein-
lega trúum því ekki að við eigum ekki
eftir að sjá þig aftur, bíðum bara eftir
að vakna upp frá þessum vonda
draumi.
Elsku Sigrún Maren, hafðu það
gott þar sem þú ert, minningin um þig
mun ávallt lifa í hjörtum okkar.
Góði guð, gefðu fjölskyldu hennar,
vinum og vandamönnum styrk á þess-
ari mjög svo erfiðu stundu.
Sendum ykkur okkar einlægustu
samúðarkveðjur og ég (Jóna Dís)
hugsa til ykkar þar sem ég verð ekki
með ykkur í dag.
Ingi, Jóna Dís og strákarnir.
SIGRÚN MAREN
JÓHANNSDÓTTIR
✝ Guðrún ÁgústaGuðmundsdóttir
fæddist á Ytra-Hóli í
Landeyjum 2. ágúst
árið 1914. Hún lést á
hjúkrunarheimilinu
Skógarbæ 26. apríl
síðastliðinn. Hún
var dóttir hjónanna
Guðmundar Einars-
sonar og Pálínu
Jónsdóttur, sem þá
bjuggu á Ytra-Hóli í
Landeyjum en sett-
ust síðar að í Vest-
mannaeyjum. Guð-
rún Ágústa átti tólf alsystkin, þrjú
hálfsystkin og einn uppeldisbróð-
ur.
Guðrún Ágústa giftist 11. júlí
1936 Jóni Bachmann Ólafssyni, f.
5. mars 1914, d. 15. júní 1978.
Hann var sonur Ólafs Hafliðason-
ar og Soffíu Arnfríðar Guðmunds-
dóttur frá Flateyri. Börn Guðrún-
ar Ágústu og Jóns eru: 1)
Guðríður Eyrún, f. í Vestmanna-
eyjum 22. október 1936, gift
Viggó Þorsteinssyni, f. í Húna-
vatnssýslu 7. janúar 1934. Börn
þeirra eru: A) Guðrún Ágústa, f. 7.
apríl 1955, maki
Helgi Hólm Krist-
jánsson, f. 8. októ-
ber 1951. Börn
þeirra eru: a) Krist-
jana, gift Christian,
þau eiga tvö börn,
Jóhönnu Svövu og
Gustav, b) Birgitta
og c) Jónas. B)
Rannveig Rúna, f. 1.
júní 1957, maki
Gunnar Þórðarson,
f. 17. september
1945. Börn þeirra
eru Unnur Guðný
og Guðríður Eyrún. C) Agnes, f.
21. september 1959, maki Júlíus
Þór Jónsson, f. 13. janúar 1956.
Börn þeirra eru Jón Þór, Margrét
Kristín, Viggó og Þórður Ingi. D)
Salome Herdís, f. 27. júlí 1962,
maki Baldur Pétursson, f. 11. jan-
úar 1958. Börn þeirra eru Davíð,
Sigurður og Ólöf Guðrún. E) Jón
Bachmann, f. 25. janúar 1967. 2)
Ólöf Soffía, f. á Flateyri við Ön-
undarfjörð 16. apríl 1942.
Útför Guðrúnar Ágústu verður
gerð frá Laugarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Guðrún Ágústa átti tvö börn, fimm
barnabörn, tólf barnabarnabörn og
tvö barnabarnabarnabörn. Hún var
stolt amma, langamma og langa-
langamma sem var með myndir af
fólkinu sínu út um alla íbúðina sína á
Kleppsveginum og tvær stórar
myndir af okkur barnabarnabörnun-
um á náttborðinu sínu á Skógarbæ.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja löngulöngu. Hún brosti alltaf
út að eyrum þegar við komum til
hennar því hún varð svo ánægð að
sjá okkur og var alltaf með eitthvað
gott í náttborðsskúffunni sinni,
kandís eða konfekt. Hún vildi ekki
heyra á það minnst ef mamma talaði
um að hún væri í megrun og mætti
ekki borða sælgætið og setti í brýrn-
ar ef súkkulaðibitinn var ekki borð-
aður.
Hún var svo gjafmild hún langa-
langa og sendi okkur oft með pen-
inga í umslagi þegar við vorum að
fara aftur heim til Svíþjóðar. Hún
var reyndar ekkert ánægð með það
að við byggjum þar og spurði
mömmu oft hvenær við ætluðum að
flytja til Íslands.
Ég, Johanna Svava, hitti löngu-
löngu í fyrsta skiptið þegar ég var
fimm mánaða gömul. Þá voru teknar
af okkur myndir þar sem við vorum
saman á mynd, ég, mamma, amma,
langamma og langalanga, fimm kyn-
slóðir. Langalanga hló mikið þegar
ég fór að leita að brjóstunum hennar
við myndatökuna því ég var þyrst.
„Nei, nei, það finnst ekkert í þessum
púffum lengur, elskan,“ sagði hún
hlæjandi við mig.
Hún kvartaði yfir því að vera orðin
slæm í fótum en þá sagði langamma
að það væri nú ekkert skrítið því nú
væri hún orðin í rauninni gömul, þar
sem dóttir hennar væri orðin
langamma.
2. ágúst árið 2004 varð langalanga
níræð og þann sama dag fæddist litli
bróðir minn hér í Svíþjóð. Hann fékk
nafnið Gustav Otto í höfuðið á löngu-
löngu. Hún hafði fellt gleðitár og
sagt þetta vera bestu afmælisgjöfína
sem hægt hefði verið að óska sér.
Gustav getur nú sagt „langa-
langa“, en því miður fékk hún ekki
tækifæri til þess að heyra það af
hans vörum því langalanga var búin
að vera heyrnarlaus í mörg ár. Þeir
sem komu að heimsækja hana þurftu
að skrifa allt það sem þeir vildu segja
við hana á sniðugt spjald. Þegar ég
heimsótti hana síðast, núna í mars
sl., þá teiknaði ég kall á spjaldið og
sýndi henni að ég kynni líka að skrifa
bæði nöfnin mín.
Elsku langalanga er núna engill
hjá Guði, en næst þegar ég kem til
Íslands ætla ég samt í kaffi til henn-
ar á hjúkrunarheimilið þar sem hún
dó.
Hjartans kveðjur frá fjölskyld-
unni í Svíþjóð. Guð veri með ykkur.
Johanna Svava, Gustav Otto og
Kristjana Hólm.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Í dag kveðjum við ömmu, lang-
ömmu og vin. Það er sannur heiður
að hafa fengið að njóta návistar
hennar. Með söknuði horfum við á
bak góðri konu sem setti mark sitt á
líf okkar allra. Minning hennar mun
lifa í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Takk fyrir allt
Rannveig, Gunnar,
Unnur og Eyrún.
GUÐRÚN ÁGÚSTA
GUÐMUNDSDÓTTIR
Elskuleg móðir okkar, amma og langamma,
HELGA SIGURGEIRSDÓTTIR,
Hjallabraut 33,
Hafnarfriði,
lést á St. Jósefsspítalanum laugardaginn 6. maí.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Krabbameinsfélagið.
Fyrir hönd aðstandenda,
María Bjarnadóttir,
Sumarliði Birkir Andrésson,
Ingvar Jóhannsson, Nansý Guðmundsdóttir,
Helga Guðlaug Jóhannsdóttir, Ingvi Þór Sigþórsson
og barnabarnabörn.