Morgunblaðið - 12.05.2006, Síða 44

44 FÖSTUDAGUR 12. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur GuðbjörnBjörgúlfsson
fæddist í Blönduhlíð
í Hörðudalshreppi
14. september 1928.
Hann lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 5. maí
síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Björg-
ólfur Einarsson,
bóndi í Blönduhlíð, f.
13. janúar 1896, d.
27. september 1971,
og Jósefína Sigríður
Ólafsdóttir frá Stóra-Skógi, f. 16.
maí 1891, d. 15. maí 1969.
Systir Ólafs var Kristbjörg Jóna
Björgólfsdóttir, f. 13. febrúar
1927, d. 1. desember 1997.
Ólafur kvæntist hinn 24. janúar
1959 Mörtu Áslaugu Marteinsdótt-
ur úr Hafnarfirði, f. 27. september
1930. Dóttir Ólafs og Mörtu er
Björg Marta, við-
skiptafræðingur og
framkvæmdastjóri,
f. 27. apríl 1963.
Maki hennar er
Friðrik Skúlason
tölvufræðingur, f. 7.
október 1963, og er
dóttir þeirra Marta
Kristín, f. 17. janúar
1996.
Ólafur lauk stúd-
entsprófi frá MA
1951 og lögfræði-
prófi frá Háskóla Ís-
lands 1957. Mestan
hluta starfsævi sinnar vann hann
hjá Tryggingastofnun ríkisins,
sem lögfræðingur frá 1963, síðar
deildarstjóri en skrifstofustjóri frá
1980 til þess að hann lét af störfum
1998.
Útför Ólafs verður gerð frá
Grensáskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 13.
Af einhverjum ástæðum bjóst ég
aldrei við því að tengdafaðir minn
myndi kveðja að vorlagi, rétt áður en
sólin fór að skína og sumarið byrjaði
fyrir alvöru. Það hefði á einhvern
hátt mátt halda að lífshlaupi sólar-
dýrkandans Ólafs Björgúlfssonar
myndi ljúka í svartasta skammdeg-
inu, en sú varð ekki raunin og eftir
stutta legu kvaddi hann þennan
heim, með sína nánustu sér við hlið.
Ég kynntist Ólafi fyrst fyrir
sautján árum, þegar dóttir hans
bauð mér heim til foreldra sinna í
kvöldmat en þá var ekki laust við
vott af áhyggjum af því hvernig föð-
ur hennar myndi líka við þennan til-
vonandi tengdason sinn. Þær
áhyggjur reyndust ástæðulausar og
höfum við átt margar ánægjulegar
stundir saman á þeim árum sem lið-
in eru síðan þá, bæði í reglulegum
kvöldverðarboðum en ekki síður í
fjölmörgum ferðum til sólarstranda
– Mallorca, Costa del Sol og sér í lagi
Kanaríeyja.
Eftir að heilsu Ólafs tók að hraka
þannig að sólarlandaferðir lögðust
af, var sumarbústaðurinn sá staður
þar sem hann vildi njóta sólarinnar
með fjölskylduna nálægt sér, en
þetta tvennt, fjölskyldan og sólin var
það sem hann mat mest af öllu.
Ólafi gafst ekki tækifæri til að
kveðja Trygg en víst er að hund-
urinn myndi sakna hans líka ef vissi
hvað hefur gerst – sakna mannsins
sem alltaf hafði tíma til að klappa
honum, gauka að honum góðum
matarbita eða bara að leyfa honum
að liggja rólegum við fætur sér.
Já, Ólafur er farinn, en minning-
arnar lifa áfram. Það var tómlegt
núna um helgina í sumarbústaðnum,
með einn auðan stól á sólpallinum,
en þegar sólin skein sem skærast
var næstum eins og við skynjuðum
návist hans, sitjandi á sínum stað
með andlitið á móti sólinni.
Friðrik Skúlason.
Það var einn sólfagran dag vorið
1949, að ég var staddur í Reykjavík,
á leiðinni austur á land, eftir dvöl í
Héraðsskólanum á Laugarvatni. Ég
rölti um miðbæinn og var að velta
fyrir mér hvar ég gæti útvegað mér
næturstað. Ég var blankur og gat
ekki farið á hótel. Ofarlega í Banka-
strætinu tók ég eftir manni sem kom
niður Laugaveginn. Þetta var Ólafur
Björgúlfsson. Hann hafði verið í
skólanum á Laugarvatni þá um vet-
urinn. Tal okkar barst fljótlega að
því hvar ég mundi gista næstu nótt
og þá segir Ólafur: ,,Komdu með
mér, þú getur gist í herberginu
mínu.“ Hann sneri við og við geng-
um saman upp á Laugaveg 49. Þetta
var upphafið að margra nátta gist-
ingu og verustað þá ég var að koma
eða fara í skólann á Laugarvatni.
Fjölskyldan öll var mér mjög hjálp-
söm og alúðleg. Svo var það vorið
1952 að ég og fimm önnur skóla-
systkini frá Laugarvatni þreyttum
stúdentspróf utanskóla við MR. Þá
dvaldi ég hjá þeim og fékk gott næði
til lestrar í herbergi Ólafs. Eftir að
ég hóf nám í HÍ, haustið 1952, lágu
leiðir okkar enn oft saman. Ég rölti
oft til Ólafs yfir á Njálsgötu 49. Þar
var ég alltaf velkominn. Móðir Ólafs,
Jósefína, kom fram við mig eins og
ég væri hennar eigin sonur. Ég var
t.d. alltaf boðinn til þeirra öll að-
fangadagskvöld á meðan ég var í há-
skólanámi.
Við Ólafur gerðum ýmislegt
skemmtilegt saman á þessum árum.
Í eitt skipti vorum við Ólafur fengnir
til þess að passa lítinn frænda hans.
Þegar strákur litli var sofnaður, fór-
um við út á gangstétt hinumegin við
götuna og á meðan við fylgdumst
með bæjarlífinu horfðum við upp í
gluggann á herberginu þar sem
stráksi svaf. Ekki þótti þessi aðferð
við barnagæslu nógu traustvekjandi!
Nú eru liðin mörg árin síðan við
Ólafur mættumst í Bakarabrekk-
unni forðum því að tíminn stendur
eigi kyrr. Allt á sitt upphaf og endi
nema eilífðin sjálf. Og nú er komið
vor, vonandi sólbjart sumar fram
undan. Ólafur, minn gamli vinur,
hefur nú haldið inn á strönd hins ei-
lífa sumars en enginn var duglegri
að verma sig í sólskininu á fjarlæg-
um ströndum. Megi honum vegna
vel í birtu ljóssins hjá Drottni dýrð-
arinnar um eilíf ár.
Við þessi leiðarlokin viljum við
Sigríður, þakka Ólafi og eftirlifandi
eiginkonu hans, ómetanlega hjálp og
stuðning á árum áður og önnur góð
samskipti fyrr og síðar. Guð blessi
minningu Ólafs Björgúlfssonar.
Einar Þór Þorsteinsson.
Ólafur Björgúlfsson, lögfræðingur
og skrifstofustjóri Tryggingastofn-
unar ríkisins, er allur. Hann varði
stærstum hluta starfsævi sinnar í
þágu almannatrygginga, sem vert er
að þakka, en verður seint fullmetið.
Mér varð fljótt ljóst hve störf hans
voru stofnuninni mikils virði. Alltaf
var hann mættur fyrstur allra,
mætti yfirleitt klukkan sex að
morgni og vann þá þau verk sem
hann taldi sig þurfa gott næði fyrir
og er aðrir mættu var þeim ljóst að
vel hafði verið unnið. Aldrei yfirgaf
hann vinnustað fyrr en almennum
vinnutíma var lokið.
Hann réðst til stofnunarinnar sem
lögfræðingur, starfaði við hin ýmsu
verkefni og sinnti Lífeyrissjóði sjó-
manna afar vel. Átti ríkan þátt í að
móta starfsemi hans. Varð deildar-
stjóri sjúkratrygginga og síðar
skrifstofustjóri, sem jafnframt var
staðgengill forstjóra. Hann vann sig
upp af verkum sínum. Hann undi sér
aldrei hvíldar, ætíð var hann með
hugann við málefni stofnunarinnar,
veg hennar og vanda. Hann vildi
hafa skipulag á hlutunum. Sjá merki
þess að undan mönnum gengi. Hann
gerði miklar kröfur til annarra, en
þó sýnu minni en til sjálfs sín.
Ólafur Björgúlfsson þurfti á
starfsferli sínum að taka á mörgum
erfiðum málum. Það gustaði stund-
um um hann, en hann stóð af sér
hverja raun með einbeitni og sterk-
um vilja. Við slíkar aðstæður verða
menn ekki allra, en það skipti Ólaf
ekki máli. Málefnið, framgangur
mála var í fyrirrúmi hjá honum.
Eldri starfsmenn stofnunarinnar
kunna margar sögur um Ólaf, um
kraftinn, um stormsveipinn sem
honum fylgdi oft á tíðum. Þeir minn-
ast líka þeirrar hlýju sem undir skel-
inni bjó. Undirritaður starfaði með
Ólafi í fimm ár. Samstarf okkar var
traust, vinsamlegt og gott. Ég
kynntist honum sem sívökulum
starfsmanni, sem ávallt var reiðubú-
inn til að gera sitt besta. Rétt er í því
sambandi að minnast þess sem einn
af þáverandi yfirmönnum virtrar
ríkisstofnunar sagði um Ólaf. „Ef
hann Ólafur lofar eða gefur fyrirheit
þá er hægt að treysta því“ og bætti
því við að svo væri óvenjulegt með
marga. Þessi ummæli segja heilmik-
ið um Ólaf, sem sá um fjármuni sem
skiptu milljónahundruðum.
Heimilið var griðastaður Ólafs
Björgúlfssonar. Var okkur það mjög
ljóst hve hann mat eiginkonu sína
Mörtu Marteinsdóttur mikils. Það
var líka yndislegt að fylgjast með því
þegar dóttir hans Björg og Friðrik
tengdasonur áttu von á barni. Já, og
þegar ný Marta var fædd þá var sem
heimar hamingjunnar opnuðust hon-
um til fulls. Ólafur lét af störfum hjá
Tryggingastofnun við starfslokaald-
ur og var þá kvaddur af samstarfs-
mönnum. Þar kom fram hve sterkar
taugar hann átti í starfsmönnum og
hve velvildin í hans garð var sterk.
Síðustu árin átti Ólafur við erfið
veikindi að stríða. Hringdi ég annað
slagið í hann og áttum við þá gott
spjall um lífið og tilveruna. Hugur-
inn var enn hjá okkur í Trygginga-
stofnun. Hann spurði tíðinda þaðan,
fylgdist með umfjöllun fjölmiðla um
stofnunina. Hann deildi áhyggjum, –
vonum og væntingum með okkur
sem hann væri enn að störfum.
Sendi, ásamt starfsmönnum Trygg-
ingastofnunar, aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur og þá einkum
Mörtu Marteinsdóttur. Blessuð sé
minning Ólafs Björgúlfssonar.
Karl Steinar Guðnason.
Fallinn er frá góður frændi, koll-
ega og nafni, Ólafur Guðbjörn
Björgúlfsson. Á síðustu mánuðum
hafa verið höggvin skörð í afkom-
endahóp þeirra heiðurshjóna, Guð-
bjargar Þorvarðsdóttur húsfreyju
og Ólafs Jóhannessonar bónda, frá
Stóra-Skógi í Miðdölum. Börn
þeirra voru alls tólf, sem komust á
legg, auk einnar uppeldisdóttur, sem
ein er á lífi þeirra systkina. Óli
frændi, eða Nafni eins og ég kallaði
hann vanalega, var sonur Jósefínu
Ólafsdóttur, föðursystur minnar, og
Björgúlfs Einarssonar, frá Blöndu-
hlíð í Hörðudal.
Við tímamót sem þessi reikar hug-
urinn til æskuáranna, þegar sam-
gangur var mikill meðal þeirra
systkina frá Stóra-Skógi, einkum um
jól og áramót. Var svo um árabil að
tæpast voru nægilega margir helgi-
dagar og aðrir frídagar á þessum
árstíma til að halda fjölskylduboð,
því mörg systkinin héldu jólaboð
fyrir stórfjölskylduna. Var ávallt
glatt á hjalla í þessum veislum,
gjarnan spilað og mikið borðað, og
ekki var þörf á í þá daga að búa stórt
til að halda veislu. Átti það við um
heimili Jósefínu og Björgúlfs í gamla
Ljóninu að Laugavegi 49 í Reykja-
vík eftir að þau fluttu úr sveitinni.
Er sérstaklega minnisstætt hve Jós-
efína reiddi ávallt fram glæsilegt
bakkelsi og aldrei mátti maður leifa
neinu, sem hún hafði sett á diskinn.
Það var á þessum árum að ég kynnt-
ist Óla. Hann var sköruglegur og
harðgerður, ákveðinn í skoðunum og
lét oft vel í sér heyra. Mér fannst
hann hafa yfirbragð hins sanna
Dalamanns, eins og ég sá það fyrir
mér.
Eftir stúdentspróf frá MA hélt
hann í lagadeildina í Háskóla Íslands
og síðar öðlaðist hann héraðsdóms-
lögmannsréttindi. En ævistarf hans
varð á vettvangi Tryggingastofnun-
ar ríkisins, þar sem lögfræðiþekk-
ingin hefur nýst vel í mörgum trún-
aðarstörfum, sem hann sinnti þar
sem deildarstjóri og skrifstofustjóri
um árabil og jafnframt forstöðumað-
ur Lífeyrissjóðs sjómanna í áratug.
Óli var farsæll í sínum störfum á
hinu mikilvæga og oft flókna sviði al-
mannatrygginga og naut þar trausts
og virðingar.
Óli var einnig gæfumaður í einka-
lífi, mikill fjölskyldumaður og voru
þau Marta einstaklega samrýnd
hjón, sem nutu þess að ferðast, ekki
síst á sólarstrendur Spánar og Kan-
aríeyja.
Að leiðarlokum þakka ég honum
samfylgdina og votta Mörtu og
Björgu og fjölskyldu innilega samúð
mína og fjölskyldunnar.
Ólafur G. Gústafsson.
Í dag kveðjum við hinstu kveðju
Ólaf Björgúlfsson, fyrrverandi skrif-
stofustjóra Tryggingastofnunar rík-
isins.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast hans sem samstarfsmanns og yf-
irmanns til margra ára. Við hófum
störf hjá Tryggingastofnun á svip-
uðum tíma á árunum 1962–1963, ég
sem unglingur og hann fullorðinn
maður. Mjög fljótt tókust með okkur
vináttubönd sem haldist hafa síðan.
Árið 1976 fluttist ég milli deilda og
hóf störf á sjúkra- og slysatrygg-
ingadeild sem hann stýrði. 1980 var
Ólafur skipaður skrifstofustjóri og
fljótlega eftir það varð okkar sam-
vinna nánari þar sem hann hafði
með höndum starfsmannamál ásamt
mörgu öðru. Ég starfaði þar með
honum um árabil sem ritari hans.
Ekki var sambúðin alltaf átaka-
laus hjá okkur þar sem um skapmik-
ið fólk var að ræða og talað var um-
búðalaust um þau mál sem komu
upp, en alltaf endaði allt í ró og
spekt. Ólafur var nokkuð sérstakur
persónuleiki, það gustaði af honum
og hann sagði ávallt meiningu sína,
ef ég má orða það svo, á „manna-
máli“. Þeir sem ekki þekktu hann
voru ekki alltaf ánægðir með hans
„mannamál“. Eitt atvik kemur upp í
huga mér nú þegar ég skrifa þessi
orð. Stundum þurfti hann sem yf-
irmaður að „taka fólk á teppið“ eins
og sagt er og þá gat hann verið svo-
lítið hvassyrtur. Staðsetning okkar á
skrifstofunni var þannig að ég komst
ekki hjá því að heyra það sem hann
hafði sagt við viðkomandi. Oft á tíð-
um leið smástund þar sem ég tók
eftir því að hann fór að ganga um
gólf mjög hugsi og síðan kíkti hann
inn til mín að sagði; hefði ég kannski
ekki átt að segja þetta? sem sýndi að
oft á tíðum þá sá hann eftir þeim
orðum sem fallið höfðu. Þetta sýndi
mér í rauninni hversu góður hann
var inni við beinið. Ég starfaði sem
undirmaður hans til ársins 1990 þeg-
ar ég hvarf til annarra starfa innan
Tryggingastofnunar sem hann hafði
stutt mig til með ráðum og dáð. Þeg-
ar ég lít um öxl þá held ég að við sem
unnum undir hans stjórn höfum
aldrei haft yfir neinu að kvarta,
hvort sem var um að ræða leyfi,
sumarfrí, fjarveru vegna veikra
barna o.s.frv., alltaf kom hann til
móts við óskir og þarfir. Ég tel hann
hafa verið minn besta yfirmann
þann tíma sem við störfuðum saman.
Við hjónin Sævar Vilhelm sendum
ykkur öllum, Marta, Björg, Friðrik
og Marta Kristín, okkar samúðar-
kveðjur. Hvíldu í friði, kæri Ólafur.
Björg H. Sölvadóttir.
ÓLAFUR
BJÖRGÚLFSSON
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir, tengdafaðir,
sonur, afi og langafi,
ATLI ELÍASSON,
Suðurgerði 2,
Vestmannaeyjum,
lést á Heilbrigðisstofnun Vestmannaeyja að
morgni laugardagsins 6. maí.
Útför fer fram frá Landakirkju í Vestmanna-
eyjum laugardaginn 13. maí kl. 14.00.
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir, en þeim sem vilja minnast
hans, er bent á líknarsjóð Kiwanisklúbbsins Helgafells í Vestmanna-
eyjum, reikningur nr. 582-15-82016, kt. 630672-0239.
Kristín Frímannsdóttir,
Atli Freyr Hjörleifsson,
Aldís Atladóttir, Kristinn Ævar Andersen,
Elías Atlason, Geirþrúður Þórðardóttir,
Freyr Atlason,
Eva L. Þórarinsdóttir,
Sigurdís Ösp, Jón Valgeir,
Hlynur Már, Hulda Sif,
Birgir Hannes, Elín Björk, Davíð, Þórður Jón, Elva,
Aldís Freyja, Daníel Ingi og Tanja Björt.
Þökkum innilega fyrir auðsýnda samúð og vinar-
hug vegna andláts og útfarar ástkærrar dóttur,
fósturdóttur, systur, mágkonu og frænku,
LILJU GUÐMUNDSDÓTTUR,
Birkilundi 18,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lyfjadeildar 2
Fjórðungsjúkrahússins á Akureyri og starfsfólks-
ins hjá Krabbameinsfélagi Akureyrar.
Kristjana Kristjánsdóttir, Birgir Laxdal,
Guðmundur Örn Njálsson, Guðrún Birna Jóhannsdóttir,
Sjöfn Guðmundsdóttir, Sigurður Áki Eðvaldsson,
Anný Rós Guðmundsdóttir, Birkir Freyr Stefánsson,
Katrín Lind Guðmundsdóttir, Jóhann Eyþórsson,
Dagný Guðmundsdóttir og litlu frænd- og fóstursystkinin.
Alúðarþakkir til allra þeirra sem sýndu mér hlýhug
og vinarþel vegna andláts eiginkonu minnar,
ÞURÍÐAR HÓLMFRÍÐAR
SIGURJÓNSDÓTTUR.
Þormóður Jónsson.