Morgunblaðið - 12.05.2006, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 12. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ SigþrúðurKristín Thord-
ersen fæddist á
Stokkseyri 4. nóv-
ember 1909. Hún
lést á Kumbaravogi
hinn 29. apríl síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Einar
Ingimundarson og
Margrét Helgadótt-
ir. Systur Sigþrúðar
voru Ingunn og
Anna.
Sigþrúður ólst
upp á Stokkseyri til
17 ára aldurs er hún flutti til
Reykjavíkur. Þar starfaði hún við
verslunarstörf og í Björnsbakaríi.
Kynntist hún þar Stefáni Ó. Thor-
dersen og gengu í þau í hjónaband
hinn 6. janúar 1940. Stefán lést 19.
júlí 1983. Þau eignuðust eina dótt-
ur, Margréti Thordersen Andr-
eassen, f. 12. október 1941. Með
fyrri eiginmanni sínum, Þorfinni
Egilssyni, f. 26.
ágúst 1940, d. 14.
október 1998, eign-
aðist Margrét tvö
börn. Þau eru: 1).
Egill Þorfinnsson, f.
27. ágúst 1963. Son-
ur hans og Krist-
jönu Barðadóttur er
Stefán Barði Egils-
son, f. 23. júlí 1986.
Þau slitu samvist-
um. 2). Sigþrúður
Þorfinnsdóttir, f. 27.
ágúst 1967. Maki I:
Sigurjón Hansson.
Þau skildu. Maki II: Hjálmtýr
Rúnar Baldursson. Þau skildu.
Dóttir þeirra er Vala Margrét
Hjálmtýsdóttir, f. 25. september
2001. Seinni eiginmaður Mar-
grétar var Hugo Andreassen, f.
16. maí 1928, d. 21. janúar 1999.
Útför Sigþrúðar verður gerð
frá Grafarvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Amma Dúa í Drápuhlíð hefur
loksins fengið langþráða hvíld, eft-
ir að hafa verið algerlega rúmföst í
fjögur ár og ekki þekkt neinn eða
getað tjáð sig í nær níu ár.
Tilfinningarnar eru blendnar á
svona stundu. Ég gleðst yfir því að
amma sé loks frjáls og trúi því að
afi Stefán hafi tekið fagnandi á
móti henni. Ég græt líka liðna tíð
sem aldrei kemur til baka. Ég hefði
ekki getað trúað því hve mörg tár
ég átti til við rúm hennar síðustu
nóttina sem hún lifði.
Amma var fædd og uppalin í Sæ-
borg á Stokkseyri og bar alla tíð
sterkar taugar til þess staðar.
Margar sögurnar sagði hún frá
æsku sinni, eins og þegar veður var
vont og öldurnar börðu brimgarð-
inn og fjölskyldan sat milli vonar
og ótta við gluggann og horfði til
hafs þar sem langafi var að fiska.
Margt var brallað í fjörunni og
hrauninu við brimgarðinn og oft
farið á skauta á Ásgautsstaðar-
tjörn. Eyrarbakki var ekki hátt
skrifaður hjá Stokkseyringnum og
síðar þegar við krakkarnir eltumst
stríddum við ömmu oft með því að
dásama þann stað. Amma gat hald-
ið langar ræður um ágæti Stokks-
eyrar og mér er minnisstæð rútu-
ferð þangað sem við fórum í. Á
heimleiðinni sat amma og reifst á
góðlátlegan hátt við karl sem hún
þekkti frá Eyrarbakka, um það
hvor staðurinn væri betri. Auðvitað
rúllaði amma honum upp, enda
með munninn fyrir neðan nefið og
höfðu aðrir farþegar rútunnar
gaman af.
Um 17 ára aldur fluttist amma til
Reykjavíkur. Amma var glæsileg
kona, með hrafnsvart hár, dökk-
brún augu og dökka húð. Í Reykja-
vík vakti hún á þessum tíma at-
hygli fyrir sérstæða fegurð sína.
Amma var hörkuskvísa. Á sumrin
vann hún á Hótel Þrastarlundi og
svo starfaði hún í vefnaðarvörubúð.
Á þrítugsaldri hóf hún störf hjá
Björnsbakaríi og þar var afi Stefán
bakarameistari og felldu þau hugi
saman.
Eins og tíðarandinn var þá hætti
amma að vinna þegar hún og afi
giftu sig og bjó þeim fallegt heimili
á Ránargötu og síðar í Drápuhlíð
10. Þau eignuðust Margréti
mömmu mína og voru mjög ást-
fangin hjón og samheldin fjöl-
skylda.
Amma hugsaði vel um útlit sitt
og lagði mikið upp úr því að eiga
fallegt heimili. Hún var mikill fag-
urkeri og snillingur í hannyrðum.
Amma gat kúnststoppað göt á flík-
um þannig að engin ummerki
sáust. Hún saumaði falleg vegg-
teppi og var oftast að skapa eitt-
hvað í höndunum. Upp úr 1970
sótti amma námskeið í olíumálun
og sýndi þar að hún var listakona
af lífi og sál. Margar myndir henn-
ar prýða heimili mitt og annarra.
Þá gerði hún einstaklega fallega
kertastjaka og borð, alsett kuðung-
um, auðvitað úr fjörunni á Stokks-
eyri.
Þegar ég hugsa um mig og
ömmu held ég að við höfum bara
ekki alveg skilið hvor aðra þegar
ég var krakki. Amma þessi kven-
lega flotta myndarlega kona eign-
aðist dótturdóttur sem var strákas-
telpa. Amma var undrandi yfir
snoðklipptu nöfnu sinni, sem eyddi
dögunum í að spila fótbolta við
strákana í götunni, skítug upp fyrir
haus og fór ekki ógrátandi í kjól.
Þá var henni óskiljanleg ill með-
ferð mín á fallegum dúkkum og dá-
læti mitt á bílum. Ekki tókst henni
að kenna mér hannyrðir því allir
spottar og bönd fóru í flækju hjá
mér. Svo vorum við auðvitað báðar
þrjóskar og ákveðnar.
Amma og afi í Drápuhlíð reynd-
ust mér, mömmu og bróður mínum
ómetanleg hjálp. Mamma þurfti að
vinna úti allan daginn svo að við
systkinin vorum meira eða minna
hjá afa og ömmu. Við gengum
m.a.s. í skóla í Hlíðunum þótt við
værum búsett í Hafnarfirði.
Drápuhlíð 10 var mitt annað heim-
ili og mér fannst ég hafa glatað
miklu þegar amma fór á dvalar-
heimili árið 1996 og ég gat ekki
vaðið inn og út hjá ömmu á öllum
tímum sólarhringsins. Þar átti ég
alltaf öruggt skjól. Afi og amma
sköpuðu mér ákveðið öryggi, sem
ég bý að enn í dag. Ég man þær
notalegu stundir sitjandi við eld-
húsborðið í skammdeginu og að
tefla við afa meðan amma eldaði.
Amma var með bein í nefinu,
heilmikið skap og átti ekki erfitt
með að koma fyrir sig orði. Hún
var konan í götunni sem kom út og
skammaði mig og já bara allt
hverfið fyrir að hlaupa yfir beðin í
garðinum, sparka bolta í tröppurn-
ar eða fyrir að hafa allt of hátt.
Þannig var amma í æsku minni að
miklu leyti konan sem skammaðist
og eldaði. Hún bar ekki tilfinningar
sínar á torg og var ekkert að hlaða
lofsyrðum á fólk til hægri og
vinstri, allavega ekki svo maður
heyrði. Gaman var samt að heyra í
henni þegar hún hélt að ég væri
ekki inni. Þá gat amma montað sig
stanslaust við frænkur og vinkonur
af duglegu nöfnu sinni sem gekk
svo vel í skóla og svo seinna þegar
hún afneitaði þáverandi kærasta
mínum í samtali við frænku mína,
því enginn væri nógu góður fyrir
hana Dúu litlu.
Þegar amma tók að eldast mild-
aðist hún, varð opnari og við náð-
um betur saman. Amma drakk allt-
af svart kaffi en ég drekk aldrei
kaffi. En við eldhúsborðið hjá
ömmu þömbuðum við saman svart
kaffi með molasykri, en það var
bara með ömmu. Þegar ég var í
Háskólanum lærði ég alltaf heima
hjá ömmu, sem kom reglulega inn í
herbergi til að athuga hvort mig
vantaði eitthvað eða til að gefa mér
uppáhaldið mitt, vínber og mand-
arínur. Amma var líka hörð á því
að enginn mætti trufla mig við lær-
dóminn og ef vinir mínir hringdu
sagði amma bara blákalt að ég
mætti ekkert vera að því að tala við
þá eða væri úti og lagði á, allt án
minnar vitneskju þá.
Það eru litlu atriðin og látlaus
aðferð ömmu við að sýna sína
væntumþykju sem hrannast upp
núna í minningunni. Þegar ég byrj-
aði að reykja á unglingsaldri hélt
ég að ég fengi skammagusu. Ó, nei,
amma fór og sótti dýrmæta Ron-
son-kveikjarann hans afa og gaf
mér, þótt auðvitað væri hún ekki
hrifin af þessum ósið mínum. Þeg-
ar ég útskrifaðist úr Háskólanum
var amma farin að eiga erfitt með
gang og jafnvægi. Samt lét hún sig
hafa það að taka strætó niður í bæ
með mynd í innrömmun og svo aft-
ur með myndina tilbúna og ekki fór
lítið fyrir myndinni. Mér þótti enn
vænna um myndina þegar ég frétti
frá bróður mínum af fyrirhöfninni.
Einnig fannst mér svolítið sætt að
ömmu fannst enginn karlmaður
nógu góður fyrir mig. Þegar ég var
21 árs og sagði ömmu að ég væri að
fara að gifta mig missti hún súpu-
skeiðina sína ofan í diskinn og
horfði á mig stórum augum og
spurði: „Af hverju viltu vera að
því?“ Samt sem áður kallaði hún
fyrri eiginmann minn síðar alltaf
engil.
Afi og amma voru okkur einstak-
lega góð og hjálpuðu og kenndu
okkur mikið. Ég veit bara ekki
hvernig við hefðum getað komist af
án þeirra.
Þegar ég sat hjá ömmu síðustu
nóttina og strauk henni um hárið
SIGÞRÚÐUR KRIST-
ÍN THORDERSEN
✝ Sigurður Gunn-laugur Halldór
Ingason fæddist í
Kaupmannahöfn 25.
september árið
1920. Hann lést á
Vífilsstöðum 30. apr-
íl síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Ingi Gunnlaugsson,
f. á Kiðjabergi í
Grímsnesi 19. ágúst
1894, d. 10. febrúar
1973, og Ingibjörg
Jónsdóttir, f. á Álf-
hólum í V-Landeyj-
um 20. júlí 1888, d. 23. janúar 1977.
Systkini Sigurðar eru Gunnlaugur
Jón, f. 20. mars 1924, d. 13. des.
2001, Sigurjón Ágúst, f. 28. maí
1927, og Soffía, f. 6. maí 1932.
Hinn 6. desember 1947 kvæntist
Sigurður Ernu Jónsdóttur, f. 12.
desember 1922. Foreldrar hennar
voru Jón Halldórsson, f. 12. maí
1886, d. 28. maí 1973, og Gíslína
Sigurður brautskráðist frá
Verzlunarskóla Íslands árið 1941.
Hann var skrifstofumaður í Reykja-
vík 1941–42 og lögregluþjónn
1943–45, m.a. í sérsveit lögreglu-
stjóra. Starfaði sem póstfulltrúi frá
1945 til ársloka 1959, þegar hann
var skipaður yfirdeildarstjóri Toll-
póststofunnar. Var skrifstofustjóri
Póststofunnar í Reykjavík 1967–
1974 og síðan póstrekstrarstjóri til
1987, þegar hann gerðist starfs-
maður skrifstofu Alþingis. Sigurð-
ur sat í stjórn Póstmannafélags Ís-
lands í mörg ár, var ritari,
varaformaður og formaður í tvö ár.
Var mörg ár þátttakandi í Glímu-
félaginu Ármanni og fór m.a. í
keppnisferðir til Norðurlandanna á
árunum 1946 til 1949. Var formað-
ur glímuráðs Reykjavíkur og for-
maður glímudeildar Ármanns um
skeið. Sigurður var virkur félagi í
Oddfellow-reglunni, stúkunni Þor-
keli Mána, í hartnær hálfa öld.
Sigurður bjó 40 ár í Safamýri 23,
en frá 2002 í Hvassaleiti 58 og síð-
ustu misserin á Hrafnistu, Vífils-
stöðum.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Magnúsdóttir, f. 18,
jan. 1889, d. 8. júní
1986. Synir Sigurðar
og Ernu eru: 1) Skúli
Már rafeindavirki, f.
23. september 1949,
maki Sigrún Einars-
dóttir. Synir þeirra
eru Snorri Már, f. 26.
nóvember 1983, og
Kári, f. 28. júní 1986.
2) Gísli Jón verslunar-
maður, f. 12. júní
1954, maki Þorbjörg
Jónsdóttir. Börn
þeirra eru: Orri Sig-
urður, f. 14. apríl 1977, maki Guð-
rún Halldórsdóttir, þau eiga þrjú
börn; Arnar Þór, f. 11. október
1978, maki Silja Ósk Birgisdóttir,
þau eiga eitt barn; og Erna Oddný,
f. 4. feb. 1990. 3) Örn landfræðing-
ur, f. 11. nóvember 1962, maki Una
Guðlaug Haraldsdóttir. Synir
þeirra eru Haraldur Örn, f. 8. ágúst
1994, og Friðjón, f. 23. jan. 1999.
Kær vinur og góður tengdafaðir
minn er látinn.
Margs er að minnast því margar
góðar stundir hef ég átt með Sig-
urði í yfir 30 ár og þá helst er við
vorum í sumarbústaðnum Þrastar-
bóli með börnum okkar Gísla Jóns
og einnig á ferðalögum innanlands
og erlendis. Hann hafði yndi af að
ferðast, var fróður og þekkti vel þá
staði sem farið var á. Við fórum eitt
sinn saman til Kaupmannahafnar
og þar var hann á heimaslóðum –
góður leiðsögumaður og hafði
ánægju af að miðla þeim fróðleik.
Hann var ljúfur og góður faðir,
tengdafaðir og afi sem gott var að
hafa nálægt sér.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ég kveð hann með þökk og kær-
leik fyrir allt sem hann hefur verið
mér og minni fjölskyldu .
Þín tengdadóttir
Þorbjörg.
Hjartkær tengdafaðir minn er
farinn á fund þeirra sem gengnir
eru. Þar hefur verið tekið vel á móti
honum. Ég sé hann fyrir mér fal-
lega klæddan í vel burstuðum skóm,
með hatt á höfði og hanska á hönd-
um, segjandi með bros á vör: „Þá er
ég mættur á þennan fund.“ Sigurð-
ur var glæsilegur maður og hið
mesta ljúfmenni. Hann var vina-
margur og leituðu margir til hans
með sín mál, ekki síst synir hans.
Fyrir nokkrum árum fór heilsu
Sigurðar hrakandi og átti hann þá
orðið erfitt með að ganga upp
tröppur. Um líkt leyti breyttum við
Örn bílskúrnum okkar í setustofu
og bíóhús og þangað buðum við Sig-
urði til okkar á laugardögum. Þar
fengum við okkur kaffi og bakkelsi
að ógleymdu viskítári. Síðan voru
sýndar kvikmyndir eftir gömlu
meistarana Chaplin, Keaton og
hinn franska Tati, sem Sigurður
hafði mikið dálæti á. Þá heyrðust
hlátrasköllin út á götu. Bræðurnir
Haraldur Örn og Friðjón tóku þátt í
þessu með okkur og minnast þess
nú hvað afi þeirra var alltaf glaður
og jákvæður.
Fjölskyldan í Nökkvavoginum
kveður Sigurð afa með þakklæti
fyrir allt og allt.
Far þú í friði.
Una Guðlaug
Haraldsdóttir.
Ættarhöfðinginn er fallinn frá.
Föðurbróðir minn og vinur, Sig-
urður Ingason, er genginn yfir
móðuna miklu til fundar við horfna
ættingja og vini og þar er víst að
honum hefur verið vel fagnað. Þessi
fyrrverandi glímukappi var orðinn
lúinn af glímunni við elli kerlingu,
hafði hlotið byltur og brot en and-
lega hélt hann reisn sinni og var
alltaf sama ljúfmennið. Brosmildur
og glaðlyndur og þannig munum við
systkinin hann allt frá æskuárum
okkar, glæsimenni með glæsilega
konu sér við hlið, hana Ernu, og 3
góða syni. Þannig man ég hann
einnig frá námsárum mínum í
Kaupmannahöfn, en þar var hann
tíður fulltrúi Íslands á ráðstefnum
um póstmál og norræna samvinnu.
Frændi kom þá iðulega færandi
hendi með pakka að heiman og oft
sendi hann mér dagblöðin. Iðulega
vorum við saman í mat hjá Gunnari
og Idu, dönskum gæðahjónum sem
Sigurður hafði kynnst í gegnum
sameiginlegt áhugamál; frímerki.
Þau hjón tóku mér, ungum stúdent
sem í fyrsta sinn var erlendis, opn-
um örmum við komuna til Dana-
veldis 1974, fyrir orð frænda míns
og var það mér mikil gæfa. Það voru
fagnaðarfundir þegar þessir
„dönsku fósturforeldrar mínir“
fengu okkur Sigurð í heimsókn í
Henrik Rungsgade. Þá beið okkar
margrétta veisluborð og mikið talað
og hlegið. Sigurður var óumdeildur
foringi systkina sinna, en aðdáun-
arverð var alla tíð samheldni þeirra
og innileg vinátta. Faðir minn var
atorkumikill og fljótur að hugsa og
framkvæma, „vildi ráða“ en bar
mikla virðingu fyrir eldri bróður
sínum og mat orð hans mikils.
Þannig snart það hjartataugar að
sjá þá bræður kveðjast hinsta sinni,
en þá var pabbi orðinn helsjúkur af
krabbameini og lést örfáum dögum
síðar. Brast þá strengur hjá stóra
bróður og syrgði hann Gunnlaug
bróður sinn mjög. Þannig var síð-
asta stund okkar frænda blönduð
gleði og sorg er við hittumst síðast á
heimili Gísla Jóns, sonar þeirra
Ernu, og horfðum saman á mynd-
band frá sameiginlegri ferð okkar
með pabba til Kanaríeyja. Þar var
hann enn eldhress grallari að gant-
ast og kenna okkur leikfimiæfingar,
minningar sem kölluðu fram bæði
hlátur og tár á hvarmi. Ég er viss að
pabbi er nú farinn að kenna Sigurði
nýjar leikfimiæfingar á skýjabólstr-
um himnaríkis og sýna honum
plássið, jafnvel segja Lykla-Pétri til
verka. Ég samgleðst elskulegum
frænda mínum að vera laus úr las-
burða, öldnum líkama um leið og
hægt er að sjá eftir að hafa ekki náð
að eiga fleiri vinafundi. En lífið líð-
ur svo ógnarhratt og því sem frest-
að er næst oft ekki á morgun.
Frænda mínum sendi ég í huganum
hlýjar óskir um fararheill til ljóss-
ins heima og fjölskyldu hans og
systkinum sendum við Auður kona
mín hjartans samúðarkveðjur.
Guðmundur Gunnlaugsson.
Kær vinur og sambúi okkar hjóna
í Safamýrinni er genginn á braut og
viljum við hjónin kveðja hann með
nokkrum fátæklegum orðum.
Þau hjónin Sigurður og Erna
fluttu í húsið hjá okkur í Safamýr-
inni eftir að við höfðum búið þar eitt
ár. Þá komu þau með drengina sína
tvo og sá þriðji var borinn undir
belti móður. Mikill happafengur var
það okkur að fá þetta góða fólk í
húsið. Drengirnir þeirra reyndust
vera á líkum aldri og okkar börn og
féll þar allt í ljúfa löð. Öll þessi börn
runnu upp eins og fíflar í túni og
urðu þar aldrei minnstu hnökrar á.
Synirnir gengu til mennta og eru nú
traustir borgarar í góðum stöðum.
Þeir hafa allir stofnað sín heimili og
hafa lagt grunn að nýjum efnilegum
ættarbogum. Á þessum tíma þegar
unglingarnir okkar vildu gjarnan
vinna sér inn vasaaura í jóla- og
sumarfríum var oft gott að eiga
hauk í horni þar sem Sigurður heit-
inn var í póstinum. Nutu þau stund-
um góðs af því.
Hvernig sem við rótum í okkar
hugskoti getum við ekki fundið að
nokkurn tíma hafi borið hinn
minnsta skugga á samskipti okkar
allan þennan tíma, og er þar áreið-
anlega ekki síst Sigurði heitnum að
SIGURÐUR G.H.
INGASON