Morgunblaðið - 25.07.2006, Qupperneq 26

26 ÞRIÐJUDAGUR 25. JÚLÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Guðrún Claes-sen fæddist í
Reykjavík 18. apríl
1921. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 17. júlí síð-
astliðinn. Guðrún
var dóttir hjónanna
Arnbjörns Gunn-
laugssonar, togara-
skipstjóra, f. 5. júlí
1888, d. 7. nóv. 1967,
og Sigríðar Ingi-
bjargar Rafnsdóttur
húsmóður, f. 6. okt.
1894, d. 19. feb.
1936. Var hún eldri af tveimur
dætrum þeirra hjóna, en systir
hennar, Guðrún Erla, lést 1958.
Eiginmaður Guðrúnar var
Haukur Claessen varaflugmála-
stjóri, f. 26. mars 1918, d. 26. mars
1973, og eignuðust þau þrjú börn.
Þau eru: 1) Sigríður Ingibjörg
meinatæknir, f. 1. apríl 1943, d. 23.
maí 2005, gift Júlíusi Sæberg
Ólafssyni, forstjóra Ríkiskaupa.
Dætur þeirra eru: a) Guðrún við-
skiptafræðingur, gift Júlíusi Þór
Gunnarssyni hagfræðingi, og eiga
Helga Kristín skrifstofumaður, f.
5. sept. 1955, gift Ragnari Hinriks-
syni tamningamanni. Dætur þeirra
eru: a) Edda Rún tamningamaður,
í sambúð með Sigurði Matthíassyni
tamningamanni. Sonur hennar er
Bjarki Ragnar Sturlaugsson. b)
Jóna Margrét skrifstofumaður, í
sambúð með Viðari Ingólfssyni
húsasmið og tamningamanni.
Guðrún ólst upp á heimili for-
eldra sinna á Vatnsstíg 9a í
Reykjavík. Þar hóf hún síðar bú-
skap með verðandi eiginmanni sín-
um, Hauki Claessen, en 1947 fluttu
þau í hús sem þau reistu við Lang-
holtsveg 157, þar sem hún bjó til
1998 er hún flutti að Skúlagötu 20,
rétt við æskuheimilið. Um skeið
bjuggu hún og Haukur á Keflavík-
urflugvelli, þar sem hann var þá
flugvallarstjóri. Hún varð gagn-
fræðingur og starfaði síðan utan
heimilis, lengst af í Gamla bíói, en
gerðist heimavinnandi húsmóðir
eftir að hún eignaðist sitt fyrsta
barn. Hún sneri út á vinnumark-
aðinn aftur eftir andlát Hauks og
starfaði á Grensásdeild Borgar-
spítalans í 18 ár. Hún var lengi virk
í starfi Thorvaldsensfélagsins í
Reykjavík og í Kvenfélagi Lang-
holtskirkju.
Guðrún verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
þau börnin Ragn-
heiði, Ólaf Hauk og
Kjartan Þór. b) Guð-
laug María félagsráð-
gjafi, gift Brynjari
Þór Jónassyni húsa-
smíðameistara og
eiga þau börnin Ósk-
ar Sæberg og Ásdísi
Ósk. c) Elísabet lög-
fræðingur, gift
Arnari Þór Ragnars-
syni hagfræðingi og
eiga þau soninn Júl-
íus. 2) Gunnlaugur,
forseti Hæstaréttar,
f. 18. ágúst 1946, kvæntur Guð-
rúnu Sveinbjörnsdóttur sjúkraliða.
Sonur þeirra er Sveinbjörn
menntaskólanemi og í fyrra hjóna-
bandi átti Gunnlaugur börnin Þór-
dísi, sem er grafískur hönnuður,
og Hauk stjórnmálafræðing, í sam-
búð með Jórunni Hörpu Ragnars-
dóttur lækni. Stjúpdóttir Gunn-
laugs er Erna Margrét
Þórðardóttir laganemi, í sambúð
með Leifi Steini Árnasyni við-
skiptafræðingi, en þeirra börn eru
Arnór Steinn og Berglind Björt. 3)
Ég kynntist henni Gunnu, verð-
andi tengdamóður minni, fyrir tæp-
um aldarfjórðungi. Þá starfaði hún
hálfan daginn við símavörslu á
Grensásdeild Borgarspítalans og
það fór ekki á milli mála að hún hafði
ánægju af starfi sínu þar með góðu
samstarfsfólki og sinnti því af sam-
viskusemi. Hennar vettvangur var
engu að síður fyrst og fremst heim-
ilið. Þegar þarna var komið höfðu öll
börnin hennar Gunnu stofnað eigið
heimili, tengdabörn komin í fjöl-
skyldu hennar og barnabörnunum
fjölgaði og síðan bættust við þeirra
börn. Fjölskyldan var Gunnu meira
virði en allt annað og henni fannst
eðlilegt að vera sjálf í því hlutverki
að halda utan um hana og láta öðr-
um líða vel. Börnin löðuðust að
ömmu sinni og langömmu og eig-
inleikar hennar sjálfrar, umhyggja
og gestrisni, gerðu heimili hennar að
eins konar miðstöð fjölskyldufunda,
sem stóð öllum opið, hvenær sem
var og hvernig sem á stóð. Ótal
minningar frá Langholtsveginum og
Skúlagötu eru dýrmætar þegar litið
er til baka.
Það hljóta að teljast forréttindi að
ná háum aldri og lifa við góða and-
lega og líkamlega heilsu. Gunna var
í þeim hópi, sem fékk notið þessara
gæða. Henni varð ekki oft misdæg-
urt og hafði allt á hreinu, hvort sem
það gerðist í gær eða fyrir löngu.
Það sannaðist hins vegar á henni að
lífið getur gjörbreyst á einni nóttu,
því í mars sl. veiktist hún heiftarlega
og var lengi ekki hugað líf. Uppgjöf
var samt ekki til í hennar orðabók
og um skeið stóðu vonir til að hún
kæmist til heilsu aftur. Þær vonir
brugðust þó og hún átti ekki aft-
urkvæmt af sjúkrahúsinu. Við sem
eftir stöndum urðum vitni að þeirri
góðu umönnun, sem hún naut á
lungnadeild Landspítalans í Foss-
vogi og fyrir það skal þakkað.
Ef ég ætti að lýsa skaphöfn henn-
ar tengdamóður minnar einkenndist
hún af léttri lund, félagslyndi og
ákveðnum skoðunum á málum. Lífs-
gleði, dugnaður og gamansemi voru
þó þeir þættir sem stóðu upp úr.
Reyndar undraðist ég stundum og
dáðist að þeim styrk sem hún bjó yf-
ir. Ástæðan var sú að því fór fjarri
að lífið hefði farið um hana mjúkum
höndum. Hún missti móður sína að-
eins fjórtán ára gömul og síðar
missti hún bæði einkasystur sína og
eiginmann í hörmulegum slysum.
Enn var höggvið nærri henni í fyrra
þegar elsta barnið hennar lést. Það
hlýtur að þurfa mikinn styrk og
æðruleysi til að rísa undir slíkum
áföllum og aldrei heyrði ég hana
kvarta undan andstreyminu.
Ég kveð tengdamóður mína með
þökk fyrir samfylgdina og bið henni
blessunar á eilífðarbrautinni.
Guðrún Sveinbjörnsdóttir.
Hún Guðrún tengdamóðir mín er
látin. Fjörutíu ára samfylgd er þar
með lokið. Margs er að minnast frá
þessum tíma.
Ég minnist þess er ég kom vorið
1966 í heimsókn á Langholtsveg 157,
þar sem hún og Haukur Claessen
bjuggu ásamt börnum sínum Sigríði,
sem varð eiginkona mín, Gunnlaugi
og Helgu. Ungir menn eru oftast
kvíðnir er fyrsta heimsókn til for-
eldra kærustunnar stendur fyrir
dyrum. Ég var þar engin undan-
tekning. Ekki þarf að orðlengja það,
að Guðrún og Haukur tóku á móti
mér með ljúfmannlegri og hlýlegri
framkomu, þannig að allar áhyggjur
voru skjótt á bak og burt. Þangað
var alltaf gott að koma.
Ég minnist margra ánægjulegra
ferða til Foss í Grímsnesi, þar sem
Haukur hafði af miklum áhuga og
dugnaði komið upp ágætri aðstöðu
til tómstundabúskapar, bæði fyrir
kindur og hross. Verkaskipting
þeirra hjóna var skýr, hann sá um
allt utanhúss, en hún sá um allt inn-
anstokks. Þar var tekið á móti fjöl-
mörgum gestum, innlendum sem er-
lendum, með alúð og hlýleika. Það
var alveg sama hvernig á stóð, hún
gat alltaf „galdrað eitthvað fram“
eins og hún komst gjarnan að orði.
Ég minnist þess sviplega og sorg-
lega slyss er Haukur fórst ásamt
fleiri mönnum í flugslysi 26. mars
1973. Fullyrða má að hún hafi aldrei
náð sér fyllilega eftir þann atburð.
Ég minnist hennar sem mikil-
hæfrar dugnaðarkonu, sem allt lék í
höndum á, hvort sem var í eldhúsi
við að laga gómsætan mat eða við út-
saum fallegra muna. Að ekki sé
minnst á prjónaskapinn, þær voru
óteljandi peysurnar, sokkarnir og
húfurnar sem hún gaf börnum og
barnabörnum af miklu örlæti í gegn-
um tíðina. Henni féll sjaldan verk úr
hendi og var mikil verk- og elju-
manneskja að hverju sem hún gekk
og lét ekki staðar numið fyrr en
verki var lokið að fullu.
– Ég minnist glæsilegrar konu,
sem sómdi sér jafnt í glæsiveislum
sem á venjulegum mannamótum.
Hún kunni sig vel og ekki gerði hún
mannamun. Ef eitthvað var sinnti
hún smælingjum af alúð, hvort sem
þeir voru nákomnir eða ekki og veit
að það var arfur úr heimahúsum á
Vatnsstíg 9. Hún var sem sagt aum-
ingjagóð eins og stundum er sagt.
Nú er komið að leiðarlokum.
Mér er efst í huga þakklæti til for-
sjónarinnar fyrir að hafa leitt mig til
samfylgdar við þessa sómakonu,
sem öllum vildi vel og kveð hana
með mikilli virðingu og þakklæti.
Vonandi verðum við sem eftir sitjum
fólk til að ávaxta þann góða arf, sem
hún og Haukur skilja eftir í huga
okkar og hjarta. Megi góður guð
blessa og hugga eftirlifandi börn og
barnabörn.
Júlíus Sæberg Ólafsson.
Ég kveð tengdamóður mína Guð-
rúnu Claessen með miklum söknuði.
Á þessari stundu koma ljúfar minn-
ingar upp í hugann. Guðrún tók mér
afskaplega vel þegar ég kom inn í
fjölskylduna árið 1974, en þá kynnt-
ist ég Helgu dóttur hennar.
Þegar við Helga fluttum í kjall-
arann á Langholtsveginum gaf það
mér tækifæri til að kynnast Guð-
rúnu vel. Frá því hafa samskipti
okkar alltaf verið góð. Mér er minn-
isstætt þegar hún kom með rútunni
til okkar í Borgarnes eftir að við
fluttum þangað. Þangað kom hún
aldrei tómhent. Þegar við komum í
heimsókn til Reykjavíkur vildi hún
ólm passa stelpurnar okkar svo við
gætum heimsótt vini okkar og riðið
út með þeim.
Hún passaði vel upp á að ég færi
aldrei svangur úr hennar húsi. Í
mörg ár var alltaf hryggur eða læri
hjá henni á sunnudögum. Guðrún
var glæsileg kona, ástrík og vildi allt
fyrir alla gera.
Við gátum alltaf fíflast hvort í
öðru sem ekki allir höfðu leyfi til.
Þannig vil ég mun hana, með glettn-
ina í augunum. Guðrún var mér sem
besta móðir og óska ég henni vel-
farnaðar á eilífðarbrautinni.
Hafðu þökk fyrir allt.
Ragnar Hinriksson.
Elsku amma. Þú hefur verið
órjúfanlegur hluti af mínu lífi en nú
er komið að kveðjustund.
Þegar ég var lítil sagði ég alltaf að
þú ættir að verða 200 ára og við
grínuðumst oft með það síðar.
Það er mjög sárt að þurfa að sjá á
eftir þér þegar svona stutt er síðan
mamma kvaddi en okkur grunaði að
það yrði ekki langt á milli ykkar
mæðgna.
Ég naut þeirra forréttinda að vera
eina barnabarnið í sex ár og nafna
ömmu en gælunafnið Dunna gaf hún
mér fljótlega eftir fæðingu og var
hún sú eina sem kallaði mig það æ
síðan. Samband okkar var ætíð afar
náið. Hún var fyrirmynd mín í svo
mörgu og kenndi mér margt sem ég
mun miðla áfram til minna barna.
Amma var glæsileg kona, góð-
hjörtuð og yndisleg manneskja sem
vildi allt fyrir alla gera. Gestrisin
var hún með afbrigðum og ósjaldan
var hún búin að baka pönnsur ef ske
kynni að einhver myndi líta við á
Langholtsveginum en þar bjó hún í
50 ár, fyrst með afa en eftir að hann
lést bjó hún þar ein en var með úr-
valsleigjendur bæði uppi á lofti og
niðri í kjallara sem reyndust henni
vel. Ég á ótal margar góðar minn-
ingar frá hennar fallega heimili á
Langholtsveginum; margar gisti-
nætur þar sem ég fékk alltaf að velja
hvað væri í matinn, öll jólin í faðmi
stórfjölskyldunnar en amma vildi
alltaf hafa alla hjá sér, öll matarboð-
in þar sem lambakjöt var oftast á
boðstólum enda komst ekkert annað
kjöt í hálfkvisti við það að hennar
mati. Við Júlli vorum svo heppin að
þegar við hófum búskap bauð amma
okkur herbergi í kjallaranum hjá sér
og þar vorum við í góðu yfirlæti í tvö
ár. Það var erfitt skref fyrir ömmu
þegar hún ákvað að selja húsið á
Langholtsveginum og flytja á Skúla-
götuna en fljótlega fór hún að una
hag sínum vel þar og var það mikil
gæfa fyrir hana að búa þar í ná-
grenni við Jónu vinkonu sína og
fleira gott fólk.
Margar eru minningarnar frá
Fossi eða sveitinni eins og hún var
ávallt kölluð og það gladdi ömmu
mikið að börnin hennar þrjú skyldu
byggja sér sumarbústaði þar.
Amma elskaði vorið, maíbirtuna
og íslenska sumarið en mikinn hita
vildi hún ekki. Hún hafði gaman af
að prjóna og það voru ófáar flíkurn-
ar sem hún gaf mér og börnum mín-
um og voru þær listavel gerðar. Á
meðan sjónin var góð hafði hún yndi
af að lesa bæði Laxness og ljóð. Hún
var einnig listræn og skar hún út í
gler og málaði á íkona glæsilega
muni og stytti sér þannig stundir í
góðra vinkvenna hópi á Vitatorgi.
Hún fylgdist vel með fréttum og
þjóðmálaumræðum og því sem var
efst á baugi hverju sinni. Hún var
vakin og sofin yfir velferð afkom-
enda sinna og það eina sem skipti
hana verulegu máli var að allir væru
frískir.
Við amma fórum í ófáa bíltúrana
saman, bæði innanbæjar og austur á
Foss, keyptum ís, skoðuðum hús og
götur og hún sagði mér frá því hver
hafði átt þau í gamla daga og oft
enduðum við á veitingastað og varð
þá Laugaás oft fyrir valinu sem var
hennar uppáhaldsveitingastaður.
Mér er mjög minnisstætt ferðalag
okkar mömmu og ömmu til Þýska-
lands eitt sumarið og einnig heim-
sókn þeirra til okkar Júlla til Þýska-
lands þar sem þær fengu
hláturskast aldarinnar á meðan ég
stóð óþreyjufull og beið eftir tæki-
færi til þess að sýna þeim sónar-
myndir af frumburði okkar sem síð-
an gladdi þær mjög.
Það voru ótrúlegar margar þung-
ar raunir lagðar á ömmu á langri
ævi sem vissulega settu mark sitt á
hana en alltaf hélt hún reisn sinni.
Amma var hreinskilin og hafði
sterkan vilja og myndaði sér skoð-
anir á mörgu ef ekki flestu og var
gjarnan ekkert að liggja á þeim og
alltaf stóð hún fast á sínu. Hvernig
hún tókst á við erfiða sjúkdómslegu
undanfarið var táknrænt fyrir per-
sónuleika hennar.
Já, margs er að minnast og margt
ber að þakka. Elsku amma, ég er
svo þakklát fyrir að hafa fengið að
hafa þig hjá mér í þessi 37 ár þó að
ég hefði frekar kosið að þú hefðir
orðið 200 ára!
Nú ert þú komin til mömmu, afa,
Ellu, foreldra þinna og allra vinanna
sem voru farnir á undan og ég efast
ekki um að vel hafi verið tekið á móti
þér.
Minning þín lifir. Takk fyrir allt.
Guðrún (Gunna).
Elsku amma okkar kvaddi um
daginn. Það er sárt að horfa á eftir
þeim sem við elskum. Eitt er víst, að
við höfum hvert annað einungis að
láni um tíma.
Á stundu sem þessari sækja
minningarnar á og við sjáum hve
tíminn með ömmu var okkur kær og
dýrmætur. Amma var sú eina sem
við kynntumst og áttum af foreldr-
um foreldra okkar. Frá upphafi
munum við eftir henni sem sterkri
og hlýrri persónu, sem gaf af sér
endalaust til ástvina sinna og fjöl-
skyldu. Mörg átti hún barnabörnin
og dró stöðugt upp glaðninga úr
töskunni handa okkur öllum. Sterkir
eru í minni allir sunnudagarnir og
hátíðarnar sem amma bauð í hrygg
og læri, af sínum sérstaka myndar-
skap. Amma varð snemma húsmóðir
sem kunni til verka og enginn mátti
fá sér of lítið á diskinn. Hún var líka
gamansöm og oft var stutt í glettn-
ina, þar sem hún gerði einnig grín að
sjálfri sér. Við munum sérstaklega
eftir því, þegar fjölskyldan var stödd
hjá henni á Langholtsvegi sem oftar.
Þá hljómaði lag í útvarpinu þar sem
Ómar Ragnarsson söng „Við viljum
aukavinnu“. Þá fór amma að dansa á
miðju eldhúsgólfi með tilþrifum og
gamansömu brosi, syngjandi með.
Margar eru minningarnar í þess-
um dúr sem lýsa henni vel. Hlát-
urinn hennar var einstaklega smit-
andi og okkur mun alltaf þykja vænt
um hann. Á síðustu árum fannst
okkur við kynnast ömmu betur. Við
systkinin komum oft til hennar á
Skúlagötuna og borðuðum. Alltaf
veitti hún rausnarlega og gott var að
koma til hennar því hún var ætíð svo
hlý og góð.
Mörgum sinnum sátum við hjá
henni fram á kvöld og við ræddum
um margar hliðar lífsins, ljósar og
myrkar.
Þá fannst okkur við kynnast
hennar innri manni best og stundum
opnaði hún nýjar gáttir sem við
þekktum ekki fyrir.
Okkur finnst eins og þessi kona
hafi staðið teinrétt og sterk í gegn-
um ýmsar raunir í lífinu, því marga
missti hún frá sér. Þrátt fyrir mörg
áföllin, gat hún alltaf gefið ómælda
ástúð og hlýju til okkar hinna.
Amma var ákveðin í skoðunum,
eins og sterkar persónur eru, en
réttlætiskennd hennar var rík.
Allt vildi hún gera fyrir sína eins
best og hún gat.
Við minnumst elsku ömmu okkar
með virðingu og kærleika. Við sökn-
um hennar sárt og trúum því að á
móti henni hafi tekið þeir fjölmörgu
ástvinir sem hún missti í þessu lífi.
Blessuð sé minning ömmu okkar.
Fari hún í friði með hugrekki og
værð í sálinni.
Við þökkum henni fyrir allar
minningarnar, hlýjuna og ástúðina
sem hún gaf okkur systkinum.
Þórdís og Haukur Claessen.
Í 30 ár ólst ég upp við að eiga
bestu ömmu í heimi. Ömmu Langó
eins og við kölluðum hana alla tíð.
Ég gerði mér alltaf grein fyrir því
hve rík ég var að eiga þig að. Enginn
er eilífur og kveðjustundin er óum-
flýjanleg.
Elsku amma, mér finnst svo sárt
að kveðja þig, við vorum alltaf svo
nánar og góðar vinkonur. Ég á þér
svo margt að þakka því þú varst allt-
af svo hlý og góð við mig.
Þegar ég skrifa þetta hlaðast upp
ótal minningar í huga mínum. Ég
man fyrst eftir þér frá því við fjöl-
skyldan bjuggum í Borgarnesi. Þá
komst þú oftar en ekki með Sæ-
mundarrútunni til að vera hjá okkur
um helgar, svo mikil var umhyggja
þín fyrir fjölskyldunni. Þegar við
fluttum til Reykjavíkur sótti ég mik-
ið í að fá að vera hjá þér á Lang-
holtsveginum þar sem var svo gott
að vera. Garðurinn þinn var alltaf
mjög vel hirtur og fallegur hjá þér.
Þar lékum við frændsystkinin okkur
oft og brölluðum ýmislegt saman.
Ég fékk oft að hjálpa þér við garð-
yrkjustörfin og minnist ég þess þeg-
ar við vorum að tína jarðarberin sem
fóru iðulega fleiri ofan í mig en í
dallinn.
Á jólunum lagðir þú mikla áherslu
á að öll fjölskyldan eyddi aðfanga-
dagskvöldi saman á Langó. Það
skipti þig engu máli þó þú þyrftir að
elda fyrir 25 manns því svo mynd-
arleg varstu. Þú vildir einungis að
fjölskyldan þín væri öll saman á jól-
unum. Þannig voru jólin þangað til
þú fluttir á Skúlagötuna. Minning-
arnar um jólin okkar eru dýrmætar
GUÐRÚN
CLAESSEN