Morgunblaðið - 29.09.2006, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 29. SEPTEMBER 2006 41
MINNINGAR
✝ Hörður SigurjónKristófersson
fæddist í Reykjavík
9. október 1917.
Hann lést á heimili
sínu, á Kópavogs-
braut 1B, 21. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Guðjónía Stígs-
dóttir, f. 4. ágúst
1875, d. 30. janúar
1962, og Kristófer
Bjarni Jónsson, f. 3.
ágúst 1881, d. 16.
apríl 1923.
Hörður var yngstur sex systk-
ina, en hin voru Ingibjörg, f. 24.
júní 1906, Sigurbjörg Margrét, f.
16. október 1907, Ásgeir Júlíus, f.
23. júlí 1910, Kristján Björgvin, f.
9. júlí 1913 og Bára, f. 3. sept-
ember 1915. Þau eru öll látin.
Hörður kvæntist 29. maí 1952
Pálínu Margréti Stefánsdóttur frá
Hvalskeri við Patreksfjörð, f. 12.
febrúar 1925. Foreldrar hennar
voru Valborg Pétursdóttir, f. 8.
janúar 1893, d. 19. júlí 1975, og
Stefán Ólafsson, f. 10. janúar 1891,
d. 3. maí 1942. Pálína og Hörður
eiga tvær dætur, sem eru: 1) Val-
borg Stella, f. 4. september 1953,
maki Eggert Þór Jóhannsson, f.
21. október 1952.
Synir þeirra eru a)
Hörður Páll, f. 21.
júlí 1973, kona hans
er Dagrún Fanný
Liljarsdóttir, f. 29.
október 1981, þau
eiga þrjú börn, b)
Anton Ingi, f. 23.
apríl 1981 og c) Stef-
án Jóhann, f. 3. maí
1984. 2) Guðný
Kristín, f. 12. febr-
úar 1955, maki
Bjarni Hermann
Halldórsson, f. 28.
júní 1955. Börn þeirra eru a)
Heiða Björg, f. 5. febrúar 1975,
maður hennar er Eiríkur Að-
alsteinsson, f. 26. nóvember 1971,
þau eiga þrjá syni, b) Hörður Sig-
urjón, f. 30. júní 1981 og c) Vignir
Ingi, f. 11. maí 1984.
Hörður lærði bifvélavirkjun hjá
mági sínum Sveini Egilssyni sem
rak Ford-umboðið. Hörður fékk
meistararéttindi í þeirri grein og
varð það ævistarf hans. Ungur að
árum fór hann í fimleikadeild Ár-
manns og var í þar sýningarflokki
um árabil.
Hörður verður jarðsunginn frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Ástarkveðja og þakkir frá eigin-
konu
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir.)
Pálína.
Fallinn er frá minn elskulegi fað-
ir, einn af frumbyggjum Kópavogs
sem bjó á Digraneshæðinni eða
„Holtinu“. Þetta var lítið og sam-
heldið samfélag af fólki sem bjó við
svipaðar aðstæður og efnahag.
Þetta var hálfgerð sveit og mikið af
krökkum á svipuðum aldri sem
höfðu nóg rými til að leika sér á og
oft var leikið íkringum húsið okkar.
Einnig var leikið uppi á „Holtinu“
og þýddi þá ekki að kalla á okkur.
Pabbi var vanur að flauta á okkur er
við áttum að koma heim. Hann
stakk tveimur fingrum upp í sig og
flautaði svo hátt að ég held að hafi
heyrst um hálfan Kópavog. Við
systurnar gátum því ekki sagt að
við hefðum ekki heyrt í honum.
Pabbi var einstaklega ljúfur og
skemmtilegur og alltaf til í sprell.
Einnig var hann dansari af guðs
náð. Ég hef það líklega frá honum
að hafa gaman af dansi.
Pabbi var farinn að missa hárið
upp úr tvítugu og virtist því eitt-
hvað eldri en hann var og heyrðist
því oft: „Nei, sjáið þennan gamla
sköllótta, hvað hann er klár.“ Einn-
ig hafði hann gaman af að gantast
við krakkana er þau spurðu hvernig
hann hefði misst hárið og voru ýms-
ar útgáfur af því, t.d. að hann hefði
staðið svo lengi á höndum eða
hlaupið svo hratt fyrir horn að hárið
datt af.
Fimleikatímabilið var ofarlega í
huga pabba og hafði hann gaman af
því að tala um það og skoða mynd-
irnar sem hann átti frá því. Þá var
hann til sjós á Vatnajökli í tvö ár og
hafði farið víða um heiminn. Var
hann búinn að fara í allar sínar
heimsferðir löngu áður en ég fædd-
ist. Pabbi var lærður bifvélavirki og
vann við það alla sína tíð. Hann var
mikill Fordmaður og fannst þeir
einu almennilegu bílarnir. Pabbi
átti nú aldrei neinar drossíur en
mér er minnisstætt að þegar ég
fékk bílprófið átti hann Ford Cort-
inu sem hann „keypti nýja úr kass-
anum“. Hann lánaði mér þó stund-
um bílinn um helgar til að fara á
rúntinn. Þá var keyrt vissan hring í
kringum „Hallærisplanið“ og oft
gefið í í beygjum og látið væla í
dekkjunum eins og strákarnir
gerðu, pabbi var þá að furða sig á
því að dekkin voru eitthvað miss-
litin, hann vissi ekki um strákinn í
dóttur sinni og steinþagði ég um
þetta.
Það er ýmislegt sem hægt væri
að setja á blað en ánægðust er ég
með að hann gat verið heima og far-
ið þaðan yfir á næsta tilverustig,
tengdasynir og barnabörnin sex bú-
in að kveðja hann. Það var einstak-
lega kært með foreldrum mínum og
mamma var ákveðin í því að hafa
hann heima meðan hún gæti. Ég er
ánægð með að menntun mín gat
stuðlað að því að svo gat verið.
Einnig fengum við ómetanlega að-
stoð frá fólki í Heimahlynningu
krabbameinsfélagsins. Hann hafði
þrjár aðalkonurnar í lífi sínu hjá sér
er hann kvaddi þennan heim.
Elsku pabbi minn, nú ertu eflaust
farinn að dansa tangó hinum megin
og ég ætla að vera að búin að læra
þann dans næst þegar við hittumst.
Þín dóttir,
Kristín Harðardóttir.
Afi okkar var yndislegur maður
sem við munum sakna sárt. Í huga
okkar lifa minningar um afa sem
var ávallt léttur í lund og stutt var í
húmorinn.
Afi átti það til að kynna sig sem
Hörð hinn hárprúða og sagði að
hárið hefði fokið af sér langt um
aldur fram. Það var ekki að ástæðu-
lausu að alpahúfan var hans aðal
einkenni og yljaði honum um skall-
ann hvernig sem viðraði.
Afi var mikill áhugamaður um
bíla og sagði að bíllinn væri góður
svo lengi sem það væri Ford en það
var sú tegund af bíl sem hann
keyrði öll sín ár.
Afi var mikill íþróttamaður og
hafði ferðast ungur að aldri með
fimleikafélaginu Ármanni um öll
heimsins höf. Það var ávallt gaman
að hlusta á sögur sem afi sagði frá
þessu ævintýri sínu og skoða mynd-
ir þar sem hann stóð á höndum á
strompi, einnig er eftirminnileg
myndin þar sem þeir félagar úr Ár-
manni stóðu í handstöðu sjö á kistu.
Langt fram eftir aldri sýndi afi okk-
ur og sannaði að hann væri enn
kattliðugur og skemmti okkur
systkinum og fleirum með tilburð-
um sínum.
Afi þrátt fyrir að þú varst orðinn
mjög veikur undir það síðasta þá
varstu ávallt glaður og jákvæður og
lést lítið á því bera hversu þjáður þú
værir. Þú fékkst ósk þína uppfyllta
að kveðja þennan heim á þínu heim-
ili í kringum þá sem þú elskaðir.
Afi, við munum sakna þess að
heyra þig jóðla, sakna gleði þinnar
og jákvæðni, sakna þess að geta
ekki knúsað þig og haft þig í kring-
um okkur Þín,
Heiða, Hörður og Vignir.
Þar sem góðir menn fara eru
guðsvegir, svo er einhvers staðar
ritað. Okkur sem þekktum Hörð
Kristófersson duldist ekki að þar
fór vænn maður sem öllum vildi
gott gera, sama hvort væru menn
eða málleysingar. Hann fæddist í
fátækt, sjötta barn móður sinnar,
einstakrar dugnaðar- og myndar-
konu sem kunni vel að láta lítil efni
duga til að metta svanga munna.
Hörður var mikill lukkunnar pam-
fíll í einkalífi sínu. Hann kvæntist
sinni góðu konu Pálínu Margréti, þá
orðinn 36 ára, búinn að gá vandlega
í kringum sig og sá auðvitað að hún
var langbesti kvenkosturinn. Þau
keyptu sér lítinn sumarbústað í
Kópavogi, sem var óvenju vandað-
ur, miðað við að þetta var um 1954.
Þessum bústað fylgdi sæmilegasta
lóð, þar sem þau ræktuðu kartöflur,
rabarbara og fleira sem til búdrýg-
inda var. Einnig höfðu þau hænur
því eggjalaust mátti heimilið ekki
vera. Hörður og Pálína reistu sér
sannarlega skála um þjóðbraut
þvera þar sem ótrúlega stór hópur
ættingja og vina átti sér griðastað
hvenær sem þörfin kallaði. Systk-
inabörn Pálínu voru undir þeirra
verndarvæng er þau hleyptu heim-
draganum út á menntabrautina.
Aldrei var nei í Hadda munni er
slíkt var til umræðu og aldrei latti
hann konu sína er hún tók að sér að
halda útskriftarveislur fyrir frænd-
fólkið eða fjölmennar erfidrykkjur
eftir tengda-mömmu eða mágkonu.
Hörður var hrókur alls fagnaðar á
mannamótum og kátastur þegar
sem flestir voru. Ég nefndi áðan
málleysingja. Hörður og Pála voru
og eru dýravinir og villikettirnir í
Kópavogi fóru ekki varhluta af
rausnarskap þeirra. Þegar kisurnar
voru að bera nýfædda kettlingana
sína í kjaftinum upp að húsinu
þeirra, leggja þá einn af öðrum und-
ir eldhúsgluggann, gá svo hvort
ekki væri tekið eftir. Þá var nú ekki
verið að tvínóna við að ylja mjólk-
ina, gjarnan með heitum hafragraut
og færa svöngum kisumömmunum
út. Einnig hef ég grun um að
krummi hafi oft fengið bita.
Vel man ég þegar Hörður kom í
fyrstu ferðina í átthaga sinnar
heittelskuðu. Það var þröngt setið
kringum dúkað borðið í litlu stof-
unni á Hvalskeri, sú stofa hafði
reyndar þann eiginleika að vera
stór að innan þó lítil væri að utan.
Að aflokinni máltíð er værð færðist
yfir mannskapinn stóð verðandi
tengdasonur hægt á fætur, ýtti stóli
sínum aðeins frá borðinu, hóf sig ró-
lega upp í handstöðu og stóð þar við
almenna aðdáun, sérstaklega ung-
viðisins, lét sig síga löturhægt niður
í réttstöðu, strauk sér um magann
og sagði: ah, þetta var nú gott. Gekk
síðan til tengdó tilvonandi, smell-
kyssti hana og sagði: takk fyrir
matinn elskan, og hafði þar með
eignast vináttu hennar ævilangt.
Það fór svo sem vænta mátti að lík-
ami Harðar lét undan að lokum, en
sálin hélst ung og ljúf.
Kæri mágur, hjartans þökk fyrir
allt.
Blessi þig blómjörð,
blessi þig útsær,
blessi þig heiður himinn!
Elski þig alheimur,
eilífð þig geymi,
signi þig sjálfur Guð!
(Jóhannes úr Kötlum)
Við Ari sendum ástvinum innileg-
ar samúðarkveðjur,
Ásta mágkona.
Olíolíhí … hann hefur örugglega
jóðlað svona þegar hann snaraði sér
inn um Gullna hliðið hann Haddi
hennar Pálu frænku.
Hörður Sigurjón Kristófersson
maðurinn hennar Pálínu móður-
systur kvaddi þessa veröld okkar
21. september sl. eftir tæplega 89
ára vist hér.
Það má segja að við höfum átt
samleið í tæp 50 ár, þar sem minn
fyrsti viðkomustaður í þessum
heimi var á heimili þeirra Pálu
frænku, reyndar man ég fyrst eftir
honum kringum 1960 heima á Hval-
skeri við Patreksfjörð, þá hafði
hann komið að sunnan á græna
Júníornum sínum að sækja Pálu og
stelpurnar þeirra eftir sumardvöl
vestra – og það sem hann hafði í far-
teskinu voru þríhjól fyrir okkur
Stefán, þvílíkar gersemar.
Mikil glaðværð einkenndi allt fas
Harðar, hláturinn og leikurinn við
smáfólkið, skríðandi á fjórum fótum
með eitthvert smælkið á bakinu. Í
bernskuminni mínu var Hörður yf-
irleitt standandi á höndum, ýmist
úti á túni eða á stólunum inni. Á
þessum tíma var hann eini maður-
inn sem við þekktum sem var alveg
nauðasköllóttur og hafði þá skýr-
ingu að hárið hefði fokið af honum
af því hann hljóp svo hratt, þessu
trúðum við alveg.
Ærsl hans við okkur systkina-
börn Pálínu urðu til þess að við
bundumst tryggðaböndum við þau
hjón sem haldast enn þann dag í
dag og heimili þeirra varð annað
heimili flestra okkar þegar við
hleyptum heimdraganum og ber
okkur að þakka fyrir þá hlýju og
vinsemd sem okkur var sýnd.
Gestrisni var mikil á heimili
þeirra og margar veislur haldnar
þar, útskriftarveislur systkina-
barna Pálínu og margar aðrar veisl-
ur þar sem veitt var af rausn og
miklum myndarskap og Hörður
hrókur alls fagnaðar.
Selpartíin, ef þeim áskotnaðist
selur var hann soðinn og stórum
hóp boðið til selveislu og alltaf rab-
arbaragrautur á eftir. Held að ég
muni ekki snæða sel héðan í frá
öðru vísi en að Harðar verði minnst.
Minningasjóðurinn er ótæmandi
en ég læt staðar numið hér.
Lífið heldur áfram og mikið væri
gott ef við létum léttleikann ráða
för, eins og Hörður gerði þá yrði
allt alltaf gott.
Pálínu, Valborgu og Kristínu og
fjölskyldum þeirra votta ég mína
dýpstu samúð.
Sólveig Arad.
Haddi „frændi“, Haddi hennar
Pálu frænku, lést hinn 21. septem-
ber, tæplega 89 ára gamall. Hann
var giftur Pálínu móðursystur
minni og var þannig lagað hreint
ekkert frændi minn svona sam-
kvæmt kirkjubókum, en hann var
miklu meira en „frændi“, hann sum
sé funkeraði sem hálfgerður fóst-
urpabbi stórs frændsystkinahóps
að vestan, sem mörg hver, ef ekki
öll, höfðu í seli að meira eða minna
leyti hjá Hadda og Pálu á Digranes-
veginum og síðar á Kópavogs-
brautinni, þegar við héldum til stór
Kópavogssvæðisins til náms eða
starfa, einhvern tímann á meðan
dvöl okkar syðra stóð. Haddi var
hluti af stórum systkinahópi og hef-
ur sjálfsagt ekki haft mikinn tíma
eða rými útaf fyrir sig á meðan
hann var að alast upp, og sú æfing
sem hann komst í þá hefur sjálfsagt
komið í góðar þarfir síðar meir,
þegar við frændsystkinin gengum
inn og út af heimili hans og Pálu,
rétt eins og við ættum þar heima, og
reyndar áttu sum okkar heima hjá
þeim, meðal annars ég. Haddi taldi
aldrei eftir sér að gera öðrum
greiða, hvort heldur að skutla mér í
skólann eða á flugvöllinn eða ná í
Ívar kött I upp í símastaur. Í mörg
ár kom Haddi með Pálu frænku og
dæturnar Valborgu og Kristínu
vestur á firði, og þurfti þá að fara á
litla Junior bílnum sínum yfir Þing-
mannaheiði, ég hef aldrei skilið
hvernig hann kom þeim bíl yfir
heiðina, hann hlýtur að hafa borið
hann yfir klappirnar og fleytt hon-
um yfir árnar, en vestur komst
hann og til baka aftur. Fyrir utan
alla manngæskuna átti Haddi
ásamt Pálu mikla kattgæsku, ekki
er ólíklegt að ógnin sem rak Ívar
kött I upp í símastaurinn hafi verið
einhver af þeim óteljandi villikött-
um Digraneshæða sem var í fæði og
húsnæði hjá Hadda og Pálu, og hef-
ur fundist freklega á rétt sinn geng-
ið með að leyfa hýsingu á Ívari ketti
I og eiganda hans, mér. Þeir hétu
ýmsum skrítnum nöfnum, m.a.
Hvæsiköttur og Þangbranda. Svo
langt gekk dekrið að svo þeir ættu
sem greiðasta leið í kjallarann þá
lagði hann langa spýtu úr gluggan-
um sem var hátt uppi og niður á
gólf. Hafragrauturinn á morgnanna
var búinn til jafnt fyrir mannfólkið
og kettina. Og þegar Haddi og Pála
gerðu sér glaða stund á kvöldin með
ostum og fleiru kruðeríi, þá fengu
kettirnir líka, líka Ívar köttur I, og
þar með þurfti ég að fara að kaupa
Camenbert í köttinn, og þannig
komst ég upp á lagið með að borða
osta! Í slíkt kvöldkruðerí var jafnan
kallað með því að slá skiptilykli í
miðstöðvarofninn í stofunni. Nú er
Lykla-Pétur búinn að slá sínum
lykli í Gullna hliðið og kalla Hadda í
eilífðarkruðerí í efra og ég er viss
um að þar situr hann í góðu yfirlæti
með Camenbert og Kópavogsketti
allt í kringum sig og jóðlar fyrir
gesti og gangandi. Og það veit ég að
hafi ískrað í lömunum á Gullna hlið-
inu hjá honum Pétri, þá hefur
Haddi örugglega smurt þær um leið
og hann smeygði sér inn fyrir.
Pála, Valborg, Kristín og fjöl-
skyldur; ég votta ykkur samúð mína
við fráfall Hadda „frænda“.
Eygló Aradóttir.
Hörður Sigurjón
Kristófersson
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KRISTÍN SÍMONARDÓTTIR,
áður Þorfinnsgötu 8,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu, Reykjavík, miðvikudaginn
27. september.
Ingibjörg Júlíusdóttir, Jón Kr. Hansen,
Halldór Kr. Júlíusson, Ólína Guðmundsdóttir,
Lára V. Júlíusdóttir, Þorsteinn Haraldsson,
Sigurður Júlíusson, Anna Eyjólfsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
Elskulegur vinur okkar og frændi,
KRISTINN BREIÐFJÖRÐ
(Dinni) frá Flatey
á Breiðafirði,
Blesugróf 29,
lést þriðjudaginn 26. september.
Jarðsett verður frá Bústaðakirkju þriðjudaginn
3. október kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Styrktarfélag vangefinna.
Heimilisfólkið Blesugróf 29 og aðstandendur.