Morgunblaðið - 31.12.2006, Blaðsíða 40

40 SUNNUDAGUR 31. DESEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
segir að það komi ekki fram í teikni-
myndasögum frá þeim tíma. „Ég
held að ég hafi verið að gera drauga-
sögu með Þrándi frænda mínum sem
var fyrst og fremst grínsaga. Ég hef
ekki sótt meðvitað í þá reynslu eða
farið í nógu djúpa sálarkönnun til að
vita hvaða áhrif það hafði. En alla
ævi hef ég notað myndasögur og bíó-
myndir á sama hátt og dópistar nota
krakk – til að sleppa í burtu. Ekki
það að raunveruleikinn væri svona
hroðalegur; skemmtanaiðnaður er
bara svo skemmtilegur – það liggur í
hlutarins eðli. Ég hugsa að þetta
blandist allt saman, eins og hjá öll-
um listamönnum, lífsreynsla og áhrif
frá annarri list.“
Ritskoðaður í Kvennó
Á skólagöngu sinni þræddi Hug-
leikur Vesturbæjarskóla, Haga-
skóla, Kvennaskólann og Listahá-
skóla Íslands. Í Kvennó birtist
fyrsta teiknimyndasagan opin-
berlega. „Ég gerði einhverja „crap-
pyass myndasögu í Kvennó og það
var í raun algjört svindl því ég notaði
myndasöguforrit. Í minningunni
voru það ekkert fyndnar sögur en ég
var með grófan texta og hann var
einu sinni ritskoðaður. Ég held að ég
hafi talað um myglað rottuhræ og
það hafi þótt alltof ógeðslegt til að
það væri birt. Ég get ekki sagt að ég
hafi verið fúll yfir því. Enda skamm-
aðist ég mín fyrir að nota mynda-
söguforritið til að gera myndasög-
una í stað þess að gera það sjálfur.
En ég fékk ágætis útrás eitt árið því
þá var ég í skreytinganefnd sem sá
um að gera plaköt fyrir viðburði,
teiknaði til dæmis Spiderman ef það
var grímuball.“
Árni rekur inn nefið: „Ertu með
rakvélina?“
„Já, þarna uppi – á felustaðnum,“
svarar Hugleikur.
Hugleikur segist alltaf hafa vitað
að hann langaði til að gera mynda-
sögur eða eitthvað því tengt, en hann
hafi líka langað til að læra að gera
kvikmyndir. „Þess vegna sótti ég
tvisvar um fornámið í Listaháskól-
anum, en komst ekki inn,“ segir
hann. „Í fyrra skiptið stóð ég mig
ekki nógu vel og í seinna skiptið
tókst mér ekki að mæta seinni inn-
tökuprófsdaginn því ég lenti í bíl-
slysi. Ég var í farþegi í bíl sem flaug
út í hraun og gleraugun mín brotn-
uðu. Ég gat því ekki mætt í inntöku-
prófið. Í millitíðinni vann ég í bóka-
búð útgáfunnar Skjaldborgar og á
sérdeild einhverfra í Langholts-
skóla. Ég sótti tvær annir í kvöld-
skóla í FB til að nota það sem forn-
ám, þannig að ég gæti sótt beint um
án þess að fara í fornámið og þá
flaug ég inn.“
Hann skráði sig á fjöltæknibraut.
„Það virtist fjölbreyttasta brautin,
tengdist margmiðlun og maður lærði
á tölvur, vídeó, hljóð, ljósmyndir,
gjörninga, konseptlist og allt mögu-
legt, auk þess að geta fiktað við
myndasögugerð. Ég fékk tækifæri
til að rýna í sjálfan mig í þessu ferli,
sem stóð yfir í þrjú ár, og útskriftar-
verkefnið var heimildarmynd um
hlutverkaleiki, svo sem Dungeons &
Dragons. Það var skemmtileg mynd
en hún hefur setið á hillunni síðan ég
útskrifaðist. Ég á samt enn mynd-
efnið og er að hugsa um að klippa
það og stytta niður í stuttmynd.“
– Tókst þú sjálfur þátt í hlutverka-
leikjum?
„Ég var svo mikill lúði að mér
tókst ekki einu sinni að vera al-
mennilegur role-playing lúði. Maður
varð að kunna reglurnar og ég gat
ekki fengið mig til þess að læra
þessa doðranta af reglum. Þess
vegna komst ég aldrei inn í þennan
geira, sem er svo sem allt í lagi, því
mér skilst að það sé mjög ávanabind-
andi. Ég uppgötvaði Twerps síðar
meir, sem er aðeins nokkrir bækl-
ingar og skilgreint sem heimsins
auðveldasti hlutverkaleikur. Ég
lagði upp með að heimildarmyndin
yrði falleg og einlæg, þar sem fólk
opnaði sig um áhugamálið sitt og
fegurðin kæmi fram, sem fylgir öll-
um áhugamálum sem ástríða er fyr-
ir, hvort sem það er stjörnuskoðun
eða fluguhnýting. Innlifunin verður
svo mikil þegar fólk ræðir um það og
það er gaman að ná slíku á mynd,
sérstaklega ef fólk opnar sig, því það
er oft á varðbergi og hálfskammast
sín enda er þetta a-afar nördalegt.
Það er meira kúl að vera comicbook
nörd en role-playing.“
Hrafnhildur stormar inn um dyrn-
ar glaðleg í bragði. Hugleikur lítur
upp, réttir henni blaðið sem hann
hefur dundað sér við að teikna á og
segir: „Ég teiknaði zombíukúreka
handa þér. Viltu sjá hann?“
„Já, af hverju handa mér?“ svarar
hún.
„Ég ákvað það núna. Finnst þér
hann ekki flottur?“
„Jú, ætlarðu ekki að teikna á hann
hatt?“ spyr hún.
„Nei, kúrekar voru sjaldnast með
kúrekahatta; þeir voru í bændalörf-
um.“
Kúreki án hattsins
Samræðurnar standa yfir á meðan
hún gengur í gegnum vinnustofuna
inn í eldhúsið. Þar lokar hún að sér
með nýja kúrekanum og Hugleikur
lýsir því þegar fyrsta skopmyndin
varð til sem síðan hefur komið út á
mörgum bókum, meðal annars fyrir
síðustu jól, Fylgið okkur.
„Það gerðist á Seyðisfirði. Ég var
að setja upp sýningum ásamt tveim-
ur listakonum, við vorum öll óút-
skrifuð og þetta var hluti af sum-
arverkefni sem nemendur gátu valið
sér, Hringveginum, þar sem nem-
endur dreifðu sér á staði við hring-
veginn. Ég vildi fara eins langt frá
Reykjavík og mögulegt var og við
fengum Seyðisfjörð. Þá var ég kom-
inn með tvö til þrjú verk, vatnslita-
málverk af hákörlum að ráðast á
menn, auk þess sem í horninu á
hverju slíku málverki var lítil teikn-
ing af flugvélum að springa. Auk
þess hannaði ég fána fyrir ímynduð
þjóðerni. Allt var þetta svolítið
myndasögulegt. Þegar hálftími var í
sýningu ákvað ég að hafa eitt snið-
ugt verk í viðbót, var með a5 blöð og
blekpenna og byrjaði að teikna það
sem seinna varð bókin Elskið okk-
ur.“
– Streymdi þetta óvænt fram?
„Ekki beint óvænt. Ég hafði alltaf
teiknað spýtukarla þegar ég nennti
ekki að gera flóknari teikningar og
var að fikta að gamni mínu með
Þrándi, Gulla og Hirti frænda mín-
um. Við áttum það sameiginlegt að
búa til brandara með spýtukörlum,
oftast ofbeldisdjók. Þetta þróaðist
eiginlega af því. Ég einfaldaði meira
að segja spýtukarlana; þeir voru
mun einfaldari en þeir sem ég teikn-
aði þegar ég var lítill.“
– Hvernig var fyrsta teikningin?
„Það voru tveir kallar, annar
sagði: „Ríddu mér.“ Svo teiknaði ég
annan og annan þar til komnir voru
þrjátíu, einn á mínútu, og þetta voru
brandarar. Þetta var sumarið fyrir
síðasta árið í Listaháskólanum.
Stuttu eftir að ég útskrifaðist byrj-
aði ég aftur að vinna með ein-
hverfum og þá ákvað ég að prófa að
gefa sjálfur út bók með teikning-
unum. Friðrik Sólnes vinur minn
skrifaði formála og keyrði mig á ljós-
ritunarstofuna. Síðan fórum við
saman á Veðurstofuna og fengum að
nota pressuheftara á skjalasafninu í
kjallaranum, stórhættulega byssu,
og gáfum út fyrstu bókina þannig.“
– Áttu hana?
„Nei, ég á ekki þá fyrstu. Ég var
að árita um daginn og þá kom einn
með bók á rauðum kili og rauðri
málningarslettu framan á. Þannig
voru fyrstu bækurnar. Ég sletti smá
blóði framan á með málningu og
tannbursta, þannig að hver bók væri
einstök. Það var aðeins allra fyrsta
útgáfan sem var með rauðum kili.
Ég gaf aftur út Elskið okkur fyrir
næstu jól, en þá var kjölurinn svart-
ur. Það var mínimalískara, auk þess
sem ég vildi að fyrsta útgáfan þekkt-
ist. Fyrst var bókin seld í búðum
eins og Dogma, Tólf tónum og Nex-
us, að sjálfsögðu, og Mál og menning
seldi hana meira að segja fyrsta árið
og hefur alltaf tekið við bókinni.
Þetta gerði ég þrenn jól í röð, Elskið
okkur árið 2002, Drepið okkur árið
2003 og Ríðið okkur árið 2004. Þá
hafði JPV samband og bauð mér út-
gáfusamning, þar sem öllum sög-
unum yrði safnað í eina bók, Forðist
okkur. Sama haust gaf ég út Bjargið
okkur, sem er álíka löng bók. Bjarg-
ið okkur er því tæknilega mín fjórða
bók og kom út árið 2005.“
Í sláturhúsi heilagra kúa
– Þú gengur ansi langt í húm-
ornum. Heldurðu að það gangi frek-
ar upp af því að teikningarnar eru
ekki raunsæjar í eðli sínu?
„Þær eru ekki útlitslega raunsæj-
ar, eins langt frá því og mögulegt er,
og ég spáði í það eftir á hvort það
væri málið – hroðalegt viðfangsefni
verði fyndnara á spýtukallaformi, þá
verði það ósjálfrátt hlægilegt. Teikn-
ingarnar eru óraunverulegar, en fólk
segir að viðfangsefnið sé satt. Svo
hlær það, en segir svo: „Ahh,“ eins
og það sé sárt hvað það sé satt.“
– Hvernig velurðu úr teikningar
til birtingar – fer það að einhverju
leyti eftir því hvort húmorinn er hús-
um hæfur eða ekki?
„Ég vel það einungis út frá því
hvort mér finnst sagan góð. Stund-
um eru þær ekkert sérlega fyndnar,
en virka engu að síður sem lítil saga.
Ef teikningin er sorgleg eða fyndin
eða falleg fær hún að komast í bók-
ina mína. En ef hún er ófyndin og lé-
leg þá sleppi ég henni. Það veltur
ekki á því hvort hún fer yfir strikið.“
Forðist okkur var gefin út í enskri
þýðingu af Penguin 2. nóvember síð-
astliðinn og nefndist þar „Should
You Be Laughing At This?“ Bókin
fékk afar góðar viðtökur í Guardian,
sem birti eina af teikningunum, en
heldur snautlegri í The Irish Sun,
þar sem birt var grein undir fyr-
irsögninni „Bannið þessa sjúku
bók“. Ef til vill lýsti gagnrýnandi
Morgunblaðsins húmor Hugleiks
best þegar hann sagði að það væri
Skyldleiki Eineygði kötturinn Kisi kviknaði út frá eineygðu kóngulónni Bjössa í fyrstu sögu Hugleiks í Bleki.
Það er til fáránlega lítið af
íslenskum hryllings-
myndum; við eigum allar
þessar drauga- og
skrímslasögur, heilt
vættatal af skrímslum, en
nei, við ákváðum að gera
bara stofudrama.
Gætið vel að staðsetningu kerta
Munið að slökkva
á kertunum
i l
Slökkvilið Höfuðborgar-
svæðisins